Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

στα απόκρημνα βράχια της καταιγίδας..



απόβραδο πρωταπριλιάτικο..
στέκομαι στην άκρη του μικρού μου παράθυρου..μια ακόμη νυχτιά που πέρασε χωρίς να μπορέσει να έρθει ο Μορφέας να μου κλείσει τα βλέφαρα..ο μουντός ουρανός συνάδει με τη διάθεσή μου..κι εσύ..
άραγε πού ήσουν εσύ?.. κι όμως, ήσουν εκεί..
δεν ξέρω πως, μα πάντα ήσουν εκεί..όταν πλησίαζε καταιγίδα..
σα να βλέπω την πλάτη σου γυρισμένη στη θάλασσα,..γυρισμένη σε μένα.. γυρισμένη στο μικρό μου παράθυρο που αγναντεύει την αγρύπνια της σιωπηλής μου νύχτας...
πως μου φαντάζει η ψυχή σου φοβισμένη..! 
ξάφνου σε βλέπω να πέφτεις στα γόνατα πάνω στην άμμο.. με μάτια βουρκωμένα από μια καταιγίδα που χάθηκε στο βάθος του ορίζοντα, από το φόβο εκείνης που ερχόταν..
άραγε γιατί?..
ποτέ σου, δε με άφησες ούτε μια στιγμή να πιστέψω πόσο πολύ σε τρομάζουν οι μπόρες..
αλλά και ποτέ σου δε μου είπες γιατί πήγαινες  με τέτοιο καιρό και στεκόσουν εκεί μπροστά στη φουρτουνιασμένη ακροθαλασσιά και σε όλους τους φόβους σου σαν να προκαλείς τη μοίρα..
σε επικίνδυνα σημεία..
κοντά στα κοφτερά βράχια, που το σκοτάδι τα έκανε να μοιάζουν ακόμα πιο κοφτερά κι απόκρημνα' κι η καταιγίδα τα μαστίγωνε μανιασμένη, και φάνταζαν σαν από γυαλί και γλιστερά..
κάθε που έπιανε η καταιγίδα, κάθε που θα σήκωνε τέτοιο κύμα , όπου δεν είχες αντιμετωπίσει τη μανία του ποτέ άλλοτε , ώστε να γνωρίζεις και αν θ' αντέξεις ή πόσο ακόμη θα σε λυγίσει ή το χειρότερο, αν θα σε πάρει μαζί της η θάλασσα να χαθείς..εσύ εκεί..
ίσως για πάντα..
κι εγώ μαζί σου, δίπλα σου πραγματικά αλλά και νοερά, τις πιο πολλές φορές..
έμενα εκεί στο βράχο όρθια..να σε κοιτώ να στέκεις αμίλητος ενάντια στο θυμό της φύσης..
γινόμουν σκιά σου, μέσα σε μια συννεφιά, που προμήνυε θύελλες..
παρακαλούσα να μπορέσω με την παρουσία μου ν΄ απαλύνω τον πόνο της ψυχής σου και να πάρω κι  εκείνο το φόβο από πάνω σου, μαζί με την επιθυμία του να στέκεις εκεί , παίζοντας με το θάνατο..



στεκόμουν εκεί ώσπου να σε δω κάθε που θα περνούσε και τούτη η καταιγίδα να φεύγεις πάλι όρθιος και δυνατός.. για να φύγω κι εγώ ήσυχη μετά από σένα..
μακρυά από επικίνδυνα σημεία και για τους δυο..

γιατί ήξερα -έτσι μου είχαν πει από παλιά- πως όταν η θάλασσα σηκώνει άγρια κύματα που μπορεί να παρασύρουν και τους πιο έμπειρους πρέπει να φεύγουν και οι δυνατοί.......

