Μια συμμαχία που δεν έσπασε ποτέ
είναι αυτή που με του νου μου
έχω συνάψει.
Αυστηρός, καθαρός
νερά δε μού 'χει κάνει
αξιόπιστος, διορατικός
ευθύς στις εντολές του
μετρημένος, προστατευτικός,
έμπειροι οικοδόμοι και οι δύο
εμπιστοσύνης σχέση χτίσαμε.
Μ' εκείνη που καλά δεν τα πηγαίνω
είναι η καρδιά μου.
Μια ζωή του κεφαλιού της κάνει.
Εκμεταλλεύεται την αδυναμία που της έχω
την προτεραιότητα που της δίνω.
Βρε καρδούλα μου της λέω,
με το καλό
γιατί αγριάδα δεν σηκώνει
φρόνιμα κάθισε
μη πετάς θα πέσεις, θα τσακιστείς .
μη μεθάς, παραπατάς θα λαβωθείς.
Σε βαθιά νερά βουτιές μη κάνεις
θα μου χαθείς,
χωρίς εσένα τι θα γίνω?
Μην ανεβαίνεις αψηλά
θα μου χαθείς στα ύψη
θα σε κρατήσουν οι αετοί
και δεν θα βρεις το δρόμο να γυρίσεις.
Μη πιάνεις νότες υψηλές ,
φάλτσα θε να τις βγάλεις
νανούριζε με, με τραγούδι τροβαδούρου
πού 'χεις μάθει.
Ξύπνια μην ονειρεύεσαι,
αν θες ξεκούραση να βρεις
φρονίμεψε καρδιά μου.
Λίγες στιγμές ανακωχής
σωπαίνω εγώ ,σωπαίνει αυτή
και μόλις της γνέψει η ανατολή
εμένα με ξεχνάει.
ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
45 σχόλια:
Τι άλλο να προσθέσω από τις τρεις ευχες του Καζαντζάκη?
Δοξάρι είμαι στα χέρια σου Κύριε, τέντωσε με γιατί θα σαπίσω
Μη με παρατεντώσεις Κύριε γιατί θα σπάσω
Παρατέντωσέ με Κύριε κι ας σπάσω
Κληρονόμος του Καζαντζάκη η Καρδιά....
Τι περίμενες να κάνει, ματάκια μου, απ' το να βουτήξει παράτολμα στα βαθια Συναισθηματα???...
κι ας πονέσει..
κι ας ραγίσει...
κι ας εξαϋλωθει.....
κι ας....
η καρδιά
λειτουργεί
αυτόνομα...
εμείς απλά ακολουθούμε
τους χτύπους της
είτε το θέλουμε είτε όχι...
σαν έκπληξη της ημέρας!
φιλιά!
Η αγαπημένη μου ποιήτρια επάνω μου θύμησε τον Καζαντζάκη μου που τα βιβλία του Ευαγγέλιο έχω κάνει:
Eίπε λοιπόν αυτός ο μεγάλος φιλόσοφος για την καρδιά και τον νού(λογική):
"Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη"
Σου στέλνω φιλιά και μια καληνύχτα απο την ανυπάκοη καρδιά μου...
Αχ αυτή η καρδιά...Τι μου θύμισες τώρα...
Καλό σου βράδυ!
Ανθεκτική μου Ρίζα
με χάδι αιχμηρής Τρυφερότητας
διεισδύεις στο χώμα
κι απλώνεις Ζωή
στην Ανόργανη Ύλη.
Παραφυάδες τ'ακροδάχτυλά σου
πολλαπλασιάζουν Αιτίες Ζωής
στο Υπέδαφος μιας θανατερής ακινησίας,
που παραλύει το Χρόνο.
Εσύ παντού.
Στα υπόγεια μιας Γης αεικίνητης
να ψαρεύεις Ζωή
με δόλωμα ένα καντήλι αναμμένο
στων ματιών σου το φέγγος,
ανάμεσα σε τεκτονικές πλάκες
Άγονης Θεότητας,
που ζηλεύει το ρίγος σου.
