Το φεγγαρόφωτο μετεωρίζεται στης νυχτιάς την πλάνη
σκύβει δίνει γλυκό φιλί στο κύμα της θάλασσας,
κολυμπάει μέσα στην αγκάλη του φωτίζοντάς το
διαγράφει το περίγραμμα των βράχων στ' ακρογιάλι...
Δίνοντας το χέρι του στα δέντρα του μικρού δάσους
παίζει με τις φυλλωσιές και τις σκιές τους σιγοτραγουδώντας
παρασέρνει άδολους, απαλούς ήχους και μελωδίες
παιχνιδίζοντας, σκορπώντας τους τριγύρω στην πλάση…
Νανουρίζοντας γλυκά τα πρωινά πουλιά τα κουρνιασμένα
που το κρυφοκοιτούν μέσα από κλαδάκια δέντρων
κι ακλουθώντας τα αποβραδινά ίχνη μικρών ζώων
κατεβαίνει στο ποτάμι να λουστεί στα αβαθή νερά του...
Περιδιαβαίνει τα δρομάκια του μικρού χωριού μονάχο
αφουγκράζεται μέσα απ’ των σπιτιών τους τοίχους
ακούει ψιθύρους, λόγια σιγανά, μυστικά απόκρυφα
μαθαίνει να αγγίζει τις ψυχές, να τις γλυκαίνει…
Ταξιδεύει στο ουράνιο σκέπαστρο με περισσή χάρη
ανοίγει κουβέντες με το μυστηριακό νεφέλωμα,
δωρίζει απ’ τη λάμψη του σ΄ αστέρια και πλανήτες
κι αποκαμωμένο κρύβεται καθώς η αυγή προβάλλει...
... κάνω αναδημοσίευση του ποιήματός μου -σε κανονική μορφή, χωρίς πειράματα με φωτό-, μιας κι έχουμε Πανσέληνο σήμερα......
14 σχόλια:
Τα πέπλα της νύχτας ν' ανοίξουμε πανιά
στου φεγγαριού τη ρότα χρυσωμένοι
αστέρια ας μη γυρέψουμε πολλά
μιας κ' η καρδιά απόψε είναι συννεφιασμένη.
Ήχοι ασημένιοι γέμισαν τ’ άστρα
Ο ουρανός στολίστηκε ντυμένος νύχτα!
Απόψε θα σου τραγουδήσω
Τα δάχτυλά μου άρπα θα γίνουν για σένα
Και θα αφήσουν πάνω στο κορμί σου
Νότες έρωτα.
Στο ΛΑ και στο ΣΙ θα χορέψω
Τους πόθους σου
Κρασί γλυκό θα κάνω το φιλί μου
Να μεθύσω τα βαθιά σου μάτια..
Στο φως της Πανσέληνου
Θα λάμψω στο γαλαζοπράσινο και το ασημί
Για σένα
Απόψε θα γίνεις δικός μου
Στου φεγγαριού τον κύκλο αιχμάλωτός μου!
{ Μ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ }
From The Rime of the Acient Mariner
Τα κινητά φεγγάρι ανέβηκε στον ουρανό. The moving Moon went up the sky.
Και πουθενά τηρούσε? And nowhere did abide;
Μαλακά πήγαινε επάνω, Softly she was going up,
Και ένα αστέρι ή δύο δίπλα- And a star or two beside-
Από τον Samuel Coleridge Taylor (1772-1834) By Samuel Taylor Coleridge (1772-1834)
Πανσέληνος απόψε
Ανατολή του φεγγαριού
Στο σώμα σου
Που απλώνει το στιλπνό του φως
Εκεί, που η ανάσα σου
Κύμα ξεχύνεται και λάβα ατέρμονη
Εκεί, στη φλογερή σπηλιά σου
Με τους κρυφούς ιριδισμούς
Και με τους σταλακτίτες
Με την τρεχούμενη πηγή
Που αναβλύζει μύρο
Και πάθος απροσμέτρητον,
Εκεί, που αδημονεί ο χτύπος
Κι ο σφυγμός του δειλινού
Και ανταμώνει βότσαλα και χάδια
Λάμψεις κι αχούς διάφανους
Ερωτικά μυρωδικά και άνθη
Που τα νοτίζεις
Με τα αραχναία χείλη σου
Με την δαντελωτή σου γλώσσα
Κι αναριγάς στη φλόγα
Του γεμάτου φεγγαριού
Κι ολάκερη ευφραίνεσαι
_ Τάκης Τσαντήλας. _
Βρε Ονειρομάτα
όλα καλά αλλά στην φωτό το φεγγάρι δεν έπρεπε να είναι μπλε??????
Περιμένω την απάντηση!!!!
Να δω τι θα απαντήσεις!!!
Με προκαλείς Ίωνα, τώρα...
το δικό σου φεγγάρι -το σπάνιο- θέλεις να έχει το μπλε χρώμα...
το ψάχνω λίγο παραπάνω λοιπόν και...
{Το χρώμα του φεγγαριού -- Αλκυόνη Παπαδάκη
– Τί χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τί χρώμα έχει η λύπη;
– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
– Τί χρώμα έχουν τα όνειρα;
– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
– Τί χρώμα έχει η χαρά;
– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
– Και η μοναξιά;
– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
– Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τί χρώμα έχει η αγάπη;
– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
– Τί χρώμα έχει ο έρωτας;
– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε … }
και τί χρώμα έχει ο έρωτας???...
