Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Η αγάπη γράφεται με ήτ(τ)α ...


click image


Η αγάπη γράφεται με ήτ(τ)α.

ΕΙΝΑΙ μια γυναίκα. Σαν αιτία που κολλάει σταυρόλεξα κι όλο ακυρώνει. Το λίγο φως που είχε υπάρξει πριν το έκανε σπίτι και εκεί απλά κατοικεί ατενίζοντας αποχρωματισμένες αναμνήσεις.

Γεννούσε η σκέψη της πεθαμένες ιστορίες σαν  ξεβράσματα ψυχής, σώματος και κατάπινε.  Αργά κατέβαιναν μέσα τα θαύματα: η αμίλητη αγωνία της αγάπης. Η ανίκητη πάλη με το σκοτάδι. Ο τρόμος της καθαρής όρασης. Δεν θέλει να δει.

Οι εντός κορυφές είναι σαν τις ψυχές: μπορείς να κρεμαστείς για λίγο από πάνω τους, αλλά δύσκολα τις αντέχεις.

Φοράει μάσκα και από κάτω άλλη. Μετά άλλη. Άλλη. Το πρόσωπό της σαν πούδρα, δεν βρέθηκε ποτέ. Μόνο φλούδα - άδειο προκαλούσε. Και ξοδευόταν στον αέρα επίσημα. Χωρίς χλωρίδα και πανίδα ζωής.

ΠΗΓΕ και ήρθε και στάθηκε κι όπως τα δέντρα λύγιζε, να συναντήσει το περαστικό φως. Πάνω σε  σπόρια από σοκολάτα αμύγδαλο. Ένας απαθής θρίαμβος με φυλαχτά ήταν κρεμασμένος απ' τον λαιμό της και βάραινε. Με φόντο την Ακρόπολη όλο βάραινε. Σαν μουσική πολυκαιρισμένης όπερας.

Οστρακωμένη πάνω στον χρόνο, πέτρα σκληρή. Σισύφεια. Μόνο η λύπη μετακινούσε και γυάλιζε σαν αρπακτικό «με τρομερές συνέπειες». Θα την έλεγες χωρίς ζωή, κομματιασμένη.

ΓΙΑ να γράφεις όπως ακούς μουσική, όπως ψάχνεις δίσκους, όπως οδηγείς, όπως χορεύεις. Και έκανε. Δύο άσσοι ενός μισοτελειωμένου μήνα, σαν άδεια, παγωμένα πόδια, τον είχαν υποδεχτεί. Γενέθλιος μήνας. Οριστικός. Που βράδιασε ζωή μέσα σε μια κάρτα. Μέσα σε λίγο καιρό.

Τώρα περπατάει στη γη, με ανάγλυφο βήμα. ΄Ο,τι βαδίζει, αποτυπώνεται. Σε όλη τη μετά ζωή θα υπάρχει αυτό το κρυφό παραπάτημα που ζει. Θα υπάρχει στη σιωπή. Η νικημένη  θλίψη που πεθαίνει την αγάπη στη φωλιά της. Να ζει στη σιωπή.
Μόνο επιφανειακά πάνω απ΄τις μάσκες κάπου-κάπου βλέπει ν΄ανατέλλει κι από μια ρυτίδα, μια ακόμα ήττα; Μα εκείνη τις αγαπάει, αξίζει τον κόπο καθεμιά τους.

ΗΘΕΛΕ να διπλώσει τον πόνο της και με τον τρόπο αυτόν που ξεκληρίζονται όσοι πιστεύουν ότι η αγάπη... Ενώνεται. Λες και είχε ανοίξει κάποια βουβή τρύπα και μέσα εκεί χυνόταν σαν λύπη. Αυτός έμπαινε για να ζει και τη σκεπάζει. Εκεί σαν σε σπάνια αρρώστια αγωνίζεται. Και διαταράσσεται η τάξη του κόσμου και σκορπίζεται, αλλά με μια περίεργη εμμονή να επιμένει αγάπη. Διαμέσου των άλλων ανθρώπων συνεχίζεται ο θάνατος του ανθρώπου.

