Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Του Έρωτα Μέγα Κακό...


Επιστρέφω σπίτι, με περιμένει έξω από την πόρτα. Καθισμένη πάνω στη βαλίτσα της και περιμένει.


Τρεις μέρες πριν την αποχαιρέτησα. Σχετικά εξημμένη, έφευγε με κάποιον για τα νησιά. Της το είχα επισημάνει. Όχι δεσμεύσεις πρόωρες. Μείνε για λίγο μόνη σου. Ασφαλίσου. Και αν νιώσεις μοναξιά,τις νύχτες όποιον θέλεις. Αλλά για λίγο. Χωρίς κουβέντες. Δυο ώρες-μετά αρχίζει η λύπη. Λίγο να σου πει ο μικρός πως είναι ορφανό,τέρμα. Αυτά είναι για δεσμούς. Δεν έχει άλλες δυο ώρες το μεθεπόμενο βράδυ. Εκτός κι αν έχεις κέφια για λυπημένες, τρυφερές αγκαλιές. Να την τώρα. Έξω από την πόρτα. Την κερνάω Σαπόρο και ασπιρίνες. Φτιάχνω κάτι να φάμε. Μίλα μου,της λέω. Τι συνέβη έξω από όσα ξέρω. Αγκαλιάζει τους ώμους της. Ποστάρει τη φωνή της. Ακόμα και μπροστά στην καλύτερή της φίλη προετοιμάζεται. Για έναν καθωσπρέπει μονόλογο. Αδιόρθωτη. Διακοπές, λέει. Έσφιξα τα δόντια. Πήγα. Δίπλα μου, σώματα ωραία, αρχαίων ηρώων. Ανώφελο. Μόνο αυτός υπήρχε. Πρωί στην παραλία. Κανένα νόημα. Μόνο αυτός. Και να τον σκέφτομαι κάθε δέκα δευτερόλεπτα...[...]
Το λάγνο ψέμα του και η πιο σκληρή αλήθεια του. Το ίδιο βράδυ. Τον αγαπώ. Δωμάτιο ξενοδοχείου. Έξω μια σκέτη ζωή. Χωρίς αυτόν, κανένα νόημα. Τόχου μπόχου το λένε στα Εβραϊκά. Κόσμος χαοτικός, ασυνάρτητος. Σκότη και άβυσσος. Κοντά δυο χρόνια. Μόνο αυτός. Λεπτός, κορδόνια λυμένα. Ώμοι σκυφτοί, πού και πού το θυμόταν, έστρωνε την πλάτη του. Μπαίνει με ένα φως απίστευτης πραότητας στο σπίτι μου. Φωταγωγεί. Τον ερωτεύομαι. Τον στέφω. Τον εξοργίζω. Τον θέλω. Δεν τον θέλω. Δεν τον μπορώ. Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Πληθύνων πληθύνω τας λύπας σου.[...]
Προσπάθεια για πρόβα ζωής μακριά του. Μακριά του. Φιλότιμη προσπάθεια. Επί ματαίω προσπάθεια. Χωρίς αυτόν πρόβα βυθού, θα προσπαθήσω κι άλλο[...]
Στρίβω στη γωνία, ακούω. Το πρώτο τραγούδι της αδέξιας κασέτας που του χάρισα."  Σκύβεις λύνεις τα κορδόνια μ' ανοιχτό πουκάμισο και η αύρα σου με στέλνει μέχρι τον παράδεισο...". Συνωμοσία.[...].
Ακυρωμένη από ασάφεια και τον έψαχνα. Τι ήμουν γι' αυτόν. Γιατί μου άργησε τα χατίρια μου και τώρα έρχεται και μου λέει. Αφού του τα ζήτησα στην ώρα τους. Για να αποκλείσω το δρόμο. Όπως υποψιάστηκε. Και άξεστα το είπε. Δεν του τα ζήτησα? Τι δεν πήγε? Ό,τι και σε όλη την ανθρωπότητα. Οι κώδικες. Άλλους αυτός, άλλους εγώ.[...]
Παντού να το πω. Φώναξέ τες όλες. Να μάθει όλος ο χορός τα λόγια. Και πως το μεγαλειωδέστερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται. Τα έκανα και τα δύο. Μου άργησε το χατήρι μου. Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Κάποιος άλλος. Που δεν θα τον αγαπώ. Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια. Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις. Αυτό είναι όλο.[...]
Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι, θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη. Τότε θ' ανοίξω τα κλειστά του γράμματα. Αδύνατον ακόμα. Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου. Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα. Να μη με δει να κλαίω.[...]
Της έφερα δεύτερη μπίρα. Της έβαψα τα νύχια των ποδιών. Ξάπλωσε στο κρεβάτι, αγκάλιασε τους ώμους της. Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης που δεν έχει αυτόν, δεν έχει κανέναν.