..άκουσα το κύμα να έρχεται καταπάνω μας, αλλά δεν μετακινήθηκες καθόλου απ' τη θέση σου..το ίδιο έκανα κι εγώ.. σφίχτηκα δίπλα σου, υπακούγοντας στη φωνή σου που μου είπε " να κλείσω τα μάτια να μη το δω να φτάνει και με τρομάξει"..
" μόνο έτσι, θα μάθεις να μη λυγίζεις από δω και πέρα με το άκουσμά του, όταν τύχει να περνάς ξανά μόνη από εδώ κοντά"..
ποτέ μου δε σου είπα αν πόνεσα όταν έσκασε το κύμα άγριο, με ορμή πάνω μου.. ποτέ σου δε μου είπες αν πόνεσες κι εσύ..
ποτέ μου δε σου είπα με πόση δύναμη κρατήθηκα εκεί για να σε στηρίξω και να σε προστατέψω, ίσως..ποτέ σου δε μου είπες αν μόνο για να με προστατέψεις το έκανες κι εσύ..
δεν είπες, γιατί δεν θέλησες να φοβηθώ..
δεν είπες, γιατί δε θέλησες να πονέσω..
δε θέλησες να χ α θ ώ..
κι εγώ δε σου είπα ποτέ αν η ψυχή μου δείλιασε έστω και λίγο..ούτε κι εσύ είπες αν η δική σου δείλιασε το ίδιο..
θα μάθω ποτέ; 
ίσως όχι!
το ξέρω πως δε θα μου πεις ακόμα.. μόνο γιατί θες  να με προστατέψεις κι απ' αυτό , ώσπου να σιγουρευτείς πως έχω τη δύναμη ν' ακούσω που θα με πήγαινε εκείνο το μεγάλο άγριο κύμα.. που και οι δυο μας, ίσως θα φτάναμε..
ώσπου να σιγουρευτείς πως θα στέκω και πάλι εκεί δίπλα σου, στην επόμενη καταιγίδα..
ως τότε, θα συνεχίζεις να στέκεσαι στο βράχο, μπροστά στο παραθύρι μου κι εγώ δίπλα σου νοερά και αληθινά.. είτε είναι βαρυχειμωνιά, είτε είναι άνοιξη....... ydp



39 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

ζωγράφισες εικόνες... θάλασσας ήχους... γαλάζιες επιθυμίες... γαλάζιες αναμονές... πόθους κόκκινους...

ζωγράφισες την ψυχούλα σου... αυτήν που δεν θέλεις να κρύβεις, για να πουλάς μια ψεύτικη...

πολλά-πολλά φιλιά! τόσα όσα σου αξίζουν!

kariatida62 είπε...

Βρε Ονειρεμάτα μου τι όμορφα ποιητικά μας ξεδιπλώνεις τις σκέψεις σου,τις επιθυμιές σου, τις αγάπες,τις ανησυχίες και τις προσμονές σου..!
Εχουμε ανάγκη αυτό τον καιρό τον λόγο σου, περισσότερο απο κάθε άλλη φορά
Καληνύχτα-φιλιά

Apokalipsis999 είπε...

Πολύ ζωντανές και δυνατές αναμνήσεις μπροστά στο παράθυρο με θέα τη κυματώδης θάλασσα. Σκέψεις που ίσως να ξύνουν πληγές ή ίσως ξυπνούν ότι στοιχειώνει την ψυχή. Δεν ξέρω αν ποτέ γαληνεύει η θάλασσα στο παράθυρό της ψυχής σου, μα κάποια φορά χρειάζεται να στραφεί κι αλλού το βλέμμα...

Μαρια Νικολαου είπε...

Πόσο μα πόσο όμορφο...
Ταξίδεψα :)

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Εκεί από κείνο το παράθυρο που τον αντίκριζες να στέκεται με την πλάτη γυρισμένη προς εσένα και να αγναντεύει την θάλασσα, τα κύματα, από κει μας έδωσες τόσο όμορφες εικόνες, τόσο βαθιά ανθρώπινα, ερωτικά, γήινα, αιθέρια συναισθήματα που εμένα τουλάχιστον με συγκίνησαν βαθύτατα. Το δε κλείσιμο είναι τόσο υπέροχα απλό που γίνεται συνταρακτικό.

Κική Κωνσταντίνου είπε...

τέλειο

τέλειο

τέλειο!!!!

~reflection~ είπε...

Ματια μου ομορφα...

μου θυμισες ΑΥΤΟ
και σου το χαριζω...


Εγώ ένα παράθυρο λαχτάρησα ν'ανοίξω
να μπει φως, άνεμος και χρώμα
στο κλειδωμένο μου δωμάτιο.
Να κλέψω λίγο άρωμα
και να διώξω τη βαριά μυρωδιά της απραξίας...

