Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

ΔΕΚΑ ΜΕ ΤΟΝΟ!

Για πες. Τι θυμάσαι; Θυμάσαι τη μπλε ποδιά; Το πολυτονικό; Το δάχτυλο ψηλά; Το «κυρία, κυρία...»; Θυμάσαι τον κουλουρά; Το κουλούρι με τα γαριδάκια; Τη μυρωδιά του μπλε τετραδίου; Τη μυρωδιά του καινούριου βιβλίου; Το πρωινό γάλα; Το στρώσιμο του κρεβατιού; Τους συμμαθητές ακόμα ηλιοκαμένους; Πόσα μπάνια έκανες; Πόσα παγωτά έφαγες; Θυμάσαι τον μαυροπίνακα και την ημερομηνία πάνω αριστερά; Το βρεγμένο σφουγγάρι; Τους χάρτες τις γεωγραφίας; Τον τεράστιο χάρακα; Το αριθμητήριο; Το τετράδιο αριθμητικής με τα κουτάκια; Το «τι θέλει να μας πει εδώ ο ποιητής»; Που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις παρομοιώσεις; Τις μεταφορές; Τη προπαίδεια; Τον εκκλησιασμό; Τις βρύσες; Την αυλή; Τα παιχνίδια που σκαρφιζόμασταν; Το λάστιχο; Το σχοινάκι; Τα μήλα; Λόλα να ένα μήλο. Τις τούρκικες τουαλέτες; Που φοβόσουν ότι κάτι κακό θα βγει από την μαύρη τρύπα;




Θυμάσαι την μυρωδιά του ευκαλύπτου; Το πώς μύριζε η βροχή στο χώμα; Θυμάσαι τη πρώτη σου δασκάλα; Τους περίπατους στο κοντινό ξωκλήσι; Τις γραμμές χέρι - χέρι; Τις ανεμώνες που μάζευες για τη μαμά; Που έπαιζες τον «γιατρό»; Το πρώτο σου ποίημα; Την παρέλαση; Τη λευκή ελβιέλα; Θυμάσαι τις σειρές για την προσευχή; «Ανάπαυση, προσοχή». Τις ψείρες; Το μαντήλι στα μαλλιά; Τη σχολική φωτογραφία; Το ενδεικτικό; Τις γυμναστικές επιδείξεις; Τους χυμούς ροδάκινο στα τσίγγινα κουτιά τους; Θυμάσαι που έπεσες και χτύπησες το γόνατο; Τη σουλφαμιδόσκονη; Το φυτολόγιο; Την αλλαγή των ρούχων μέσα στην τάξη για τη γυμναστική; Πρώτα τα κορίτσια μετά τα αγόρια. Τον διπλανό σου; Τη πρώτη σου τιμωρία; Το κουδούνι; Τις ώρες του διαλείμματος γραμμένες στο θρανίο; Την ουρά στο κυλικείο; Το πρώτο σου «βγάλτε μια κόλλα χαρτί»; Το πρώτο σου 20άρι; Το απουσιολόγιο; Τις λίγες δικαιολογημένες; Τις πολλές αδικαιολόγητες; Που ήσουν απουσιολόγος και έκρυβες τους απόντες; Το γραφείο των καθηγητών; Του Διευθυντή; Θυμάσαι που τα έφτιαξες σήμερα και τα χάλασες αύριο;





Το πρώτο σου φιλί; Την πρώτη σου κοπάνα; Το τσιγάρο στις τουαλέτες; Τη γαλαρία; Τις κασέτες που έδινες στον οδηγό του πούλμαν; Τον «Κουρσάρο»; «Κι αν μας αγαπάτε να μας ξαναπάτε». Τα πάρτυ; Τα μπλουζ; Που φοβόσουν την επαφή για να μην καταλάβει η υποψήφια πόσο χάρηκες που την γνώρισες; Την τσόντα μέσα στο βιβλίο; Το «Αγόρι»; Τον «Μπλεκ»; Την πενταήμερη; Θυμάσαι πως ήταν να είσαι παιδί; Έφηβος; Θυμάσαι που και που να γίνεσαι και πάλι παιδί; Δεν τα καταφέρνεις; Θυμάσαι που σου έλεγαν ότι αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια σου;
Ξέρεις πόσα θα έδινα για να χτυπήσει το κουδούνι μια ακόμα φορά για μένα; Όσα κι εσύ...

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΗΣ /  {Λόγια στο χαρτί}

24 σχόλια:

IonnKorr είπε...

δεν σε προλαβαίνω. Αλλάζεις ανάρτηση αμέσως.

