Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

όνειρο που ξέφυγε απ΄τη σκιά...

Γυρίζει γύρω-γύρω θυμωμένος σα θεριό κλεισμένο σε κλουβί, μπουχτισμένος απ' το άχτι για την πίκρα  της ζωής του...πόσες φορές πέθανε?...δυο- τρεις φορές πέθανε...νιώθει σαν να πέθανε μέχρι τώρα, αλλά, όχι τελικά ζει κι αναπνέει...όταν τσιμπάει το χέρι του δυνατά νιώθει πόνο, άρα ζει...κι όταν εκείνη ξεφεύγει απ' τη σκιά που κρύβεται, τον πλησιάζει, βάζει τα χέρια της γύρω του, τον κλείνει στην αγκαλιά της  και στολίζει με φιλιά το λαιμό του, τότε νιώθει την ανάσα του να βγαίνει απ' τα μύχια της ψυχής του και να γίνεται παλμός κι ανασασμός, άρα ζει... και τότε αρχίζει να κλαίει, σιγανά, πνιχτά, δεν ακούγεται... ξεπηδά μέσα απ΄τα λαγούμια της καρδιάς του το δάκρυ και ξεχύνεται...τους πλημμυρίζει... ξεφεύγει μακριά...κι εκείνος προσεύχεται για την αγάπη του αυτή, κάτι μέσα του του λέει δυνατά, του φωνάζει, το νιώθει πως γι΄αυτήν θα πεθάνει για μια τελευταία φορά... έτσι μόνο μπορεί να την βρει και πάλι όταν η σκιά θα την αρπάξει και θα την κρύψει στα πέπλα της...
Αρχίζει να περπατά μαζί της για κάπου μακριά...ο ήχος των βημάτων τους ένα ξόρκι κάνει τα πάντα για να βρίσκονται μαζί, δίπλα-δίπλα, σιωπηλοί, καθώς χάνονται μακριά στο ερημικό μονοπάτι... εκείνος άοπλος, χωρίς πανοπλία, χωρίς φυλαχτά, χωρίς ξόρκια... η αγάπη του κι ο ίδιος... μόνος...το όνειρο έγινε πραγματικότητα...ξέφυγε απ' τη σκιά... φώναξε...


μια κραυγή σπάει τη σιωπή...πέφτει στα γόνατα μπροστά της, την εκλιπαρεί' την βλέπει να φεύγει καθώς το φως δύει σιγά-σιγά κι η σκιά της τον αφήνει και προχωράει μόνη της και χάνεται...ουρλιάζει απ΄τη θλίψη...θέλει να την ακολουθήσει, να μείνει μαζί της, να παραμείνει δίπλα της σκιά στη σκιά της, σκιά παίρνοντας πνοή απ' τη δική της σκιά...σταγόνες απ΄το φαρμάκι στα χείλη του του προσφέρουν αυτό που  θέλει τόσο πολύ με όλο του το είναι, να ενωθεί μαζί της παντοτινά' με κείνη που ταξίδεψε για άλλες διαστάσεις παίρνοντας μαζί της όλες τις εκφάνσεις της δικής του ζωής...να γίνει ένα με το όνειρο...για πάντα.......ydp

6 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Μαγική μου Ονειρέματα,
ποιο μαγικό ξόρκι έπιασε το χερι σου?....
Η καρδιά μου υποκλίθηκε...
ενιωσε σκια... σαν εκεινη του Μαγου..
Βαφτισε ονειρο τον έρωτά της και σήμερα ορκίστηκε ότι μεσα στο Βραδινό της Ύπνο θα αγγίξει τα χείλη που κρατάνε το φιλί που λαχταρα...

Ορκος ερωτευμενος...

φιλι..... πιο ερωτευμενο από τον όρκο!...

Theodosia είπε...

Όταν κάποτε έζησα τον αποχωρισμό, λόγω θανάτου, τότε πραγματικά κάθε μέρα παρακαλούσα να φύγω κι εγώ γιατί είχε πάρει μαζί του τον μισό μου εαυτό.
Ήθελα να ταξιδέψω στην διάσταση που ήταν εκείνος. Αχ φιλενάδα πονάει όταν θυμάμαι.
Κάθε τι μου τον θυμίζει.

ღ oneiremataღ είπε...

@Ποιήτρια των συναισθημάτων,
η ίδια σκιά απλώθηκε και στην δική μου ψυχή, διαβάζοντας τα λόγια του Μάγου' το ξόρκι του με έπιασε και με οδήγησε σε μονοπάτια ερημικά να γράφω τούτα δω τα λόγια τα πονεμένα...για έναν άντρα σκιά, που αναζητά την λατρεμένη σκιά που θα τον λυτρώσει...
πολλά φιλάκια με βήματα στις χορευτικές φιγούρες των σκιών :))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Θεοδοσία, κάθε αποχωρισμός βίαιος, ξαφνικός είναι μισός θάνατος...η ψυχή μας σκιά προσπαθεί να ξεφύγει και να ξορκίσει το κακό που την κατακλύζει να βγει ξανά στο φως ή να καταποντιστεί στο σκοτάδι...
φιλενάδα εσύ εκείνον τον θυμάσαι πια σαν θησαυρό στις σκέψεις και στις θύμισές σου, τον έχεις φυλαγμένο σε κρύπτη κοντά στην καρδιά σου να ευωδιάζει, οι μέρες σκιές πέρασαν...
πολλά φιλάκια για σένα μάτια μου :))))

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Μοιάζε σαν απώλεια οριστική. Αλλά μήπως έιναι ένας προσωρινός χωρισμός για να έρθει η αιώνια παντοτινή ένωση, εκείνη που δεν καταλύεται από τίποτα το γήινο;

ღ oneiremataღ είπε...

@Χριστόφορε, όταν η ίδια η ζωή καταδικάζει πολλές φορές με τις ιδιοτροπίες και τις παραδοξολογίες και την ανθρώπινη διάστασή της κάποια αληθινά αισθήματα έρχεται η αιωνιότητα να τα αξιοποιήσει, να τα δικαιώσει και να ενώσει τις καρδιές όπως τους αρμόζει...