ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ...ΑΛΛΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ

       Μαγεμένες βασιλοπούλες, γενναίοι πρίγκιπες, μάγισσες και σκουπόξυλα, σκοτεινά κάστρα, γαλάζιες νεράιδες, παιχνιδιάρικα ξωτικά και ξόρκια «στοιχειώνουν» τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων. Ήταν τότε που ακούγαμε διηγήσεις για κόσμους πέρα από εμάς, φτιαγμένους για όλους εμάς και αρκούσε ένα απλό κλείσιμο των ματιών για να γίνουμε κομμάτι τους. Και αν μεγαλώνοντας η μαγεία τους χάθηκε γιατί άθελα μας διαπιστώσαμε πως οι πρίγκιπες, οι νεράιδες και οι δράκοι δεν βρίσκονται στον κόσμο των θνητών, κανείς δεν μπορεί να μας αρνηθεί ότι συνεχίζουν να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ψυχής μας. Ίσως γιατί το μερίδιο σε ένα αληθινό παραμύθι, κόντρα στην καθημερινότητα, διεκδικώντας το δικαίωμα στην φαντασία, είναι παντοτινό. Πως αλλιώς εξηγείται η πρόσφατη επίσκεψη του μικρού πρίγκιπα στην γη…   Ο καθένας κρατά απ’ το παραμύθι που ακούει αυτό που ο ίδιος έχει ανάγκη ανάγοντάς τη σχέση του σε μια «προσωπική  συνομιλία» με το περιεχόμενο της ιστορίας. Το παραμύθι έχει σκοπό την ψυχαγωγία, δεν επιβάλλει κάποιο ιδεώδες ή κάποια μορφή δράσης, δεν έχει δεσμεύσεις τοπικές ή χρονικές και βασίζεται στη σύμβαση του ψέματος. Το παραμύθι έχει θεραπευτική αξία γιατί αναφέρεται στον εσωτερικό μας κόσμο. Είναι ένα αποκαλυπτικό ψυχογράφημα στη γλώσσα των συμβόλων που έχει σκοπό να καθησυχάσει, να δώσει ελπίδα για το μέλλον και να προσφέρει την υπόσχεση ενός ευτυχισμένου τέλους. Τα παραμύθια υποδηλώνουν ότι μια  ευτυχισμένη ζωή είναι στις δυνατότητές μας και δεν εξαρτάται από τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε. Αν προσπαθήσουμε να μάθουμε από τις εμπειρίες μας και δεν δειλιάσουμε να γνωρίσουμε μέσα από αυτές τον αληθινό μας εαυτό, τότε καλοπροαίρετες δυνάμεις θα βρίσκονται δίπλα μας και θα πετύχουμε.
Προειδοποιούν επίσης ότι όσοι είναι δειλοί και στενόμυαλοι δεν θα μάθουν ποτέ ποιοι πραγματικά είναι και θα αρκεστούν σε μια ανούσια ζωή, αν η μοίρα δεν τους επιφυλάσσει ακόμα χειρότερα χτυπήματα…Ποιος είπε λοιπόν ότι τα παραμύθια λένε ψέματα. Ας προσπαθήσουμε να δούμε  τι κρύβουν μερικά αγαπημένα παραμύθια:

Η χιονάτη και οι εφτά νάνοι-η ιστορία

Η κακιά μητριά της Χιονάτης φθονώντας την ομορφιά της προγονής της, την εγκαταλείπει στο δάσος. Εκείνη βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι επτά νάνων που την συμπονούν αλλά η μητριά που την επιβουλεύεται, καταφέρνει να τη δηλητηριάσει με ένα μήλο. Η Χιονάτη τοποθετείται σε ένα γυάλινο φέρετρο ωσότου την σώζει ένας όμορφος  πρίγκιπας (τι πρωτότυπο!) .

 Το όνομα: Υπενθυμίζει την «διπλή» φύση της Χιονάτης: η λευκή επιδερμίδα της συμβολίζει την αγνότητα αλλά η σύνδεση του ονόματος της με το χιόνι την αδράνεια. Τα κόκκινα σαν αίμα μαγουλά της υπονοούν την σεξουαλική της πλευρά.

 Η  μητριά: Το παραμύθι επαναλαμβάνει το αρχαίο θέμα του Νάρκισσου, ο οποίος αγαπούσε μόνο τον εαυτό του, τόσο που αυτοκαταστράφηκε. Για τον ναρκισσιστικό γονιό αποτελεί απειλή το γεγονός ότι το παιδί του μεγαλώνει, επειδή  ο ίδιος γερνά. Οι «πειρασμοί»: Η ευκολία με την οποία η Χιονάτη υποκύπτει επανειλημμένα στους «πειρασμούς» της μητριάς παρά τις προειδοποιήσεις των νάνων (τα κορδόνια του κορσέ, το κτενάκι και το μήλο) δείχνει τις συναισθηματικές συγκρούσεις της εφηβείας και την ανωριμότητα απέναντι στις προκλήσεις. Αν όμως δεν αντιμετώπιζε τους κινδύνους που συνοδεύουν την ανάπτυξη δεν θα ωρίμαζε.