"Έπαιζες το γιατρό?" Γιούλα

Πω..πω...

Μα στο τέλος ...

~reflection~ είπε...

αχ, κουκλάκι μου είμαι τυχερή γιατι για μενα ακομη χτυπαει το κουδουνι.
Και ακμη και από τη θεση της καθηγήτριας βιώνω το ίδιο καρδιοχτύπι, αν θα ειμαι "διαβασμενη" για τις απορίες των πιτσιρικάδων, αν θα τα "πω" καλά ώστε να αγγίξω καρδουλες και την προσοχή τους.. αν .... αν... αν..

Μόνο για εκεινο το παλιοτσιγάρο στις τουαλέτες έχω αντίρρηση...

Δεν το δοκίμασα ποτέ..
παντα είχα στο στόμα μου τη γεύση της καραμελας βουτύρου, για εκεινο το πρώτο...δευτερο..τρίτο.. τέταρτο γλυκό φιλι του παιδικού έρωτα...

Φιλιά... με γευση καραμερας βουτυρου!...

α Κενταύρου είπε...

Βρέθηκα και φέτος στον αγιασμό στο σχολείο.Θυμήθηκα τα μαθητικά μου χρόνια και έκανα τη σκέψη πόσο τυχερή ήταν η γενιά μου.Μια γενιά που οι προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον επαληθεύτηκαν.Κοίταξα τα παιδιά στη παράταξη δεν ήμουν καθόλου αισιόδοξος για το μέλλον τους.Λίγα από αυτά θα κατορθώσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους.

ღ oneiremataღ είπε...

@IonnKorr
μα αφού το κείμενο δεν είναι δικό μου αλλά του Χρ. Παπαμιχάλη, πώς με ρωτάς τέτοια πράγματα Ίωνα?
Και σιγά μη σου απαντήσω κιόλας για να έχεις να λες μετά πάλι για την ηλικία μου...με την απορία θα μείνεις κατά το πόσα απ΄αυτά μπορεί να είναι κι αναμνήσεις δικές μου ή όχι...

ღ oneiremataღ είπε...

@Kakia_p
Ποιήτρια των συναισθημάτων από τις λίγες κουβέντες που έχουμε ανταλλάξει μέσα απ΄τα μπλογκ είμαι σίγουρη πως εσύ είσαι πάντα διαβασμένη, πολύ υπεύθυνη και συνεπής καθηγήτρια που προσπαθείς για το καλύτερο για τους μαθητές σου, να τους μεταδόσεις όσες περισσότερες γνώσεις γίνεται και σίγουρα απ' τις αγαπημένες τους "δασκάλες"!!!!!!
Καραμέλες βουτύρου -οι καφετί οι μαλακές- κι εμένα οι αγαπημένες μου,μαζί με τις κόκκινες τις ζαχαρωτές του φιλήματος, άλλες γεύσεις, όμορφες γεύσεις!!!!!
φιλάκια πολλά με πολλές παιδικές αναμνήσεις :-))))))

ღ oneiremataღ είπε...

@α Κενταύρου
έχεις απόλυτο δίκιο...κάθε σου λέξη και μια μεγάλη αλήθεια, κάθε σου λέξη και μια πικρή διαπίστωση, κάθε σου λέξη και μια μαχαιριά στις ευαισθησίες μας.
Δεν μπορώ να πω κάτι για να σε αντικρούσω Κένταυρε, αφού δυστυχώς όλοι μας ατενίζουμε το μέλλον πια με αβεβαιότητα...απλά θα προσθέσω την παρακάτω πρόταση σαν νότα αισιοδοξίας, είναι απ΄την κατάσταση μιας @φίλης καθηγήτριας που έγραφε όταν ξεκίνησε η καινούρια σχολική χρονιά:
"...να αψηφήσουμε οτιδήποτε μας βαραίνει την ψυχή και να ξεκινήσουμε με αισιοδοξία και διάθεση,γιατί τα παιδιά μας χρειάζονται..ας είμαστε κοντά τους με αγάπη και υπομονή..."

Theodosia είπε...

καταπληκτικό κείμενο... τι μου θύμισες!
Απίστευτα χρόνια. Ας χτύπαγε και για μένα το κουδούνι σήμερα.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.

ღ oneiremataღ είπε...

