Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

...σ' ευχαριστώ που μου χαμογελάς...

Το χαμόγελό σου η μόνη μου παρηγοριά σχεδόν εδώ μέσα...περνάς κι εσύ ανάλογα δύσκολες ώρες όπως κι εγώ...προσπαθείς να με κάνεις να ξεχαστώ...το ίδιο κι εγώ...θέλω να ξεχνιέμαι...προσπαθώ να ξεχνιέμαι...προσπαθώ να χαμογελάω...προσπαθώ να ξεπερνάω τον εαυτό μου πολλές φορές, γιατί έτσι πρέπει...γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω ν' αντέξω και να συνεχίσω...σου χαμογελάω κι εγώ...
Μας έτυχε να γνωριστούμε, να γίνουμε φίλοι κάτω από δύσκολες συνθήκες και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον όσο γίνεται περισσότερο...αν κι εμένα μου φαίνεται ότι εσύ με βοηθάς πιο πολύ όμως...εγώ βλέπεις είμαι μόνη μου εδώ...εσύ έχεις τους δικούς σου που σου συμπαραστέκονται και μοιράζεστε εξίσου τον πόνο, την θλίψη, την ανάγκη, τις υποχρεώσεις...εγώ όμως είμαι μόνη...μόνη μου...γι' αυτό και σημαίνει τόσα πολλά για μένα το χαμόγελό σου αυτό, οι κουβεντούλες μας, τα μικροαστεία μας, τα μισοσοβαρά μας...παίρνω δύναμη...αντλώ κουράγιο για να συνεχίσω...
Τις προάλλες μου είπες "έχω κουραστεί τόσο πολύ...είμαστε τόσο καιρό εδώ μέσα που σχεδόν δεν θυμάμαι πως ήταν η ζωή μου πριν...ή μήπως αυτή είναι η ζωή μου τελικά κι αυτή θα είναι από δω και πέρα η ζωή και η πραγματικότητά μου?????"...έσκυψα το κεφάλι μου...χαμογέλασα αχνά...τα λόγια σου κρύβουν πίκρα κι αλήθειες...όμως τί να σου απαντήσω?...απλά σου χαμογέλασα κι είπα "όλα θ' αλλάξουν θα δεις...μη μου το κάνεις αυτό όμως, είπαμε σε στηρίζω, με στηρίζεις...σου χαμογελώ, μου χαμογελάς...όλα θα πάνε καλά!...χαμογέλασε μου..."
Ίσως το καταλαβαίνεις...ίσως κι όχι. Δεν θέλω να σου πω κάτι περισσότερο...δεν χρειάζεται...αρκεί το χαμόγελό σου...μου φτάνει...σ' ευχαριστώ που μου χαμογελάς!...το' χω τόσο μα τόσο ανάγκη...!!!!!! ydp

Δεν υπάρχουν σχόλια: