Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

μονόλογος...

******************

ηθοποιός... κλεισμένη στο καμαρίνι μου, λίγο πριν την παράσταση, προετοιμάζομαι... αφήνω πίσω μου όλη την αλήθεια της πραγματικότητάς μου, φοράω το ψεύτικο προσωπείο της θεατρίνας... ή μήπως δεν είναι τόσο ψεύτικο?...
μακιγιάρω το πρόσωπό μου με επιμέλεια στα χρώματα και στις απαιτήσεις του έργου, μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου μου... επιδερμίδα καλυμμένη με τόνους πούδρας, να κρύψει τις ατέλειες, και ματιά έντονα βαμμένη με κάρβουνου σκιά' πρόσωπο που φαντάζει αλαβάστρινο, περασμένο με λούστρο επιλεκτικής μνήμης... 
κουδούνι πρώτο... ντύνομαι το κοστούμι του ήθους... κρατώ μέσα μου  τα λόγια του έργου, αρχίζω να τα συλλαβίζω και στη συνέχεια να τα απαγγέλλω αβίαστα,  αποδίδοντας κι αποτυπώνοντας στο μυαλό μου το νόημά τους, για να κατανοήσω το μονόλογό μου... νιώθω τις λέξεις ν' ανεβαίνουν απ΄τα βάθη του είναι μου, χορεύουν ακατάστατα μπρος στα μάτια μου, ανακατεύονται, μαλώνουν χωρίς σειρά καμιά στη συνέχεια'  ποια ήταν στην αρχή και ποια στο τέλος?... σεντόνι κάτασπρο απλώνεται μπροστά μου, τυλίγοντας την μνήμη μου' αγχώνομαι... οι λέξεις τώρα αγριεμένες προσπαθούν να κατακτήσουν και να επιβληθούν η μια στην άλλη στην αρένα της σκέψης μου... το νόημά τους αιωρείται σε κενό αέρος... βλέπω το είδωλό μου στον καθρέφτη απέναντί μου να με κοιτάζει σαν χαμένη... ανάβω ένα τελευταίο τσιγάρο, ο καπνός του μπλέκεται στα μαλλιά μου' σφαλίζω για λίγο τα μάτια, αυτοσυγκεντρώνομαι... ακουμπάω το κεφάλι στον  δεξί μου ώμο, ύστερα στον αριστερό και μετά το αφήνω να πέσει χωρίς βάρος σχεδόν, προς τα πίσω...  το τσιγάρο καίει τα σωθικά μου.... 
κουδούνι δεύτερο...Ο μονόλογός μου αναβλύζει συντριβάνι απ΄την ψυχή μου και ξεχύνεται χείμαρρος μεμιάς απ΄ τα χείλη μου... και γω βρίσκομαι ξαφνικά πιασμένη στα δίχτυα μιας καλοστημένης παγίδας... νιώθω  να απογειώνομαι τη μια στιγμή, αιωρούμενη πάνω απ΄την άκρη του γκρεμού  κι απότομα σαν κάτι να με τραβάει να με καταβαραθρώσει... η ματαιοδοξία μου... μόνη πάνω στη σκηνή, προσπαθώντας να αποδώσω το τέλειο, χωρίς μέτρo σύγκρισης και τα μάτια όλων των θεατών στραμμένα πάνω μου' άραγε να ΄ναι τόσο εύκολο το χειροκρότημα???...
μόνη πάνω στη σκηνή?? χωρίς συμπρωταγωνιστή, κανένα συμπαίκτη δίπλα, καμιά βοήθεια?... κι όμως, όχι απόλυτα μόνη... αντιμέτωπη με τον  χειρότερο κριτή, τον απαιτητικότερο θεατή, τον ίδιο μου τον εαυτό, στο πιο δύσκολο έργο,  τεχνικής κι αυτοσυγκέντρωσης... με παρατηρεί να προσπαθώ απεγνωσμένα να εκφραστώ  και μορφάζει επιδεικτικά και συνάμα, γελάει ειρωνικά, χωρίς τύψεις... κανείς για να  μου δώσει την παρακάτω ατάκα... πρέπει να  βρω ξανά τον δρόμο μόνη μου...
το τσιγάρο τελειώνει σιγά-σιγά, η αυτοσυγκέντρωσή μου διαλύεται για μια στιγμή' το σβήνω...
τους ακούω τώρα, διάχυτες φωνές απόμακρες λίγο, να με καλούν ν΄ανέβω στο σανίδι, η παράσταση δεν  περιμένει...
κι υπάρχουν απαιτήσεις, πολλές απαιτήσεις... πρέπει να πετύχω το απόλυτο... να μείνει αξέχαστο...  
το αξέχαστο είναι  άραγε αρκετό?…
η μνήμη... δεν αντέχεται η μνήμη... κάθε της μέρα με ξυπνά αταίριαστη θαρρείς σε ό,τι υπάρχει... κι εγώ θα πρέπει να αποδώσω άψογα το ρόλο μου σε αρμονίας συνταίριασμα...
στο φουαγιέ της συγκεκριμένης μονόπρακτης παράστασής  μου περιμένεις να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι... μ΄ ένα καταραμένο τσιγάρο στο χέρι κι εσύ, που το καπνίζεις από αμηχανία περισσότερο..........ydp