Εσύ στις επιφάνειες
των απέραντων στρεμμάτων
μιας Γης της Επαγγελίας,
που φιλοξενεί
εξόριστους Εραστές
από τον Παράδεισο των Αγίων.
Εσύ ν'αγιάζεις με Αγκαλιές Αμνηστίας
τις κατηγορίες του Ανθρώπου.
Ένοχοι και ισοβίτες
εισέρχονται στη Σκιά της Θωπείας σου,
να κοινωνήσουν μετάνοια και άφεση.
Όση συμφορά
κι αν έχει ποτίσει την Ιερή σου Ρίζα,
την πίνω όπιο ευθανασίας
στο Όνομα της Άγιας Θαλπωρής σου.
Νεκρός να θάψω το Κορμί μου
δίπλα στ' Απλωμένα σου Αρώματα
και την Ψυχή μου να ενθρονίσω
δίπλα στο Άνθος της Αναρρίχησής σου.
Αυτοφυές μου Άνθος
για Σένα γεννήθηκε ο Κόσμος,
για ν'ανθίσεις στην Παλάμη ενός Ποιήματος,
και να ζήσει ο Ποιητής
μία πρόβα Θανάτου
μέσα από τον Έρωτα που γεννάς
-τον Απαγορευμένο,
που ανασταίνει τη Ζωή...
Mη σου λέω μη όπως..τραβάτε με κι ας κλαίω !!!!
Ισόβιοι όμηροι της καρδιάς μας με ...σύνδρομο στοκχόλμης !!!
Καληνύχτα...καρδούλα !
Για το απο πάνω σχόλιο:
"reflecion"
Υποκλιθείτε παρακαλώ και δοξάστε την!!!
@Ποιήτρια της αντανάκλασης συναισθημάτων,
μετρώντας τις ανάσες του δοξαριού
πάνω στις χορδές της άνοιξης της καρδιάς
ανοίγοντας πανιά στις πνοές των ονείρων και στων χρωμάτων τα πέλαγα
ταξιδεύουμε στους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μας δίχως ρότα και πυξίδα
βουτηχτές στα βάθια της επιθυμίας ταξιδευτές άμαθοι μα διψασμένοι ξέχωρα από της λογικής τα προστάγματα...
φιλάκια πολλά με ταξιδιάρικη διάθεση
@Δέσποινα,
η καρδιά χτυπά στο ρυθμό των στίχων,
δίνει πορφυρά χρώματα και πεταλούδας θρόισμα στη ροή των ονείρων
φλογίζει το μονοπάτι των σκέψεων και των μυστηρίων του νου
γίνεται βαρκούλα με πανιά και ταξιδεύει το είναι μας
γίνεται πνοή σταγόνας πάνω από τα ανθισμένα συναισθήματα
γίνεται ανατολή στο μονοπάτι του ουρανού και φωτίζει το δρόμο στην αγαπημένη καρδιά να ορίσει τον σημείο συνάντησης...
εκπλήσσει με την ανεμελιά, την ανυπακοή και την αυτοβουλία της, γιατί έχει μάθει να χτυπά ελεύθερα και μόνο από αγάπη...
φιλάκια πολλά, πετάγματα στης καρδιάς το στερέωμα
@Κάρυ μου,
ψελλίζω στίχους
να ξορκίσω το παθιασμένο αγρίμι
που θέλει να λευτερωθεί
που δεν ακούει
που ανυπότακτο ορμά
με πορφυρό δίκοπο σπαθί
να διαλύσει την ασπίδα της λογικής
και να κατακτήσει τις σκέψεις,
τα συναισθήματα...
ισχνή αντίσταση...
ψελλίζω λόγια που τα παίρνει ο άνεμος
στην αλάνα της ζωής
μονομάχος απέναντι σ ανήμερο θεριό που δεν υποτάσσεται,
η καρδιά μου αντρώνεται
στο φως της μέρας που της χαμογελά
και παρασύρεται, ξεφεύγει...
