μονόλογος...

******************

ηθοποιός... κλεισμένη στο καμαρίνι μου, λίγο πριν την παράσταση, προετοιμάζομαι... αφήνω πίσω μου όλη την αλήθεια της πραγματικότητάς μου, φοράω το ψεύτικο προσωπείο της θεατρίνας... ή μήπως δεν είναι τόσο ψεύτικο?...

μακιγιάρω το πρόσωπό μου με επιμέλεια στα χρώματα και στις απαιτήσεις του έργου, μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου μου... επιδερμίδα καλυμμένη με τόνους πούδρας, να κρύψει τις ατέλειες, και ματιά έντονα βαμμένη με κάρβουνου σκιά' πρόσωπο που φαντάζει αλαβάστρινο, περασμένο με λούστρο επιλεκτικής μνήμης... 

κουδούνι πρώτο... ντύνομαι το κοστούμι του ήθους... κρατώ μέσα μου  τα λόγια του έργου, αρχίζω να τα συλλαβίζω και στη συνέχεια να τα απαγγέλλω αβίαστα,  αποδίδοντας κι αποτυπώνοντας στο μυαλό μου το νόημά τους, για να κατανοήσω το μονόλογό μου... νιώθω τις λέξεις ν' ανεβαίνουν απ΄τα βάθη του είναι μου, χορεύουν ακατάστατα μπρος στα μάτια μου, ανακατεύονται, μαλώνουν χωρίς σειρά καμιά στη συνέχεια'  ποια ήταν στην αρχή και ποια στο τέλος?... σεντόνι κάτασπρο απλώνεται μπροστά μου, τυλίγοντας την μνήμη μου' αγχώνομαι... οι λέξεις τώρα αγριεμένες προσπαθούν να κατακτήσουν και να επιβληθούν η μια στην άλλη στην αρένα της σκέψης μου... το νόημά τους αιωρείται σε κενό αέρος... βλέπω το είδωλό μου στον καθρέφτη απέναντί μου να με κοιτάζει σαν χαμένη... ανάβω ένα τελευταίο τσιγάρο, ο καπνός του μπλέκεται στα μαλλιά μου' σφαλίζω για λίγο τα μάτια, αυτοσυγκεντρώνομαι... ακουμπάω το κεφάλι στον  δεξί μου ώμο, ύστερα στον αριστερό και μετά το αφήνω να πέσει χωρίς βάρος σχεδόν, προς τα πίσω...  το τσιγάρο καίει τα σωθικά μου.... 

κουδούνι δεύτερο...Ο μονόλογός μου αναβλύζει συντριβάνι απ΄την ψυχή μου και ξεχύνεται χείμαρρος μεμιάς απ΄ τα χείλη μου... και γω βρίσκομαι ξαφνικά πιασμένη στα δίχτυα μιας καλοστημένης παγίδας... νιώθω  να απογειώνομαι τη μια στιγμή, αιωρούμενη πάνω απ΄την άκρη του γκρεμού  κι απότομα σαν κάτι να με τραβάει να με καταβαραθρώσει... η ματαιοδοξία μου... μόνη πάνω στη σκηνή, προσπαθώντας να αποδώσω το τέλειο, χωρίς μέτρo σύγκρισης και τα μάτια όλων των θεατών στραμμένα πάνω μου' άραγε να ΄ναι τόσο εύκολο το χειροκρότημα???...

μόνη πάνω στη σκηνή?? χωρίς συμπρωταγωνιστή, κανένα συμπαίκτη δίπλα, καμιά βοήθεια?... κι όμως, όχι απόλυτα μόνη... αντιμέτωπη με τον  χειρότερο κριτή, τον απαιτητικότερο θεατή, τον ίδιο μου τον εαυτό, στο πιο δύσκολο έργο,  τεχνικής κι αυτοσυγκέντρωσης... με παρατηρεί να προσπαθώ απεγνωσμένα να εκφραστώ  και μορφάζει επιδεικτικά και συνάμα, γελάει ειρωνικά, χωρίς τύψεις... κανείς για να  μου δώσει την παρακάτω ατάκα... πρέπει να  βρω ξανά τον δρόμο μόνη μου...
το τσιγάρο τελειώνει σιγά-σιγά, η αυτοσυγκέντρωσή μου διαλύεται για μια στιγμή' το σβήνω...
τους ακούω τώρα, διάχυτες φωνές απόμακρες λίγο, να με καλούν ν΄ανέβω στο σανίδι, η παράσταση δεν  περιμένει...
κι υπάρχουν απαιτήσεις, πολλές απαιτήσεις... πρέπει να πετύχω το απόλυτο... να μείνει αξέχαστο...  

το αξέχαστο είναι  άραγε αρκετό?…

η μνήμη... δεν αντέχεται η μνήμη... κάθε της μέρα με ξυπνά αταίριαστη θαρρείς σε ό,τι υπάρχει... κι εγώ θα πρέπει να αποδώσω άψογα το ρόλο μου σε αρμονίας συνταίριασμα...

στο φουαγιέ της συγκεκριμένης μονόπρακτης παράστασής  μου περιμένεις να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι... μ΄ ένα καταραμένο τσιγάρο στο χέρι κι εσύ, που το καπνίζεις από αμηχανία περισσότερο..........ydp