Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Ἀγωνίες


Ἂν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις.
Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν.
Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι
εἶναι ἀδειανό.
Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι.
Ἂν τὴ σπάσουν,
θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν.
Οὔτε κ᾿ ἐγὼ τὸ πιστεύω.
Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε.
Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις.
θὰ μπορέσεις.
Γιὰ μᾶς θἆναι. Τόση ὥρα
τριγυρίζουν τὸ σπίτι.
Κύταξε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλλο παραθύρι.
Μὰ πρόσεχε.
Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος.
Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά.
Ἄτιμοι.
Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν
ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι.
θὰ μείνουν καὶ δὲν θὰ σταυρώσουν
τὰ χέρια.

Ἀλέξανδρος Παναγούλης (1939 - Πρωτομαγιὰ 1976):
πολιτικὸς ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἀγωνιστὴς κατὰ τῆς δικτατορίας 1967-1974.


  Πηγή

 

16 σχόλια:

Theodosia είπε...

Τι μου θύμισες βρε φιλενάδα. Τα νιάτα μου τα επαναστατημένα. Τότε που το πολυτεχνείο ήταν ορόσημο. Την πρώτη μου πορεία που ήμουν με την Χαρούλα Αλεξίου δίπλα δίπλα, και τραγουδάγαμε όλοι μαζί,ονειρευόμασταν και θέλαμε ένα καλύτερο αύριο. Σπούδαζα τότε. Είχα πάει και στη κηδεία του Παναγούλη. Από 14 χρονών βουτηγμένη στην πολιτική και στην επανάσταση. Τώρα άστα να πάνε. Επανάσταση του καναπέως και του μνημονίου.

ξωτικό είπε...

Ναι ρε γμτ !! θα μείνουν όσοι χρειάζεται, γιατί όσοι μείνουν θά παλαίψουν τριπλά ,γι αυτούς και γι αυτούς που έφυγαν και γι αυτούς που έρχονται...
μόνο να μην ξεχνάμε.

ღ oneiremataღ είπε...

@Θεοδοσία,
το Πολυτεχνείο και ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο άνθρωπος που αγάπησε την δημοκρατία είναι ορόσημα!... για όσους ξέρουν και για όσους θέλουν να θυμούνται' μαθητές, φοιτητές, δασκάλους (ευρεία έννοια), σπουδαγμένους, μορφωμένους, απλούς ανθρώπους και όχι μόνο...

ღ oneiremataღ είπε...

@ξωτικό μου,
δεν ξεχνάμε, οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες και το Πολυτεχνείο είναι σύμβολο αγώνα ανθρώπων που πίστευαν σε ιδανικά...στην ελευθερία, στη δημοκρατία, στην ανθρωπιά!

~reflection~ είπε...

Υποκλινομαι....

μονο το όνομα με ανατριχιάζει ακομη....

και νιωθω ολοκληρη να καιγομαι από τη φλογα που γιγαντωνεται καθε που αγγιζω κατι δικό του.....

Αυτος ο άνθρωπος με συγκλονισε.....

Τα φιλιά μου....επανασταση....

Ανώνυμος είπε...

Θα μείνουν όσοι χρειάζεται και περσότεροι, θα μείνουν και δε θα σταυρώσουν τα χέρια....
Κι έτσι έγινε!!
Σε φιλω oneiremataki μου!

IonnKorr είπε...

Εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλες τις εποχές σε όλες τις χώρες, πέθαναν πιστεύοντας σε όνειρα και κενά λόγια.

Και, σήμερα, μετά από εκατόμβες θυμάτων φτάσαμε σε έναν πλανήτη 7 δισεκατομμυρίων με:
- τα 2 δισεκατομμύρια να είναι πολύ φτωχοί
- τα 4 να ζουν σε απόλυτη εξαθλίωση και
- Μόνον 1 δισεκατομμύριο να ζει ανθρώπινα (δηλαδή ικανοποιώντας τις βασικές στοιχειώδεις ανάγκες).

Θρησκείες και πολιτικές ιδεολογίες έταξαν λαγούς με πετραχήλια σε αθώους ανθρώπους μόνον και μόνον για να πάρουν την εξουσία και να γίνουν πολύ χειρότεροι από τους προηγούμενους δυνάστες.

Και εμείς, τώρα, υμνολογούμε τους ανόητους ονειροπόλους που απλά πήραν την εξουσία από κάποιους αλήτες και την έδωσαν σε άλλους αλήτες.

ღ oneiremataღ είπε...

@Κάκια & Λίλιουμ,
Ο Αλέκος Παναγούλης,ο πραγματικός αγωνιστής,ο ασυμβίβαστος μαχητής της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας,με τη μεγάλη ευαισθησία απέναντι στην κοινωνική ανισότητα, ο πολέμιος κάθε άδικου, μικρού ή μεγάλου συγκλόνισε και συγκλονίζει...

ღ oneiremataღ είπε...

