Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Αφιέρωμα στην "Θαλασσινή Κυρά του Μυστηριακού Βυθού της Χώρας των Κοχυλιών"

Η φίλη μου η Μαρία, η Matriga της χώρα των κοχυλιών { ¨S-L¨ } μου έχει αφιερώσει πολλές φορές αναρτήσεις και βιντεάκια της,ήθελα να κάνω κάτι πιο πρωτότυπο για κείνη, αλλά δεν βρήκα τι, οπότε σκέφτηκα να της ανταποδώσω την καλοσύνη της ψυχής της  και την φιλία της μ΄αυτή μου εδώ την ανάρτηση, παρόλο που εκείνη μου έχει πει πολλές φορές ότι την νοιάζει κι αρκεί μόνο η @φιλία μας...και για μένα το ίδιο Μαράκι μου!!!!! 
Εύχομαι αυτό να της φέρει ακόμα περισσότερο γούρι απ' ότι μέχρι τώρα.......
 πάντα ευτυχισμένη, χαρούμενη, επιτυχημένη, δυναμική, δημιουργική Μαράκι μου :-)))))))






...νεραϊδαχτίδα της αναταραγμένης θάλασσας
σε βλέπω να παίζεις με την αγάπη των κυμάτων της,
σ' ακούω να τραγουδάς ύμνους στην αύρα του φεγγαριού
ανιχνεύοντας  τα υπόγεια ρεύματα της ψυχής σου,
να στολίζεις με κοχύλια το κεχριμπαρένιο σώμα σου...
κυρά του μυστηριακού βυθού της χώρας των κοχυλιών,
πάρε με  μαζί σου  να ταξιδέψω στο απέραντο γαλάζιο,
με  τα γλαροπούλια πάνωθε μας να μας συντροφεύουν,
μέχρι το σημείο εκείνο που ενώνεται με τον ορίζοντα
και μαζεύοντας όλα τα πεφταστέρια που δύουν εκεί
να αφήσω στη θέση τους απαλά τις σκέψεις μου,
και κάθε λογής-λογής   αραχνοΰφαντα  πνοής ονείρατα   .......... ydp

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ένα παραμύθι : Η Νεράιδα του Καράβου


Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα πολύ όμορφο παληκάρι, που τον έλεγαν Κωσταντή. Ο Κωσταντής, ζούσε σε ένα χωριό έξω από την Αθήνα, το Μενίδι. Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι εργάζονταν στα χωράφια και ασχολούνταν πολύ με την κτηνοτροφία. Έτσι λοιπόν κι ο Κωσταντής, κάθε μέρα πήγαινε μαζί με τον πατέρα του, είτε στα ζώα είτε στο χωράφι. Κάποιο μεσημέρι, γυρνώντας από την δουλειά του, πέρασε από την πηγή που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του, τη γνωστή σε όλους πηγή του Καράβου. Αφού ήπιε νερό, έκατσε κοντά στις μαρμάρινες γούρνες, για να ξαποστάσει. Ήταν περίπου, 2 η ώρα το μεσημέρι, μια ώρα που έλεγαν ότι κοντά στις πηγές εμφανίζονται οι Νεράιδες. Η μάνα του, του είχε πει ότι ήταν πολύ όμορφες κοπέλες, οι οποίες χόρευαν και τραγουδούσαν και αν ποτέ τις συναντούσε, δεν θα έπρεπε να τους μιλήσει, γιατί θα έχανε τη μιλιά του.
Πέρασε αρκετή ώρα και ο Κωσταντής, ξεκούραστος πια, σηκώθηκε να πάει στο σπίτι του.

Ανώνυμος είπε...

