Ακούγοντας τα Χριστούγεννα - Alan Harris

Έχεις ακούσει ποτέ το χιόνι?

 Όχι το ουρλιαχτό του ανέμου μιας χιονοθύελλας,

 όχι το τρίξιμο του  χιονιού καταγής όταν το πατάς, 

αλλά την πραγματική πτώση του χιονιού?

Το άκουσα μια νύχτα στο Wisconsin

 εντελώς απροσδόκητα,

 περπατώντας επάνω σε ένα λόφο

 προς την καλύβα μου στο δάσος,

σαν ένα απαλό ψίθυρο ανάμεσα στα βήματά μου. 

Σταμάτησα, έσβησα το φακό μου, 

και τότε άκουσα.

 Γύρω μου βαθύ σκοτάδι

κι άκουσα την ευγενική πτώση

 του χιονιού στο χιόνι.

 Όχι τη βοή ανέμου, όχι το κύμα του  ήχου

 αλλά το απαλό χιόνι.

 Έχεις ακούσει ποτέ τα Χριστούγεννα?

Όχι το θόρυβο της κίνησης της πόλης, 

όχι τα κουδούνια, τους ύμνους και τα κάλαντα, 

 ας είναι  τούτα όμορφα όπως είναι, 

ούτε το γέλιο των παιδιών 

καθώς ανοίγουν δώρα τους-

αλλά τα Χριστούγεννα τα ίδια?

 Έχεις νιώσει τον εαυτό σου

   να κάθεται ν΄ ακούει τη σιωπή υπομονετικά, 

χωρίς να αφήσει το μυαλό να ξεφύγει

σ' αγώνα δρόμου για χριστουγεννιάτικες αγγαρείες?  

Ίσως αν ναι, τότε

ένιωσες τον παλμό όλης της ανθρωπότητας

 να χτυπάει στην καρδιά σου.

 Ίσως τότε παρατήρησες

ένα εξωτερίκευμα της αγάπης 

για όλους τους ανθρώπους στη γη,

 μια απαλή αίσθηση ενότητας

 με όλα αυτά που ζεις.

 Στη σιωπή της ένα χιονισμένο βράδυ, 

άκου με προσήλωση, κρατώντας την αναπνοή σου, 

και τότε θα ακούσεις το χιόνι πάνω στο χιόνι.

Στάσου μόνος, 

ανενόχλητος από κάθε σκέψη, 

ν΄ακούσεις τη σιωπή στην καρδιά σου,

και τότε ίσως ακούσεις τα Χριστούγεννα.

                                                                                                                      Alan Harris

*ελεύθερη μετάφραση