Eξόρμηση για γερά νεύρα...

          Καλοκαιράκι...ζέστες επιτέλους! Σε προδιαθέτουν να πάρεις το καπελάκι σου, να βάλεις το μαγιουδάκι σου και «βουρ» για τις κοντινές παραλίες...

Μόνο που οι κοντινές παραλίες τώρα πια, σφύζουν από λουόμενους...

Παλιότερα όλοι μας λίγο πολύ σχεδιάζαμε διακοπές σε νησάκια, αποδράσεις δεκαήμερες-δεκαπενθήμερες απ’ την καθημερινότητά μας, για αλλαγή σκηνικού κι επαναφόρτιση των μπαταριών μας. Τώρα όμως, λόγω και της οικονομικής κρίσης αναγκαζόμαστε να συμβιβαστούμε στη νέα μας πραγματικότητα και να περιοριστούμε σε κοντινές εξορμήσεις στις γειτονικές μας παραλίες.

Εμείς κι όλοι οι υπόλοιποι φίλοι, γείτονες, γνωστοί, συγχωριανοί, συμπολίτες, συντοπίτες... συνωστισμός. 
Συνωστισμός στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον...ο ένας απάνω στον άλλον...ό,τι ώρα και να πας πάντα βρίσκεις κόσμο κι ειδικά τις απογευματινές ώρες, το αδιαχώρητο...

          Απλώνω την ψάθα μου, απλώνω την πετσέτα μου και κάθομαι ατενίζοντας τη θάλασσα, επιθυμώντας να χαθώ στις σκέψεις μου...θέλω να ηρεμήσω λιγάκι…όμως όχι...

          Ο μπόμπιρας των τριών-τεσσάρων χρόνων περίπου της διπλανής παρέας αριστερά μου, έχει άλλα σχέδια, καθώς έχει βάλει σκοπό να «κατακεραυνώσει» τους πάντες τριγύρω μπαινοβγαίνοντας συνέχεια στη θάλασσα μέχρι εκεί που το νερό τον φτάνει ως το γόνατο, ξεσπώντας σε κραυγές κάθε φορά απ΄ τη χαρά του κι άλλοτε φωνάζοντας να του βάλουν το σωσίβιο ή να του το βγάλουν. Άλλοτε τον ενοχλούν τα μπρατσάκια, που τα φοράει κι αυτά κι ας έχει και το σωσίβιο...ύστερα κλαίει γιατί θέλει να του φορέσουν τα γυαλιά να πάει για καταδύσεις (!!!) και λίγο μετά γιατί ενώ έριξε νερά στο μεγαλύτερο κοριτσάκι της παρέας, όταν του έριξε κι εκείνο αυτός πλάνταξε στα κλάματα και τις φωνές...

Και να φανταστείς ότι λατρεύω στην κυριολεξία τα παιδιά...! 
Φαντάσου δηλαδή τι τραβάνε οι υπόλοιποι συνλουόμενοι που ίσως δε συμμερίζονται τα ίδια συναισθήματα για τα λιλιπούτεια πλασματάκια με μένα...

Το κακό είναι ότι οι μεγαλύτεροι της παρέας του μπόμπιρα δεν κάνουν κάτι να τον επιπλήξουν που ενοχλεί του γύρω τους, παρά χαμογελάνε καμαρώνοντάς τον...

΄Ελεος βρε άνθρωποι! Μάθετε στα παιδιά σας τρόπους... απ’ τα μικράτα τους πρέπει να γίνεται αυτό.

          Σαν να μην μας έφταναν οι παραπάνω φασαρίες, στην μπροστινή παρέα δεξιά μου, 2-3 κοριτσάκια των δεκατεσσάρων και, χρονών έχουν βγάλει τα κινητά τους κι έχουν βάλει το καθένα να παίζει στο τέρμα μουσική αλλά διαφορετικά τραγούδια και ρεπερτόριο... ό,τι αρέσει στην καθεμιά τους.

Απορώ τί καταλαβαίνουν τελικά απ’ αυτή τη χάβρα που αναδύεται, καθώς εγώ το αντιλαμβάνομαι μόνο σαν την τέλεια ταλαιπωρία αυτιών και μυαλού...

