σε σκέφτομαι,
σαν μια όμορφη μελωδία τρυφερού τραγουδιού,
που σιγοτραγουδάω με συγκίνηση και ρίγη διαπερνούν τη ραχοκοκκαλιά μου...
μα τώρα σβήστηκες απ΄το δίσκο της μνήμης μου...
σε σκέφτομαι,
σαν ένα συναρπαστικό ερωτικό ποίημα,
που τους στίχους του απαγγέλλω με δάκρυα στα μάτια...
μα μάταια ψάχνω να βρω της γλύκας σου τις ρίμες...
σε σκέφτομαι,
σαν ένα μεθυστικό άρωμα που με ζαλίζει,
νιώθω την οσμή σου έκρηξης αποτύπωμα μέσα μου...
μα σήμερα το άρωμα σου εξατμίστηκε...
σε σκέφτομαι,
σαν ένα ταξίδι θαλασσινό με ούριο άνεμο στα πανιά,
που μ΄αρμύρας σπονδής φίλημα τα χείλη μου δροσίζει...
μα το ιστιοπλοϊκό σου καθελκυσμένο πια σε ταρσανά...
σε σκέφτομαι,
σαν ανοιξιάτικη πνοή κι εγώ συννεφάκι, με παρασύρεις
μ΄αναζωογόνησης θρόισμα στις λεπτές ίνες της ψυχή μου...
μα σήμερα ο ουρανός σου είναι γκρίζος, βροχερός...
σε σκέφτομαι,
με λαχτάρα και σ΄ αποζητώ κάνοντας όνειρα και σχέδια...
μα γρήγορα καταλαβαίνω πως δεν είσαι πια εδώ...
τώρα που το σκέφτομαι,
εγώ δεν είμαι πια εκεί...
το μικρό σπιτάκι σου στο δέντρο βασανιστικά αφιλόξενο,
βρέθηκα σ΄ άλλο μονοπάτι λοξοδρομώντας γι΄ άλλο δάσος,
σε μια εκδρομή ηλιόλουστη μαζεύοντας ανεμώνες και κυκλάμινα... κανείς μας δεν είναι δεδομένος......... ydp
16 σχόλια:
Παντα ετσι γινεται ματακια μου....
όταν ήμουν εδω, δεν με κοιτουσες καν..
με είχες δεδομενη..
μα...
το δεδομενο χάνει την αίγλη του αιφνιδιου!....
έτσι με απομυθοποίησες...
μετα γυρεψες αλλες διαδρομες..
και τωρα σε νεες εκδρομες απολαμβανεις νεες αποχρωσεις του ήλιου...
σε παρακολουθω από τις σκιές μου....
με εκεινο το γαργαρο γελιο σου να χαρεσαι και να σε ζηλεύει η ευτυχία...
δεν είσαι πια δεδομενη...
ουτε κι εγω....
μα...
εκεινο το γελιο σου που στερούμαι
με πονάει σαν γυαλί που χαραζει την καρδιά μου...
φιλια.... δεδομενα.. παντα...
@Ποιήτρια των συναισθημάτων,
μα γιατί πάντα πρέπει να χάσουμε κάτι για να αναγνωρίσουμε την αξία του???
γιατί θα πρέπει να το εξωθούμε στα όριά του, να δοκιμάζουμε τις αντοχές του, για να το φτάνουμε στο σημείο του να μας απομυθοποιήσει εντελώς???
κι ύστερα, το ανακαλούμε στη μνήμη μας,σε στιγμές αδυναμίας, ωραιοποιώντας τις αναμνήσεις που μας άφησε, για να πληγώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό περισσότερο...
πολλά φιλάκια Κάκια, με ευαισθησίες αλλά με αντοχές ωσάν των κυκλάμινων :)))))
Είναι πάντα έτσι όπως τόσο τρυφερά το περιγράφεις. Δυστυχώς το διαμάντι άμα το χάσεις μαθαίνεις την αξία του.
Όμως αυτό έχει και την καλή πλευρά του γιατί όπως θαυμάσια λες "κανείς μας δεν είναι δεδομένος" πάντα υπάρχουν άλλα δάση, άλλες λίμνες, άλλες αγάπες. Το κενό πάντα θα γεμίσει.
Υπέροχη ονειρομάτα!!!
@Χριστόφορε, σ΄ευχαριστώ πολύ!!!
το κενό πάντα θα γεμίζει, ίσως όχι με διαμάντια -άλλωστε είναι και δυσεύρετα αυτά και δεν έχουν τόση λάμψη όπως άλλες πολύτιμες πέτρες-, αλλά όλο και κάποιος λαμπερός λίθος θα βρεθεί...κι η επιλογή θα πρέπει να γίνει με ψυχραιμία, για να μην είναι τούτα απλά υποκατάστατα... και φυσικά, κανείς ποτέ δεν φεύγει ατσαλάκωτος από τέτοιες καταστάσεις...
21 Οκτωβρίου 2010 7:29 μ.μ.
Το μη δεδομένο γλυκειά μου θα έπρεπε να το εκτιμήσουμε δεόντως, γιατί είναι το σημαντικότερο για τις σχέσεις παντός τύπου.
Οι στοίχοι σου κρύβουν τόση αλήθεια και άλλη τόση σοφία...
Σε φιλώ...
@Ιωάννα μου,
η μεγάλη παγίδα που πέφτουμε όλοι μας, κάθε σχέση μας (και κάθε τι στη ζωή μας), ακόμα κι όταν την έχουμε σιγουρέψει απόλυτα, θα πρέπει κάθε στιγμή να προσπαθούμε να την ανανεώνουμε με κάθε τρόπο και να την αναζωογονούμε, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και κανείς μας δεδομένος...φιλάκια πολλά, καλό σου βράδυ :)))))
Κάθε φορά που με θεωρούσαν δεδομένη έφευγα.
