Aπομεινάρια.. { ο ρυθμός όταν γίνεται χρώμα, αποκτά νόημα..}

..κατηφορίζω στο σταθμό κι η μουσική μέσα μου και γύρω μου, που ακούγεται, μπερδεύεται με τις ανακοινώσεις..
μαζί με τις σκέψεις μου και τα λόγια σου......
πόσα λόγια!..
πόσες λέξεις, πόσες εικόνες, πόσες στιγμές..
ζωγράφισες και χρωμάτισες μέσα μου..
πάνω στην καρδιά μου.......



μυστήριο..
πετώντας μια πινελιά δεξιά, μια αριστερά, μερικές εκεί στη μέση και λίγο πιο πάνω' και εκεί πιο κάτω λίγο, που υπάρχει ένα διάφανο κενό, για να γεμίσει ο καμβάς.....
και μετά, οι λέξεις, οι συλλαβές, προτάσεις ολόκληρες, σε σειρά ή κι ανάκατες, η μια κοντά στην άλλη, η μια μετά την άλλη.....



στροβιλίζονται τώρα, σ ένα χορό ανελέητο μπροστά στα θολωμένα μάτια μου..
μουντζουρώνονται..
μικρές μουντζούρες πάνω σε λευκό χαρτί..
τόσες όσες να μπορούν να το τρυπήσουν αδέξια...
όπως  φορές, ακυρώνουμε κι εμάς τους ίδιους.. " τρυπώντας" μας, αδέξια...
αγγίζοντας τα όρια..τα όρια του εαυτού μας.....
κι όλα αυτά δίπλα στις πολλές λέξεις..δίπλα στις πολλές φορές...
φορές, που επικυρώνουμε..
επικυρώνουμε τον εαυτό μας....περίτεχνα...με λεπτομέρειες..
απεικονίζοντάς τον.. 
σαν ένα λουλούδι, με την ομορφιά της ωριμότητας..
ολάνθιστο !........

φλυαρώ..
σιωπηλά ξανά..
με τις σκέψεις μου..
φλυαρία..μόνο φλυαρία..
λυπάμαι για την τόση φλυαρία.........

ανεξήγητο πως μιζεριάζουν κι ασθενούν οι σκέψεις..ίδια με τα λόγια πάνω στις περιγραφές..
όταν τα τσακίζει η δίνη του χρόνου, πάνω στους βράχους της καθημερινότητας..

και τα χρώματα αναστέλλουν τις φιγούρες της θύμησης..
και η μουσική εγκαταλείπει τα ίχνη της προκαλώντας.. αναζητώντας τρόπο φυγής..
μάταια.......
η ζωή, η δίνη, ο χρόνος κι η καθημερινότητα μένουν.....
συνεχίζουν..............

η ζωή... ναι, η ζωή... άδικη που είναι η ζωή... άδικο που και τούτη τη φορά - και με μας - , ακολούθησε σιωπηλά τη ροή της...
αφήνοντας παγωμένες τις ανάσες μας πάνω στα τζάμια..



........και τόσα ( πόσα..) μα πόσα απομεινάρια από τα περασμένα....