@ΙοννΚορρ,
αυτοί οι ονειροπόλοι τότε πάλευαν για κάποιες αξίες και κάποια ιδανικά που σήμερα φαντάζουν τόσο ξεθωριασμένα... μιας κι οι περισσότεροι σήμερα προσκυνούν στο βωμό τους χρήματος και της απληστίας... ήταν αλήτες αυτοί που γυμνώθηκαν μπροστά στα τανκς? ήταν παιδιά?
Παιδιά που τους έλεγαν αλήτες γιατί τολμούσαν τότε να αγκαλιάσουν τη κοπελιά τους δημόσια.
Παιδιά που τους έλεγαν αλήτες γιατί διάβαζαν Ρίτσο και Σεφέρη.
Παιδιά που τους έλεγαν αλήτες γιατί άκουγαν κρυφά Θεοδωράκη και Doors.
Γιατί αρνούνταν να κοροϊδεύονται με την κατάντια της εποχής.
Παιδιά που μαζεύονταν στα σπίτια και παίζοντας κιθάρα οκλαδόν στο πάτωμα, μ ένα πακέτο sante άφιλτρο, ερωτεύονταν και έκλαιγαν.
Γι αυτά τα παιδιά, η λέξη ελευθερία ήταν συνώνυμη με τον έρωτα, η λέξη γνώση με την αμφισβήτηση, και η λέξη έρωτας τόσο ιερή, όσο κι δικός τους Θεός που λεγόταν εξέγερση!

ღ oneiremataღ είπε...

"Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων...Είμαστε άοπλοι..."16η του Νοέμβρη του 73, μετά τα μεσάνυχτα.
Πόρτα κλειστή.
Κρύο.
Απ έξω απειλές των στρατοκρατών. Μέσα τα νιάτα.
Απ έξω το ατσάλι. Μέσα η ψυχή.
Μια ψυχή που άφηνε πίσω της εκείνο το βράδυ, όλες τις ανέσεις που μπορούσε να χε, αν υποτασσόταν στη τυραννία και στο τίποτα του εφήμερου.
Άραγε θα ξαναβλεπε τους γονείς?
Άραγε θα ξαναβλεπε τους φίλους?
Άραγε θα ξαναβλεπε το ξημέρωμα?
Φόβος που όμως τον αψηφούσε μέσα στη μαγεία του πείσματος και του έρωτα της λευτεριάς.

Εκείνα τα παιδιά ξημέρωσαν, όσα ξημέρωσαν, με τα κορμιά τους μαύρα από το ξύλο και το ποδοπατητο.
Άλλα πάλι τα βρήκε ο ήλιος σε κάποια μπουντρούμια.
Όμως δεν ήξεραν τι είχαν καταφέρει τότε.
Έστρεψαν ένα ολάκερο κόσμο στον αγώνα.
Σήκωσαν απ τους καναπέδες όλους τους “δε βαριέσαι” της εποχής εκείνης
Ξεβράκωσαν τις απειλές των αμερικανοδουλων στρατοκρατών, οτι δήθεν είναι άτρωτοι.
Ρεζίλεψαν ένα ολάκερο σύστημα “ασφαλείας” και κρατικισμού.
Ο κόσμος ένοιωσε και πάλι οτι μπορεί να τα καταφέρει.

“ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”!!!!!!!!!!!!
ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΑ ΚΑΙ ΜΑΤΙΑ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΑ ΑΠ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ!!!!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ!!!!

Δεν είχα σκοπό να αναφέρω κάτι απ' όλα αυτά, ούτε τίποτα βαρύγδουπο αλλά έπρεπε να σου απαντήσω Ίωνα...

απλά αυτό που εγώ ξέρω είναι πως... ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕ ΞΕΧΑΣΑΝ!!!

IonnKorr είπε...

Ξέρεις κάτι Γιούλα

Το χειρότερο πράγμα είναι να διαστρεβλώνεις τα λόγια του άλλου για να γράψεις το δικό σου υμνολόγιο.

Γράψε το, εφόσον θέλεις, αλλά όχι διαστρέφοντας τα δικά μου λόγια.

Έγραψα:
"Και εμείς, τώρα, υμνολογούμε τους ανόητους ονειροπόλους που απλά πήραν την εξουσία από κάποιους αλήτες και την έδωσαν σε άλλους αλήτες."

Σε ποιούς αναφέρομαι είναι φανερό:
- "ανόητοι ονειροπόλοι" είναι οι φοιτητές της εποχής εκείνης
- "αλήτες (1)" είναι η χούντα που είχε τότε την εξουσία
- "αλήτες (2)" είναι οι σημερινοί πολιτικοί που έφεραν την χώρα στην απόλυτη διαφθορά και κατάντια.

-----------------------
Και συ έγραψες για απάντηση:

"αυτοί οι ονειροπόλοι τότε πάλευαν για κάποιες αξίες και κάποια ιδανικά που σήμερα φαντάζουν τόσο ξεθωριασμένα... μιας κι οι περισσότεροι σήμερα προσκυνούν στο βωμό τους χρήματος και της απληστίας... ήταν αλήτες αυτοί που γυμνώθηκαν μπροστά στα τανκς?"