@Theodosia
η αλήθεια είναι ότι και μένα με κέρδισε αμέσως όταν το διάβασα φιλενάδα, γι΄αυτό και θέλησα να το κάνω ανάρτηση...λοιπόν εμένα το κουδούνι με συντροφεύει από τα πολύ μικράτα μου, μιας κι ακουγόταν καθημερινά απ΄το σπίτι μου που ήταν κοντά στο σχολείο, και το άκουγα και για πολλά χρόνια μετά, μέχρι που μετακόμισα...επίσης για μια πενταετία -κι όχι στην παιδική ούτε στην εφηβική μου ηλικία- περίπου έτρεχα να το προφτάσω να το προλάβω πριν χτυπήσει...και τώρα μάλλον μου λείπει κι εμένα όπως σε όλους μας...φιλάκια πολλά γλυκιά μου :-)))))

ღ oneiremataღ είπε...

@JK O SKΡΟΥΤΖΑΚΟS
καλησπέρα σου Γιάννη, σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για τις ευχές σου, ανταποδίδω...καλό σου μήνα, υγεία, αισιοδοξία και πολλά χαμόγελα :-)))))
...απ΄ό,τι βλέπω έχεις βάλει ήδη και την ανάλογη ανάρτηση στο μπλογκ σου,θα περάσω τώρα να τη δω οπωσδήποτε, κάτι καλό έχεις ετοιμάσει μάλλον...

IonnKorr είπε...

Εγώ θα επιστρέψω στο αρχικό ερώτημα.

Ναι το κείμενο δεν είναι δικό σου.
Αλλά για να το ανεβάζεις σημαίνει ότι το υιοθετείς. Άρα ???

Είδες ο Χριστόφορος από τότε που ξώκειλες δεν επανεμφανίστηκε!!!

Και με το δίκιο του ο άνθρωπος??

Δεν μπορεί νάρχεται σε κάθε ανάρτηση και να σοκάρεται. Να μην ξέρει τι τον περιμένει...

χα..χα..

elli elli... είπε...

ολα τα θυμαμαι πολυ καλα............το ειναι οτι νομιζω οτι ειμαι ακομα εκει.........

ღ oneiremataღ είπε...

Ίωνα σε έπιασα αδιάβαστο...χα..χα.. και για να μην κάνεις τον κόπο να ψάχνεις εσύ το έκανα εγώ για σένα, δες το παρακάτω σχόλιο του Χριστόφορου στη σοκαριστική ανάρτησή μου και μετά να δω τι θα έχεις να μου πεις...

Ο/Η ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Δεν είναι δυνατόν να φοβηθώ την γοητεία που σου εμπνέει ένα τάγκο, γιατί το ίδιο κάνει και σε μένα. Το χόρεψες γράφοντάς το και άκουγα το bandoneón να παίζει στο βάθος με κείνο το πάθος που σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς, να συρθείς, να φτάσεις το άλλο τρυφερό χέρι.
Ο Ιονν λέει ότι θα σοκαριστώ. Μακάρι. Θα το ήθελα πολύ. Ένα τέτοιο σοκ είναι θεραπευτικό.
Καλό σου βράδυ και όλα τα τάγκο δικά σου.

29 Σεπτεμβρίου 2010 6:08 μ.μ.


λοιπόν, σου ρίχνω κι εγώ με τη σειρά μου το γάντι, για να δούμε..

ღ oneiremataღ είπε...

@elli.....
φιλενάδα το κακό είναι ότι νομίζεις πως είσαι ακόμα εκεί ή το καλό είναι? Εγώ νομίζω ότι είναι καλό αν αισθάνεσαι έτσι πάντως (κάπως έτσι είμαι κι εγώ γι΄αυτό το λέω κιόλας με τέτοια έπαρση)...φιλάκια πολλά, καλό σου βράδυ :-))))))

kariatida62 είπε...

Γειά σου Ονειρέματα!
Έρχομαι απο του ΙΟΝΝ και θέλω να σου πω αυτό: Πρέπει ν'απογοητευόμαστε και να σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε και να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο?
Ο σκοπός τους είναι ένας να μας κάνουν να πιστέψουμε πως πρέπει να μας απασχολούν μόνο τα κωφινάτα και τίποτα άλλο!
Ε όχι λοιπον, όσο υπάρχουν ονειρεμάτες και κενταυροι ο κόσμος θα ελπίζει και θα αγωνίζεται για τις ουτοπίες...

ღ oneiremataღ είπε...

@Κariatida62
πήγα μόλις κι εγώ και με κατσάδιασε ο Ίωνας...

σ΄ευχαριστώ πολύ, δεν έχεις άδικο, όσο απελπιστικά κι αν ακούγονται όλα αυτά που λέγονται για το αύριο, αν τελικά χάσουμε και την ελπίδα μας να πολεμάμε για τις ουτοπίες μας και τα όνειρά μας, τότε δε μας μένει και τίποτα.

