Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Συνέπεια

______________________

"Μα εγώ,ο Νους,με υπομονή,με αντρεία,νηφάλιος, μέσα στον ίλιγγο,ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια,ρίχνω γιοφύρια,ανοίγω δρόμους,οικοδομώ την άβυσσο." {Καζαντζάκης}
_____________________________________

Όταν ήμουν μικρή φανταζόμουν τις αφηρημένες έννοιες να κατοικούν σε διάφορα σημεία του σώματος: 
η μελαγχολία κατοικούσε στο στήθος , η ψυχή κατοικούσε στο σαγόνι. Η τρυφερότητα στους καρπούς. Η οικειότητα στο λαιμό. Ο θυμός βρισκόταν ανάμεσα στα φρύδια. Η χαρά χαμηλά στο στομάχι.


Όταν ήμουν μικρή οι μέρες μου είχαν χρώματα:
η Δευτέρα ήταν θαλασσί, η Τρίτη κίτρινη, η Τετάρτη πορτοκαλί, η Πέμπτη  σκούρο καφέ κι η Παρασκευή βυσσινί. Το Σάββατο ήταν μοβ κι η Κυριακή κατακόκκινη. Κι όσο νύχτωνε γινόταν γκρίζα. Μετά μαύρη, μέχρι που ξημέρωνε και πάλι μια θαλασσί Δευτέρα...


Όταν ήμουν μικρή το Ψ ήταν αριθμός και το 8 γράμμα.Το ίδιο και το Ε με το 3... Όσες φορές κι αν με διόρθωναν, αρνιόμουν πεισματικά να παραχωρήσω είτε το ένα είτε το άλλο στην αντίπαλη ομάδα...


Όταν ήμουν μικρή, τα βράδια φανταζόμουν πως το κρεβάτι μου ήταν μαγικό και πετούσε πάνω από την πόλη. Αποκοιμιόμουν χαζεύοντας την πόλη από ψηλά με μια καθησυχαστική ανάμεικτη αίσθηση κινδύνου και ασφάλειας...

Τώρα που δεν είμαι πια μικρή, οι αφηρημένες έννοιες κατοικούν στα ίδια σημεία του σώματος, οι μέρες μου έχουν τα ίδια χρώματα με τότε, με μια ανεπαίσθητη γκρι σκιά όμως... μου παίρνει λίγο χρόνο να εντοπίσω το ψ, το ε το βρίσκω πιο εύκολα, στα γράμματα όταν πληκτρολογώ και φαντάζομαι ακόμα ιπτάμενα κρεβάτια για να κοιμηθώ...

Κι αν με παρηγορεί κάτι σ' αυτή τη σκέψη είναι πως στο τέλος κάθε νοητής αναδρομής μέσα μου, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τις ίδιες αυτές φράσεις.......




17 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Υπέροχα κοριτσίστικα Οράματα...

Τα Ιδεατογράμματα παντα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση....
Ακαθόριστα ζευγη συντεταγμένων να αποζητούν ταξινόμηση στους αόρατους άξονες του Νου....

Υπεροχη σύλληψη...

τα φιλιά μου... Ιδεατογραμματα....

elli elli... είπε...

καλημερα και καλη εβδομαδα!!!!! πολυ μου αρεσε αυτο!!! φιλακια!!!

ღ oneiremataღ είπε...

@Ποιήτρια των συναισθημάτων, όταν κάποιες φορές δεν έχω τι να γράψω κάνω μερικές @διαδρομές στον ιστοχώρο σε γνωστών και σε άγνωστων σελίδες, μήπως μπορέσω ν΄ανακαλύψω πηγές έμπνευσης για μένα...το συγκεκριμένο κειμενάκι το βρήκα σε μια τέτοια διαδρομή, το ένιωσα αρκετά δικό μου -όχι απόλυτα, γι' αυτό και το προσάρμοσα κάπως- κι αποφάσισα να το αναρτήσω, χωρίς να του κάνω πολλές αλλαγές, τις βασικές ίσως. Παρόλα αυτά θέλησα να είμαι ..εντάξει απέναντι σε όλους σας και στο συγγραφέα του και γι΄αυτό δεν τον απέκλεισα (Πηγή) και γι΄αυτό αναφέρω κι όλα τούτα...
Χαίρομαι που η συγκεκριμένη πρόκληση έχει κοινά γνωρίσματα Ποιήτρια των συναισθημάτων, πολλά φιλάκια :))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Έλλη, χαίρομαι φιλενάδα που σου άρεσε κι εσένα... καλημέρα, σ' ευχαριστώ επίσης, κάτσε μπαίνω φέις να τα πούμε κι από κει... φιλάκια πολλά :)))))

Ανώνυμος είπε...

Παράξενα τρυφερό... Κοριτσίστικες αναπολήσεις, ζεστές.

Προσφορά σε ένα φθινόπωρο που προχωρά.

Το ευχαριστήθηκα !!

ღ oneiremataღ είπε...

