προσωπογραφία...

στάθηκε σκεφτική στην άκρη της βεράντας της...ο χειμωνιάτικος αέρας της χτυπούσε το πρόσωπο και κοκκίνιζαν τα μάγουλά της απ΄το κρύο...η θάλασσα λίγο πιο κει της έστελνε με αέρινες πνοές αλμυρές σταγονίτσες να της δροσίζουν το πρόσωπο...κοίταξε μπροστά της το λευκό καβαλέτο της, σήμερα αποφάσισε να φτιάξει μια δική της προσωπογραφία...δίπλα στο τραπεζάκι, μαζί με τα χρώματα και τα πινέλα της, είναι απλωμένες διάφορες φωτογραφίες της, καμιά όμως δεν την ευχαριστεί για να την εικονοποιήσει...τρέχει στο δωμάτιό της και φέρνει τον μεγάλο καθρέφτη...τον στήνει δίπλα στο τρίποδο...κοιτάζοντας το είδωλό της μέσα σ' αυτόν θα προσπαθήσει ν΄αποτυπώσει την εικόνα της στο καραβόπανο...για ένα πράγμα είναι απόλυτα σίγουρη, θα μπορέσει να αποδώσει απόλυτα τα συναισθήματα στην έκφρασή της, μιας κι εκείνη ξέρει τι κρύβεται στα εσώψυχά της, ενώ την εικόνα της άγνωστο αν θα καταφέρει να την φτιάξει όμοια..αρκεί να βρει τα κατάλληλα χρώματα που της χρειάζονται... 
τα χρώματα ξέρει πως επικοινωνούν με την ψυχή αναταράσσοντάς την αισθησιακά, ξυπνώντας συγκινήσεις, γεννώντας ιδέες που ξεκουράζουν ή διεγείρουν προκαλώντας  θλίψη και χαρά... 
αυτό ακριβώς θέλει κι αυτή...

τώρα με το μολύβι μου και με τη φαντασία 

πλάθω κρυφά και φανερά μια όμορφη ιστορία...

καινούρια αγκάλη άνοιξε καινούρια να προσφέρει

να πάρει πίσω τα παλιά κι αγάπη να μου φέρει...

καινούρια εγώ θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω

να δείξω πως  το παρελθόν για με είν' σβησμένο...

απλώνει και παίρνει στα χέρια της λίγο κάρβουνο κι αρχίζει να χαράζει τις πρώτες γραμμές στο πανί...φτιάχνει το περίγραμμά της με μονοκονδυλιές γκρίζες δίνοντας σχήμα στη μορφή...ρίχνει κλεφτές ματιές στο είδωλο του καθρέφτη της και συνεχίζει... σκιαγραφίζει τα μάτια, τη μύτη, τα μάγουλα...πιάνει να σχεδιάζει απαλά τα χείλη της κι ύστερα... απότομα αρπάζει μεμιάς  το πινέλο της κι αποφασίζει πως πρέπει να βάλει χρώμα στην εικόνα...
βυθίζει σιγά στο θαλασσινό νερό το πινέλο κι ύστερα αγγίζει τα μάτια της προσωπογραφίας... θάλασσα απλώνεται χρωματίζοντάς τα, θαλασσινοί κυματισμοί ζωντανεύουν στις διακυμάνσεις των λάμψεων των χρωμάτων... αρμύρας σταλαγμοί ασπρίζουν στις άκριες των βλεφάρων της...σηκώνει ξανά το βλέμμα προς τη θάλασσα κι ύστερα κοιτάζει ικανοποιημένη το αποτέλεσμα στον πίνακα...ζωγραφίζει θάλασσα με θάλασσα...

περιγράφομαι και λύνομαι με μονοκοντυλιές,

χωρίς να είναι βαρετό τις χειμωνιάτικες βραδιές...

σκάλωμα στο παραθύρι μου χειμωνανθοί ανθίζουν

και στ΄αηδονιού το λάλημα την ευωδιά χαρίζουν...

κοιτάζει τα μάγουλα...το χρώμα που τους ταιριάζει πρέπει να το διαλέξει απ΄την παλέτα της ανατολής του ήλιου, σκέφτεται... στο βάθος του ορίζοντα ήδη αχνοροδίζει... πλησιάζει το πινέλο της, διστάζει μια στιγμή, το ακουμπάει και κλέβει το ροδαλό χρώμα να το βάλει στο πρόσωπο της γυναίκας του πίνακα...το απλώνει απαλά, με κινήσεις ρυθμικές σαν πρωτοφτερουγίσματα μικρού πουλιού τριγύρω από την φωλιά... αμέσως το πρόσωπο παίρνει να ζωντανεύει κι  αποκτά λάμψη και φως...

