Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

αποτύπωμα άχνισμα ζωής...


μια ησυχία  άρρηκτα σιωπηλή, 
κι η μοναξιά νεφέλη  άχρωμη..
 ταξιδευτής δεινός σ΄ ονείρου αγκάλη
στριφογυρνώντας σε ζάλης διάσταση...

λαξευτής θάρρους σε  πλανήτη μελαγχολίας,
μ΄αστροειδής  μαγεμένη τροχιά.. 
στον παράξενο μου ονειρόχρονο,
περιστρεφόμενος γύρω απ΄ του εαυτού μου 
τη σκιά..

προσκυνητής σε προπέτασμα ευτυχίας
δίπλα στο κύμα  μύχιας ακρολιμνιάς,
κολυμπώντας σε κανάλια συναισθημάτων 
με τάματα ανεκπλήρωτης ευωδιάς... 

μονομάχος σ' αλάνα δίκοπης διάθεσης,
μα από κάπου μέσα μου αναδεύσεις μουσικής'
πιτσιλιές  πινέλου πάνω σε γκρίζο φόντο,
και το αποτύπωμα άχνισμα ζωής...


ydp


12 σχόλια:

IonnKorr είπε...

Ποίηση, όμορφη ποίηση, ευαίσθητη ποίηση

Μου έκανε εντύπωση που αναγνώρισες τους στίχους σου κι ας ήταν παλιοί.
Νοιώθεις και ζεις ότι γράφεις.
Καλό βράδυ.

Theodosia είπε...

Καλησπέρα κούκλα μου.Πάντα έρχομαι στο τελείωμα της μέρας, να ρουφήξω λίγη ποίηση κι ευαισθησία, για να δω την ζωή με άλλα μάτια.

~reflection~ είπε...

Σαν να βρήκα τη γωνιά του δικού μου Ονείρου...
αναμεσα σε πλανητες που γεννούν μοναχικούς περίεργους Μικρούς Πρίγκιπες..

Πιάσε το χερι μου....
θελω να σεργιανίσουμε στο διάδρομο του πρωινού φωτός...
να σε βλέπω να γελάς...

να σε ζηλεύουν οι χαρές των πλανητικών εκρήξεων..

Εσυ Επικεντρο του Κόσμου..
κι εγώ λαχτάρα που θελει απ'το χερι να σε πιάσει για ν'αγγίξει λιγο Ουρανο...
μεσα στη Μοναχική βόλτα των πουλιών που δεν αποδήμησαν...

σαν τις καρδιες που επιμενουν να μενουν, εκει που ερχονται οι πρωτοι χειμωνες...

εμεινα....
μαζί σου..
γιατι ξερω..
μεσα σου κατοικουν καλοκαιρια!!....


Τα φιλιά μου..... εκρήξεις σιωπής στο δικό σου αναγνωσμα....

ღ oneiremataღ είπε...

@'Ιωνα,
σ΄ευχαριστώ πολύ!!!!
μα καλά γιατί σου κάνει τόσο εντύπωση, δεν ξέρω τι γράφω δηλ. ή νομίζεις πως γράφω και τα ξεχνάω?...όχι δεν είναι έτσι..κι εκείνος ο γερμανός ο περίεργος ευτυχώς δε μ' έχει επισκεφτεί τώρα κοντά.......αλλά εντάξει ας μην είμαστε τόσο υπερβολικοί με "το ζω ό,τι γράφω", μ΄αρέσει όμως πολύ αυτό που κάνω...
φιλάκια πολλά, καλημέρα σου :))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Θεοδοσία,
φιλενάδα χαίρομαι που νιώθεις όμορφα όταν βρίσκεσαι στη γωνίτσα μου κι αυτή μου η ευαισθησία σε κάνει να αισθάνεσαι πως μπορούμε να δούμε και με άλλη ματιά κάποια πράγματα....
φιλάκια πολλά-πολλά γλυκιά μου, καλημέρα σου :)))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Ποιήτρια των συναισθημάτων,
κρατώ το χέρι σου θαρραλέα και σφιχτά, στέκομαι δίπλα σου, ακουμπισμένη στα διάφανα φτερά της ποίησης, για να οδηγηθούμε στης ευαισθησίας τις εκρήξεις και μαγείας ολοκλήρωμα..ακολουθώντας σε στο μονοπάτι που θα μας βγάλει σε κείνο το πολυπόθητο άγγιγμα του ουρανού...φυλάγοντας σαν θησαυρό πολύτιμο, όλη τη γλύκα απ΄ τα καλοκαίρια στην ψυχή για να αντιμετωπίσουμε το πάγωμα απ' τις ψύχρες τις χειμωνιάτικες...
πολλά φιλάκια με θέρμης γλύκασμα :)))))