16 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Ποτέ δεν είναι ξένος ο ρόλος...
αν δεν έχει οικειοποιηθεί κομματια σου, δεν μπορείς να αποδώσεις
και ο σκηνοθετεις δε θα σου εμπισγτευτεί τη σκηνή
αν τα χερια σου απειρα δεν μπορουν να καταθεσουν στο βωμό της θεατρικής ψευδαισθησης λιγες Σταλες από το Βαθύ σου Ειναι....

φιλια.... από μία θαυμάστρια που χειροκροτεί με παθος....

ξωτικό είπε...

πολύ δυνατό !! στο τέλος σκέφτηκα μια παράφραση ....Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο εμείς περιμένουμε να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι...καπνίζοντας απο συνήθεια..
χειροκροτώ κι εγώ !!

ღ oneiremataღ είπε...

@Κάκια, συμφωνώ μπαίνεις στο πετσί του ρόλου, τον εμπλουτίζεις με συναίσθημα και πολλές φορές με στοιχεία από τη δική σου προσωπικότητα αλλά κι ίσως από προσωπικά σου βιώματα κι ένας καλός σκηνοθέτης πάντα σε βοηθάει με τις συμβουλές του να αποδώσεις το ρόλο σου καλύτερα...βασικό στοιχείο κι αναγκαίο και το ταλέντο, πρέπει να το έχεις, δεν μαθαίνεται...

σ΄ευχαριστώ για το χειροκρότημά σου!!!..νιώθω απόλυτη ικανοποίηση που μου το πρόσφερες απλόχερα ποιήτρια των συναισθημάτων, το ένιωσα στα βάθια της ψυχής μου, όχι τόσο σαν επιβράβευση παρά σαν εκδήλωση αγάπης και μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω... φιλάκια πολλά :)))))

ღ oneiremataღ είπε...

@ξωτικό μου, χτύπησες διάνα...
ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν απ΄το φουαγιέ περιμένεις να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι...ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάνοντας πρόβα στο μονόλογο περιμένεις ξανά το τρίτο κουδούνι...ζωή είναι κι όταν μοιράζεσαι το σανίδι μ' αυτόν που περιμένει στο φουαγιέ...ζωή είναι κι όταν το μοιράζεσαι με κάποιον άλλον ή άλλους συμπρωταγωνιστές...
κι αν θα 'χει επιτυχία ή όχι η παράσταση?...θα φανεί στο χειροκρότημα...!!
σ' ευχαριστώ πολύ για το χειροκρότημά σου στο κειμενάκι μου, μου δίνει θάρρος να συνεχίσω :)))))

Theodosia είπε...

"Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάνοντας πρόβα στο μονόλογο περιμένεις ξανά το τρίτο κουδούνι"
Τα λες όλα μέσα σ`αυτή την φράση.

~reflection~ είπε...

Τελικά είδες???

Αρχισαμε να λειτουργούμε σαν ντόμινο..Αγγιξες θεατρική απόδοση..
Πέρασα από την Κάρμα, αδραξα την ευκαιρία της επινόησης που μου ενέπνευσε και καταπιάστηκα κι εγω με .... το θεατρικο της Ζωης..

Φιλιά κουκλάκι μου..... σκηνοθετημενα να κλεψουν ολες τις εντυπωσεις...

ღ oneiremataღ είπε...

@Θεοδοσία,
στη ζωή γεννηθήκαμε μονάχοι και στη σκηνή της προβάρουμε το μονόλογό μας, ζούμε για την ώρα που συντελείται η παράσταση, αυτή είναι η μοίρα μας... η ομορφιά όμως της ζωής κρύβεται στο να αγαπάς κάθε τί που σου συμβαίνει σ΄ αυτό το θεατρικό έργο, ακόμα και την αίσθηση που δεν ακουμπά στην λογική μας, αλλά πολύ βαθιά μέσα μας αφήνοντας κάτι το απροσδιόριστο στην προσωπική μας αλλαγή...

ღ oneiremataღ είπε...

@Κάκια,
το είδα, μου άρεσε, γοητεύτηκα...
κάπως έτσι δεν είναι το αλληλένδετο της έμπνευσης, αλλά και της συνέχειας στη ζωή?
Ο αρχικός τίτλος της ανάρτησής μου ήταν "πρωταγωνίστρια στο έργο της ζωής" αλλά μετά το άλλαξα -ευτυχώς έγκαιρα- γιατί διαπίστωσα πως δεν είχα εμβαθύνει τόσο στο έργο της ζωής όσο στην προετοιμασία γι' αυτό και κυρίως στο μονόλογο το δικό μου, ίσως και του καθενός μας...
εσύ εμβάθυνες σε πολύ περισσότερα πράγματα σίγουρα, σε μια γεμάτη εντάσεις και κραυγές που γιγαντώνονται, ζωή..-αν και δεν είναι για όλους η ζωή ένα δράμα, ένα θρίλερ (θέλω να πιστεύω, υπάρχουν και οι τυχεροί...) με ακραίες καταστάσεις και μουσική υπόκρουση το φάντασμα της όπερας-...

Ανώνυμος είπε...

Αν μαγεψεις τον εαυτό σου, τοτε η μαγεία διαχέεται...

Καλημερα

ღ oneiremataღ είπε...

@Κούλα,
ο χειρότερος και απαιτητικότερος κριτής τις περισσότερες φορές, ο ίδιος μας ο εαυτός...
καλημέρα και σε σένα :)))))

Estella είπε...

Τί υπέροχο blog είναι αυτό; Μ άφησε με χαμόγελο.

Το να έχεις για κριτή τον εαυτό σου πιστεύω είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Με ο,τι κι αν ασχολείσαι. Πραγματικά δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να εμφανιστώ και να απαγγείλω κάποιον μονόλογο μπροστά σε κόσμο.

Θα το απολάμβανα δεόντως όμως να έβλεπα κάποιον άλλον να το κάνει. :) Η συγκίνηση ενός θεατή άλλωστε έχει μια ιδιαίτερη μαγεία αφού προκαλείται από κάποια μυστήρια και άγνωστη στον ηθοποιό ταύτιση. :)

Χαιρετώ

ღ oneiremataღ είπε...

@Εστελλα,
σ΄ευχαριστώ, καλωσόρισες στην μπλογκογειτονιά μου...κι εμένα μου άρεσαν πολύ τα μπλογκ σου, ιδιαίτερα το "ονειρολόγιο" που την πρόσθεσα αμέσως στα ξελεφτερώματα της πεταλούδας μου -τις "γυναικείες ...στάχτες", θα περάσω σε λίγο να τις ξαναδώ και πάλι-...