@GiP είπαμε εγώ θα προσπαθώ να κάνω αναρτήσεις σε όμορφες εικόνες, σκέψεις και λόγια -όσο περισσότερο γίνεται- αντισταθμίζοντας το άκυρο της πραγματικότητας και το έμμονο γκρίζο της...
ελπίζω να έχω αρκετούς συμμάχους σ' αυτή την προσπάθεια και να συνεχίζει να σας αρέσει για καιρό, σ΄ευχαριστώ :))))

aeroxeimarros είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο γεμάτο γλυκά χάδια που αγγίζουν τις σκέψεις όλων μας. :))

ღ oneiremataღ είπε...

@Αεροχείμαρρε, χαίρομαι που σου άρεσε τόσο...η αλήθεια είναι πως ρίχνοντας μια ματιά εκτεταμένη στο δικό σου μπλογκ με παραξενεύει που νιώθεις να σε αγγίζουν εσένα τόσο παιδιάστικες και τρυφερές σκέψεις, αλλά απ' την άλλη πραγματικά το χαίρομαι κιόλας...

Vangel Greko είπε...

Στον "κόσμο" των ονείρων κάνουμε αυτό που νιώθουμε ή έστω αυτό που υπάρχει στο υποσυνείδητο μας..

Υπέροχη ανάρτηση για το "δικό" σου όμορφο "κόσμο"...

Πόσα πράγματα "μικρά ή μεγάλα" κάναμε στα παιδικά μας χρόνια;

Πολλά που τα ξεχάσαμε όσο μεγαλώναμε...

aeroxeimarros είπε...

κάποτε στο μπλογκ έγραφα ποιήματα τα οποία τα απέσυρα για προσωπικούς λόγους. Τα κείμενα ήταν τρυφερές σκέψεις. Τώρα, τόσο κακή εντύπωση σου έκανε το μπλογκ μου χαχαχαχα??????

ღ oneiremataღ είπε...

@Αεροχείμαρρε, ομολογώ πως κάποια σημεία σε μερικά κείμενα είναι μάλλον εντελώς αντίθετα με την δική μου αισθητική - χωρίς βέβαια να θέλω να παραστήσω το κοριτσάκι του παρθεναγωγείου, έτσι-...απλά μ΄αρέσει να λέω τη γνώμη μου ελεύθερα κι αβίαστα, τις πιο πολλές φορές κι αυτό κάνω...

ღ oneiremataღ είπε...

@Vangel Greko καλωσόρισες άγνωστε σε μένα, στο μπλογκ μου -καιρός να γίνουμε και φίλοι ίσως-, χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτησή μου... έχεις κι εσύ μια πολύ όμορφη ανάρτηση απ' ότι είδα μόλις στο δικό σου,που πλημμυρίζει όσους τους αγγίζει από όμορφα συναισθήματα ευαισθησίας και συγκίνησης...!!
Έχεις δίκιο πολλά όνειρά μας στα παιδικά μας χρόνια, μείναν όνειρα και πολλές σκέψεις μας ξεχάστηκαν, όχι όμως κι εκείνες που μας σημάδεψαν και που σήμαιναν πραγματικά κάτι περισσότερο για μας, εκείνες είτε μας συνοδεύουν και στο μεγάλωμά μας είτε βρίσκονται καλά κρυμμένες στο υποσυνείδητό μας και περιμένουν τη στιγμή που θα ξαναβγούν στην επιφάνεια... αν αφήσεις ελεύθερο το μυαλό σου και χαλαρή τη σκέψη σου θα δεις ότι αυτό θα συμβεί...

aeroxeimarros είπε...

Λοιπόν κάποτε και εγώ ήμουν στη θέση σου, της αισθητικής αυτής. Όμως μετά από τόσα που έχω περάσει στην ζωή μου, αν και είμαι πολύ μικρός σε ηλικία, αναθεώρησα διότι κάποια πράγματα είναι όπως είναι και δεν επιδέχονται τρυφερές εκφράσεις...ελεύθερα γράφοντας πάντα την άποψη μου...

ღ oneiremataღ είπε...

Μάλιστα, εγώ πάλι το πήγα ανάποδα...προτιμώ τα τόσα να τα εξαφανίζω μέσα σε σκέψεις με αισθητική και τρυφερή ποιητική διάθεση...

aeroxeimarros είπε...

και εγώ γράφω ποιήματα όπως σου είπα, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Έχω γράψει πολλά κείμενα με ποιητική διάθεση αλλά δεν τα αναρτώ πλέον στο μπλογκ.

Despina είπε...

όλα μες την ψυχή μας...
σημάδια απλά κι όμορφα...
σαν καταφύγιο μας!
καλησπέρα!!!!

ღ oneiremataღ είπε...

@Δέσποινα, όλα τόσα πολλά ονείρατα, τόσο διαφορετικά, κάθε ένα κι από ένα διαφορετικό σημάδι, ένα διαφορετικό ίχνος κι όλα καταχωνιασμένα στις κρύπτες της ψυχής μας...άλλοτε καταφύγιο κι άλλοτε πύργοι με κλειστές πόρτες χωρίς αντικλείδια...μόνο σε πισωγυρίσματα κι αναπολήσεις του νου, σε ανασκαλέματα της θύμησης προσβάσιμα, συνεχίζουν να υπάρχουν για να θυμίζουν αλλά και να μας βοηθούν όταν το έχουμε ανάγκη εκείνες οι εικόνες της παιδικότητας μας... καλησπέρα σου :))))))