ΘΑ έρθει, όμως, ο επιστήθιος καιρός που το τέλος... Και ο κόσμος αυτός θα περάσει με τη λύπη καρφωμένη στα μάτια του, αλλά με πλούτο πολύ. Πάνω στο γυμνό δέρμα θα έρθει ο καινούργιος να κολλήσει και έτοιμος από μαρτύριο θα αφοσιωθεί.

Παρουσιάζεται και συνεχώς ξημερώνει. Μέχρι η αγάπη. Μια δίκαιη ανάμνηση στο κορμί του. Η νύχτα να νικηθεί. Ποτέ άλλοτε τέτοια ήττα να διεκδικεί τον καινούργιο κόσμο με τη λευκότητά της.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ, πάντα ένας καθρέφτης απλώνεται σαν μοίρα. Θα απαλλάξει τα γεγονότα απ' το χρέος τους. Τους ανθρώπους από αυτό που εξακολουθούν να σημαίνουν. Θα διατηρήσει το ίδιο όνομα σε άλλο σώμα. Θα συνεχίσει να έχει αυτή την περίεργη εμμονή να επιμένει αγάπη. Θα συνεχίσει. Και η νίκη αυτή θα γράφεται με ήτα.

Σ. Σταυρόπουλος


- ένα παράξενο κείμενο, που μου τράβηξε την προσοχή ο τίτλος του αρχικά...δημοσιευμένο στην ελευθεροτυπία.

19 σχόλια:

Phivos Nicolaides είπε...

Μόνο που δεν αποτελείται μόνο από ένα γράμμα! Καλό κι αγαπημένο σ/κ σου εύχομαι.

kariatida62 είπε...

Τίποτα τυχαίο στην γραφή της Ελληνικής γλώσσας! ;)

~reflection~ είπε...

Μέσα από μία συρροή συναισθηματων αναπτύσσεται η Αγαπη...κληρονομείται από μία καρδιά σε μία επόμενη.... μεταγγίζεται με τις λέξεις... και αιωνίως θα γεμίζει λευκές σελίδες που ελάχιστα μπορούν να την αποκωδικοποιήσουν.....

Κάποτε σε ένα φόρουμ ανεβηκε ένα θεμα με τίτλο:
Μίλα μου για την Αγαπη...

Απάντησα:

Η Αγάπη δε θελει να μιλάμε γι'αυτη..
μα...
να τη Ζήσουμε!....

τα φιλιά μου ...... αγαπης βιώματα...

Apokalipsis999 είπε...

Πολλά λόγια για την αγάπη... που ενίοτε γράφεται και με (νίκ)η! Όπως λέει και η μαντινάδα:
Όποιος γι' αγάπη ομιλεί, δεν ξέρει τι σημαίνει,
όποιος στ' αλήθεια αγαπά, ξέρει και να σωπαίνει!

ღ oneiremataღ είπε...