πολλά φιλάκια και σε σένα δυναμικής αναμέτρησης
@Νίνα μου,
αχ η καρδιά...πόσες φορές δεν λάθεψε, πόσες φορές δεν πικράθηκε, πόσες φορές δε λύγισε, πόσες φορές δεν πληγώθηκε, πόσες φορές δεν υπέφερε...κι όμως επιμένει, συνεχίζει...αφήνει να την παρηγορούν τα λόγια που της λένε, πως θα ρθουν τα καλύτερα, πως θα περάσει και τούτο, πως θα γλυκαθεί με κείνο το ταιριαστό, εκείνο που προσμένει...κι ας της λέει η λογική να γίνει πιο προσεκτική, εκείνη ελεύθερη θέλει να τραγουδάει, να μαγεύει με το δικό της το τραγούδι στους μεθυστικούς ρυθμούς που εκείνη μόνο ξέρει...
πολλά φιλάκια με γλυκιές νότες φάλτσες
@ΙοννΚορρ,
ποτέ μου δεν περίμενα να σχολιάσεις με ποίημα εσύ, φαντάσου τη μεγάλη μου έκπληξη...........υπέροχο!!!!
θαρρώ κοιτώ,
ν΄ανατέλλουν ήχοι χρωμάτων και ν' ανθίζουν χτύποι λουλουδιών
στον πορφυρό μου κήπο
καθώς ρέει κατακόκκινο ποτάμι να ποτίσει τις ρίζες τους να βλαστίσουν...
θαρρώ ακούω
των ονείρων την αναρρίχηση
στη μελωδίας την πορεία απ΄το απόβραδο στο μούχρωμα
που ερωτοτροπεί με τα σύννεφα
για να συναντήσει
τις βρόχινες σταλάξεις του ουρανού
να τις οδηγήσει στη γη να την αναζωογονήσει...
θαρρώ νιώθω τους στίχους του ποιήματος να γίνονται στων ποιητών τα χείλη χείμαρρος, να παρασύρουν τις αντιστάσεις της λογικής στους χτύπους της καρδιάς...
πολλά φιλάκια, ανθισμένες σκέψεις
@ξωτικό μου,
ταξιδεύω στο πέλαγο της ζήσης μου με καπετάνιο το νου και την καρδιά σε ρόλο δεύτερο, αλλά
πως καταφέρνει στο δύσκολο τούτο το ταξίδι συγκυβερνήτης να γίνεται κι άλλες φορές με άγριο ύφος εκείνη να προστάζει τη ρότα, δεν κατάφερα ακόμα να το μάθω...
πως η λογική να κουμαντάρει και να μη συγκρουστεί μαζί της που καταφέρνει να την αποδυναμώνει?...
κι όχι μόνο κάνει κουμάντο, μα δε σηκώνει κι αγριάδες, ούτε κουβέντα...να την μαλώσω?
θα μ' ακούσει ή πάλι εκείνο που θέλει θα κάνει και ποιος θα είναι ο χαμένος?
κι όμως οι χτύποι της είναι εκείνοι που μας χάρισαν τις όμορφες στιγμές στα χρώματα του δειλινού και στη μαγεία της ανατολής...
φιλάκια πολλά, παράδοσης γλυκιάς στην ομηρία
@Κάρυ 2,
συμφωνώ, άλλωστε είναι πολλές οι φορές που έχω υποκλιθεί στη γραφή και την έκφραση σε σχόλια και σε ποιήματα της Κάκιας...
για το σχόλιο του Ιονν τί έχεις να πεις??....
πάντως τα σχόλιά όλων σας είναι υπέροχα!!..
σίγουρα για την καρδιά όλοι μας κάτι παραπάνω θα μπορούμε να πούμε...
Υπέροχα μηνύματα.. και τις ανάρτησεις και των σχολίων.. Καληνύχτα σου!
Ονειρομάτα
Λάθος απάντηση μου έδωσες.
Σου παραθέτω παρακάτω την σωστή απάντηση που έπρεπε να μου δώσεις.
"ακολούθησα τα σημάδια του ύμνου
στα σκαλοπάτια των σκέψεών σου...
στρωμένα με χαλί από κόκκινο χρυσάφι...
προς το πορφυρό έναστρο στερέωμα της καρδιάς...
ακολούθησα τη σκόνη του χρυσού
μέσα στα βρόχινα δάκρυα που ποτίζουν το χώμα...
