Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί

-------------------------  

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή.
Προφταίνω άραγε ν’ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται,
να φιλήσω πάνω σ’ αυτό το στόμα
μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;
   Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμένα,
σφίγγοντας τη σκιά σου, ν’ αγγίζουν το στήθος μου,
ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.
   Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα
που χρόνια με κατέχει τώρα, να μεταμορφωθώ και ‘γω -σε μια σκιά. 
Ω, ζυγαριές των αισθημάτων!
   Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια
να ξυπνήσω.
Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί
σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα,
και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα,
είσαι τόσο μακριά,
που είναι πιο εύκολο ν’ αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη
ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.
   Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει,
περπατήσει και πλαγιάσει με το φάντασμά σου,
ώστε το μόνο που απομένει είναι να είμαι
ένα φάντασμα μες στα φαντάσματα,
πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά
και θα συνεχίζει να βαδίζει χαρούμενα-
πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.


 Ρομπέρ ΝΤΕΣΝΟΣ


Πηγή 

7 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Δε θυμαμαι πόσες φορές ήρθα.....
έφυγα άπραγη...
Προσπαθησα να αγγίξω τη Φιγουρα της σκιας του ποιηματος..
μα...

την πόθησα τόσο...
που σκιά εγινα κι εγω...


Υποκλίνομαι στην επιλογή σου....

ΟΤΙ ΠΙΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΔΙΑΒΑΣΑ.....
δεν ανασαίνω καν...
μην χαλάσω την Τελειότητά του....

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Ω Θεέ μου!! Αυτό μόνο μπορώ να πω για την - δεν περιγράφεται η τελειότητα- επιλογή σου
Ευχαριστώ

Απανεμιά είπε...

...ίσως καμιά φορά τα όνειρα να μας δίνουν πνοή για να ζούμε την πραγματικότητα...και κουράγιο για να συνεχίσουμε να ψάχνουμε το ιδανικό που εκφράζει και δίνει πνοή ζωής στο ...όνειρο!...
Υπέροχο! :)

ღ oneiremataღ είπε...

Χαίρομαι που σας άρεσε τόσο και μίλησε και στη δική σας ψυχή τούτο εδώ το υπέροχο ποίημα!!!... Κάκια, Απανεμιά και Χριστόφορε σας ευχαριστώ για τα πολύ όμορφα σχόλιά σας, που συμπληρώνουν απόλυτα την ανάρτηση αυτή!!! :))))

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

Βγήκαν στη βροχή με τα ρούχα που είχαν βραχεί πριν. Ένα γέλιο τους έπιασε, αγκαλιαστήκανε, φιληθήκανε με πάθος ακόμα μια φορά. Μπήκε στο αμάξι του, γύρισε τη μίζα. Ο άγριος θόρυβος της μηχανής ακούστηκε… δεν σε είχα δεί σ είχα ονειρευτεί...

Theodosia είπε...

Να είσαι καλά μάτια μου που με ταξιδεύεις σε άλλους κόσμους με ευαισθησία. Όχι σαν τους δικούς μου που είναι γεμάτοι σαρκασμό.

ღ oneiremataღ είπε...

Τα Αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε.
'Ομως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
'Ισως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Από τη συλλογή "Τα αντικλείδια", εκδ. Στιγμή

Γιώργης Παυλόπουλος