@Φοίβο,
για την ανάρτηση του κειμένου αυτού την ιδέα μου την έδωσε εκείνη της
Κυνισμός...
το δικό σου σχόλιο μου θύμισε τούτο το παρακάτω, που το έχω ξαναγράψει σχόλιο σε παλιότερη ανάρτηση απ΄την Κρινάκι για την αγάπη: Α το βαφτίζω βαθιά μέσα στης ψυχής μου την υπόσταση, το εισπνέω μέχρι τα μύχια της πνοής' ΓΑ το νιώθω να ρέει καυτό μέσα στις φλέβες της καρδιάς, λάβα ηφαιστείου που πυρπολεί και μετά το αφήνω να βγει με δύναμη στην επιφάνεια και το εκπνέω, με μια ανάσα ΠΩ/ΠΗ... ίσως τελικά, τα γράμματα ενωμένα και για όσο παραμένουν έτσι να έχουν περισσότερη δύναμη απ΄το στερητικό Α της αρχής και το Η του τέλους...
υπέροχο σαβ/κο και σε σένα :))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Κάρυ,
συμφωνώ κι εντάξει μη μου θυμώνεις, θα επιστρέψω να δω όλο το βίντεο της Αρβελέρ με περισσότερη προσοχή, λίγο αργότερα...
τίποτα τυχαίο στην ελληνική γλώσσα, άλλωστε η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης
σύλληψης... κι είναι κρίμα που προσπαθούν να απλοποιήσουν τη γλώσσα μας και σιγά σιγά να την κάνουν να χάσει την αξία της...κρίμα που την καρατομούν και την καταστρέφουν και την παραγκωνίζουν όσοι επιμένουν στη γραφή greeklish...
τίποτα ίσως δεν είναι τυχαίο και στη ζωή... πολλά φιλάκια :))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Ποιήτρια των παράξενα συγκερασμένων συναισθημάτων,
όπως το λες κι όπως το λέει κι ο ίδιος ο Coehlo "Είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της."
...τούτη όμως εδώ η γυναίκα έχει γνωρίσει την άλλη πτυχή, έχει βυθιστεί μέσα σε κείνη και τη θλίψη της, κι έχει νιώσει την ήττα της αγάπης, μιας αγάπης που την καταρρακώνει κι όμως εκείνη δε μπορεί να ξεφύγει κι επιμένει με μια περίεργη εμμονή στην αγάπη...
επίμονη αγάπη στο είναι της,
συνέχεια της κοσμογονικής παρουσίας σ' αποτυπώματα από ματωμένα φεγγάρια κι αναμνήσεων αποχρωματισμένων, μα η ζωή συνεχίζει με ανάσες πόθου για κείνη,κι αγνόηση ηθελημένη στο παρελθόν και τις Ερινύες του...
πολλά φιλάκια αντανακλάσεις ασημένιων στολισμάτων φεγγαραχτίδας :))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Αποκάλυψη999,
θα συμφωνήσω φυσικά, μαζί σου φίλε μου...μαντινάδα ε? καλά τότε, ας ανταποδώσω:

νανούρισέ με σ΄όνειρο
μ΄αγάπη καμωμένο
τον κόσμο όλο μάτια μου
να σου χω χαρισμένο!

η αγάπη μιλάει από μόνη της, η αγάπη φαντάζει και φαίνεται, λέει αλήθειες και πλημμυρίζει χαρά κι ελπίδα, μιλάει στην καρδιά κι όταν αντιγυρίζει εκείνη σωπαίνει να ακούσει η ψυχή και νικάει η αγάπη...αλλά σωπαίνει η λογική...
αν τύχει και συμβεί να φουρτούνιασει η ψυχή, γιατί λερώθηκε ή σκιάστηκε ή σβήστηκε η αλήθεια, τότε σωπαίνει η αγάπη... κι η ήττα σαστίζει την καρδιά και σωπαίνει...

kariatida62 είπε...

ΟΝΕΙΡΕΜΑΤΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑΡΘΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ!

Theodosia είπε...

"...το λίγο φως που είχε υπάρξει πριν το έκανε σπίτι και εκεί απλά κατοικεί ατενίζοντας αποχρωματισμένες αναμνήσεις..."
Καταλαβαίνω γιατί σου έκανε εντύπωση και γατί το ανάρτησες! Αν και λίγο απαισιόδοξο, η αγάπη είναι ευλογία...

ღ oneiremataღ είπε...

