Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

ο άγγελός μου λύγισε...


δηλώνω άνθρωπος, αδύναμος...φοβισμένος? ναι και όχι...
η αβεβαιότητα με τρομάζει...
αχνοπατώντας πάνω στις σελίδες του χαρτιού, χωρίς να κάνω θόρυβο αφήνω αποτυπώματα...
δε μιλώ μόνο γράφω, σιωπηλά χωρίς θόρυβο...σ΄έναν  κόσμο φτερών και κραυγών...












αν είχα φτερά.. -ν΄αρπάξω εκείνα του φύλακα αγγέλου μου, άραγε?!..-, θα πέταγα ψηλά, θα χανόμουνα, θα ταξίδευα, θα περιπλανιόμουνα...θα πλησίαζα στο ουράνιο στερέωμα
να θαυμάσω την τελειότητα των άστρων,που από μικρό παιδί έκλεινα τα μάτια μου τα
μετρούσα κι ..ονειρευόμουν'ο...
αν είχα πανιά.. σα μπρατσέρα, θα τα άνοιγα και θα ακολουθούσα τη ρότα της φυγής...θα πάλευα με τα κύματα, τους ανέμους
τις θαλασσοταραχές κι ύστερα σαν έφτανα στο πολυπόθητο λιμάνι μου, θα γαλήνευα και θα σκεφτόμουνα το επόμενο ταξίδι μου...
μα τα φτερά μου τα νιώθω αδύναμα.. αβεβαιότητα...
κι η άγκυρά μου είναι γαντζωμένη σε βράχο,  αδιάβρωτο... τροχοπέδη που σέρνεται΄ο
κι αυτός ο -φύλακας- άγγελός μου, λύγισε...... ydp




*  ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ποιήτρια Μαρία Νικολάου, για την φωτό...


8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι στιγμές που νιώθουμε αδύναμοι, αγκυροβολημένοι στο κενό για το τίποτα, μα είναι κι άλλες που απλώνουμε τα φτερά μας και πετάμε ψηλά πολυ ψηλά...
Θέλω να πιστεύω πως αυτές οι στιγμές δε θα αργήσουν να έρθουν πάλι για εσένα...
Καλό ΣΚ youla μου, σε φιλώ!!

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Από το τίτλο κατάλαβα πως αυτό που θα διάβαζα θα με άγγιζε τόσο μα τόσο πολυ!

kariatida62 είπε...

Ωραίοι στίχοι!
Εκφράζουν την οδύσσεια ανάγκη για απόδραση απο την ησυχία, απο την ασφάλεια των λιμανιών.
Απο την άλλη ο φόβος για την μοναξιά του αγνώστου παραμένει άγκυρα γατζωμένη σε βράχο..
----
Luis Miguel, ωραίο τραγούδι, ωραίο φωνή...μπήκα για λίγο να σου πω μια καλησπέρα και κόλλησα με την μουσική σου...:)

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

και αν ο άγγελός σου λύγισε δώσε του εσύ, ονειρεμένη μου, την ώθηση για να σηκωθεί...

το ξέρεις πως μπορείς. δεν το ξέρεις;

φιλί με φτερά ελπίδας!

MeLoDy είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=9lIwUNY5uTs

"g"

Apokalipsis999 είπε...

Δεν χρειάζονται φτερά από τον φύλακα άγγελο... Αρκεί ο νους να συμφωνήσει με την ψυχή και τότε με άρμα τη φαντασία μπορεί κανείς να πετάξει όπου και όσο θέλει! Άμα υπάρχει διάθεση, τότε το ταξίδι μετατρέπεται σε μέθεξη ονείρου!
Μα, χωρίς ηθικό, τα φτερά μάλλον θα καούν σαν του Ικάρου...

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ είπε...

Μου άρεσε πολύ και άγγιξε κάτι μέσα μου...ίσως λόγω αβεβαιότητος..
Την αγάπη μας

ღ oneiremataღ είπε...

σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ, για τα γλυκά σας λόγια...ναι είναι μια από κείνες τις στιγμές ευαισθησίας κι αδυναμίας Lilium, κουκλίτσα μου... που νιώθεις πως θες να πεις αυτό που βαραίνει την ψυχή σου, γλυκιά μου ΕΚΦΡΑΣΟΥ... αυτή την ανάγκη σου να εκφραστείς, να βγει από μέσα σου, σα να χρωστάς να το πεις για σενα περισσότερο, γλυκιά μου φιλενάδα kariatida62...που ίσως δυο λόγια από φίλους ή ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις καθημερινά όλο και πιο κοντά τους, να είναι εκείνα που χρειάζονται για να νιώσεις όμορφα ξανά, καλή μου, γλυκιά μου ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ... ή δυο όμορφες νότες, καλέ μου MeLoDy...ή δυο προτάσεις που θα σε ταρακουνήσουν λίγο να σκεφτείς πιο σωστά, καλέ φίλε μου Apokalipsis999...και ναι, αυτή η αβεβαιότητα,η ανασφάλεια είναι που σε μελαγχολεί, με καταλαβαίνεις φίλε μου, Καπετάνιε...σας ευχαριστώ πολύ όλους, θα περάσει, θα το κάνω εγώ να περάσει, στιγμή αδυναμίας...