καθώς ανθίζουν κλαδάκια ερωτευμένα
κι αναρριχώνται στις ψυχής το σώμα..
ακολούθησα σταγόνες μελιού
σε χείλη κατακόκκινα...
χρυσές σταλαγματιές σε μεθυστικά φιλιά...
ακολούθησα τους ήχους της καρδιάς
στους απέραντους διαδρόμους του νου
κι είδα να φουσκώνουν και να δονούν οι αισθήσεις ποτάμι το σώμα..."
Το ποίημα του ακατανόμαστου, είναι ένα ποίημα της Κάκιας!!!
Απλά αυτούς που στην αρχή απορρίπτει,μετά καταλαβαίνοντας την χρεία τους αναγκάζεται να τους δοξάσει...
χαχαχα!
Το δεύτερο σχόλιο μου σ'αυτόν αναφερόταν...που του ζήτησα να υποκλιθεί και να δοξάσει....
@Roadartist,
καλώς τηνα, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια γλυκιά μου καλλιτέχνιδα των μαγευτικών ταξιδιών νοητού και πραγματικού...μια όμορφη μέρα, φιλάκια πολλά
@IonnKorr,
δεν είναι μόνο η ερώτηση ή ο χώρος που δημιουργεί τις απαντήσεις...δεν είναι η διάθεση που τις υποβάλλει...σχολιάζω βέβαια, έχοντας υπόψη μου κι όλα τα παραπάνω, μα οι λέξεις δεν είναι υποχρεωτικό να παίρνουν πάντα την ίδια σειρά στο μονοπάτι της έκφρασης σαν στρατιωτάκια στοιχισμένες, πολλές φορές τους επιτρέπει ο νους μου ελεύθερες να πεταλουδίσουν στο ανθισμένο μονοπάτι κι ανάκατα να διαλέξουν εκείνες τα λουλούδια που θέλουν κι έτσι να δημιουργηθεί μια παρόμοια απάντηση...
@Κάρυυυυυυυυυυ,
τρέχα να τον μαζέψεις.......
το ξέρω για το ποίημα της Κάκιας, κοίτα τώρα, αντέγραψε και το δικό μου σχολιασμό σε κείνο και μου "την είπε" κιόλας πως έπρεπε να γράψω τα ίδια ξανά...
τί να του πω?????????
Ονειρομάτα
Το ότι μ'αρέσει να σε προκαλώ, να σε πειράζω, να σε πεισμώνω, να σε βγάζω από τα ρούχα σου δεν σημαίνει πως δεν σ'αγαπώ.
Oneiremata,
Θές -θέλουμε- να ξεφύγουμε στ' αλήθεια από την "τυραννία" της καρδιάς, μ' όσες παραινέσεις της κάνουμε??
Κι εμείς, όσοι παραπονιόμαστε για τούτη κι όσοι επισφαλώς ή ασφαλώς το καταφέρνουν να την απεμβολίσουν??
Θυμήσου τον Οδυσσέα. Να ξεφύγει ήθελε από τις σειρήνες μα και να τις ακούσει. Και δέθηκε στο κατάρτι του καραβιού.. πήρε το ρίσκο της ζωής. Μα όχι ως το τέλος..
Λόγια συνηθίζουμε, άλλοι λίγα κι άλλοι πολλά. Και κάθε φορά που περνάμε από τις συμπληγάδες πέτρες της ζωής χάνουμε ένα τόσο δα κομματάκι απ' την πρύμνη. Που αθροιστικά το χάσιμο αυτό στη ζωή μας ολόκληρη, μπορεί και να φτάσει τον εαυτό μας τον ίδιο.
Γεννημένοι ποιητές είναι λίγοι. Μα γεννημένοι "λογικοί" ακόμη λιγότεροι. Οι υπόλοιποι παραπαίουν ασυνείδητα κι ασυναίσθητα στα αρχέγονα πάθη τους...
Σου αφήνω ένα υπέροχο τραγούδι του Μαρκόπουλου.