Ωχ! Γερνάω μήπως μαμά?...Περνάω πολλές ώρες στο διαδίκτυο κι έχω μάθει με απόλυτη ησυχία γύρω μου?...Αρχίζω να γίνομαι περίεργη και δύστροπη?...

Όμως όχι δεν είμαι εγώ μόνο τόσο πολύ το πρόβλημα,είναι κι αλλού το θέμα...η εφηβεία. Η εφηβεία είναι δύσκολη περίοδος για όλους μας –το πέρασα κι εγώ πριν αρκετό καιρό βέβαια, και το ξέρω- αλλά τούτα τα παιδάκια πια, έχουν ξεφύγει εντελώς...

          Πιο πίσω δεξιά μια πιο μεγάλη παρέα και σε αριθμό μελών αλλά και ηλικιακά, έχει εδώ και ώρα που κάνει δικό της πρόγραμμα με το να διηγείται καθένας τους ιστορίες παλιές κι ανέκδοτα, τα οποία συνοδεύουν γέλια δυνατά, κάθε φορά.

         Πίσω μου σχεδόν, είναι κάποιες ηλικιωμένες κυρίες που ανταλλάσουν συνταγές μαγειρικής και συμβουλές για δίαιτες και η συζήτηση δίνει και παίρνει γύρω από το πόσα κιλά έχασε κάθε μία με κείνη τη δίαιτα ή την άλλη ή την παράλλη…

          Και το αποκορύφωμα τελικά?…
Έρχονται μπροστά μας και μπαστακώνονται δυο τύποι, αθλητικοί, γεροδεμένοι, ηλιοκαμένοι –σκέτη κόλαση να τους βλέπεις- να παίξουν ρακέτες… Βρίσκομαι πλέον περικυκλωμένη, κι ενώ σκέφτομαι ότι το θέαμα καλό θα ΄ναι από οπτική μεριά με τούτους εδώ, αλλά από ακουστική…αυτό το ρυθμικό τακ, τακ που κάνει το μπαλάκι όταν χτυπάει στη ρακέτα θα με αποτρελάνει. Αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά, οι δύο τύποι για να κάνουν φιγούρα στο γυναικείο πληθυσμό της παραλίας, δεν παίζουν ρακέτες παρά είναι αποφασισμένοι να αναγκάσουν το ρημάδι το μπαλάκι να υποκύψει στη μυϊκή τους δύναμη με τα χτυπήματα που του καταφέρνουν με τη ρακέτα και να γίνει ένα κουρέλι, να χάσει τον αέρα που έχει μέσα του, το σχήμα που του έδωσε ο κατασκευαστής του, το χρώμα του, κλπ… Γι΄ αυτό το κοπανάνε με όση δύναμη έχουν και με τέτοια μανία που έχω μείνει «ακούνητη, αμίλητη, αγέλαστη» και τους παρατηρώ γεμάτη απορία… «τα’ χω χάσει» η γυναίκα εντελώς…!!

Και να δεις που ο ένας απ’ αυτούς κάτι μου θυμίζει…

Καλέ είναι ο μπάρμαν απ’ το μπαράκι που είχα πάει προχθές το βράδυ κι ανταλλάξαμε κείνες τις γεμάτες νόημα ματιές και μοιραστήκαμε κείνες τις κάποιες στιγμές για λίγο και μέχρι να πιούμε 2-3 ποτάκια με την παρέα μου, εκείνος φτιάχνοντας ποτά κι εγώ λικνιζόμενη ρυθμικά στις νότες και μελωδίες που ξέφευγαν εκκωφαντικά απ΄ την κονσόλα του d.j...

Κι ενώ ακόμα δεν έχω συνέλθει απ’ την έκπληξη της ανακάλυψης που έκανα, νιώθω ξαφνικά έναν πόνο δυνατό στην κοιλιά μου. Μόλις είχα την πρώτη μου μετωπική με το ταλαίπωρο μπαλάκι των τζόβενων που παρεκτράπηκε απ’ την καθορισμένη πορεία του κι ήρθε κατά πάνω μου…προσπαθώ να μισοχαμογελάσω μορφάζοντας ακόμα απ’ τον πόνο και να απαντήσω ίσως έτσι στα χαμόγελα και τις συγγνώμες του μπάρμαν-θαυμαστή μου.