όταν είναι συγκεντρωμένη σ΄ αυτό που ζωγραφίζει, από αμηχανία μερικές φορές δαγκώνει την άκρη του πινέλου...το ίδιο κάνει και τώρα, όμως το βάζει ανάποδα στο στόμα της και ξάφνου το νιώθει πάνω στα χείλη της  αργά να κυλάει από τη μια γωνιά του στόματος στην άλλη κι οι τρίχες βάφονται με κόκκινο καρμίνι...τις κοιτάζει...σκέφτεται πως το χρώμα, λόγω της τριπλής του υπόστασής του, χροιάς, τόνου και χρωματικότητας, έχει τριπλά ισχυρότερη συμβολική ικανότητα απ’ ότι  η μορφή και η υφή...

 κι η χρωματική κατάληξη τούτη δω είναι η τέλεια απόχρωση που αποδίδει τη δροσιά και το λύμπισμα των αληθινών κερασοχειλιών της στην αποτύπωσή τους στον πίνακά της...

η αγάπη είν' το στόλισμα που όλα τα ομορφαίνει

και στο δικό σου το φιλί να χαραχτεί προσμένει...

καινούρια σκέψη και παλιά πετάγματα για σένα

κι η άλικη μου η καρδιά κρυφά χτυπά ολοένα...

η αγάπη σου τη γιάτρεψε, την έφερε στο φως της
η αγάπη σου την έπεισε πως είσαι ο άνθρωπός της...

 στα χείλη της παραμένει η σκιά μιας γεύσης γλυκιάς και στυφής συνάμα, γλυκιάς απ΄το ρόδινο φώτισμα της ανατολής, στυφής σαν της αρμύρας του θαλασσινού νερού και μιας σκέψης... της σκέψης εκείνου...τη γεύση εκείνου, μετά το μπάνιο στη θάλασσα όταν ερχόταν κοντά της ιδρωμένος... μια σκέψης που της φέρνει ανατριχίλα...

στάλες στάζουν αργόσυρτα στο ιδρωμένο στήθος

σταγόνες που έρωτα γεννούν στη σκέψη αδιακρίτως

σταλάζει η ψυχούλα μου πορφύρας άγριο μέλι

κι η γεύση απ΄τη γλύκα σου στα χείλη κολλημένη...

αφήνει ελεύθερα τα μαλλιά της να πέσουν στους ώμους της...κόκκινοι τόνοι αποχρωματισμένης καυτής λάβας  ξεχύνονται χείμαρρος μαζί με χρυσαφένιες ανταύγειες, ένα παράξενο χρώμα που όμως της ταιριάζει τόσο...ψάχνει να βρει όμοιό του τριγύρω της, οπότε αρχίζει να ανακατεύει αποχρώσεις κόκκινου απ' τα φυλλώματα των δέντρων με το πινέλο της που το αφήνει να ξεκουραστεί πάνω στην επιφάνεια  της ζωγραφιάς και προσθέτει μαγικά τις χρυσαφένιες ανταύγειες που κλέβει απ΄τις αντανακλάσεις των ηλιαχτίδων στις πρωινές δροσοσταλίδες...

καινούριος χρόνος πια για μας αρχή και μπουσουλάει

άντε να σηκωθεί κι αυτός να ρθει να περπατάει

να μας χαρίσει απλόχερα χαρά κι ευτυχία

και γω κοντά σου πια να βρω αγάπη κι ηρεμία...

ευχαριστημένη πισωπατάει ένα -δύο βήματα και κοιτάζει την τελειωμένη προσωπογραφία της με τη ζωντάνια και την υφή της φύσης...νιώθει πως πέτυχε να αποτυπώσει το τέλειο αποτέλεσμα, πέτυχε να ζωγραφίσει τον απόλυτο εαυτό της, κι είναι αυτό  που θέλει να του χαρίσει...

αφήνει τον πίνακα να στεγνώσουν τα χρώματά του, τον τυλίγει με ένα λευκό χαρτί  κι αποφασίσει πως δεν θα περιμένει άλλο, θα πάει εκείνη να τον βρει...θέλει να του τον κάνει δώρο...νιώθει πως μόνο εκείνος πρέπει να τον έχει...είναι το δικό της δώρο, για να τον ευχαριστήσει που ανέτειλε στη ζωή της και πάλι... ydp