στα απόκρημνα βράχια της καταιγίδας..

απόβραδο πρωταπριλιάτικο..
στέκομαι στην άκρη του μικρού μου παράθυρου..μια ακόμη νυχτιά που πέρασε χωρίς να μπορέσει να έρθει ο Μορφέας να μου κλείσει τα βλέφαρα..ο μουντός ουρανός συνάδει με τη διάθεσή μου..κι εσύ..

άραγε πού ήσουν εσύ?.. κι όμως, ήσουν εκεί..
δεν ξέρω πως, μα πάντα ήσουν εκεί..όταν πλησίαζε καταιγίδα..

σα να βλέπω την πλάτη σου γυρισμένη στη θάλασσα,..γυρισμένη σε μένα.. γυρισμένη στο μικρό μου παράθυρο που αγναντεύει την αγρύπνια της σιωπηλής μου νύχτας...

πως μου φαντάζει η ψυχή σου φοβισμένη..! 

ξάφνου σε βλέπω να πέφτεις στα γόνατα πάνω στην άμμο.. με μάτια βουρκωμένα από μια καταιγίδα που χάθηκε στο βάθος του ορίζοντα, από το φόβο εκείνης που ερχόταν..

άραγε γιατί?..

ποτέ σου, δε με άφησες ούτε μια στιγμή να πιστέψω πόσο πολύ σε τρομάζουν οι μπόρες..

αλλά και ποτέ σου δε μου είπες γιατί πήγαινες  με τέτοιο καιρό και στεκόσουν εκεί μπροστά στη φουρτουνιασμένη ακροθαλασσιά και σε όλους τους φόβους σου σαν να προκαλείς τη μοίρα..

σε επικίνδυνα σημεία..

κοντά στα κοφτερά βράχια, που το σκοτάδι τα έκανε να μοιάζουν ακόμα πιο κοφτερά κι απόκρημνα' κι η καταιγίδα τα μαστίγωνε μανιασμένη, και φάνταζαν σαν από γυαλί και γλιστερά..

κάθε που έπιανε η καταιγίδα, κάθε που θα σήκωνε τέτοιο κύμα , όπου δεν είχες αντιμετωπίσει τη μανία του ποτέ άλλοτε , ώστε να γνωρίζεις και αν θ' αντέξεις ή πόσο ακόμη θα σε λυγίσει ή το χειρότερο, αν θα σε πάρει μαζί της η θάλασσα να χαθείς..εσύ εκεί..
ίσως για πάντα..

κι εγώ μαζί σου, δίπλα σου πραγματικά αλλά και νοερά, τις πιο πολλές φορές..
έμενα εκεί στο βράχο όρθια..να σε κοιτώ να στέκεις αμίλητος ενάντια στο θυμό της φύσης..

γινόμουν σκιά σου, μέσα σε μια συννεφιά, που προμήνυε θύελλες..
παρακαλούσα να μπορέσω με την παρουσία μου ν΄ απαλύνω τον πόνο της ψυχής σου και να πάρω κι  εκείνο το φόβο από πάνω σου, μαζί με την επιθυμία του να στέκεις εκεί , παίζοντας με το θάνατο..

στεκόμουν εκεί ώσπου να σε δω κάθε που θα περνούσε και τούτη η καταιγίδα να φεύγεις πάλι όρθιος και δυνατός.. για να φύγω κι εγώ ήσυχη μετά από σένα..
μακρυά από επικίνδυνα σημεία και για τους δυο..

γιατί ήξερα -έτσι μου είχαν πει από παλιά- πως όταν η θάλασσα σηκώνει άγρια κύματα που μπορεί να παρασύρουν και τους πιο έμπειρους πρέπει να φεύγουν και οι δυνατοί.......

..άκουσα το κύμα να έρχεται καταπάνω μας, αλλά δεν μετακινήθηκες καθόλου απ' τη θέση σου..το ίδιο έκανα κι εγώ.. σφίχτηκα δίπλα σου, υπακούγοντας στη φωνή σου που μου είπε " να κλείσω τα μάτια να μη το δω να φτάνει και με τρομάξει"..

" μόνο έτσι, θα μάθεις να μη λυγίζεις από δω και πέρα με το άκουσμά του, όταν τύχει να περνάς ξανά μόνη από εδώ κοντά"..
ποτέ μου δε σου είπα αν πόνεσα όταν έσκασε το κύμα άγριο, με ορμή πάνω μου.. ποτέ σου δε μου είπες αν πόνεσες κι εσύ..

ποτέ μου δε σου είπα με πόση δύναμη κρατήθηκα εκεί για να σε στηρίξω και να σε προστατέψω, ίσως..ποτέ σου δε μου είπες αν μόνο για να με προστατέψεις το έκανες κι εσύ..
δεν είπες, γιατί δεν θέλησες να φοβηθώ..

δεν είπες, γιατί δε θέλησες να πονέσω..

δε θέλησες να χ α θ ώ..
κι εγώ δε σου είπα ποτέ αν η ψυχή μου δείλιασε έστω και λίγο..ούτε κι εσύ είπες αν η δική σου δείλιασε το ίδιο..
θα μάθω ποτέ; 

ίσως όχι!
το ξέρω πως δε θα μου πεις ακόμα.. μόνο γιατί θες  να με προστατέψεις κι απ' αυτό , ώσπου να σιγουρευτείς πως έχω τη δύναμη ν' ακούσω που θα με πήγαινε εκείνο το μεγάλο άγριο κύμα.. που και οι δυο μας, ίσως θα φτάναμε..

ώσπου να σιγουρευτείς πως θα στέκω και πάλι εκεί δίπλα σου, στην επόμενη καταιγίδα..

ως τότε, θα συνεχίζεις να στέκεσαι στο βράχο, μπροστά στο παραθύρι μου κι εγώ δίπλα σου νοερά και αληθινά.. είτε είναι βαρυχειμωνιά, είτε είναι άνοιξη....... ydp