Εκείνη όμως την ώρα, είδε μπροστά του ένα στρόβιλο από αέρα, ο οποίος ερχόταν αργά προς το μέρος του. Μάλιστα, νόμισε ότι άκουγε κοριτσίστικα γέλια και τραγούδια. “Νεράιδες θα είναι , σκέφτηκε. Θα είναι, άραγε, όπως μου τις περιέγραψε η μάνα;”
Περίεργος, καθώς ήταν, δεν μετακινήθηκε από τη θέση του, περιμένοντας να δει αυτό το παράξενο θέαμα. Μέσα από τον στρόβιλο, άρχισε να διακρίνει πανέμορφες κοπέλες, με μακριά, αέρινα φορέματα και πέπλα στα πλούσια μαλλιά τους. Τέτοια ομορφιά, δεν είχε ξαναδεί ο Κωσταντής. Οι κοπέλες τον πλησίασαν, του μιλούσαν και τον παρέσυραν στο χορό τους. Εκείνος, δεν ξέχασε τα λόγια της μάνας του και έτσι δεν τους μίλησε, όσο κι αν το ήθελε. Ο Κωσταντής, νόμιζε ότι ζούσε σ’ ένα όνειρο. Τώρα, δεν σκεφτόταν τίποτ’ άλλο, παρά μόνο, το πως θα μείνει περισσότερο μέσα σ’ αυτό το όνειρο. Τα μάτια του, κοιτούσαν μια μόνο Νεράιδα, που τον μάγεψε, στην κυριολεξία. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να την κλέψει και να την κάνει γυναίκα του. Γίνεται όμως να κλέψεις κάτι που μπορεί να είναι φανταστικό και το βλέπεις μόνο εσύ;
Όσο ο Κωσταντής, στροβιλιζόταν στο χορό των Νεράιδων, η ώρα περνούσε, ώσπου το ρολόι του Αγίου Βλασίου, χτύπησε τρεις. Μεμιάς, οι Νεράιδες σταμάτησαν το χορό και το τραγούδι και εξαφανίστηκαν έτσι όπως ήρθαν, σαν στρόβιλος. Ο Κωσταντής, βρέθηκε ξαπλωμένος κοντά στις μαρμάρινες γούρνες, εκεί όπου είχε κάτσει για να ξεκουραστεί. Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε γύρω του με απορία. “Τι έγινε; Μήπως ονειρεύτηκα; σκέφτηκε”. Σηκώθηκε, νιώθοντας κάπως ζαλισμένος και πήγε στο σπίτι του. Οι δικοί του είχαν ανησυχήσει, αλλά εκείνος τους είπε ότι συνάντησε έναν φίλο του και γι’ αυτό άργησε. Δεν ήθελε να πει σε κανένα τι είδε. Αυτό που ήθελε, ήταν να μάθει με ποιον τρόπο μπορούσε να κλέψει τη Νεράιδα που αγαπούσε. Πέρασαν αρκετές ώρες και ο Κωσταντής δεν μπορούσε να ησυχάσει. Σκέφτηκε τότε, να ρωτήσει τη θεία του την Ελένη, η οποία τον αγαπούσε σαν παιδί της. Πάει λοιπόν, στο σπίτι της και της λέει βιαστικά, τι συνέβη, με τον όρο να μην το πει σε κανένα. Η θεία του, λοιπόν, τον συμβούλεψε, να πάει στο ίδιο μέρος, την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα και όταν εμφανιστούν οι Νεράιδες και αρχίσει να χορεύει μαζί τους, να πάρει το μαντήλι από το κεφάλι της Νεράιδας που θέλει να κλέψει. Έτσι κι έγινε.

Ανώνυμος είπε...