Λίγη κίνηση ν'αγναντέψω στο πέλαγος..
Λίγη εντροπία να δανειστώ Ονείρου..

Δεν ξέρω αν ήταν ο Θεός ή η Τύχη που αποφάσισε..
{δεν πιστεύω ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο}

Τι σ'έφερε στ'αλήθεια
εκείνη την ώρα
τόσο λουσμένο φως,
τόσο ντυμένο στο χρώμα των ανέμων,
μπροστά στο παράθυρο
πoυ λαχτάρησα ν'ανoίξω?...

Μικρό παράθυρο με θέα.... Εσένα!


Σε φιλω ολόγλυκα...

zoyzoy είπε...

Μαγευτικό το κείμενό σου πλημμυρισμένο με μοναδικά αισθήματα αγάπης και αλμυρές εικόνες που σε συναρπάζουν.

Και το τραγούδι υπέροχα ντύνει το γραπτό σου!

Καλό μήνα γλυκιά μου με φιλιά θαλασσινά!

Μοντέρνα Σταχτοπούτα είπε...

Τέλεια τα ποιητικά σου λόγια!!
Καλό μήνα!!!

elli elli... είπε...

πολύ όμορφο Γιούλα μου!!!!!
καλό μήνα!!!!

Magia da Inês είπε...

°º♫♫
Olá, amiga!
✿ܓܓ♫♫

Tempestade na natureza...
tempestade na alma!...

Beijinhos.
♫♫.•*¨*•♫♫¸
°•Brasil♥°
°°•✿♫°.•

ΔΗΜΗΤΡΑ - ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ είπε...

Υπέροχο!!!!!
Καλό μήνα!!
:-)

IonnKorr είπε...

Αναρωτιέμαι:

Πώς αντέχω να σκοντάφτω στο μικρό χαλίκι της πρώτης σου συλλαβής και πέφτοντας φτάνω στην τελευταία σου λέξη με έναν Απίστευτο Όγκο Χιονοθύελλας μέσα στην κομμένη ανάσα μου?...

Πώς χτίζεις πάνω μου τόσες πολιτείες Ποίησης και όμως αντέχω να αναπνέω?....

Πώς αντέχω να γίνομαι το τσιμέντο της Ασφάλτου των Δομημένων Ομολόγων, που χαράζει στο νέφος, το Δέος των Συνειρμών και των Ξωτικών?....

Ανθίζω με θαυμαστικά και αποσιωπητικά παρατεταμένου Χρονοδιαγράμματος ρυθμικής μελωδίας, που με μεταλλάσσει διαρκώς ... αλλάζω....και δε με αναγνωρίζω....

Εμείς...
Χρονοκυβερνήτες,
ξαναγνωριζόμαστε μέσα στους Γαλαξίες τους απέραντους
που δεν κουράζομαι να χτίζω ...

ღ oneiremataღ είπε...

ήταν.. κι αυτό μια μικρή κατάθεση ψυχής που σας άγγιξε, και το αναγνωρίζω στα σχόλιά σας.. που σας παρέσυρε τόσο στο να σταθείτε για λίγο πλάι μου κι εσείς σκιές και είδωλα ή μάλλον ίσως να είστε εσείς η οντότητα κι εγώ η σκιά δίπλα..... στην θαλασσοταραχή που αγριεύει μπρος μας.. στο κύμα που ζητάει να μας πονέσει.. σας θέλω δυνατούς, η άνοιξη αυτή μας δοκιμάζει.. για να παίρνω κι εγώ δύναμη από σας.. φωτεινή λάμψη της ψυχής μου, Κάρυ μου, Σταμάτη μου, ονειρική Μαρία μου, Χριστόφορέ μου, γλυκιά μου έκφραση, λατρεμένη μου ποιήτρια της συναισθηματικής αντανάκλασης, γλυκό μου αρμενάκι, μωβένια ομορφιά μου, αγαπημένη μου Ελλη, μαγική μου Ines, μικρή μου Δήμητρα των εξαιρέσεων, ΙοννΚορρ μαγεμένε από αντανακλάσεις.. φιλάκια πολλά και μια μεγάλη αγκαλιά για όλους σας

Ανώνυμος είπε...