Γιατί απλά δεν υπήρχε πια μαγεία.
κάποτε ούτε ο ίδιος ο εαυτός μας
δεν είναι δεδομένος....
είμαστε δεδομένοι στις αναμνήσεις του χθές...σε ότι μέσα υπήρξαμε...
και σε ότι θα έρθει στο αύριο...
την καληνύχτα μου!
@Θεοδοσία, αυτό είναι το θέμα όλο τελικά φιλενάδα...πρέπει κάθε στιγμή να είμαστε σε εγρήγορση να προσπαθούμε να κερδίζουμε την αγάπη και την καρδιά του ανθρώπου μας, γιατί ο χρόνος, η ρουτίνα, κι ένα σωρό άλλες καταστάσεις της καθημερινότητάς μας ροκανίζουν τη σχέση..οπότε παλεύουμε να ξανακερδίζουμε τον άλλον να τον φέρνουμε πίσω, αν μας ενδιαφέρει και το θέλουμε, αλλιώς... προχωράμε παρακάτω κι όπου μας βγάλει ίσως...
@Δέσποινα,
έχεις δίκιο συμφωνώ, αλλά σε κάποιο σημείο διαφωνώ κιόλας... οι στιγμές που έχουμε ζήσει στο παρελθόν μας είναι σίγουρα δεδομένες και δεν αλλάζουν... το παρόν μας το ζούμε τώρα, μπορούμε να το αλλάξουμε αν το επιθυμούμε...το μέλλον όμως είναι αβέβαιο, δεν μπορεί να είναι δεδομένο, δεν λογαριάζεται για σίγουρο...
το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορείς να βασιστείς σε σωστές και καλές επιλογές του χθες σου και του σήμερα, για να είναι με κάποιες πιθανότητες σίγουρο το αύριο, αλλά και πάλι δε το εξασφαλίζεις απόλυτα αυτό...
καληνύχτα κι από μένα ποιήτρια, φιλάκια πολλά :))))
Καινούριος στον χώρο σου. Πανέμορφος και ειδικά εμπλουτισμένος με μοναδική ευαισθησία που ταιριάζει απόλυτα στο είναι μου. Υπεροχοι και οι στίχοι σου αγαπητή.
ΥΓ.Ριξε μια ματια και στο δικό μου χωρίς να κάνω διαφήμιση βέβαια.
Σε προσθεσα στις αναγνώσεις και στο συνδεσμολόγιο μου ενννοείται!!!
καλημερα Γιουλα μου!!!!!
Θα μπω στο πειρασμό της κριτικής ποιήματος.
Εχεις ένα υπέροχο ποίημα νοσταλγικό άρτιο!!!!Το ότι δεν είσαι δεδομένη το λες με χίλιους τρόπους δεν χρειάζεται να το διευκρινήσεις στο τέλος άφησε το να το εννοήσει ο αναγνώστης.Θάθελα τις απόψεις σου.
Ποιητική αδεία μπορούμε να γράψουμε και πράγματα που δεν ισχύουν.Οι ανεμώνες ανθίζουν άνοιξη και τα κυκλάμινα τώρα το φθινόπωρο.Εχω κάνει ανάρτηση με τις άγριες ανεμώνες της Πεντέλης,κυκλάμινα μαζέψαμε από τη Πεντέλη τη περασμένη εβδομάδα.Αν βρω το μΕιλ σου θα σου στείλω ΦΩΤΟ ή θα το προσαρμόσω κάπου στο μπλοκ μου.
@Αεροχείμαρρε, καλωσόρισες στο μπλογκάκι μου, χαίρομαι τόσο που σου αρέσει και σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!!!!Εννοείται ότι ανταπέδωσα την επίσκεψη και την συνδρομή και θα ξαναπεράσω να δω προσεκτικότερα τις αναρτήσεις σου...ελπίζω να τα λέμε συχνά, καλημέρα σου :))))
@Έλλη, καλημέρα σου φιλενάδα, σου τζούρνεψα το γκατζετάκι για τις μεταφράσεις με τις σημαίες..πολύ μου άρεσε :)))
και η ανάρτηση με την πιτσιρίκα σας τέλεια!!!!!! φιλάκια πολλά :))))
@Κένταυρε,
δεκτές οι διορθώσεις σου φυσικά κι ευχαριστώ πολύ...
μα γιατί με μαλώνεις? μπορώ να πω τα δικά μου, τουλάχιστον τώρα??? (αστειάκι, δεν παρεξηγείσαι...)
λοιπόν...στο ποίημα στην αρχή αναφέρεται ότι δεν είναι δεδομένος εκείνος...μετά ότι δεν είμαι δεδομένη τελικά εγώ και στο τέλος, για περισσότερη έμφαση το ότι δεν είναι κανείς δεδομένος...
τώρα όσο για τις ανεμώνες και τα κυκλάμινα, ποιητική αδεία κι εδώ, όπως το είπες... -αν και είμαι και ψιλοάσχετη- αλλά ουσιαστικά ήθελα να το διευρύνω και να μην το περιορίσω σε κάποια εποχή (είδες τις δικαιολογίες πως τις έχω έτοιμες...).
Για μένα πάντως ένα ποίημα δεν είναι ακριβής απεικόνιση σειράς γεγονότων, ούτε δεσμεύει τον ποιητή η αναφορά στην πραγματικότητα, αντίθετα του δίνει έναυσμα να εμβαθύνει σε άλλες καταστάσεις και σε μια άλλη πραγματικότητα αυτή της ποίησης, αλληλένδετες η μία με την άλλη αλλά που ποτέ δεν ταυτίζονται...
Δημοσίευση σχολίου