Μαλαματένια λόγια - Β. Παπακωνσταντίνου
Oneiremata του ακατανόμαστου, θα του απαντάς πάντα με γλύκα...άρχισε να
φτιάχνεις τούρτες!!!!χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
@ΙοννΚορρ,
έτσι ε?...
ακολούθησα τα σημάδια του ύμνου
στα σκαλοπάτια των σκέψεών σου...
στρωμένα με χαλί από κόκκινο χρυσάφι...
προς το πορφυρό έναστρο στερέωμα της καρδιάς...
ακολούθησα τη σκόνη του χρυσού
μέσα στα βρόχινα δάκρυα που ποτίζουν το χώμα...
καθώς ανθίζουν κλαδάκια ερωτευμένα
κι αναρριχώνται στις ψυχής το σώμα..
ακολούθησα σταγόνες μελιού
σε χείλη κατακόκκινα...
χρυσές σταλαγματιές σε μεθυστικά φιλιά...
ακολούθησα τους ήχους της καρδιάς
στους απέραντους διαδρόμους του νου
κι είδα να φουσκώνουν και να δονούν οι αισθήσεις ποτάμι το σώμα...
θαρρώ βλέπω,
ν΄ανατέλλουν ήχοι χρωμάτων και ν' ανθίζουν χτύποι λουλουδιών
στον πορφυρό μου κήπο
καθώς ρέει κατακόκκινο ποτάμι να ποτίσει τις ρίζες τους να βλαστίσουν...
θαρρώ ακούω
των ονείρων την αναρρίχηση
στη μελωδίας την πορεία απ΄το απόβραδο στο μούχρωμα
που ερωτοτροπεί με τα σύννεφα
για να συναντήσει
τις βρόχινες σταλάξεις του ουρανού
να τις οδηγήσει στη γη να την αναζωογονήσει...
θαρρώ νιώθω τους στίχους του ποιήματος να γίνονται στων ποιητών τα χείλη χείμαρρος, να παρασύρουν τις αντιστάσεις της λογικής στους χτύπους της καρδιάς...
κι επίσης να προσθέσω και το παρακάτω που σου ξέφυγε,
χτύποι καρδιάς,πάθος δώρο στη χούφτα...
ο χρόνος δε στέκεται μην προσπερνάς...
η παλίρροια δεν περιμένει μην ξεχνάς...αρμένισε...
πολέμησε στ' αλώνι του,
ασπίδα σου θα γίνω...
αγκάλιασε τη μέρα..
άνοιξε τα παραθυρόφυλλα του νου
στη θέα των υπέροχων χρωμάτων...
θα επινοήσω νέα χρώματα
ν' αναμείξω με κείνα της ψυχής σου τα ποτισμένα με πορφυρό κρασί...
για να εισπνεύσει άνεμος
νέας διάθεσης ζωής...
@Κάρυ μου,
χαχαχαχα λες αυτό να είναι το μυστικό? θα έρθω τότε να με μάθεις...φιλάκια
@Δήμητρα, σ' ευχαριστώ για το υπέροχο τραγούδι!!...για τα υπόλοιπα όμως, θα μου δώσεις λίγο χρόνο να τα σκεφτώ και να σου απαντήσω...
πες μου κι αλλα παραμυθια μου αρεσει να κοιμαμαι με παραμυθια τα βλεπω μετα στα ονειρα μου ...
Kαλέ με την ησυχία σου! Δεν παρεξηγώ εγώ... :)))
@Δήμητρα ♥♥♥ quarks,
κανένας δε μπορεί να ξεφύγει από κείνο που του προστάζει η καρδιά του όταν εκείνη αποφασίζει να μιλήσει...όχι ότι δεν μπορεί, η λογική αυτό προσφέρει την αποτροπή απ΄την περιπέτεια και την ασφαλή αντιμετώπιση της κατάστασης, όμως τη συγκίνηση και την εμπειρία του ταξιδιού, δε θα τη γνωρίσει, δε θα τη νιώσει...οι συμπληγάδες πάντα θα συνθλίβουν και θα καταστρέφουν κι ο φόβος τους θα υπάρχει να μας θυμίζει τις κακοτοπιές, αλλά υπάρχει τρόπος να ξεπεραστούν, έστω και με μικρή απώλεια ενός κομματιού μας, όπως το λες...περπατώντας στα εσωτερικά μονοπάτια ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα ερεθίσματα κι όλο και περισσότερες ανάγκες...εκείνο που αντιστέκεται είναι το μυαλό...μπορούμε ριζοσπαστικά να το μεταμορφώσουμε, αν το θέλουμε, ακούγοντας την καρδιά μας κι απλά να δεχτούμε τα πράγματα όπως είναι.. μπορούμε να πιστέψουμε στη συμμαχία τους και δίνοντας την καρδιά και το μυαλό για οτιδήποτε, να βρεθεί τρόπος να ζούμε διαφορετικά...αυτό εξαρτάται από μας κι από κανέναν άλλο...κατανοώντας, ανακαλύπτουμε τη μεταμόρφωση αυτού που είμαστε...τι μπορεί να είναι αυτό?
