ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ - ΑΝΟΙΞΗ - ΠΟΙΗΣΗ ...

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Δεν είμαστε πια ποιητές
Παρά μονάχα σύντροφοι
Με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.

Ω! Ποίηση εσύ, ελάχιστε
Θνητέ σπόρε
Του αιώνιου χρόνου

Μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα
Που μου μάσησαν τα πλεμόνια, το συκώτι,
Την καρδιά,
Κι ύστερα φτύσαν πάνω στο χαρτί
Μερικά απομεινάρια λέξεων

Η ποίηση-ένας τρόπος
Για να πεθαίνεις όλο και πιο δύσκολα κάθε μέρα…

Και πεθαίνουμε τέλος, άγνωστοι στην πιο σκοτεινή γωνιά του ποιήματος…

Ή σαν τον ποιητή που του αρκεί λίγος ύπνος για να ξαναγίνει αθώος

Αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν
Την αθανασία των ποιητών.

Σαν την ποίηση που είναι ένας άλλος τρόπος να πεθαίνει κανείς.

Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δύο εκατομμύρια
Εκδοχές
Για έναν μοναδικό κόσμο…

Κι έπρεπε εγώ από αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξω
Μια ποίηση για πάντα.

Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο μου στίχο
Από τότε ξέρω πως δε θα πεθάνω ποτέ-
Αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα…

 

ΑΛΒΑΡΟ ΝΤΕ ΚΑΜΠΟΣ

Πάντα ένα τρένο παιδικό που κουρδίζει, που τραβάς το σχοινάκι,
Θα’ χει περισσότερη κίνηση απ’ τους στατικούς και διαβασμένους στίχους μου,
Πάντα το πιο σκουλήκι απ’ τα σκουλήκια, το πιο χημικό ζωντανό κύτταρο
Θα ’χει περισσότερη ζωή, περισσότερο Θεό, απ’ όλη τη ζωή των στίχων μου[…]
Ποτέ δε θα κάνω τίποτα άλλο από το να αντιγράφω τον αντίλαλο των πραγμάτων
Το καθρέφτισμα των αληθινών πραγμάτων στον θαμπό καθρέφτη του εαυτού μου[…]
Είμαι ένας κωφάλαλος κραυγάζοντας μεγαλόφωνα τις κινήσεις του
Ένας τυφλός καρφώνοντας στην τροχιά του βλέμματός του ένα αόρατο-όλον.



ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν το’ μαθα,
Τι είναι τα ποιήματα
Είναι πληγώματα είν’ ομοιώματα
Φενάκη
Φρεναπάτη?
Φρενάρισμα ίσως?
Ταραχώδη κύματα?
Τι είναι τα ποιήματα?
Ειν’ εκδορές, απλά γδαρσίματα?
Είναι σκαψίματα?
Είναι ιώδιο? είναι φάρμακα?
Είναι γάζες επίδεσμοι
Παρηγόρια ή διαλείμματα?
Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα
Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

 
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
Που κάπως ξέρεις από φάρμακα,
Νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.
Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.-
Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
Που κάμνουνε-για λίγο- να μη νοιώθεται η πληγή.
 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννοιύνται σαν τα βρέφη
Ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα.
Όπως τα πεύκα
Κρατούνε τη μορφή του αγέρα
Ενώ ο αγέρας έφυγε,δεν είναι εκεί
Το ίδιο τα λόγια
Φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
Κι ο άνθρωπος έφυγε,δεν είναι εκεί…



ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Τη σάρκα ,το αίμα θα βάλω
Σε σήμα βιβλίου μεγάλο.
«οι στίχοι παρέχουν ελπίδες
Θα γράψουν οι εφημερίδες.[…]
Θηρεύοντας πράγματα αιώνια
Θ’αφήσω να φύγουν τα χρόνια
Θα φύγουν και θα’ναι ηκαρδιά μου
Σαν ρόδο που επάτησα χάμου…
 


ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

Μαζεύω πέτρες γραμματόσημα
Πώματα από φάρμακα σπασμένα γυαλικά
Πτώματα απ’τον ουρανό
Λουλούδια κι ό,τι το καλό
Σ’αυτόν τον άγριο κόσμο κινδυνεύει
Ψηλά κοιτάζω σαν χαρταετός
Ο Σταυραϊτός να φεύγει
Αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα
Αυτά δε με αγγίζουν
Ο ήλιος μαζεύει τις μέρες μου γελώντας
Μονάχα η ψυχή στ’αυτί μου ψιθυρίζει λέγοντας:
Σκοτείνιασε, σκοτείνιασες, γιατί?
Δεν είσαι τρομαγμένος?
 

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Στίχοι που κραυγάζουν
Στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
Στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
Και μέσα στους λίγους πόδες τους
Κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
Άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
Γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
Κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες…[…]
 

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Τούτη η εποχή του εμφυλίου σπαραγμού
Δεν είναι εποχή για ποίηση κι άλλα παρόμοια:
Σαν πάει κάτι να γραφεί, είναι ως σαν να γράφονταν
Από την άλλη μεριά αγγελτηρίων θανάτου
Γι’αυτό και τα ποιήματά μου είναι τόσο πικραμένα
(και πότε άλλωστε δεν ήσαν?)
Κι είναι-προ πάντων-και τόσο λίγα.
 

ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε.
Όμως μερικοί κάτι βλέπουν,το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι
Πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει.
Ψάχνουνε για το κλειδί. Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει.
Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
Γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους
Μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
Από τότε που υπάρχει ο κόσμος
Είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
Για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
 

ΝΙΚΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Τίποτα έτοιμο δε λέει να προσφέρει,
Χτίζει απλώς μια καλύβα ,τη στολίζει
Κατανέμει σωστά το φωτισμό,
Επιλέγει κατάλληλα τη μελωδία
Κι αποχωρεί
Η ευτυχία επαφίεται εξ’ ολοκλήρου
Στους εραστές.
 

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ

Να μπορούσαν να ζήσουν τούτοι οι στίχοι
Κι εκείνους που σε χάλασαν να κάψουν…