Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Το γράμμα…

‘ οι πιο ωραίες ιστορίες θα ειπωθούν για μας
όταν δεν θα ‘ ναι πια κανείς να τις ακούσει.’
Του είχε υποσχεθεί ότι θα του έγραφε ένα γράμμα…
Είχε πει ότι θα του έγραφε για τη ζωή τους, για τα χρόνια που είχαν περάσει μαζί μέχρι τώρα…
Δεν θα του έγραφε πράγματα που δεν του είχε πει…
Όμως, τώρα ήταν διαφορετικά τα πράγματα…
Έπρεπε να τα γράψει…
Ήταν της πεποίθησης, ότι τα μάτια μεταφέρουν αισθήματα με μεγαλύτερη ένταση απ’ ότι τα αυτιά…
Πίστευε, ότι τα μάτια οδηγούν κατευθείαν στην ψυχή, ενώ τα αυτιά κατευθείαν στο μυαλό…
Και την ενδιέφερε η ψυχή τώρα και όχι το μυαλό…
Το λευκό χαρτί μπροστά της φάνταζε πεδίο επικίνδυνο…
Η απεραντοσύνη του λευκού, σε σχέση με τα μαύρα σχήματα που όριζαν τα γράμματα, την καθιστούσε ευάλωτη…
Και δεν ήταν μόνο η αναλογία λευκού-μαύρου που την προβλημάτιζε…
Ήταν και αυτά που ήθελε να πει…
Δεν ήθελε να τον πληγώσει…
Δεν ήθελε να τον κάνει να νοιώσει άσχημα…
Τον αγαπούσε πολύ για να του δημιουργήσει τέτοια κατάσταση…
Ξεκίνησε να γράφει…
Πάνω δεξιά, τοποθέτησε την ημερομηνία…
Αθήνα, 25 Φεβρουαρίου 2007
Εύκολο αυτό…
Μετά η προσφώνηση, στην επόμενη γραμμή, αριστερά…
Και αυτό εύκολο…
Λατρεμένα γαλάζια μάτια μου
Έτσι τον φώναζε, έτσι τον χαρακτήριζε τις στιγμές που η ένταση του πάθους τους είχε περάσει και τα μάτια του ηρεμούσαν, επιστρέφοντας στο γλυκό τους γαλάζιο μετά το μαύρο απύθμενο που είχαν πάρει…
Εκείνο το μαύρο χρώμα, την φόβιζε…
Ένοιωθε ένα φόβο ήρεμο, ένα φόβο σίγουρο, ένα φόβο άφοβο…
Ένοιωθε σαν να έπεφτε σε μία φουρτουνιασμένη θάλασσα, χωρίς να ξέρει κολύμπι, χωρίς όμως να κινδυνεύει να πνιγεί…
Θυμήθηκε την πρώτη φορά που τα είχε δει έτσι…
Τότε, της είχε ζητήσει να του απαντήσει αν έχει γνωρίσει κάποιον να την κοιτάζει με τόση τρέλα…
Από εκείνη την πρώτη φορά, αυτή η τρέλα δεν είχε περάσει, αλλά αυτή δεν την είχε συνηθίσει…
Έτσι θα ξεκινούσε λοιπόν…
Και θα του έγραφε για την αίσθηση και τον φόβο της…
Δεν του το είχε πει ποτέ, οπότε ευκαιρία να μιλήσει γι’ αυτό…
Μέχρι εδώ, όλα καλά…
Τώρα, τι λένε τώρα;;;
Πως συνεχίζουν;;;
Μια καλή συνέχεια θα ήταν να του έγραφε την πορεία τους από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν, σε κείνο το καφέ δίπλα στον Αγ. Διονύσιο στο Κολωνάκι…
Παιδεύτηκα πολύ να βρω τρόπο να ξεκινήσω το γράμμα μου. Ήμουν αναποφάσιστη και άτολμη, όπως τότε, την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Θυμάσαι; Σε κείνο το καφέ δίπλα από τον Αγ. Διονύσιο, στο Κολωνάκι. Εσύ πήγαινες συχνά. Πάντα σου άρεσε το Κολωνάκι. Για μένα ήταν η πρώτη φορά. Ότι είχα τελειώσει το μάθημα στο Φροντιστήριο Ισπανικών που πήγαινα και βρέθηκα εκεί με φίλες για καφέ. Με κοίταζες συνέχεια. Ένοιωθα το βλέμμα σου επάνω μου, βαρύ και σταθερό, να ψάχνει να αντικρίσει τα μάτια μου. Και όταν το κατάφερνε, ένοιωθα το παιχνίδι σου με το μυαλό μου. Κοκκίνιζα. Το είχες καταλάβει, όπως μου είπες μετά από καιρό. Χωρίς να το καταλάβω, είχες πληρώσει τον καφέ μου. Η κίνησή σου, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Δεν μπορούσα να μην σ’ ευχαριστήσω. Ανταλλάξαμε χειραψίες και ονόματα. Ανταλλάξαμε θερμότητα και θέρμη. Το δικό μου χέρι έτρεμε, το δικό σου σίγουρο και απαιτητικό. Ίδιον των χαρακτήρων μας.