Υποκλίνομαι !! Τι γράψιμο, γεμάτο ειλικρίνεια, τρυφερότητα, λυρισμό, ρομαντισμό. Όπως έγραψε και κάποιος άλλος, μας έδωσες ήχους και μουσικές μέσα από το κείμενο σου.

Να είσαι πάντα καλά. Ελπίζω να σε επισκέπτομαι συχνότερα και να ξεχνιέμαι λίγο στις λέξεις σου. Πέρασα μερικά, τα λέω στην ανάρτηση που μόλις ανέβασα.

Πολλά φιλιά ! Και πάλι μπράβο !!

to alataki είπε...

Πανέμορφο κείμενο, εικόνα της ψυχούλας σου, το ρούφηξα και το έκλεισα μέσα μου.
Σε φιλώ...

Ανώνυμος είπε...

Και δευτερο σχόλιο σου αφήνω πριν καν δεις το πρωτο... Να σου πω ότι σου έγραψα και δεύτερο σχόλιο στο μπλογκ μου...

Φιλιάααααααααααααααα

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

τι ομορφο ταξιδι ματια μου ? θα ελεγε ταξιδι στο ονειρο με πραγματικες εικονες ... υπεροχο ονειροματα μου!!!

ღ oneiremataღ είπε...

σας ευχαριστώ πολύ-πολύ και ναι Γιώργο, θα σας απαντήσω και προσωπικά στον κάθενά σας, απλά συγχωρείστε με, γιατί το καθυστερώ λίγο.. θα το κάνω όμως...

Theodosia είπε...

Με ταξίδεψες, όπως μόνο εσύ ξέρεις!
Να είσαι καλά!

Tzeni είπε...

α ναι...η Άνοιξη αυτή μας δοκιμάζει..

ღ oneiremataღ είπε...

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ,
κι είπα μιας και κράτησα για λίγο πάλι στο χέρι μου το μολύβι για να χαράξω τις γραμμές πάνω στο χαρτί, πριν βάλω τα χρώματα, να είναι λίγο πιο βαθιές αυτές, λίγο πιο αισθητές, φωτεινή λάμψη της ψυχής μου...κι ήταν γκρίζες οι αποτυπώσεις, μα οι σκιαγραφήσεις τους πήραν χροιάς αποχρώσεις από το γαλανό, από το λευκό, από το κατακόκκινο το βαθύ...κι ήταν γνώριμες σε μένα και σε όσους νιώθουν πως με γνωρίζουν εδώ μέσα, αν τις αναγνώρισες, είναι παντού διασκορπισμένες γύρω ανάμεσα σε φτερουγίσματα και πεταλουδίσματα στις λέξεις που αποθέτω και στη δική σου γωνίτσα πολλές φορές...σ΄ευχαριστώ πολύ-πολύ, μια μεγάλη αγκαλιά και φιλάκια γλυκά

ღ oneiremataღ είπε...

@kariatida62,
κι εγώ νιώθω ώρες-ώρες την ανάγκη να εξωτερικεύσω σκέψεις μου, συναισθήματα κι ευχές, περισσότερο από ποτέ Κάρυ μου...αν και πολλές φορές ανακαλύπτω πως δεν μου είναι το ίδιο εύκολο όπως παλιά κι εμένα να γράφω, το παλεύω...αλλά θέλω να μπορώ να κρυφογελάσω σε μικρές αχτίδες ελπίδων και σε εικόνες που θα μας ταξιδεύουν σε όμορφες στιγμές...σ' ευχαριστώ για την καλοσύνη στα λόγια σου, αυτό με κάνει να νιώθω όμορφα και να συνεχίζω...φιλάκια γλυκά, μεγάλη αγκαλια και τις πιο ποικιλόθερμες κι ολόθερμες ευχές μου κι από δω για σένα και πάλι!!

ღ oneiremataღ είπε...