Και στην συνέχεια αράδιασες το υμνολόγιο που ήθελες να γράψεις.

Δηλαδή, μου λες ότι εγώ αποκάλεσα "αλήτες" τους "ιδεολόγους, ονειροπόλους, αγωνιστές".

"Ανόητους" τους είπα, που δεν νοιάστηκαν να δουν σε ποιά χέρια θα πήγαινε η εξουσία (δηλ. η χούντα) που τότε κατεδάφιζαν.

"Ανόητους ονειροπόλους" όχι "αλήτες".

Κρίμα για σένα. Πόσο εύκολα προσβάλλεις ανθρώπους που δεν ξέρεις!!!

ღ oneiremataღ είπε...

Καταρχήν δε σε πρόσβαλα ούτε σε αποκάλεσα κάπως..όποιος έχει τη μύγα απλά μυγιάζεται...

δεύτερον έχεις δει πως στο δικό μου μπλογκ δεν ασχολούμαι ανοιχτά με πολιτική και με σκοπιμότητες ούτε αναφορές και αξιολογήσεις κυβερνήσεων κλπ και γι΄αυτό δεν απαντώ και σε τέτοια σχόλια -αν θες να κάνεις τέτοιους σχολιασμούς και λοιπά κάντους στο δικό σου μπλογκ, κάντους και επώνυμα-

..η σημερινή μου ανάρτηση ήταν και είναι ύμνος στον Παναγούλη και στους φοιτητές που ξεγύμνωσαν τα στήθη τους και την ψυχή τους μέσα απ΄το ανοιχτό πουκάμισο απέναντι στα τανκς για τα ιδανικά τους... Αποτίμηση χαρακτηρισμών, τιμών κι αξιολόγηση ας κάνει η Ιστορία όχι εσύ όχι εγώ...

Despina είπε...

η φράση
αγώνας για την δημοκρατία
μας παραπέμπει
στο όνομα
Αλέξανδρος Παναγούλης!
ευχαριστούμε Ονειρομάτα!!!

ღ oneiremataღ είπε...

@Δέσποινα,
μη μ΄ευχαριστείς δε βλέπω το λόγο, άλλωστε εγώ απλή αναφορά έκανα, αλλά υποστήριξα με πάθος κάποιες σκέψεις μου βασισμένες σε συμπεράσματα από διηγήσεις ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί...

Ο Αλέκος Παναγούλης υπήρξε ο αγωνιστής της ελευθερίας, της δημοκρατίας, που ποτέ και για καμία σκοπιμότητα ή ιδιοτέλεια δεν υπέστειλε τα λάβαρα των ιδανικών του. {«Η Απειλή», εκδόσεις «Καλέντης», -για τον Παναγούλη-}

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Διάβασα όλα τα σχόλια που προηγήθηκαν. Με άλλα συμφωνώ με άλλα διαφωνώ ακόμη και αν ανήκουν στο ίδιο άτομο.
Εγώ απλώς θα ήθελα να πω ότι είναι η πρώτη φορά που διαβάζω ποίημα του Παναγούλη. Μου άρεσε πολύ καθώς έζησα εκείνη την εποχή εδώ. Αλλά η αντίληψή μου για τα εδώ πράγματα τότε καθώς ήταν λίγα μόνο χρόνια μετά την άφιξή στην Ελλάδα από μια χώρα με απολυταρχικό καθεστώς ήταν συγκεχυμένη. Η έννοια Δημοκρατία άρχιζε σιγά σιγά να εδραιώνεται μέσα μου με την πάροδο των ετών.
Πάντως σε ευχαριστώ που μου γνώρισες μια άλλη πτυχή ενός ανθρώπου που νομίζω ότι αξίζει του σεβασμού όλων μας.

ღ oneiremataღ είπε...

@Χριστόφορε,
εγώ ευχαριστώ κι εσένα και όσους κατάλαβαν αυτό ακριβώς που θέλησα να πω...
αυτό στο οποίο μένω, στην τελευταία σου φράση
"μου γνώρισες μια άλλη πτυχή ενός ανθρώπου που νομίζω ότι αξίζει του σεβασμού όλων μας"
και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...
Ο Α.Παναγούλης, η αναφορά και η θύμησή του, είναι συγκλονιστικά -όπως ανέφερε και η Κάκια- μέσα στις φυλακές και μετά από ατέλειωτα βασανιστήρια εκείνος για να ξεφεύγει ο νους του και να διατηρεί την διαύγεια του πνεύματός του,ορθώνει ασπίδες την αυτοκυριαρχία του, την αυτοπειθαρχία του, το πείσμα του και γράφει ποιήματα, τα καλύτερά του ποιήματα...σε χαρτάκια, σε παλιόχαρτα, στους τοίχους του κελιού του, πολλές φορές χρησιμοποιώντας για μελάνι το ίδιο
το αίμα του...
------------

Διεύθυνσή μου

Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα

(Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, 5 Ιουνίου 1971 – Μετά ξυλοδαρμό)

Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974. {Α.Παναγούλης}