Της άρεσε το γραπτό της…
Της έβγαινε τόσο εύκολα, τόσο στρωτά…
Και σίγουρα ήταν, μιας και μιλούσε για αγαπημένες στιγμές της…
Στιγμές μαζί του, στιγμές πρωτόγνωρες για εκείνη…
Δεν αργήσαμε να γίνουμε ζευγάρι. Μου έδειχνες ένα κόσμο όμορφο. Ένα κόσμο ‘ δικό’ μου. Βγαλμένο μέσα από τις προσδοκίες και τα όνειρά μου. Πάντα ευγενικός, πάντα καλόβολος, πάντα πρόθυμος, πάντα εσύ. Πίστεψα σε σένα γρήγορα. Και δεν έπεσα έξω. Δεν με απογοήτευσες. Ένοιωθα, λες και ζούσα τον μύθο μου. Και, πραγματικά τον ζούσα. Και έκανες τα πάντα για να τον ζήσω.
Κάναμε όνειρα, δίναμε υποσχέσεις. Υπήρχε ειλικρίνεια, υπήρχε κατανόηση, υπήρχε αγάπη.
Σου δόθηκα και μου δόθηκες. Σαν από πάντα μαζί. Σαν από πάντα ένα.
Παντρευτήκαμε, φτιάξαμε το σπίτι μας, φτιάξαμε την οικογένειά μας. Αν και δεν καταφέραμε να κάνουμε παιδί, ποτέ δεν μπήκε ανάμεσά μας. Ποτέ δεν με κοίταξες με μάτια διαφορετικά. Ποτέ δεν με χάιδεψες με μικρότερη ένταση. Ποτέ δεν με έκανες δική σου με λιγότερο πάθος. Πάντα αυξητικά, πάντα δικά σου, πάντα για μένα. Μας ζήλευαν και δεν τους ζηλεύαμε.
Δεν είναι ότι δεν μας βρήκαν παράξενες και δύσκολες καταστάσεις. Δεν είναι ότι δεν μας βρήκαν αντίπαλοι μεγαλύτεροι και δυνατότεροι από εμάς. Δεν είναι ότι δεν παλέψαμε. Δεν βγήκαμε πάντα νικητές. Μα, ακόμα και στην ήττα μας, ήμασταν μαζί. Ήμασταν ένα. Ανάμεσά μας, δεν υπήρχε χώρος για κάτι άλλο. Γεμίζαμε μόνοι μας την απόσταση ανάμεσά μας. Γέμιζε ο ένας τον άλλο.
Το συναίσθημα πληρότητας την καταλάμβανε οριστικά…
Ο ειρμός των σκέψεών της δημιουργούσε κύμα ευφορίας μέσα της…
Συνέχιζε ακάθεκτη…
Και τα χρόνια περνούσαν. Και τα χρόνια κυλούσαν. Μέσα στην στοργή και στην αφοσίωση. Μαζί. Ενωμένοι.
Καλέ μου, σου γράφω πράγματα που σου τα έχω πει. Σου γράφω πράγματα που ήθελα να τα έχεις γραμμένα. Αποτυπωμένα σε μία κόλα χαρτί. Μία δική μου διαθήκη, μία δική μου παρακαταθήκη στα χρόνια που θα έρθουν. Ένα μνημείο της αγάπης μου για σένα. Ένα μνημείο της αγάπης σου για μένα. Πως εγώ την εισέπραξα. Πως εγώ την ένοιωσα όλα αυτά τα χρόνια.
Ήθελα να γράψω ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’ γι’ αυτό που με έκανες να νοιώσω. Γι’ αυτό που με έκανες να ζήσω. Την απόλυτη αγάπη, το απόλυτο δόσιμο.
Σ’ ευχαριστώ λατρεμένε μου.
Σ’ ευχαριστώ έρωτά μου.
Ξαναδιάβασε το κείμενο που είχε γράψει…
Έκλαψε…
Έπρεπε να το κλείσει…
Η γυναίκα που της έδωσες νόημα στη ζωή της.
Η γυναίκα σου.
Το δίπλωσε και το έβαλε σε ένα φάκελο…
Απέξω, έγραψε με μεγάλα, καλλιγραφικά γράμματα:
Στο πολυτιμότερο της ζωής μου
Και έκλεισε τον φάκελο…
Έβαλε τον φάκελο στην τσάντα της και φόρεσε το παλτό της…
Βγήκε από το σπίτι και κατέβηκε στο αυτοκίνητο…
Θα πήγαινε να του το δώσει τώρα, αυτή τη στιγμή…
Δεν άργησε να φτάσει στο νεκροταφείο της περιοχής τους…
Ο τάφος που ήταν θαμμένος, δεν ήταν σε μεγάλη απόσταση από την είσοδο…
Άνοιξε το παράθυρο και τοποθέτησε το γράμμα πίσω από την φωτογραφία του…
Της φάνηκε ότι της γελούσε περισσότερο…
Έπεσε πάνω στο μνήμα και έκλαψε γοερά…