"Κάποτε δεν είναι παρά μια λάμψη πίσω από τα βουνά-κει κατά το μέρος του πελάγου.Κάποτε πάλι ένας αέρας δυνατός που άξαφνα σταματάει όξω απ' τα λιμάνια. Κι όσοι νογούν το μάτι τους βουρκώνει."(Οδ. Ελύτης)
@Δήμητρα ♥♥♥ quarks,
λες πως λίγοι γεννήθηκαν ποιητές, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου...πολλοί από μας γράφουμε και μουντζουρώνουμε σε χαρτάκια από καιρό κι επιχειρήσαμε να φτιάξουμε ρίμες κι εκφράσεις και στίχους, δε σημαίνει πως γίναμε ποιητές, εγώ άλλωστε αυτό το δηλώνω για τον εαυτό μου απ΄την αρχή, μου αρέσει να χρησιμοποιώ το δικαίωμά μου να εκφράζομαι ελεύθερα, αλλά χωρίς να θέλω να δώσω ορισμό και τίτλο σ΄αυτό που κάνω...
η ποίηση πηγάζει από το νου ή την ψυχή κι η ποιητική έμπνευση είναι κι αυτό εκείνο που εκπορεύεται από κει,αλλά δύσκολο να εξηγηθεί πως και γιατί...κι είναι μοναδική αλλά και τόσο παραγκωνισμένη από μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού τέχνη...
οι ποιητές συνήθως είναι εκείνοι που μας παίρνουν απ' το χέρι και μας πλοηγούν, με το δικό του ο καθένας τρόπο, στα μαγικά νερά της ποίησης - άλλοτε παρασέρνοντάς μας μαζί τους για μια βουτιά στις μαύρες καλντέρες της ψυχής τους κι άλλοτε στο λαμπερό γαλάζιο δίπλα στις ακτές της καρδιάς τους όπου δεν έχεις παρά να σκύψεις και να καθρεφτίσεις τη δικιά σου ψυχή στα μάτια τους...
πάντως να πω και πάλι πως η ποίηση είναι ιδιαίτερα αδικημένη,αν το δούμε κι από την άλλη πραγματικότητα, που ακόμα και οι εκδοτικοί οίκοι οι διάφοροι -απ΄όσο ξέρω- ζητούν από τους ποιητές που έχουν επιθυμία να εκδώσουν το έργο τους να πληρώσουν εκείνοι γι΄αυτό, αντίθετα με την πεζή λογοτεχνία και την έκδοση του κάθε είδους λογοτεχνικού βιβλίου και μυθιστορήματος που γίνεται με έξοδα των εκδοτών...
Ονειρομάτα,
γενναιόδωρη η απάντησή σου και δε θα περίμενα τίποτε λιγότερο απ' την άλικη ψυχή που πεταλουδίζει σε ποιητικές αντανακλάσεις...
ερωτήσεις μύριες έχω...
κάθε απάντηση γεννάει δύο καινούρια ερωτηματικά, σαν κάθε κομμένο κεφάλι της Λερναίας Ύδρας...
Φιλώ σε.
@ΜΑΓΟΣ!
