Συνέπεια

______________________

"Μα εγώ,ο Νους,με υπομονή,με αντρεία,νηφάλιος, μέσα στον ίλιγγο,ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια,ρίχνω γιοφύρια,ανοίγω δρόμους,οικοδομώ την άβυσσο." {Καζαντζάκης}

_____________________________________

Όταν ήμουν μικρή φανταζόμουν τις αφηρημένες έννοιες να κατοικούν σε διάφορα σημεία του σώματος: 
η μελαγχολία κατοικούσε στο στήθος , η ψυχή κατοικούσε στο σαγόνι. Η τρυφερότητα στους καρπούς. Η οικειότητα στο λαιμό. Ο θυμός βρισκόταν ανάμεσα στα φρύδια. Η χαρά χαμηλά στο στομάχι.


Όταν ήμουν μικρή οι μέρες μου είχαν χρώματα:
η Δευτέρα ήταν θαλασσί, η Τρίτη κίτρινη, η Τετάρτη πορτοκαλί, η Πέμπτη  σκούρο καφέ κι η Παρασκευή βυσσινί. Το Σάββατο ήταν μοβ κι η Κυριακή κατακόκκινη. Κι όσο νύχτωνε γινόταν γκρίζα. Μετά μαύρη, μέχρι που ξημέρωνε και πάλι μια θαλασσί Δευτέρα...


Όταν ήμουν μικρή το Ψ ήταν αριθμός και το 8 γράμμα.Το ίδιο και το Ε με το 3... Όσες φορές κι αν με διόρθωναν, αρνιόμουν πεισματικά να παραχωρήσω είτε το ένα είτε το άλλο στην αντίπαλη ομάδα...


Όταν ήμουν μικρή, τα βράδια φανταζόμουν πως το κρεβάτι μου ήταν μαγικό και πετούσε πάνω από την πόλη. Αποκοιμιόμουν χαζεύοντας την πόλη από ψηλά με μια καθησυχαστική ανάμεικτη αίσθηση κινδύνου και ασφάλειας...

Τώρα που δεν είμαι πια μικρή, οι αφηρημένες έννοιες κατοικούν στα ίδια σημεία του σώματος, οι μέρες μου έχουν τα ίδια χρώματα με τότε, με μια ανεπαίσθητη γκρι σκιά όμως... μου παίρνει λίγο χρόνο να εντοπίσω το ψ, το ε το βρίσκω πιο εύκολα, στα γράμματα όταν πληκτρολογώ και φαντάζομαι ακόμα ιπτάμενα κρεβάτια για να κοιμηθώ...

Κι αν με παρηγορεί κάτι σ' αυτή τη σκέψη είναι πως στο τέλος κάθε νοητής αναδρομής μέσα μου, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τις ίδιες αυτές φράσεις.......

Πηγή