Προσωπικές αποκαλύψεις...

Λοιπόν, μετά το τελευταίο βιντεάκι μου κι επειδή πολλές απορίες γεννήθηκαν σε φατσοφίλους και συν μπλόγκερς,  αποφάσισα να λύσω τη σιωπή μου και να σας αποκαλύψω τα εξής:

Εγώ είχα ένα σοβαρό δεσμό που λέτε, πριν μερικά χρόνια με τον Brad, μα πολύ σοβαρό δεσμό κι ήμασταν μια χαρά, χαμογελαστοί κι αγαπημένοι...
αλλά με άφηνε πολλές ώρες μόνη μου κι όλο στην παραλία την έβγαζα...όχι ότι δε μου άρεσε, αλλά πόσα να πεις στη θάλασσα πια?!!...
Κι επειδή όπως είπα ήμασταν απίστευτα νέοι κι οι δυο, κι εκείνος πολύ νέος, μα πολύ νέος (το' χε από τότε μέσα του αυτό το περίεργο σύνδρομο του the curious case of Benjamin Button), κάποια στιγμή χωρίσαμε...

Κι ήμουν μόνη μου για αρκετό καιρό και μια μέρα εκεί που περπατούσα στο δρόμο, με πλησίασε μια ασημί λιμουζίνα κι απ΄την οροφή ξετρύπωσε το κεφάλι του ο Richard, σοβαρός, μετρημένος, με γκρίζους κροτάφους,λεφτάς με λεπτά αισθήματα...μου πρόσφερε μια ανθοδέσμη και ζήτησε το χέρι μου προσφέροντάς μου έτσι και μια άλλου είδους  ζωή...και για να μην καταντήσω Runnaway Bride δέχτηκα, πήρα την ανθοδέσμη και τον ακολούθησα στη λαμπερή ζωή του...
Κι ήταν καλά, πολύ καλά στην αρχή αλλά μετά όλο δουλειές, δουλειές...έλειπε συνέχεια, με ξεχνούσε κι εμένα κλεισμένη στο τεράστιο διαμέρισμα της 5th Avenue...
Κάποια μέρα λοιπόν που είχα βγει μια βόλτα στα μαγαζιά για να ξεκοκαλίσω την χρυσή του κάρτα κι ενώ περπατούσα ξεχασμένη στις σκέψεις μου σε κάτι μικρά στενά δρομάκια, βρέθηκα μπροστά σ' ένα μικρό συνοικιακό μπαράκι κι είπα να μπω μέσα για ένα ποτό.

Κι ενώ έπινα το ποτάκι μου ήσυχα κι ωραία, με πλησιάζει ξαφνικά ο σέξυ λατίνος Antonio και μου προσφέρει το χέρι του για να χορέψω μαζί του ένα θεσπέσιο ταγκό και μου ψιθυρίζει κιόλας στ΄αυτί με την φανταστική προφορά του, Take the lead baby...κι αυτό ήταν...

Έφυγα μαζί του για το ράντσο του στο Μεξικό και ζήσαμε μαγευτικές στιγμές, όλο αγκαλίτσες και χαδάκια με είχε και πάντα ευκαιρούσε και βοηθούσε τους φτωχούς κι ανήμπορους του χωριού... 
Αλλά ο καιρός περνούσε κι άρχισα να βαριέμαι...κι εκείνος άρχισε σιγά-σιγά να τρώει και να πίνει όλο και περισσότερο, όλο "πρόσεχε Antonio" και "πρόσεχε Antonio, θα παχύνεις" ήμουν...άρχισαν να αραιώνουν και τα μαλλιά του, πάει η αξιοζήλευτη ομορφιά και το σέξυ παρουσιαστικό του θερμού λατίνου που είχα γνωρίσει...κι όλο τσακωνόμασταν...

Μια μέρα λοιπόν ήρθε σπίτι μας, ένας γνωστός κι αγαπητός φίλος του Antonio που δεν τον ήξερα εγώ μέχρι τότε, ο George, The Peace Maker ( που μόνο ειρήνη δεν έφερε όμως), ο οποίος τόσο που ενθουσιάστηκε μαζί μου τις λίγες ώρες που έμεινε και τόσο απογοητεύτηκε έτσι που έβλεπε τον Antonio να έχει καταντήσει,που μ' άρπαξε φεύγοντας μαζί του χωρίς δεύτερη κουβέντα...μ΄έκλεψε καλέ, με το ζόρι σας λέω, με πήρε και φύγαμε μακριά από κει ...και για να μη μ΄ανακαλύψει ο  Antonio μ' έβαλε και σκούρυνα και το μαλλί...
Αλλά δεν κράτησε πολύ όλο αυτό, γιατί ήταν μουρντάρης κι όλο τον έψαχνα πίσω κι από έναν άλλο ποδόγυρο...Intolerable Cruelty κι ακόμα παραπάνω ήταν αυτό για μένα...

Και ξάφνου μια μέρα να σου  μπροστά μου ξανά ο Brad...ο Brad μου, ο γλυκός μου...Seven years in Tibet, τριγυρνούσε μετά το χωρισμό μας, κι είχε αλλάξει πολύ, ξεπέρασε και το σύνδρομο εκείνο...πολύ πιο ώριμος,πολύ πιο σοβαρός, πολύ πιο ωραίος!!!

Κι η παλιά σπίθα της αγάπης μας ξανάναψε, το νεανικό μας πάθος αναζωπυρώθηκε κι από τότε είμαστε πάλι μαζί,χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι...
Μόνο τατουάζ, του είπα και του το τόνισα, δεν πρόκειται ποτέ μου να κάνω...


χάντρα όμως θαλασσιά και ματάκι θα φοράω πάντα πάνω μου, ειδικά τώρα πια...........ydp