μοναχικό μονοπάτι

Περπατά αργά, παραπατώντας στο μοναχικό μονοπάτι,

κανείς δεν υπάρχει γύρω για να σκουπίσει τα δάκρυα στην καρδιά της,

κανείς δεν είναι για να περπατήσει μαζί της,

κανείς για να του μιλήσει για τις σκέψεις της

και να απαλύνει τους φόβους και την πικρία της...

Κοιτάζει τη ζωή μέσα από την καρδιά της και τα βουρκωμένα μάτια της,

κάθε εικόνα φαντάζει γκρίζα και σκοτεινή,

μόνη πια μιας και η ζωή της άλλαξε για πάντα...

σκόρπια όνειρα κι ελπίδες μέσα στις κρύπτες του μυαλού της

στήνουν τρελό κι ακατάστατο χορό με τις μπερδεμένες λέξεις ...

Τα άδεια χέρια της σηκώνει κοιτάζοντάς τα,  τ΄ απλώνει να πιάσει... τί?... 
παρά μόνο αέρα...

το μουντό φως τριγύρω της την πλημμυρίζει με πιο πολλή θλίψη κι απελπισία...

πότε ήταν που χαμογέλασε τελευταία φορά?... 

Η ζωή όμως ποτέ δεν τελειώνει, κι εκείνη συνεχίζει να περπατά,

ελπίζει πως κάποια μέρα, ίσως σ΄αυτό το μονοπάτι δεν θα είναι μόνη της,

και πως θα είναι απλά μια αχνή ανάμνηση αυτή η μοναχική βόλτα κι ο αβάσταχτος πόνος.  ydp