Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

καταιγίδα

καλοκαιριάτικη μπόρα ξαφνική,

καταιγίδα, αστραπόβροντα και κεραυνοί...

λυσσομανάει ο αέρας στα παραθυρόφυλλα,

ραπίζει το τζάμι με μανία η βροχή...

κι εγώ κρυφοκοιτάζοντας  αναρωτιέμαι

"πόσο λυτρωτική που είναι η καταιγίδα!!!"

ξάφνου τολμώ...βγαίνω ευθύς στο μπαλκονάκι το μικρό,

αφήνω τη βροχή να μου χτυπάει το πρόσωπο,

τα μάτια μου κλειστά, αδύνατο ν΄ ανοίξω για να δω,

χαμογελώ, καθαρίζει το μυαλό, η ψυχή μου χαίρεται...

μ' αρέσει αυτή η μανία της βροχής που με μουσκεύει,

ξεπλένει και λυτρώνει την πονεμένη μου ψυχή,

κρύβει κάθε μου δάκρυ, καθώς απ' τα μάτια μου το σβήνει...

μανιώδη έξαρση του ουρανού κι εγώ νιώθω απέραντη λατρεία...

δεν χαμηλώνει σε ένταση...νιώθω δέος για την καταστροφική της πορεία...

βαθιά μέσα μου όμως νιώθω  ηρεμία,

απλά  ηρεμία στην καταιγίδα την καλοκαιρινή

κι ας είν' κόντρα αυτό, δε με ανησυχεί...

νιώθω τους χτύπους της καρδιάς μου ν' αυξάνουν,

καθώς δυναμώνει η βροχή,

νιώθω τα μάτια μου να τσούζουν,

καθώς η λάμψη της αστραπής καραδοκεί,

και ναι, ναι  δεν λυγίζω...

μ' αρέσει η καταιγίδα,  κι η θύελλα μέσα μου μ' αρέσει!!!!

μεγάλες καταιγίδες, σε παρασέρνουν σε άλλες διαστάσεις, σε άλλες διαθέσεις...

μικρές καταιγίδες με ένταση, σε ξυπνούν κι απ΄το λήθαργο σε λυτρώνουν ...

τί να τα κάνεις τα ψιλόβροχα να σε μελαγχολούν και να σ' αγχώνουν????

θέλω να ζω την καταιγίδα σ΄όλο το μεγαλείο, στην υπόστασή της όλη,

με τους αέρηδες, τις αστραπές και τις βροντές,

τη θύελλα και την αδιάκοπη  βροχή τη δυνατή...

θέλω να γίνω καταιγίδα, να σε παρασύρω στην μανία μου...

θέλω να γίνω καταιγίδα, να σε ραπίσω αλύπητα για ώρα,

καθώς έκανες κι εσύ ως τώρα...να σου αντιγυρίσω τα χτυπήματα.

θέλω να νιώσεις δέος στο ξύπνημά μου, στην ανελέητη μανία...

και μετά?.......... μετά  η λύτρωση θε να ΄ρθει,

η  ανέλπιστη αγαλλίαση να σε γλυκάνει...

εμέ να με μαγέψει... να με ημερέψει...

άλλωστε πάντα  το ουράνιο τόξο ακολουθεί

που όλη την πλάση γαληνεύει,

που όλη  τη ζήση τη μαγεύει,

που την καταιγίδα μέσα μου ημερεύει... ydp




6 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Την αίσθηση της αναζωογόνησης που περιγράφεις με τέτοια φυσικότητα λες και είσαι εκεί στο μπαλκόνι και μας μεταφέρεις δια ζώσης ότι συμβαίνει έξω εκεί.
Το ζήλεψα τόσο πολύ που θα έβαζα όλους τους μάγους βροχοποιούς του κόσμου να φτιάξουν τώρα μια καταιγίδα για να νιώσω στο πετσί μου αυτά που είπες τόσο ζωντανά.
Άλλωστε η ζωή η ίδια δεν είναι παράγωγο των καταιγίδων;
Υπέροχο βράδυ να έχεις

ღ oneiremataღ είπε...

@ Χριστόφορε
έχεις απόλυτο δίκιο, χρειαζόμαστε επειγόντως μια αναζωογονητική, λυτρωτική αλλά όχι καταστροφική καταιγίδα...τους βροχοποιούς σου...βρες τους γρήγορα σε παρακαλώ.
Να βάλω μήπως κι εγώ τα δικά μου μέσα, εδώ στη μικρή γωνίτσα μου με τις πεταλούδες,να δούμε αν τελικά ο ουρανός αποφασίσει να μας στείλει αυτή του την ευλογία?...

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, προσπάθησα να μην το παρακάνω στην περιγραφή μου, αλλά και να' ναι ποιητικό το κειμενάκι μου...ελπίζω να τα κατάφερα.

Ανταποδίδω τις όμορφες ευχές σου...ένα όμορφο κι ευχάριστο βράδυ και σε σένα :-))))

IonnKorr είπε...

Ζηλεύω τον Χριστόφορο.

Έρχεται νωρίτερα.

Γράφει και αυτά που θέλω να πω.

χα..χα..

ღ oneiremataღ είπε...

@ Ίωνα
αφού το ξέρεις πως δεν έχει σημασία η σειρά και η ώρα της επίσκεψης -όλοι οι καλοί και φίλοι είναι καλοδεχούμενοι και χωράνε εδώ- αλλά, τα λόγια που λέει ο καθένας... Πάντως αν κι αυτή τη φορά σε κάλυψε με τα λεγόμενά του ο φίλος σου ο Χριστόφορος, τότε είσαι ευχαριστημένος κι εγώ το ίδιο, για τον Χριστόφορο δεν ξέρω, να τον ρωτήσουμε...
καλό σου βράδυ :-)))))

Theodosia είπε...

μ' αρέσει η καταιγίδα, κι η θύελλα μέσα μου μ' αρέσει!!!!

Aυτό είμαι εγώ γι αυτό λατρεύω τις καταιγίδες!!!
Πολλά φιλιά:)))

ღ oneiremataღ είπε...

Καλώς την φιλενάδα μου!!!!! Θεοδοσία μου είσαι καταιγίδα ε? Καλά κάνεις...

Σ΄ευχαριστώ που έδωσες μια άλλη πνοή, τη δικιά σου πνοή και σ' αυτή μου την ανάρτηση και στο blog μου με την επίσκεψή σου...φιλάκια :-))))