Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Ελευθερώστε το άσπρο άλογο..... !!!!!!

8 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Το ένα άλογο να είναι άσπρο,
όπως τα όνειρα που έκανα παιδι!....

εκεινο το λευθερωσα...

το αλλο..
το μαύρο με ταξιδεύει εφιππο τον άνεμο της Ψυχής μου....

με ένα μαύρο που κρύβει μυστηριο και μαγεία.... όχι μαύρη απογοήτευση!

Εκείνο το Μαυρο που αρχίζω να λατρεύω με πάθος μέσα από νέες διαστάσεις...

φιλιά.......

negentropist είπε...

Γιούλα, καταπληκτικός ο Λειβαδίτης ...

Ένα απο τα αγαπημένα μου ποιήματά του είναι το παρακάτω:

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από 'σένα.
Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,
ήταν που αργούσες ακόμα,
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
-Θυμάσαι;-
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!


Από τη συλλογή Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1953)

:)

ღ oneiremataღ είπε...

@Κάκια μου
υπέροχα νομίζω, δεν έχω άλλο να πω...γράφεις,
το μαύρο άλογο ταξιδεύει τον παθιασμένο άνεμο της ψυχής σου...
ελευθέρωσες όμως το άσπρο άλογο της φαντασίας και του έρωτα, της παιδικότητας και των ονείρων...
είσαι κι εσύ απ΄τους τυχερούς λοιπόν, κι αντί για παραπάνω σχόλια ν΄ αφήσω καλύτερα να περιγράψει ο ίδιος ο Λειβαδίτης σχετικά με τη φαντασία και το ταξίδι της...:

"...Σε κάθε σπίτι υπάρχει μια άγνωστη μυστική σκάλα, που θα σε πήγαινε, ίσως, μακριά. Aλλά τη βρίσκεις, όταν δεν έχεις πια σπίτι.
...................................
" μητέρα, ρώτησα κάποτε, που μπορούμε να βρούμε λίγο νερό για τ' άλογό μου;",
"μα δε βλέπω κανένα άλογο", "κι εσύ, μητέρα!"...
...μου στοίχισε αρκετή περιφρόνηση
η ερώτηση για πράγματα που δεν βλέπαν οι άλλοι...
Kανείς δε θα μάθει ποτέ με πόσες αγρύπνιες συντήρησα τη ζωή μου...
...αυτό που μας μεγαλώνει είναι, ίσως, η ίδια η παιδικότητα, που μας διώχνει, για να μην, τελικά, εννοήσουμε.
...ο καθένας ζει με το τρόπο του την αιώνια παραπλάνηση..."

πολλά φιλάκια με ευχές για όμορφες περιπλανήσεις με τα ονειρικά άλογα της φαντασίας και της ψυχής :-)))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Σταύρο,
μου ανταποδίδεις το αέρινο πέρασμα απ΄το μπλογκ λοιπόν...σ΄ευχαριστώ για το υπέροχο σχόλιο με το πανέμορφο ποίημα του Λειβαδίτη, αλλά και για το τραγούδι που μου αφιέρωσες στην απάντησή σου...
άρα, έχεις ελευθερώσει κι εσύ το άσπρο σου άλογο που λέει ο ποιητής της ουτοπίας και σε ταξιδεύει στον κόσμο της αγάπης και της φαντασίας...
ευχές πολλές και σε σένα για όμορφες περιπλανήσεις :-))))))

IonnKorr είπε...

Είδα και εγώ άλογα και νόμιζα ότι αναφερόσουνα στα άλογα της μηχανής της καινούργιας Harley (100 άλογα στις 6000 στροφές).

Εμ ... μπερδεύτηκα!!!!

ღ oneiremataღ είπε...

@Ίωνα, κι εγώ έχω μια αδυναμία στις harley davidson, ίσως γιατί μπορούν να τρέξουν περισσότερο από ένα πραγματικό άλογο, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να τρέξουν περισσότερο από το άσπρο άλογο μου της φαντασίας και της ουτοπίας μου...εκείνο καλπάζει περήφανα πιο γρήγορα κι απ΄τον άνεμο περιτριγυρισμένο απ΄ τα σύννεφα της ονειροπόλησής μου... :-)))))

Theodosia είπε...

Πολύ ωραία η ανάρτηση με το άσπρο άλογο.
Αλλά εγώ που είμαι μουλάρι ξεσαμάρωτο τι σχόλιο να κάνω όταν έχω δει και τον Ζήκο;
Καλή βδομάδα φιλενάδα και μην παρ εξηγείς το σχόλιο φταίει η μπυροκατάνυξη με το φιλισκούνι μου. Έχω έντονη την αίσθηση του χιούμορ σήμερα. Πολλά φιλιά.

ღ oneiremataღ είπε...

@Θεοδοσία μου, ευτυχώς που είσαι κι εσύ...τί να σε παρεξηγήσω γλυκιά μου, ίσα-ίσα που μ΄ έκανες και γέλασα μόλις...σ΄ευχαριστώ!!!!Στο κάτω-κάτω εμείς έχουμε πει και δυο κουβέντες παραπάνω και μπορώ να καταλάβω πως αστειεύεσαι, απ΄την καλή σου την καρδιά, με κάποιες άλλες που δεν έχω πει ούτε καλημέρα που λένε, δεν μπορώ να καταλάβω τα ζόρια που τραβάνε...Χαίρομαι που πέρασες καλά με την Ευτυχία, πολλά φιλάκια, καλό σου βράδυ, καλή εβδομάδα και σε σένα :-)))))