Μας έτυχε να γνωριστούμε, να γίνουμε φίλοι κάτω από δύσκολες συνθήκες και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον όσο γίνεται περισσότερο...αν κι εμένα μου φαίνεται ότι εσύ με βοηθάς πιο πολύ όμως...εγώ βλέπεις είμαι μόνη μου εδώ...εσύ έχεις τους δικούς σου που σου συμπαραστέκονται και μοιράζεστε εξίσου τον πόνο, την θλίψη, την ανάγκη, τις υποχρεώσεις...εγώ όμως είμαι μόνη...μόνη μου...γι' αυτό και σημαίνει τόσα πολλά για μένα το χαμόγελό σου αυτό, οι κουβεντούλες μας, τα μικροαστεία μας, τα μισοσοβαρά μας...παίρνω δύναμη...αντλώ κουράγιο για να συνεχίσω...
Τις προάλλες μου είπες "έχω κουραστεί τόσο πολύ...είμαστε τόσο καιρό εδώ μέσα που σχεδόν δεν θυμάμαι πως ήταν η ζωή μου πριν...ή μήπως αυτή είναι η ζωή μου τελικά κι αυτή θα είναι από δω και πέρα η ζωή και η πραγματικότητά μου?????"...έσκυψα το κεφάλι μου...χαμογέλασα αχνά...τα λόγια σου κρύβουν πίκρα κι αλήθειες...όμως τί να σου απαντήσω?...απλά σου χαμογέλασα κι είπα "όλα θ' αλλάξουν θα δεις...μη μου το κάνεις αυτό όμως, είπαμε σε στηρίζω, με στηρίζεις...σου χαμογελώ, μου χαμογελάς...όλα θα πάνε καλά!...χαμογέλασε μου..."
Ίσως το καταλαβαίνεις...ίσως κι όχι. Δεν θέλω να σου πω κάτι περισσότερο...δεν χρειάζεται...αρκεί το χαμόγελό σου...μου φτάνει...σ' ευχαριστώ που μου χαμογελάς!...το' χω τόσο μα τόσο ανάγκη...!!!!!! ydp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου