το ιερό σύμβολο, το "ιερό πανί", που ποτίστηκε με το αίμα τόσων αγωνιστών στο διάβα των αιώνων... που εμπνέει ανθρώπους κάθε ηλικίας, που αντιστέκονται, μένουν όρθιοι, αγωνιούν για τις αιώνιες αξίες και μάχονται για τα αθάνατα ιδανικά, αυτά, που γεννήθηκαν σ’ αυτόν τον τόπο και
διατηρήθηκαν με θυσίες...
διατηρήθηκαν με θυσίες...
9 σχόλια:
Μάνα, τον ήλιο εδώ σκεπάζουν ίσκιοι
κι αναπαμό ποτέ η καρδιά δε βρίσκει ένα:
οι αυγές κ' οι νύχτες μας γυρνούν φρικτές
πεντάλφες γράφουν στό σκοτάδι σήματα,
που τον κίνδυνο μηνούν,
πύρινα φίδια από τα βάθη του Άδη.
Ζούμε στ' αμπριά θαμμένοι, διπλωμένοι
κ' έξω απ' την τρύπα ο θάνατος περιμένει.
Μας έπνιξαν το φως και τη χαρά,
στεγνώσαν την ψυχή μας και το σώμα,
μα κάτι μέσα μας κυλά βουερά
και ξέσπασμα δε βρήκε κάπου ακόμα.
Φουσκώνουν της ζωής μας τα πελάη
σ' όλες τις φλέβες μου, αίμα μου κυλάει
της Μαριγώς το φλογερό φιλί...
(θέλω να πω, μητέρα μου, για κείνο
το φιλί της που μούδωσε δειλή
προτού για την πατρίδα μας μακρύνω).
Η κάθε μου ίνα τη χαρά φωνάζει,
μα ο πόλεμος, τη νιότη μου σκεπάζει
και με ατσάλι αναμμένο με κεντά
όμως, μέσα μου η καρδιά μου δε λυγίζει.
Μητέρα, εδώ, στο θάνατο κοντά,
πρωτόμαθα το πόσο η ζωή αξίζει.
2
Μάνα, μιά παπαρούνα σήμερα είδα
έξω απ' τ' αμπρί και μ' άγγιξε η ελπίδα.
Σαν το πουλί, που πάει κλαδί-κλαδί,
παίρνω και γώ στρατί το μονοπάτι,
στης μνήμης ακουμπώντας το ραβδί,
ν' αράξω στο χωριό ψυχή και μάτι.
Τέτοιον καιρό μας δέχονταν οι κάμποι,
μες' απ' τα φύλλα βλέπαμε να λάμπει
η θάλασσα γαλάζια και στιλπνή
οι νεραντζιές ευώδιαζαν τις ώρες
κι ακούαμε στη σιωπή την αυγινή
στη χλόη να πέφουν οι οπώρες.
Της Κυριακής τα βράδια, καθισμένοι
στης αυλής το πεζούλι ειρηνεμένοι,
αφουγκραζόμασταν εκστατικοί
του τριζονιού τις τρίλλιες απ' το φράχτη
και πλάι μου εσύ, σα Μοίρα φιλική,
της στοργής σου ξετύλιγες τ' αδράχτι.
Στον ουρανό ένα-ένα ανάβαν τ' άστρα
κι άνθιζαν τ' άστρα στου νού μας τη γλάστρα
κι όλα είταν γύρω αγνά, γλυκά, ιερά,
και μου είταν η καρδιά τόσο καθάρια
που ήθελα να χαϊδεύω τρυφερά
τους ανθρώπους, τα ζώα και τα λιθάρια.
Όταν κατεβαίνουμε σε αγώνες ΤAE KWON DO, με συγκινεί ο εθνικός ύμνος που αντηχεί στο στάδιο, οταν αθλητες μας καταλαβουν την πρωτη θεση..
Τελικά το δεσιμο ειναι πιο βαθυ απ'οσο νιωθουμε ξεχασμενη στην καθημερινοτητα που τρεχει εξω από παρελασεις....
Μη περιμενεις σχόλια σε αυτη την ανάρτηση (που σωστά την έκανες). Έχουν λυσάξει να μας πε΄σουν ότι όποιος μιλά για πατρίδα, για σημαια, για αγώνες και το αίμα που χύσαμε είναι ακροδεξιός, φασίστας ή τουλάχιστον γραφικός.