Την άλλη μέρα, εμφανίστηκαν ξανά οι Νεράιδες και τον παρέσυραν στο χορό τους. Ο Κωσταντής, πλησίασε με τρόπο κοντά στην αγαπημένη του και με μεγάλη δεξιοτεχνία της άρπαξε το μαντήλι. Αμέσως όλες έβαλαν τις φωνές και εξαφανίστηκαν, εκτός από την αγαπημένη Νεράιδα του Κωσταντή, η οποία έκλαιγε απαρηγόρητη. Εκείνος την αγκάλιασε και της είπε ότι την αγαπάει και ότι θα την κάνει γυναίκα του. Την πήγε στο σπίτι και μέσα στην εβδομάδα έγινε ο γάμος. Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια κυλούσαν και το ζευγάρι απέκτησε τρία παιδιά. Ο Κωσταντής έφευγε κάθε μέρα και πήγαινε στη δουλειά του. Ένιωθε ευτυχισμένος με την γυναίκα του. Βέβαια δεν ξέχναγε ότι ήταν Νεράιδα, γι’ αυτό είχε φροντίσει να κρύψει το πέπλο της έτσι ώστε να μην το βρει και φύγει. Η Νεράιδα, όμως κάθε μέρα, όταν έμενε μόνη της έψαχνε να βρει το πέπλο της για να γυρίσει στον κόσμο της. Κάποια μέρα, ο Κωσταντής, αποφάσισε να κρύψει αλλού το μαντήλι. Εξάλλου πίστευε, ότι μετά από τόσα χρόνια, η Νεράιδα τον αγαπούσε και δεν θα άφηνε, ούτε εκείνον ούτε τα παιδιά τους. Γελάστηκε, όμως. Την επόμενη μέρα, η Νεράιδα, αφού άρχισε να ψάχνει, ως συνήθως, ανακάλυψε το πέπλο της, μέσα σ’ ένα παλιό μπαούλο. Αμέσως το φόρεσε και εξαφανίστηκε. Το μεσημέρι, γυρίζει ο Κωσταντής στο σπίτι, ψάχνει την γυναίκα, αλλά δεν την έβρισκε πουθενά. Τότε κατάλαβε τι είχε γίνει.
Για πολλές μέρες, πήγαινε από τις 12 έως τις 3 το μεσημέρι και το βράδυ, στον Κάραβο και περίμενε μήπως και δει την γυναίκα του. Μάταια όμως. Άρχισε να παρατηρεί, όμως, κάτι παράξενο: κάθε μέρα που γύριζε, έβρισκε το νεογέννητο παιδί τους, καθαρό, περιποιημένο και ταϊσμένο. Η μάνα του δεν ήξερε πως γινόταν αυτό, αλλά εκείνος κατάλαβε ότι η Νεράιδα κατέβαινε και το φρόντιζε. Άρχισε τότε να παραφυλάει έξω από το δωμάτιο του μωρού, για να την δει. Εκείνη όμως, δεν εμφανιζόταν γιατί φοβόταν, μήπως της ξανακλέψει το πέπλο. Οι μέρες περνούσαν και το παιδί, μην έχοντας τη μητρική φροντίδα, άρχισε ν’ αρρωσταίνει. Ο Κωσταντής κατάλαβε, ότι ήταν μάταιες οι προσπάθειές του και ότι δεν μπορούσε να την γυρίσει πίσω. Έτσι σταμάτησε να παραφυλάει και δεν έμπαινε στο δωμάτιο του παιδιού, τις ώρες που πήγαινε η μητέρα του. Η Νεράιδα, συνέχισε να κατεβαίνει, μέχρι που το παιδί, έγινε 9 χρονών. Ο Κωσταντής, σιγά - σιγά αποφάσισε να την ξεχάσει και να ξαναπαντρευτεί και από τότε η Νεράιδα εμφανιζόταν μόνο τα βράδια, για να βλέπει τα παιδιά της και κανένας δεν την ξαναενόχλησε. Έτσι ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.



* Το παραμύθι, είναι ελεύθερη απόδοση από την εκπαιδευτικό Κουμπούρη Ειρήνη, βασισμένο στην ιστορία που αναφέρεται από τον Δ.Καμπούρογλου, στο βιβλίο “Η ιστορία των Αθηνών”, τ. Α, σελ. 273
*Λέγεται πως η οικογένεια Βρεττού κατάγεται από γάμο με νεράιδα

Theodosia είπε...

Μπράβο Γιουλάκι μου. Είναι χρυσό παιδί το Μαράκι. Έχω την τύχη να την έχω κι εγώ φιλενάδα και μ`έχει βοηθήσει πολύ η κουβέντα μαζί της.Της αξίζουν πολλά αφιερώματα από όλες όσες την γνωρίζουμε.
Πολλά φιλιά και στις δύο.

matriga είπε...