Μαλβίνα Κάραλη.




 




17 σχόλια:

to alataki είπε...

Μέγα κακό, μέγα καλό, ποιος ξέρει.
Μεγάλη αμφιβολία οπωσδήποτε...

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν έχει κανέναν πια...
Αυτό τα λέει όλα...

Ανώνυμος είπε...

Καλή η Μαλβίνα. ΚαΙ ΉΞΕΡΕ καλα Ελληνικά. Συχνά δεν συμφωνούσα με τις απόψεις της αλλά ήταν γνήσια, όχι "δήθεν" και τσαμπουκαλού του καναπέ. Ωραια στα νειάτα της επίσης.

Καλά μας την θύμισες... Λέει όμως κάτι αυτό ?

anidifranco είπε...

Πόσο υπέροχο...και αληθινό , δυστυχώς...καλησπέρα

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

AΦΗΝΩ ΜΙΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ.

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

ονειρεμένη μου...

τι κατάρα αυτό το μόνη!!!

ღ oneiremataღ είπε...

@to alataki,
Ιωάννα μου, αναγκαίο καλό ή κακό, να συμπληρώσω εγώ...η Μαλβίνα ωμή και πληθωρική στις εκφράσεις της -να το πω έτσι?- κεντρίζει και κερδίζει το ενδιαφέρον αυτού που το διαβάζει, με τούτη την ιστορία...φιλάκια πολλά

@Μαρια Νικολαου,
ναι,σ' αυτή την φράση επικεντρώνεται η ουσία, Μαρία μου, η απώλεια,ο μεγάλος ο πόνος...κι η ίδια, εκφράζει τα συναισθήματα και την αίσθηση του κενού όπως ακριβώς τα νιώθει, μια ευαισθητη ψυχή που πονάει...
φιλάκια πολλά

@GiP,
τί να λέει? ήταν ένα κείμενο που με εντυπωσίασε όταν το διάβασα Γιώργο...κι ίσως με ξάφνιασε που ήταν γραμμένο από την Μαλβίνα...επίσης, μου άρεσε,αυτό το κάτι διαφορετικό που τολμά να υποστηρίζει, πλησιάζοντας λίγο-πολύ στη νοοτροπία των αντρών, σχετικά με τις συμβουλές για να μην πέφτεις θύμα του έρωτα και να μην πληρώνεσαι...αν και δε νομίζω πως είναι στην ιδιοσυγκρασία της γυναίκας, να στέκει ψυχρή κι αμέτοχη σε μια σχέση...αυτό!
φιλάκια πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

@anidifranco,
καλωσόρισες στη γωνίτσα μου!
αληθινό λες κι εσύ, ναι είναι αληθινό, καλογραμμένο, σε κερδίζει και σου αφήνει μια όμορφη γλυκόπικρη γεύση στο τέλος...σ΄ευχαριστώ που πέρασες

@JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS,
και σένα σ΄ευχαριστώ που πέρασες και πάλι Γιάννη μου...και για τις ευχές σου, αντεύχομαι το ίδιο, φιλάκια πολλά

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ,
όταν δεν είναι επιλογή σου,συνειδητή, αλλά απόφαση άλλων ή επιλογή της τύχης και της ζωής, ναι είναι κατάρα, φωτεινή λάμψη της ψυχής...φιλάκια πολλά

kariatida62 είπε...

Την Μαλβίνα πάντα την άκουγα στην Τ.V. και διάβαζα πάντα τάρθάκια της. Ανετρεπτικά και άρεσαν πάντα! Ακόμα και όταν δεν συμφωνούσα μαζί της, τα γραπτά της μου άρεσαν. Κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς.

~reflection~ είπε...


Να μάθει όλος ο χορός τα λόγια. Και πως το μεγαλειωδέστερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται.


Όσο μεγαλώνεις μικρό μου Ονειράκι....νιώθω μου μοιάζειςκαι σου μοιάζω....

όχι ίσως εξωτερικά..
αυτό δε με αφορα..
αλλά εκείνο το ΕσώΨυχό σου με γοητεύει... σαν Άρωμα ποθητό σε νύχτες αφέγγαρες....

Σε φιλω ολόγλυκα.... περπατώντας κάθε λέξη σου με λαχτάρα Επιστροφής...