δεν είναι λίγο παράξενο εσύ να μου ζητάς να σου ψιθυρίσω τη μαγεία των παραμυθιών και να σε ταξιδεύω στη χώρα του ονειρικού? ξέμεινες από μαγικά και ξόρκια? κι όμως τα λευκά σου γένια και τα άσπρα σου μαλλιά διακριτά της σοφίας που ίσως σου έχουν προσφέρει οι αιώνες της περιπλάνησης της ύπαρξής σου διαλύουν σαν πέπλο ομίχλης και ξορκίζουν κι αυτή μου την απορία...ίσως να κατέχω λίγο απ΄το μυστικό στης ακροβασίας το πέταγμα στα εύθραυστα φτερά της πεταλούδας συνυφασμένο με τα ρομαντικά πετάγματα των ονειρικών νεραϊδένιων φτερών, που χρειάζεται για να δημιουργήσω την απαραίτητη ατμόσφαιρα για να ξεφύγουμε απ΄ την μαυρισμένο ορίζοντα της ψυχής των κακών μάγων των μύθων και των δράκων των παραμυθιών, και των στοιχειών της σκληρής μας πραγματικότητας, να προσφέρω τη γλυκιά μέθη των φωταχτίδων στα χαμόγελα των ματιών, της καρδιάς και της ψυχής...ίσως αυτό να αρκεί, για να μπορέσεις να δεις κι εσύ πιο όμορφα όνειρα, εγώ το πιστεύω και γι΄αυτό θα συνεχίσω να ακολουθώ αυτό το μονοπάτι...παιδιακίσια η απαίτησή μου κι η αίσθησή μου κι όμως, φταίει που...
"θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου..."[Γ. Ρίτσος]
"Αν δείς την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα να τρέχει κοντά σου,
μην τρομάξεις!
Δεν είναι τίποτε καλέ.
Από το παιχνίδι είναι.
Όλα τ'απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας με τα όνειρά μου".
(Αλκυόνη Παπαδάκη)
@Δήμητρα ♥♥♥ quarks,
σ΄ευχαριστώ πολύ,ελπίζω να σου απάντησα σε όσα με ρώτησες, δεν ξέρω αν σε ικανοποίησαν φυσικά οι απαντήσεις μου, αλλά αν έχεις κι άλλα πράγματα να με ρωτήσεις εγώ θα σου πω ευχαρίστως τι νομίζω ή τι ξέρω...φιλάκια πολλά κι από μένα γλυκιά μου
Υπέροχο το ποίημα μα και τα έντεχνα σχόλια απίθανα!
Φιλιά θαλασσινά!
Η αιώνια μάχη: Άραγε ποιόν θα θέλαμε νικητή; Το νου ή την καρδιά; Ή μήπως και τα δυο αν γίνεται; Γίνεται όμως;
Μετά από τόσα ποιητικά και ρομαντικά, να σας προσγειώσω λιγάκι;
Να παντρέψεις το νου με την καρδιά.
Αυτό είναι το μυστικό για να μη χαθείτε μαζί στα σύννεφα.
Άλλωστε αυτή είναι η λειτουργία του νου.
Να συγκρατεί, να ελέγχει, να ενεργοποιεί όταν πρέπει, όσο πρέπει...
Φιλάκια...
«Μ' εκείνη που καλά δεν τα πηγαίνω είναι η καρδιά μου.
Μια ζωή του κεφαλιού της κάνει.
Εκμεταλλεύεται την αδυναμία που της έχω την προτεραιότητα που της δίνω.»
Συμφωνώ κι επαυξάνω.
Κάτι μου θυμίζει από Θεοδοσία.
Ο/Η kariatida62 άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Μη σου λέω μη !!":
Ονειρεμάτα μου!!! Τι να πω! Εχω μείνει άφωνη...
Είσαι πολυτάλαντη!!!χαχαχαχαχαχαχα
Διέπρεψες και στην ζαχαροπλαστική!!!!χαχαχαχαχαχαχαχαχχαα!
Σε ανακηρύσσω "και" ΒΕΦΑ της Μπλογκόσφαιρας!!!!