Έτσι θέλουν να μεγαλώσουν τα Ελληνόπουλα, χωρίς Εθνική συνειδηση. Έτσι επηρεάζονται και οι μεγαλύτεροι. Δεν είναι "προοδευτικό" να μιλάς για τέτοια πράγματα, σε κοιτούν περίεργα...
Εν τω μεταξύ όλοι οι γείτονες μαθαίνουν τα παιδιά τους να μας μισούν, να λατρευουν την πατρίδα τους αλλά και τις "χαμένες τους πατρίδες" που ταχα εμείς οι κακοί καταλάβαμε.
Και ετοιμάζονται για το μεγάλο "ντου". Και από εδώ, σε μας, δεν θα υπάρχει φρόνημα.
Θα προελάσουν κάποια στιγμή, όχι μακρινη δυστυχώς. αύνουν, θα αλλάζουν τα σύνορα μας, θα παίρνουν κομμάτια Ελλάδα και εμεις θα τους λέμε "μα όλοι αδέλφια είμαστε, τι είναι αυτά που κάνετε ?" Κι αν το λέμε και αυτό...
Άσε γιατί φορτώνω και μόνο που τα σκέπτομαι.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ δεν περίμενα να κάνετε κάποια σχόλια -κι όχι απλά δεκτά,αλλά δεκτά και αξιόλογα, γιατί εκφράζουν τον καθένα σας κι αυτό που σας αφύπνισε η ανάρτησή μου...- κι ούτε κι εγώ είχα σκοπό να κάνω σχόλιο, αλλά... επειδή είμαι Ελληνίδα, επειδή έμαθα Ιστορία κι είμαι περήφανη για τους Αγώνες και τις Θυσίες των Προγόνων μου, που με Αφυπνίζουν με συγκίνηση, επειδή η Σημαία είναι το Ιερό Σύμβολο του κράτους κι όχι έπαθλο κι όχι βραβείο, μαζί με τον Εθνικό μας Ύμνο, επειδή δεν είμαι εθνικόφρων αλλά αγαπώ την Πατρίδα μου κι επειδή τα λέω όλα σχεδόν όσα συμβολίζει η σημαία στις λίγες προτάσεις της ανάρτησης......
θα συμπληρώσω μόνο αυτό :
<< αέρα >>
"Η ιαχή “αέρα” πρωτακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πριν από το έπος του ΄40. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι. Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά, ήταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα”, και όχι πολεμική ιαχή). Χρησιμοποιήθηκε, περιορισμένα, από τους Κρήτες και στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία).
Το «αέρα» επισημοποιήθηκε, ως πολεμική ιαχή κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και σ΄αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή : «eja (προφ. : εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d' Annunzio (1863–1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917). Η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και -ε- (στη λ. eja: προφ. εγιά) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή “αέρα” και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας τη λέξη αέρα, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας."
(Γιώργος Δαμιανός)
Αυτήν την σημαία όταν, έχεις γεννηθεί και ζήσει στο εξωτερικό όπως εγώ σε μαθαίνουν να την λατρεύεις. Εδώ;
Σε συγχαίρω για την ευαισθησία σου.
Γειά σου Ελληνίδα Ονειρεμάτα μου!!!
Μπράβο για την ανάρτησή σου!!!
Εδώ αν σ'ενδιαφέρει στο ράφι του σπιτιού μου θα βρεις πολλές πληροφορίες για την ιστορία της!http://kariatida62.blogspot.com/2009/10/blog-post_10.html
Φιλιά πολλά ομορφιά μου!
ύψωσες σήμερα την σημαία στο blogg σου!!!
Χρόνια Πολλά!
Έκανες πολύ καλά που έβαλες τη γαλανόλευκη. Έχουμε φτάσει να φοβόμαστε να σηκώσουμε τη σημαία για να μη χαρακτηριστούμε εθνικιστές.Σωστά τοποθέτησες την αξία του συμβόλου.
Χρόνια πολλά σε όλους σας!!!! ας αφυπνιστούμε........
Δημοσίευση σχολίου