Ότι και να πω θα είναι πολύ λίγο για να εκφράσει το πως ένιωσα μόλις διάβασα στο wall μου την αφιέρωση... Πόσο μάλλον μετά που είδα την ανάρτηση και τώρα που τελείωσα την παρακολούθηση του αριστουργήματος που μου χάρισες!! Τι όμορφη ψυχή που είσαι γλυκιά μου νεράϊδα! Eίναι απίστευτο το δώρο σου και δεν περιγράφεται η χαρά μου να διαβάζω αυτούς του υπέροχους στίχους και να ξέρω πως είναι χάρισμά σου για μένα!! Και μόνο εσύ, είσαι ένα αφάνταστα όμορφο δώρο για μένα και εύχομαι να είσαι πάντα καλά!! Σε φιλώ με πολλά κοχυλένια φιλιά και σου χαρίζω την αγάπη μου <3

ღ oneiremataღ είπε...

@simblogo
άσχετο μεν αλλά ωραίο το παραμυθάκι...τελικά μάλλον πήγε σπίτι του με τη φωνή του αυτός και δεν μίλησε στις νεράιδες...γι΄αυτό λένε ήπιε το ¨αμίλητο νερό¨?????????

ღ oneiremataღ είπε...

@Theodosia
Έχεις απόλυτο δίκιο γλυκιά μου φιλενάδα για το Μαράκι, σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ για τα φιλιά σου κι ανταποδίδω, καλημέρα σου :-*****

ღ oneiremataღ είπε...

@Μatriga
χαίρομαι τόσο που σου άρεσε... κι εσύ είσαι μια πολύ τρυφερή ψυχή και πολύ καλή φίλη για μένα και σ΄ευχαριστώ πολύ γι' αυτό ...φιλάκια πολλά-πολλά, μια όμορφη κι ευχάριστη μέρα :-)))))

ELENI είπε...

TO AΞIZEI TO MARAKI MAS!!! ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΓΙΟΥΛΑ!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Ποια νεράιδα σε ακούμπησε να πλημμυρίζεις με τόση γλύκα;
Τι σου ψιθύρισε και βγαίνουν τούτες οι λέξεις;

ღ oneiremataღ είπε...

@ELENI
Το Μαράκι το αξίζει και με το παραπάνω...καλημέρα σου κούκλα μου :-)))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Γιαγιά Αντιγόνη
πόσο ωραία λόγια!!!!Και να που δεν έχω απαντήσεις...δεν ξέρω τι να σου πω τώρα.Χαίρομαι όμως τόσο πολύ που σου αρέσουν τα δικά μου, σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ!!!Καλημέρα σου :-)))))

ღ oneiremataღ είπε...

@simblogko
τα δύο επόμενα σχόλιά σου με την συνέχεια του παραμυθιού τώρα τα εμφάνισε, τα είχε αποθηκεύσει μόνο του το σύστημα, στα μη επιθυμητά, οπότε τα πρόσθεσα...

matriga είπε...

Γιούλα μου, πέρασα να δω τις αναρτήσεις σου και σε βρήκα άκρως παραγωγική αυτές τις μέρες που τρέχω. Δεν σου αφήνω σχόλιο σε κάθε μία γιατί είμαι πτώμα, πάντως τις είδα!! Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος και αυτό φαίνεται σε κάθε σου ενέργεια. Για μένα είσαι μια Θεόσταλτη νεράϊδα και όπως είπες - πολύ πετυχημένα ομολογώ - η Γιαγιά Αντιγόνη, είσαι γεμάτη γλύκα!! Είδες τώρα γιατί πρέπει να σε προσθέσω στην Σταχτοπούτα τη λέξη Νεραϊδένια;

Καληνύχτα Νεραϊδένια Σταχτοπούτα!
Καληνύχτα και φιλιά και στη Σία, την Ελένη και όλους που πέρασαν από δω και άγγιξαν την ομορφιά της ψυχής σου :)

ღ oneiremataღ είπε...

@Matriga
Σε καλό μας σήμερα...απ΄τη μια εσύ, απ΄την άλλη η Θεοδοσία, μ'έχετε κάνει να θέλω να βάλω τα κλάματα μόλις μπήκα...εγώ τι να πω για σένα που απ΄την αρχή με ενθαρρύνεις και μου ανεβάζεις την ψυχολογία μου φιλενάδα???? σ΄ευχαριστώ πολύ-πολύ για όλα, φιλάκια πολλά :-))))))