καταιγίδα, αστραπόβροντα και κεραυνοί...
λυσσομανάει ο αέρας στα παραθυρόφυλλα,
ραπίζει το τζάμι με μανία η βροχή...
κι εγώ κρυφοκοιτάζοντας αναρωτιέμαι
"πόσο λυτρωτική που είναι η καταιγίδα!!!"
ξάφνου τολμώ...βγαίνω ευθύς στο μπαλκονάκι το μικρό,
αφήνω τη βροχή να μου χτυπάει το πρόσωπο,
τα μάτια μου κλειστά, αδύνατο ν΄ ανοίξω για να δω,
χαμογελώ, καθαρίζει το μυαλό, η ψυχή μου χαίρεται...
μ' αρέσει αυτή η μανία της βροχής που με μουσκεύει,
ξεπλένει και λυτρώνει την πονεμένη μου ψυχή,
κρύβει κάθε μου δάκρυ, καθώς απ' τα μάτια μου το σβήνει...
μανιώδη έξαρση του ουρανού κι εγώ νιώθω απέραντη λατρεία...
δεν χαμηλώνει σε ένταση...νιώθω δέος για την καταστροφική της πορεία...
απλά ηρεμία στην καταιγίδα την καλοκαιρινή
κι ας είν' κόντρα αυτό, δε με ανησυχεί...
νιώθω τους χτύπους της καρδιάς μου ν' αυξάνουν,
καθώς δυναμώνει η βροχή,
νιώθω τα μάτια μου να τσούζουν,
καθώς η λάμψη της αστραπής καραδοκεί,
και ναι, ναι δεν λυγίζω...
μ' αρέσει η καταιγίδα, κι η θύελλα μέσα μου μ' αρέσει!!!!
μεγάλες καταιγίδες, σε παρασέρνουν σε άλλες διαστάσεις, σε άλλες διαθέσεις...
μικρές καταιγίδες με ένταση, σε ξυπνούν κι απ΄το λήθαργο σε λυτρώνουν ...
τί να τα κάνεις τα ψιλόβροχα να σε μελαγχολούν και να σ' αγχώνουν????
θέλω να ζω την καταιγίδα σ΄όλο το μεγαλείο, στην υπόστασή της όλη,
με τους αέρηδες, τις αστραπές και τις βροντές,
τη θύελλα και την αδιάκοπη βροχή τη δυνατή...
θέλω να γίνω καταιγίδα, να σε παρασύρω στην μανία μου...
θέλω να γίνω καταιγίδα, να σε ραπίσω αλύπητα για ώρα,
καθώς έκανες κι εσύ ως τώρα...να σου αντιγυρίσω τα χτυπήματα.
θέλω να νιώσεις δέος στο ξύπνημά μου, στην ανελέητη μανία...
και μετά?.......... μετά η λύτρωση θε να ΄ρθει,
η ανέλπιστη αγαλλίαση να σε γλυκάνει...
εμέ να με μαγέψει... να με ημερέψει...
που όλη την πλάση γαληνεύει,
που όλη τη ζήση τη μαγεύει,
που την καταιγίδα μέσα μου ημερεύει... ydp
6 σχόλια:
Την αίσθηση της αναζωογόνησης που περιγράφεις με τέτοια φυσικότητα λες και είσαι εκεί στο μπαλκόνι και μας μεταφέρεις δια ζώσης ότι συμβαίνει έξω εκεί.
Το ζήλεψα τόσο πολύ που θα έβαζα όλους τους μάγους βροχοποιούς του κόσμου να φτιάξουν τώρα μια καταιγίδα για να νιώσω στο πετσί μου αυτά που είπες τόσο ζωντανά.
Άλλωστε η ζωή η ίδια δεν είναι παράγωγο των καταιγίδων;
Υπέροχο βράδυ να έχεις
@ Χριστόφορε
έχεις απόλυτο δίκιο, χρειαζόμαστε επειγόντως μια αναζωογονητική, λυτρωτική αλλά όχι καταστροφική καταιγίδα...τους βροχοποιούς σου...βρες τους γρήγορα σε παρακαλώ.
Να βάλω μήπως κι εγώ τα δικά μου μέσα, εδώ στη μικρή γωνίτσα μου με τις πεταλούδες,να δούμε αν τελικά ο ουρανός αποφασίσει να μας στείλει αυτή του την ευλογία?...
Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, προσπάθησα να μην το παρακάνω στην περιγραφή μου, αλλά και να' ναι ποιητικό το κειμενάκι μου...ελπίζω να τα κατάφερα.
Ανταποδίδω τις όμορφες ευχές σου...ένα όμορφο κι ευχάριστο βράδυ και σε σένα :-))))
Ζηλεύω τον Χριστόφορο.
Έρχεται νωρίτερα.
Γράφει και αυτά που θέλω να πω.
χα..χα..
@ Ίωνα
αφού το ξέρεις πως δεν έχει σημασία η σειρά και η ώρα της επίσκεψης -όλοι οι καλοί και φίλοι είναι καλοδεχούμενοι και χωράνε εδώ- αλλά, τα λόγια που λέει ο καθένας... Πάντως αν κι αυτή τη φορά σε κάλυψε με τα λεγόμενά του ο φίλος σου ο Χριστόφορος, τότε είσαι ευχαριστημένος κι εγώ το ίδιο, για τον Χριστόφορο δεν ξέρω, να τον ρωτήσουμε...
καλό σου βράδυ :-)))))
μ' αρέσει η καταιγίδα, κι η θύελλα μέσα μου μ' αρέσει!!!!
Aυτό είμαι εγώ γι αυτό λατρεύω τις καταιγίδες!!!
Πολλά φιλιά:)))
Καλώς την φιλενάδα μου!!!!! Θεοδοσία μου είσαι καταιγίδα ε? Καλά κάνεις...
Σ΄ευχαριστώ που έδωσες μια άλλη πνοή, τη δικιά σου πνοή και σ' αυτή μου την ανάρτηση και στο blog μου με την επίσκεψή σου...φιλάκια :-))))
Δημοσίευση σχολίου