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφες οι σκέψεις σου!

:))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Kούλα,
σ' ευχαριστώ, χαίρομαι που σου αρέσουν αυτά που γράφω :)))) φιλάκια πολλά

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Mια ησυχία σημαδεμένη
από αναμνήσεις απόηχων ζωής
πατήματα ανάλαφρα απρόσμενης λαχτάρας
που αγόγγυστα σμιλεύει
την αλαβάστρινη μορφή λευκού ονείρου.
Στον συμπαντικό μου κόσμο
ένα φως απαλό διαχέεται ολούθε.
Ήδη έχω ξεκινήσει το ταξίδι
κι ας παραμένει το στίγμα μου
επιμελώς αποτυπωμένο εδώ...

Καλό σου βράδυ γλυκιά μου.
Ευχαριστώ για την έμπνευση που μου χάρισες με τη γραφή σου.

ღ oneiremataღ είπε...

@Δήμητρα,
πανέμορφο, κι εγώ σ'ευχαριστώ, δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που οι δικοί μου στίχοι γέννησαν έμπνευσης αποτυπώματα μέσα σου!!... το παθαίνω συχνά κι εγώ όταν επισκέπτομαι τα δικά σας μπλογκ (των φίλων μας) και πολλές φορές νομίζω ότι τα σχόλιά μου σε κείνα παρασυρμένη από τις όμορφες αναρτήσεις εκείνες είναι πολύ καλύτερα κι απ΄αυτά που γράφω εγώ εδώ...
απ΄την άλλη όμως, μπορεί να μην έχω τόσο μεγάλη ευθύνη εγώ γι' αυτό που έγινε στο μονοπάτι της σκέψης σου, ίσως είχες ήδη εκείνη την ποιητική διάθεση κι απλά κάτι που διάβασες εδώ σου έδωσε το έναυσμα να το εκφράσεις, να το επεκτείνεις, να το ολοκληρώσεις... καλό σου βράδυ, φιλάκια πολλά :))))

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

Έχω μια πίκρα σήμερα
Μες την καρδιά μεγάλη
Σε βρήκα μα σ έχασα
Αγάπη μου και πάλι…

Αν είναι ν έρθεις
Μην αργείς γιατί σε περιμένω
Έχω τα χέρια ανοιχτά
Μα το μυαλό χαμένο…

Γυρίζω σαν το ξωτικό
Μονάχος στα σκοτάδια
Θέλω να σ έχω συντροφιά
Στα έρημα μου βράδια …

ღ oneiremataღ είπε...

@Μάγε μου,
γλυκά τα λόγια σου
μα τη σιωπή πληγώνουν
κι εμέ απ' το ταξίδι μου
να ΄ρθω με υποχρεώνουν.

πως με προσμένεις μου μηνάς
και το όνειρο ν' αφήσω,
για να σταθώ στο πλάι σου
χωρίς να κάνω πίσω.

για τ' όνειρο ξεκίνησα
κοντεύω να το φτάσω
και πια σ΄αυτά τα γήινα
δε θέλω να ταιριάσω...


τα ξόρκια που μου έκανες
δεν τα μελέτησες σωστά,
θαρρώ δε μ΄έχουν πιάσει,
μου πρέπουνε πιο δυνατά...

πολλά φιλάκια, καλό σου βράδυ φίλε Νικήτα :)))))