Ελπίζοντας ότι αυτό που έγινε λογικά θα τους συνετίσει και θα περάσουν σε πιο ήρεμο τρόπο παιχνιδιού κάνω υπομονή, όμως μάταια εκείνοι συνεχίζουν να τιμωρούν με ακόμα πιο πολλή μανία το μπαλάκι –απορώ πως δεν έχει γίνει κομμάτια πια- πετυχαίνοντας κι άλλους ζωντανούς στόχους τριγύρω στην παραλία. Και πάλι οι ανάλογες συγγνώμες, χαμόγελα, κλπ…

Κι είμαι έτοιμη να σηκωθώ να «τα μαζεύω» σιγά-σιγά και «να την κάνω» από κει γιατί το νευρικό μου σύστημα έχει φτάσει στα όριά του, αλλά ξαφνικά μετά από ένα τελειωτικά μανιασμένο χτύπημα του φίλου φεύγει το μπαλάκι, συγκρούεται με τη ρακέτα του θαυμαστή, η οποία του φεύγει απ’ το χέρι, στροβιλίζεται στον αέρα κάνα δυο φορές κι έρχεται και προσγειώνεται με δύναμη πάνω στο γόνατό μου. Δάκρυα ανεβαίνουν μεμιάς στα μάτια μου απ΄ τον αφόρητο πόνο, αλλά προσπαθώ να τα συγκρατήσω δαγκώνοντας τα χείλη μου με μανία.

Ο θαυμαστής με κοιτάζει ακίνητος, αποσβολωμένος.

Οι κυρίες πίσω μου έχουν αρχίσει να φωνάζουν «Μα τι είναι αυτά ? Ντροπή σας! Θα μας σκοτώσετε?» κι άλλα τέτοια…

Οι άλλοι δίπλα «Έχουμε μικρά παιδιά εδώ, δε σας φταίνε σε τίποτα, να φύγετε να πάτε αλλού»…

Εγώ είμαι έτοιμη ν’ αρπάξω τη ρακέτα και να την περάσω κολάρο στο θαυμαστή, ο οποίος με πλησιάζει δειλά για να την πάρει, θέλοντας να ζητήσει συγγνώμη…Τελικά του ρίχνω μια δολοφονική ματιά καθώς προσπαθεί κάτι ν’ αρθρώσει και σκέφτομαι να αρχίσω να ουρλιάζω «Άντε χάσου από δω γιατί από τότε που ανακαλύφτηκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο κι είσαι απλά εντελώς ανεγκέφαλος μ’ όλα αυτά που κάνεις».

Ο πόνος όμως μ’ αναγκάζει να καταφέρω να πω μόλις «Τι ηλιθιότητα!»…

Αρπάζω νευριασμένη την πετσέτα μου, τη χώνω βιαστικά στην τσάντα μου, αρπάζω και την ψάθα μου και μαζεύοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά τα κομμάτια του εαυτού μου, κουτσαίνοντας, απομακρύνομαι όσο πιο βιαστικά γίνεται.

Και ράκος πια εξαφανίζομαι στην ηρεμία μου μέσα στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό μου.

          Ξαφνικά διαπιστώνω ότι τέρμα, το πήρα απόφαση... οι πολύβουες κοσμικές παραλίες δεν είναι για μένα. Όταν πια συνέλθει το ποδαράκι μου απ’ το χτύπημα του βλάκα, θα παίρνω το αυτοκινητάκι μου αντέχει-δεν αντέχει και θα ψάχνω να βρω απόμερες ακρογιαλιές που δεν θα ΄χουν εύκολη πρόσβαση στους βάρβαρους, που δεν θα βουλιάζουν απ’ το συρφετό, που θα είναι ήσυχες κι ήρεμες για να μπορώ να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ, να φορτίζω τις μπαταρίες μου κι όχι να αποφορτίζομαι…

Μόνο εγώ, τα βότσαλα, ο ήλιος κι η θάλασσα, αν γίνεται…………..ydp