δειλινά φεγγάρια...

στέκω στης ακρογιαλιάς την άκρια 

στου μικρού δειλινού την άπνοια, 

απλώνοντας θλιμμένα δίχτυα

σε μυστικά, μοναχικά ξενύχτια..

 

η θλίψη μου όλο και γιγαντώνεται
σα χρυσού ρόδου παγερή καρδιά,

 στράφτει.. κι η ανάμνηση πάλι θεριεύει

μέσα στου νου μου τη  θολή ματιά..

σα θαμπόχρωμο πουλί  στον ώμο

παρέα μου κάνουν οι αναμνήσεις,

 σκοτεινιασμένη η θάλασσά μου

κλαίει στων φεγγαριών τις πλήξεις..

πόσα δειλινά φεγγάρια κρύβω μέσα μου,

ψυχή αφημένη σ΄ ορίζοντα δρόμου,

στιγμές που το βλέμμα  αναδύει πάλι

τη σφοδρή αίσθηση του πόνου..

το θαλασσοπούλι μου ξάφνου ραμφίζει

τα πρώτα αστέρια τ΄ ουρανού'

και τ΄ αποθέτει στην ψυχή μου 

να μου σπιθίζουν απαλά το νου..

καλπάζει η νύχτα πάνω στην πλάση

σκορπώντας βάλσαμο ονείρου..
η θύμησή σου όλο αραιώνει 

 ενώ φαντασίας πνοή γύρω πυκνώνει.... ydp