ο ταλαντούχος ηθοποιός θα σε κερδίσει με το μέρος του, θα σου προκαλέσει την αίσθηση πως συμμετέχεις μαζί του ή πως ταυτίζεσαι μαζί του στο ρόλο που έχει, για να μπορέσει να σου προκαλέσει τη συγκίνηση ή την ευχαριστηση που απαιτεί η παράσταση και να σε κάνει να απολαύσεις στο έπακρο τη μαγεία της...να μείνεις ευχαριστημένος σαν θεατής και να τον αποθεώσεις με το χειροκρότημά σου, σαν ανταμοιβή του...
καλό σου απογευματάκι, φιλάκια :))))

Ανώνυμος είπε...

Επίκαιρο και η παρακάτω στροφή από ποίημα που κάποιος φίλος αγαπητός (και συμφοιτητής μου τότε) έγραψε χρόνια πριν...

<<
...
Όμως θα παίξουμε σωστά τους ρολους μας
και ως το τέλος θε να νομίζουν
πως ταχα είμαστε οι δυνατοί
που στους αγώνες τους δεν γονατίζουν...
>>

Και σύμπτωση... Για ΗΘΟΠΟΙΟ το έγραψε... Ήταν για την Έλενα Ναθαναήλ, χρόνια γειτόνισσα του με την οποία ήταν ερωτευμένος από μικρό παιδί.

Ποτέ δεν έγιναν κάτι παραπάνω από δυο καλοί φίλοι, σε εμας έλεγε τον πόνο του.
Που να διανοηθεί να αγγίξει το όνειρο, τον πρόλαβε η διασημότητα της...

ღ oneiremataღ είπε...

@GiP,
μήπως αυτός ο φίλος σου δεν είσαι παρά εσύ άραγε? όμορφοι πολύ οι στίχοι κι ακόμα πιο όμορφη η διαπίστωση "πού να διανοηθεί να αγγίξει το όνειρο...", πόσα όνειρα δεν παραμένουν όνειρα άπιαστα σε τούτη τη ζωή... πόσοι δεν είναι εκείνοι που τελικά δεν τους ενώνει η ζωή παρά τους χωρίζει, γιατί κάποιοι παραμένουν θεατές ή αθέατοι κι άλλοι καταφέρνουν να περάσουν στην άλλη όχθη και να μείνουν αξέχαστοι ή να χαραχτούν τα ονόματά τους στη μνήμη...και πόσοι δεν θυσίασαν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό ή την ίδια την ψυχή τους για να το καταφέρουν αυτό...
καλό σου απόγευμα, φιλάκια πολλά :)))))

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Δεν θέλω την Αναγκαιότητα του ρόλου, αλλά να σχίζεται ο ρόλος, το πνιγηρό κουστούμι το στενό, το ανθυγιεινό, και να βγαίνει μεμιάς ολόδροση και δυναμική η Αλήθεια!

Γράφεις πολύ Δυνατά!

ღ oneiremataღ είπε...

@Ρεγγίνα,
να σε καλωσορίσω κι εγώ με τη σειρά μου στο δικό μου μπλογκ και να σ΄ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια!!!
Ένας ρόλος ζωής ντυμένος με το κοστούμι του ήθους σχεδόν πάντα είναι μονόλογος αλήθειας... γι΄αυτό και η μνήμη πολλές φορές σε κάνει να νιώθεις αταίριαστη με την καθημερινότητα κι ό,τι συμβαίνει γύρω σου... κι άλλες φορές αναγκάζεσαι να γίνεις ταιριαστή με όλα αυτά φορώντας ένα άλλο κουστούμι που είναι ραμμένο στα μέτρα άλλων κι όχι στα δικά σου, αποπνικτικό, ραμμένο με συμβιβασμούς και υποχωρήσεις... συμφωνώ μαζί σου κι εγώ θέλω ένα κοστούμι στα μέτρα μου, ένα κοστούμι ήθους..!!!
καλό σου βράδυ, φιλάκια πολλά :))))