Το μήλο: Συμβολίζει τον έρωτα  τόσο στη καλή όσο και στην επικίνδυνη πλευρά του. Όταν η Χιονάτη τρώει το κόκκινο (ερωτικό) μέρος του μήλου το παιδί μέσα της πεθαίνει και σηματοδοτείται το τέλος της αθωότητάς της.
Οι επτά νάνοι:  υποδηλώνουν τις εφτά ημέρες της εβδομάδας που πρέπει να είναι αποδοτικές και η Χιονάτη οφείλει να κάνει τον δικό της κύκλο «εργασίας» για να γίνει ένα υπεύθυνο άτομο.

Συμπέρασμα: Κανείς δεν μπορεί να απελευθερωθεί τα αισθήματά του με τη φυγή. Μόνο αν επεξεργαστεί συστηματικά και με ειλικρίνεια τις εσωτερικές του συγκρούσεις τότε θα δικαιωθεί.


Η κοκκινοσκουφίτσα- η ιστορία
Ένα χαριτωμένο κοριτσάκι διασχίζει το δάσος προκειμένου να επισκεφτεί την άρρωστη γιαγιά της. Τότε συναντά έναν λύκο ο οποίος έχει σκοπό να τη ξεγελάσει. Αφού τον ενημερώνει λεπτομερώς για τη διαδρομή της, ο λύκος φτάνει πρώτος στο σπίτι της γιαγιάς την οποία καταβροχθίζει και παίρνει τη θέση της. Μετά τρώει και την Κοκκινοσκουφίτσα αλλά για καλή τους τύχη, φτάνει ο κυνηγός που ανοίγει τη κοιλιά του λύκου και σώζει και τις δυο.
 Το κόκκινο χρώμα: Συμβολίζει τα ερωτικά συναισθήματα. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι πολύ μικρή για να φορά επιδεικτικά ένα τέτοιο χρώμα αλλά και στο να χειρίζεται τα αποτελέσματα της πρόκλησης. Ο κίνδυνος λοιπόν είναι η σεξουαλικότητά της που αφυπνίζεται και για την οποία δεν είναι αρκετά ώριμη συναισθηματικά.
Ο λύκος:Αντιπροσωπεύει όχι μόνο την αποπλάνηση αλλά και όλες τις ζωώδεις μας τάσεις . Αν όμως δεν υπήρχε αυτή η σαγήνη προς το «άγριο» τότε ο Λύκος δεν θα ασκούσε καμία απολύτως επιρροή στην Κοκκινοσκουφίτσα. Αυτός είναι ο λόγος που αβίαστα του δίνει όσες πληροφορίες χρειάζονται για τον πονηρό σκοπό του και στο σπίτι της γιαγιάς ενώ αναστατώνεται παραμένει σαν υπνωτισμένη.  
Η γιαγιά: Συνιστά την ενσάρκωση της ενοχής. Εφόσον απερίσκεπτα έδωσε μια ελκυστική κόκκινη μπέρτα στο παιδί και παρότι ενήλικη ξεγελάστηκε από το λύκο -με αντίκτυπο στην ίδια και τη μικρή- τιμωρείται με το να την καταπιεί δηλαδή-έστω και προσωρινά- ο λύκος.
Ο κυνηγός: Συνιστά την πατρική φιγούρα. Η Κοκκινοσκουφίτσα έρχεται αντιμέτωπη με την αντιφατική φύση του αρσενικού βιώνοντας όλες τις πλευρές της προσωπικότητας του:τις εγωιστικές, βίαιες ,δυνητικά καταστροφικές τάσεις που εκπροσωπεί ο λύκος και τις αλτρουιστικές, προνοητικές και προστατευτικές τάσεις που συμβολίζει ο κυνηγός.
Η καταβρόχθιση: Η Κοκκινοσκουφίτσα για να διδαχτεί και στη συνέχεια να αναγεννηθεί πρέπει να την καταπιεί ο λύκος. Όταν ο κυνηγός την βγάζει από την κοιλία του, το αφελές κορίτσι έχει για πάντα χαθεί και στη θέση του στέκει ένα ωριμότερο και υπεύθυνο παιδί.
Συμπέρασμα: Όσο γλυκιά και αν είναι η αθωότητα, είναι επικίνδυνο για κάποιον να παραμένει αφελής σε όλη του τη ζωή. Άλλωστε το να εμπιστευόμαστε απερίσκεπτα τον οποιοδήποτε, μοιάζει με το να παρακαλάμε να γίνουμε θύμα του. Μήπως σου θυμίζει κάτι; Όχι. Μην δίνεις βιαστικές απαντήσεις. Σκέψου…