Άλλωστε όπως λέει κι ο Τάσος Λειβαδίτης, ο ποιητής της πιο όμορφης ουτοπίας :

ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ χοῦμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε.

καλό σου βράδυ Καρυάτιδα και πάλι σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :-))))

IonnKorr είπε...

χα..χα..

Βρε αυτός ο Χριστόφορος.
Ότι σοκαρίστηκε, σοκαρίστηκε. Αλλά επειδή είναι ευγενικός άνθρωπος δεν θέλησε να το δείξει.

---
Καλά αυτή η Κάρυ που θα πάει και δεν θα με κατηγορήσει!!!!!!

----
Πάντως αμυγδαλωτή, μαυροματούσα, Ονειρομάτα πρέπει να κάνεις κάτι.
Να γίνεις πιο κόσμια και σοβαρή στο blog σου γιατί στο επαναλαμβάνω έχεις πάρει την κατηφόρα.
Άκου την συμβουλή μου.

ღ oneiremataღ είπε...

Ίωνα μα γιατί επιμένεις να το λες αυτό? Δεν εξιλεώθηκα με την προηγούμενή μου ανάρτηση??? Την είδες εκείνη?? Εγώ πάντως έχω να πω πως μια χαρά σοβαρή είμαι και μόνο όταν επεμβαίνεις εσύ γίνεται ένας χαμός στα σχόλια γενικά...άσε που μόνο εσύ παραπονιέσαι και κανένας άλλος δε μου λέει τέτοια πράγματα, μα καλά απ΄την φαντασία σου τα βγάζεις????????

kariatida62 είπε...

Oneiremata μου, εξήγησε σε παρακαλώ πως όποιος αγαπάει παιδεύει....και τον Ιοnna εγώ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ!!!
Εξηγησέ του σε παρακαλώ ότι δεν τον κατηγορώ, τον διαφημίζω...! χαχαχαχαχα!
Γειά σου Ονειρεμάτα μου και πρόσεξε κοριτσάκι μου καλό μ'όλα εμάς τα καλά παιδιά που έμπλεξες! Τις πεταλουδίτσες σου πρόσεξε τρυφερή ψυχούλα εσύ να μη σου τις τσαλακώσουν....
Καληνύχτα Ονειρεμάτα μου

ღ oneiremataღ είπε...

@Καρυάτιδα,
κάτι ξέρεις, κάτι ξέρεις εσύ για να το λες αυτό...στην τελευταία παράγραφο στο σχόλιό σου αναφέρομαι...
Εγώ νομίζω ότι δε χρειάζεται να του το πω το ξέρει και μάλλον είναι αμοιβαίο, αφού είδες χαρές που έκανε σήμερα που σε είδε και πάλι στο μπλογκ του να σχολιάζεις?...απλά έχει μια μανία να λέει άλλα αυτός ο άνθρωπος, να εννοεί άλλα κλπ. αυτό που λέω μου το είπε κι ο Χριστόφορος που τον ξέρει καλύτερα. Πάντως εγώ θα του κάνω μια νύξη για όσα μου είπες κι ας ελπίσουμε να το παραδεχτεί...
καληνύχτα σου γλυκιά μου :-)))))

IonnKorr είπε...

Καλά όλα τα διαβάζω, Καρυάτιδα και Ονειρομάτα.

Λοιπόν καλό μήνα και στις δυό σας.

Οκτώβριος πια!!!

ღ oneiremataღ είπε...

Καλά όλα τα διαβάζεις, αλλά...δεν τα σχολιάζεις...
σωστά, καλό μήνα λοιπόν και σε σένα Ίωνα!!!
Καλό μήνα σε όλους σας :-)))))

α Κενταύρου είπε...

Πάντα οι ποιητές δείχνουν το δρόμο.Δεν είναι ουτοπία.Η ζωή πρέπει να έχει όραμα.Ένα όνειρο στα μάτια.(Εσύ έτσι κιαλιώς εσύ τόχεις σαν oneiromata).

ღ oneiremataღ είπε...

@Kένταυρε, καλημέρα, καλό σου μήνα!!!... πολύ όμορφο αυτό που λες, κάπως έτσι το λέει κι ο Λειβαδίτης κι εγώ μ΄αρέσει και το κρατάω κλείνοντας έτσι τούτο το σχόλιο...Η ζωή πρέπει να έχει όραμα κι ένα όνειρο στα μάτια!!!!!