(οι στίχοι εισαγωγής ανήκουν στον Τάσο Λειβαδίτη)
(‘The Letter’ by William Blacklock)

πηγή 


11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και όμως είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούν και τότε θα έχει αμέτρητες ευκαιρίες να πει το ευχαριστώ της, να ομολογησει με όποιο τρόπο μπορεί τον ερωτά της...
Απο τα πιο συγκινητικά κείμενα που έχω διαβάσει...απλά... ΥΠΕΡΟΧΟ!!!

ღ oneiremataღ είπε...

@Lilium,
κι εγώ γι΄αυτό το διάλεξα να το αναρτήσω, γιατί είναι ιδιαίτερα συγκινητικό, κείμενο ψυχής, κρινάκι μου ευαίσθητο...
πάντως, από όσα περιγράφει, ή όπως τα περιγράφει στην αρχή, δεν φαίνεται να νιώθει την απώλεια, ζει με την ανάμνησή του κι αναμνήσεις όλων των όμορφων στιγμών... έχει ζήσει μια γεμάτη ζωή κοντά του, ζούσαν απόλυτα ο ένας για τον άλλον κι αυτή η υπεροχή της αγάπης τους μεταφέρεται και σε μας που το διαβάζουμε, κατά κάποιο τρόπο, μόνο στο τέλος του κειμένου γίνεται η ανατροπή...οι καρμικοί έρωτες σαν τον δικό τους όμως, σίγουρα έχουν και συνέχεια, στην άλλη ζωή ή σε μια άλλη ζωή...

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει. Το ΑΠΌΛΥΤΟ ΓΡΑΜΜΑ. Το πόσο όμορφα σε οδηγεί μέχρι το αναπάντεχο τέλος που όμως αντί να σου φέρνει θλίψη σου φέρνει την αίσθηση του θριάμβου έρωτα επί του θανάτου. Αλλά ακόμη και το κλάμα της πάνω στο μνήμα δεν σου φέρνει στενοχώρια γιατί είναι σαν αγκαλιάζει τον αγαπημένο της μετά από μεγάλη απουσία. Η επιλογή σου τιμάει εσένα και το μπλογκ σου και ευφραίνει εμάς που έχουμε την τύχη να είσαι φίλη μας.

kariatida62 είπε...