Ο βάτραχος πρίγκιπας- η ιστορία
Μια όμορφη πριγκίπισσα (άλλη πρωτοτυπία, υπάρχει άσχημη πριγκίπισσα;) παίζοντας ανεύθυνα ,χάνει την χρυσή μπάλα της σε ένα πηγάδι και ένας βάτραχος της την επιστρέφει υπό τον όρο να γίνει γυναίκα του. Εκείνη παρότι αποστρέφεται το γλοιώδες ψυχρόαιμο δέχεται, αλλά σε λίγο καιρό τον ερωτεύεται χάρη στην ευγένεια και την συγκινητική καλοσύνη του. Έτσι με τον που τον φιλά εκείνος μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα. Καθημερινά πράγματα!
Η χρυσή μπάλα: Συμβολίζει την αφέλεια του κοριτσιού που χάνεται με την ενηλικίωση και πρέπει επιτέλους να αντιμετωπίσει τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής και τις λιγότερο ευχάριστες πλευρές της.
Η υπόσχεση: Η βασιλοπούλα υπόσχεται να παντρευτεί τον βάτραχο αν της επιστρέψει την μπάλα της. Το γεγονός ότι αναλαμβάνει μια ηθική δέσμευση σημαίνει ότι παύει να είναι παιδί και εισέρχεται σε μια ωριμότερη φάση, αυτή της συζύγου και γυναίκας.
Ο βάτραχος: Όσο ο βάτραχος συμπεριφέρεται ως γοητευμένο αρσενικό, τόσο η βασιλοπούλα αισθάνεται άγχος, θυμό και απέχθεια. Η αφύπνιση της σεξουαλικότητας είναι συνυφασμένη με αυτά τα συναισθήματα. Μόνο όταν ξεπερνά την ανασφάλεια της για το «άγνωστο» και ανακαλύπτει τα συναισθήματα της -άρα γίνεται ο εαυτός της- τότε ο βάτραχος μεταμορφώνεται σε έρωτα και αγάπη.
Η μεταμόρφωση: Για να μπορέσει κάποιος να αγαπήσει πρέπει να είναι ικανός για αισθήματα. Στην αρχή η βασιλοπούλα είναι εντελώς εγωκεντρική και αυτό που την ενδιαφέρει είναι η μπάλα της Όμως η ζωή δεν είναι μόνο ο εαυτός μας, το ίδιο ισχύει και για τον βάτραχο που πρέπει με τη σειρά του να ωριμάσει ώστε να πάψει να είναι αποκρουστικός και να γίνει ανθρώπινος.
Το νόημα: Δεν πρέπει να κρίνουμε από την όψη αλλά από το περιεχόμενο.
Χρειάζεται ωριμότητα για να συνειδητοποιήσουμε πως κάτι που εύκολα απορρίπτουμε, μπορεί να αποδειχτεί πηγή ολοκλήρωσης και ευτυχίας.

Το ακούς; Γιορτές έρχονται. Κάνε και εσύ κάτι. Φίλα τον βάτραχο σου!

 

Βλέπουμε ότι το παραμύθι πασχίζει να πάρει τη θέση που του ανήκει και να αποκατασταθεί στη συνείδηση μας αλλά κύρια να αναγνωριστεί η σημαντικότητά του στη ζωή των ενηλίκων. Τα παραμύθια δεν φτιάχτηκαν για ν’ αποκοιμίζουν τα παιδιά αλλά για ν’ αφυπνίζουν τους μεγάλους. Στόχος του παραμυθιού  είναι να προκαλέσει ανατροπές στη ζωή μας. Το παραμύθι έχει μια αλήθεια, την αποδεκτή αλήθεια των πολλών, το «μήνυμα» που άντεξε στο ταξίδι του χρόνου και μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα μέχρι να καταγραφεί. Έχει και μια προσωπική αλήθεια, αυτή που δίνει ο καθένας από εμάς. Όπως και να ναι τα παραμύθια εξακολουθούν να συγκινούν και στις μέρες μας παρόλο που ο άνθρωπος προόδευσε αλματωδώς τεχνολογικά κι άλλαξε τις συνθήκες της ζωής του. Όμως δεν έπαψε να έχει τις ίδιες ψυχικές ανάγκες με τις προηγούμενες γενιές αλλά κι ερωτηματικά που ζητούν απάντηση. 

πηγή 

*η παραπάνω ανάρτηση έγινε με αφορμή εκείνη της φυσικένιας