κόκκινο, λένε οι περισσότεροι επιστήμονες...
κόκκινο φεγγάρι????..υπάρχει??
ίσως ναι...χρυσοκόκκινο, χρυσοπορτοκαλί...το χρώμα του φεγγαριού είναι χρυσοπορτοκαλί λοιπόν... :-))))))))))
Εγώ δεν έχω απορίες. Η εικόνα που μετέδωσες είναι τόσο όμορφη που θα ήθελα να την έβλεπα σε όνειρο. Ισως την δω...
Χριστόφορε,
σ΄ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια αλλά, μιας και σήμερα το' χει η μέρα ν' απαντώ σε όλους με κάποιο ποίημα ή με ιστοριούλα ποιητικής υφής... Τί να κάνω?Φταίει το ολόγιομο φεγγάρι που με επηρεάζει μάλλον...οπότε θα σου πω μόνο το παρακάτω...
Ονείρατα των καραβιών
και σε κανάλια συνειρμών
μ' έναν καιρό αντάρτη...
Σημάδι έβαλα...σκοπό
για να πλανέψω Ουρανό
κι αστροφεγγιές αντάμα
κι ένα φεγγάρι μοναχό
αλάργα στέκεται θαρρώ
είναι ζωή και κάρμα... **Ηώς** (
Γκρρρ... Πες μου ότι δεν χάθηκε το σχόλιο που άφησα τώρα; Κλαψ :(
Ήταν και μεγάλο για να ταιρίαζει με το μεγαλείο που αντίκρησα εδώ...
Πολύ ομορφιά είδα και άκουσαν τα αυτιά μου σήμερα στο blog σου.
Eλπίζω να εμφανιστεί το προηγούμενο σχόλιο μου, γιατί θα παραπονείται πάλι ο IonnKorr, ότι δεν το πείραξα σήμερα! χα χα χα
Φιλιά!!
matriga,
πλάκα μου κάνετε που μου λέτε πως χάνονται τα σχόλιά σας...δε μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς...
Σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ για τα πολύ όμορφα λόγια σου και χαίρομαι πολύ που σου άρεσαν τα ποιηματάκια για την Πανσέληνο!!!!! :-)))))
Να προσθέσω ένα ακόμα εδώ?...άλλωστε είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν γραφτεί για τη σελήνη...
{Αργυρόηχη, μελίχροη, χρυσορόδινη,
μειλιχόμειδη ερωμένη, ασύλληπτη.
Ηδονή ομιχλώδης η χάρη σου, η καλλονή
πάρα πολύ σιωπηλή,
βασίλισσα
στο μαβί, στιλπνό στερέωμα,
του σκοταδιού αργυρή αρχόντισσα, μακρινή.
Είναι το φως σου παράξενα οδυνηρό
και μαγικό, σαν τη σκιά
εκείνων που αγαπήσαμε τρυφερά
και ξανάρχονται να μας ψιθυρίσουν,
να πουν για τ' ανύπαρχτα, για τα φανταστικά,
για κείνα τα μυστικά,
που μόνο οι ανήσυχες ψυχές
έχουν μέσα τους.
Παρηγοριά εκείνων που γνωρίζουν τη μοναξιά,
την πλήρη ονείρων κατάσταση
που το φως σου ξυπνά,
καθώς τις σκιές διαπερνά,
δίχως να τις κυνηγά να φύγουν.
Τόσο υπερήφανη, ασυγκίνητη στην εμορφιά σου
λάμψη διαβρωτική, ύπουλα διαπεραστική
εντός μου σταλάζεις
τα μυστικά τής νύχτας.}
[ Καρέλλη Ζωή ]
Πολύ ωραία ανάρτηση!
Το φεγγαρόφωτο μετεωρίζεται στης νυχτιάς την πλάνη
σκύβει δίνει γλυκό φιλί στο κύμα της θάλασσας,
Υποκλίνομαι στην πένα σου!
Πολλά φιλιά:)
@ Apokalipsis999
Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ για τα πολύ καλά σου λόγια!!!! :-)))))
@ Theodosia
Θεοδοσία με πειράζεις τώρα, αλλά... Σ΄ευχαριστώ,σ΄ευχαριστώ πολύ-πολύ γλυκιά μου!!!! :-)))))
Μάλλον μ' επηρεάζει λίγο παραπάνω η Πανσέληνος και γράφω πιο ποιητικά ίσως...σου εύχομαι ένα όμορφο βράδυ,αγκαλιά με τον αγαπημένο σου, να μοιραστείτε όνειρα και σκέψεις κάτω απ΄το φως της Πανσέληνου...φιλάκια πολλά :-))))
και να προσθέσω και το παρακάτω στο σχόλιό μου, να το συμπληρώσω με ένα ακόμα ποίημα...
«Σονάτα του σεληνόφωτος» [Ρίτσος]
«Άφησέ με να ’ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, – δε θα φαίνεται
που ασπρίσαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να ’ρθω μαζί σου.
Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα…
Θα καθήσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν…»
Δημοσίευση σχολίου