Savvas Konstantinidis: ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΘΑ ΗΤΑΝ

Τι όμορφα θα ήταν.
Τι όμορφα θα ήταν να έγερνες πλάι μου τώρα.
Να χαϊδέψω τη χρυσή ροδαυγή των μαλλιών σου,
καθώς τούτα μου κλείνουν τα μάτια.
Να τρίψω τη ζεσταμένη μου σάρκα πάνω στο δροσερό κορμί σου.
Ακουμπώ τα καυτά χείλη που μάτωσαν τα βράδια μου.
Χύσαν το αίμα τους, πάνω στις λέξεις μου.
Λέξεις περιτριγυρισμένες από ηδονή και πάθος.
Πόθο και τρέλλα μαζί.
Αδιάβλητη και πύρινη ομολογία αγάπης.
Τούτες θα 'ναι οι βραδιές από δω και πέρα.
Μια αδιαπέραστη καθόλα διαδικασία (ξ)αναγέννησης.
Ζεστή θαλπωρή στις κρύες ώρες που κτυπούν στο εκκρεμές.
Το ακούς;
Σήκω!
Μας καλεί κοντά του να γίνουμε κι εμείς μια εκκρεμότητα.
Να μετάσχουμε στην αέναη κίνηση του σύμπαντος.
Σύμπαν που συμπυκνώνει το είναι μας και μεταφράζει κατά βολή το εγώ.
Ας σταματήσουμε τη μετάφραση σε παρακαλώ.
Γίνε εσύ το λεξικό και γω παιδάκι μικρό να ψάχνω μέσα σου να βρω τις λέξεις μου.
Γίνε εσύ η ζωγραφιά κι εγώ αμαθής περαστικός που σε χαζεύει.
Γίνε εσύ ότι θέλεις κι εγώ τίποτα.
Δε με νοιάζει.
Τίποτα δε με νοιάζει.
Αρκεί να είμαστε μαζί.
Εγώ κι εσύ.
Ταπεινοί και καταφρονεμένοι δίπλα σε μια λεωφόρο δόξας, που περνά από δίπλα μας.
Τη χαζεύουμε κι οι δυο.
Τρέχει γρήγορα.
Μα εμείς δεν προλαβαίνουμε τώρα.
Την αφήνουμε να τρέχει μόνη.
Αφήνουμε και τους περαστικούς να τρέχουν ξωπίσω της.
Πίσω απ' το δρόμο τρέχει η θάλασσα μου λες.
Τη βλέπεις.
Ρίχνω τη ματιά μου να την ανταμώσω.
Δεν είναι μακριά για μένα.
Ούτε και για σένα.
Ας παραβγούμε.
Ας παραβγούμε στην αγάπη.
Τι όμορφα θα ήταν;

ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΠΑΡΑΒΓΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Savvas Konstantinidis