Η αγάπη νίκησε ακόμα και τον ανελέτητο θάνατο!
Του έστειλε το γράμμα και ήταν σαν να του έλεγε στο "επανιδείν"
Ερωτες και αγάπες που σπανίζουν στις μέρες μας...

Πού αλλού να βρω τέτοια κείμενα παρά μόνο μέσα στο δικό σου ιστολόγιο τρυφερή Ονειρεμάτα μου!

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

με τελείωσες, ονειρεμένη μου, με τούτον τον αδιάρρηκτο δεσμό...

να είσαι καλά ψυχή μου!!!

zoyzoy είπε...

Υπέροχο με τρομακτικά συναισθήματα που ούτε καν φαντάζεσαι τον αποδέκτη με τόσο θλιβερό τέλος!

Καλό ΠΣΚ γλυκιά μου
με φιλιά θαλασσινά!

ღ oneiremataღ είπε...

@ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ,
ειλικρινά σ΄ευχαριστώ πολύ-πολύ για τα πολύ καλά σου λόγια για μένα, δική μου είναι η τιμή που είσαστε φίλοι μου και συνμπλόγκερ...
η αλήθεια είναι πως εγώ μάλλον δεν έχω εξοικειωθεί τόσο με την ιδέα του θανάτου και στην αρχή όταν διάβασα το τέλος του κειμένου, ένιωσα να γίνονται ανατροπές μέσα μου συναισθηματικά, όμως μετά είδα κι αυτό που λες πως με την αγάπη της έχει κάνει την υπέρβασή της εκείνη και νιώθει τόσο κοντά του...οπότε ναι, είναι ο θρίαμβος της αγάπης!!!

ღ oneiremataღ είπε...

@kariatida62,
αυτό ακριβώς που με τράβηξε σ΄αυτό το κείμενο, είναι η περιγραφή αυτής της σπάνιας αγάπης, όπως ακριβώς το λες κι εσύ...
με το απροσδόκητο τέλος, Κάρυ όπως είπα και στον Χριστόφορο, στην αρχή ένιωσα μια αβεβαιότητα και μια παγωμάρα μέσα μου, όμως μετά συνειδητοποίησα κι εγώ αυτό που ουσιαστικά περιέγραφε με τόση απλότητα, ομορφιά και τόση αγάπη και μαγεύτηκα, όπως κι εσείς... αυτό το σπάνιο που το κάνει τόσο μοναδικό συναίσθημα τελικά!!...

ღ oneiremataღ είπε...

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ,
κι εγώ μαζί με σένα το ίδιο ένιωσα, φωτεινή λάμψη της ψυχής...είναι ένα τόσο τρυφερό κείμενο και ξεχειλίζει από τέτοια συναισθήματα που κάνουν κάθε ευαίσθητη καρδιά και ψυχή να χάνει λίγο το ρυθμό της και να χτυπά σε κείνον της πονεμένης αλλά τόσο ερωτευμένης γυναίκας...είναι ένα κείμενο που σε κάνει να πιστεύεις ξανά, στο μεγαλείο της αγάπης και στην υπέρβαση...

ღ oneiremataღ είπε...

@zoyzoy,
σ' ευχαριστώ, επίσης..
αυτό το απροσδόκητο του αποδέκτη του γράμματος είναι που σου ανατρέπει όλες τις σκέψεις, κι όλες τις μέχρι εκείνη τη στιγμή λέξεις, συναισθήματα και περιγραφές αλλά και που τους δίνει μια άλλη διάσταση, εκείνη της υπέρβασης του τέλους...τον έχει μαζί της πάντα, δίπλα της, μέσα στην καρδιά της, στο μυαλό της, στο είναι της ολόκληρο!!

~reflection~ είπε...

Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο


Να μου γυρέψεις τη φωτιά
Και του τρελού το χάδι
Πάντα ζητούσες τα φιλιά
Που αφήνουνε σημάδι



Τρέλα στα Μάτια....

τι άλλο να ζητήσεις?.... τι?.....