ღ oneiremataღ είπε...

@kariatida62,
κι εγώ τη θυμάμαι περισσότερο απ΄την τηλεόραση με κείνο το προκλητικό, καυστικό χιούμορ της, τον τσαμπουκά της και την ευαισθησία της, που μάλλον ήξερε να κρύβει αρκετά καλά...άρθρα της και κείμενά της λίγα έχω διαβάσει,ότι έτυχε να πέσει στα χέρια μου κατά καιρούς, αν και κάνοντας μια αναζήτηση στο γκούγκλ πριν λίγο, ανακάλυψα πως ήταν ιδιαίτερα δραστήρια και σα συγγραφέας, σα σεναριογράφος,σαν δημοσιογράφος και τηλεοπτική παρουσιάστρια...κρίμα που την νίκησε η αρρώστια της, τόσο νωρίς.

ღ oneiremataღ είπε...

@~reflection~,
μ' άρεσε αυτό που μου είπες πως σιγά-σιγά νιώθεις πως σου μοιάζω...άραγε να σου μοιάζω έστω και λίγο?...εγώ θα το θελα πολύ, αλλά έχω πολύ δρόμο να διανύσω ακόμα νομίζω...έχεις εκείνο το μοναδικό τρόπο να γοητεύεις και να συγκινείς κάθε ψυχή που βρίσκεται αφημένη για λίγο κοντά στη δική σου μέσα από τις αποτυπώσεις της, που εγώ ίσως δεν καταφέρω να τον φτάσω, βρίσκομαι στα πρώτα σκαλοπάτια ακόμα κι αν εσύ είσαι στο μονοπάτι της επιστροφής προσμένω με ευχαρίστηση κι εγώ...θέλω να μου δείξεις το δρόμο, τον τρόπο να σ΄ακολουθήσω στα μαγευτικά βήματά σου ...φιλάκια πολλά

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

ονειροματα μου ειναι κακο ο ερωτας η ειναι κακο ο κακος ερωτας μα οτι κι αν ειναι ερωτας ειναι...

ღ oneiremataღ είπε...

@ΜΑΓΟΣ!
είναι αυτό το κάτι που δίνει ώθηση στη ζωή μας με τις καλές και τις κακές του στιγμές μάγε μου και φυσικά, όταν σε ταλαιπωρεί όπως περιγράφεις τόσο εύστοχα στους στίχους σου σήμερα, ίσως να νιώθεις πως χάνεσαι ...και μετά πάλι ξαναγεννιέσαι...

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Η Μαλβίνα που τόσο πρόωρα χάθηκε είχε πάντα τον δικό της ατόφιο τρόπο να εκφράζεται. Μας λείπει σήμερα. Η πρωτοβουλία σου να μας την θυμίσεις μέσα από αυτό το κείμενο που τόσο της μοιάζει, είναι σαν ένιωσες την ανάγκη να ακουστεί μια φωνή γνήσια επιτέλους σε αυτόν τον τόπο. Κι έχουν μείνει τόσο λίγες. Ελάχιστες.
Ήταν δώρα για μας.
Καλό σου βράδυ κορίτσι μου

zoyzoy είπε...

Το κείμενο έχει κάτι απ'την σπιρτάδα του μυαλού της ανατρεπτικό κιαυτό!

Καλά έκανες και μας τη θύμησες !

Φιλί θαλασσινό!

ღ oneiremataღ είπε...

@ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ,
ναι έχεις απόλυτο δίκιο γλυκέ μου φίλε, η φωνή της ήταν αληθινή και γνήσια...την ανάγκη για να ακουστούν τέτοιες φωνές την έχουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δυστυχώς...
εκείνη πάντως ήταν χαρισματική προσωπικότητα, αντισυμβατική, πολυδιαβασμένη,πανέξυπνη,ετοιμόλογη με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σατυρικό τρόπο, θάρρος και θράσος κι αντιδρούσε κυρίως με το συναίσθημα...ενώ είχε πάντα τον τρόπο να κλέβει την παράσταση...τέτοιες χαρακτηριστικές προσωπικότητες, ελάχιστες...
ευχαριστώ, επίσης καλό σου βράδυ

@zoyzoy,
έχει κάτι ναι, όχι τόσα όσα ανακάλυψα σε κάποια άλλα κείμενά της, και φυσικά, ο γραπτός τρόπος έκφρασής της δεν ήταν όπως ο προφορικός, τηλεοπτικός και καυστικά σατυρικός της... φιλάκια πολλά