@Θεοδοσία,
ναι είναι ένα διαφορετικό κείμενο, που μέσα του κλείνει πολλή θλίψη, απαισιοδοξία, συναισθηματική μοναξιά, αναπόληση στα νεανικά χρόνια της αθωότητας' γι' αυτό και το ήτ(τ)α της αγάπης...κι επειδή εγώ γενικά εδώ μέσα πολύ στο ονειρικό προσπαθώ σχεδόν πάντα να εκφράζομαι αισιόδοξα, γι' αυτό με τράβηξε τούτο δω...η αγάπη είναι ελπίδα, είναι ευλογία, είναι αλήθεια, η αγάπη είναι ζωή γι΄αυτό κι αυτή η γυναίκα επιμένει στην αγάπη...μόνο η εμμονική αναζήτησή της είναι κάτι άλλο...
πολλά φιλάκια φιλενάδα :))))

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Γοητευτικά παράξενο αλήθεια αλλά και τόσο αληθινό. Δεν είχα ιδέα για τον δημιουργό. Καλά έκανες και μας τον έφερες.
Καλό σου βράδυ ονειρομάτα.

α Κενταύρου είπε...

Δεν κατάλαβα πολλά πράγματα ,αύριο που θα είμαο πιο νηφάλιος θα επιχειρήσω πάλι να το κατανοήσω .Σαν σκόρπιες λέξεις μου φάνηκαν
Το τραγουδάκι όμορφο με συγκίνησε το εφιαλτικό όνειρο.

ღ oneiremataღ είπε...

@Χριστόφορε,
σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου και το σχόλιό σου, κι εμένα παράξενο μου φάνηκε, αλλά έκρυβε μέσα του μερικές αλήθειες ή μάλλον πικρίες και γι΄αυτό είπα να το αναρτήσω... καλό σου βράδυ :)))

ღ oneiremataღ είπε...

@Κένταυρε,
είναι διαφορετικό, είναι μπερδεμένο, δε σου δίνει αμέσως να καταλάβεις τα νοήματά του, δηλ με μια απλή ανάγνωση δε σου δίνει να καταλάβεις τα βαθύτερα νοήματα που υποβόσκουν..θέλει λίγο παραπάνω προσοχή μάλλον, ξέρω γω έτσι νομίζω...εμένα πάντως με παρέσυρε όταν το διάβασα και κόλλησα λίγο...στην αρχή το πρόσεξα για τον τίτλο του, αλλά μετά προσπάθησα να το καταλάβω και είδα πως έχει να πει πολλά πράγματα... το τραγουδάκι πιστεύω πως ταιριάζει αρκετά, χαιρομαι που σου άρεσε, σ' ευχαριστώ :))

ποιώ - ελένη είπε...

Τον διαβάζω τον Σταυρόπουλο στην "βιβλιοθήκη" είναι καταπληχτικός
κάτι καινούργιο έχει πάντα να δώσει
Ανεξάντλητος
θερμή καλημέρα καλή μου

ღ oneiremataღ είπε...

@ποιώ-ελένη,
σ΄ευχαριστώ πολύ, τώρα ξέρουμε που μπορούμε να βρούμε κι άλλα γραπτά του...
καλό σου απογευματάκι γλυκιά μου :)))

*αλήθεια, έχω ένα προβληματάκι με το url του μπλογκ σου, δεν εμφανίζονται στην μπλογκοροή μου οι αναρτήσεις σου, αν θέλεις μου λες, ποιο χρησιμοποιείς...σ' ευχαριστώ :)

Ανώνυμος είπε...

Μια ψυχή μου είχε πει: Ο έρωτας είναι ένας μικρούλης φούρναρης που τις καρδούλες ψήνει, άλλες τις αφήνει άψητες και άλλες τις ξεροψήνει.

ღ oneiremataღ είπε...

@simblogko,
θα φταίει ο φούρνος που άλλες φορές έχει παραπάνω φωτιά κι άλλες φορές δεν είναι όση χρειάζεται... :Ρ

πού χάθηκες εσύ?????? χρόνια πολλά, να την χαιρόμαστε!!!!! :))))