Ανάρτηση από τον/τη kariatida62 στο ღ oneiremata ღ τη 19.1.11
*Κάρυ, είχα πρόβλημα με το μπλογκερ και δε μου το έβγαλε γι' αυτό το αντιγράφω από το μέιλ
@Κάρυ,
αν εννοείς το σχόλιο στου Ιονν, εγώ την Αργυρώ έστειλα καλέ, εσύ πού την θυμήθηκες τη Βέφα? χαχαχαχ
Γειά σου Ονειρέματα με τα ωραία σου και καλοδιαλεγμένα σου κείμενα !!!
Ευαισθητούλα...
@zoyzoy
σ' ευχαριστώ γλυκιά μου, χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση τούτη...
@ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ,
ναι είναι ακριβώς έτσι που το λες, κι αυτή είναι και η απορία της ποιήτριας μόνο που, απαντάει στο τέλος πως τελικά, εκείνη που κερδίζει κάνοντας αυτό που θέλει είναι η ίδια η καρδιά...επίσης, το παρακάτω σχόλιο της Ιωάννας απαντάει σίγουρα στις ερωτήσεις σου, εγώ τι παραπάνω να πω?
@to alataki,
τα είπες τόσο τέλεια, αυτό είναι το ιδανικό, στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν το καταφέρνουμε όλοι...άλλωστε είναι πολλοί που ακούνε τη φωνή της λογικής μόνο κι άλλοι εκείνη της καρδιάς...οπότε γλυκιά μου Ιωάννα, η ζυγαριά δεν έχει σταθερά σταθμά και πολλές φορές γέρνει πότε από δω πότε από κει...φιλάκια πολλά κι από μένα
@Theodosia,
φιλενάδα ταυτίστηκες με την ποιήτρια κι εσύ? δεν πειράζει, μια χαρά κι έτσι...φιλάκια πολλά
@GiP,
καλημέρα σου Γιώργο, ευχάριστη έκπληξη η εμφάνισή σου σήμερα από δω και τα λόγια σου, σ΄ευχαριστώ πολύ φίλε μου, να είσαι πάντα καλά...φιλάκια πολλά
τι καλά που συνταίριαξες νου και καρδιά!
το ένα να σε συμμαζεύει...
το άλλο να σε σκορπά...
κι έτσι όχι παλινδρομώντας, αλλά εκεί που "πρέπει" η λογική να παραδίδει την θέση της στην καρδιά και το αντίθετο...
από καρδιάς λουλουδένια μου!
@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ,
ο κόσμος μας φωτεινή λάμψη της ψυχής, δεν είναι ποτέ όπως φαίνεται, άρα δεν είναι που η λογική και η καρδιά απλά τον βλέπουν μέσα από ένα άλλο πρίσμα ή που πρέπει να υπάρχει μεταξύ τους συμμαχία για να έχουμε τέλεια απεικόνιση, αλλά είναι που, ακόμα και τα χρώματα που τον απεικονίζουν δεν είναι όπως φαίνονται...το χρώμα που βλέπουμε που ανακλάται ταξιδεύει και φθάνει στα μάτια μας, διαχέεται κι είναι συναίσθημα, είναι δονήσεις στο υποσυνείδητο, επιρροές και επιδράσεις...
αφουγκραζόμενοι τις λέξεις που τον περιγράφουν, τα νοήματα , οραματιζόμενοι τις έννοιες,με την λογική μας,χάνουμε μερικές φορές το ολόκληρο της υπόστασης του, οπότε χωρίς να βιαζόμαστε να τα αποδεχτούμε
ή να τα απορρίψουμε όσα βλέπουμε πρωταρχικά, αλλά αφήνοντάς τα να φτάσουν στη καρδιά μας εκείνη θα βρει τον τρόπο να τα καταλάβει...είναι σαν να επιτρέψουμε ένα ακόμα πιο σωστό έλεγχο και φιλτράρισμα τους...
λέγεται πως η καρδιά γνωρίζει πράγματα που η λογική αγνοεί,
γιατί η καρδιά είναι πάντα αριστερά, συνδεδεμένη με τον Ονειρευτή μας
και δεν μπορεί να ξεγελαστεί...
πολλά φιλάκια επίσης από καρδιάς
Δημοσίευση σχολίου