@Apokalipsis999,
εκείνο που πιστεύω δυνατά είναι μόνο πως η θάλασσα της ψυχής μας γαληνεύει μόνο σε στιγμές ευτυχίας, στιγμές μικρές αλλά τόσο σημαντικές που μπορούν να κρατήσουν την καταιγίδα μακριά...κι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την καταιγίδα τότε είναι για να γίνουμε δυνατοί και να σταθούμε ορθοί στα εμπόδια, να νιώσουμε και πάλι ζωντανοί, πολλές φορές.. για να στρέψεις το βλέμμα αλλού, πρέπει να έχεις βγει νικητής ή νικημένος... ή μήπως όχι? όσο αντιμετωπίζεις τις καταιγίδες όμως, έστω κι αν ξύνεις πληγές, συνάμα βρίσκεις και τρόπους να τις επουλώνεις...ένα όμορφο βράδυ με πολλά φιλάκια

ღ oneiremataღ είπε...

@Μαρια Νικολαου,
ευχαριστώ πολύ-πολύ ποιήτρια, που βρέθηκες στη γωνίτσα μου, ταξίδεψες στις σκέψεις και στις στιγμές μαζί μου και μου άφησες τα γλυκά σου λόγια, σημαίνει πολλά αυτό για μένα...φιλάκια πολλά και μεγάλη αγκαλιά

ღ oneiremataღ είπε...

@ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ,
ειδες μερικές φορές που κοιτάμε με άλλο μάτι όσα μας έχουν συμβεί ή με τη ματιά ενός τρίτου και νιώθουμε θεατές στο έργο της ζωής μας...αυτό είναι το παράθυρο της ψυχής μας γλυκέ μου Χριστόφορε θαρρώ...κι είναι στιγμές που το ανοίγουμε κι αφήνουμε όλα τα χρώματα του ουρανού, της θάλασσας, της φύσης να μας πλημμυρίσουν κι είναι φορές που θέλοντας να αντισταθούμε στις καταιγίδες προσπαθούμε να το σφαλίσουμε αλλά να τις βλέπουμε ...κι άλλες πάλι που επιζητούμε να βγούμε να τις αντιμετωπίσουμε...αντιμετωπίζοντας κι εγώ άλλη μια μικρή καταιγίδα με το να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά και να τις αποτυπώσω με αυτόν τον τρόπο.. χάρηκα που σου άρεσε τόσο και που βρίσκεις πως κάτι κατάφερα...σ' ευχαριστώ πολύ για τα τόσο καλά σου λόγια, το ξέρεις πόσο σημαντικές είναι οι συμβουλές σου και η ενθάρρυνσή σου για μένα...φιλάκια γλυκά και μεγάλη αγκαλιά

ღ oneiremataღ είπε...

@ ΕΚΦΡΑΣΟΥ,
σ' ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι που σου άρεσε τόσο γλυκιά μου...λόγια, λέξεις, εικόνες στο μικρό παραθύρι απωθεμένες για να φτερουγίσουν στα μάτια της ψυχής μας, για να μας κάνουν να νιώσουμε σε βάθος τον απόηχο των επιλογών της ζωής μας...φιλάκια πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

@~reflection~,
πόσο μοναδικά ξέρεις να εκφράζεις με τους στίχους σου τα τόσα αισθήματα της ψυχής και να τα ταιριάζεις πολλές φορές με τις απλές λέξεις μου...!!μικρό παράθυρο λατρεμένη μου ποιήτρια με θέα της ψυχής την αποτύπωση και τις στιγμές της ζωής μας...μικρό παράθυρο που αντανακλά πολλές επιθυμίες...φιλάκια γλυκά

ღ oneiremataღ είπε...

@zoyzoy,
σ΄ευχαριστώ γλυκό μου αρμενάκι, πολλές σκέψεις κι εικόνες αντιμέτωπες με την αγριεμένη θάλασσα της ζήσης που δεν επιτρέπει λυποψυχίες παρά παροτρύνει την ψυχή να σταθεί απέναντί της και δυνατή να κολυμπήσει ακόμα και σε θαλασσοταραχές... πολλά φιλάκια

ღ oneiremataღ είπε...

@Μοντέρνα Σταχτοπούτα,
σ΄ευχαριστώ πολύ για το πέρασμά σου και τα γλυκά σου λόγια μωβένια ομορφιά μου, φιλάκια πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

@elli........
σ' ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου φιλενάδα, χαίρομαι που σου άρεσε,φιλάκια πολλά και μια μεγάλη αγκαλιά

ღ oneiremataღ είπε...

°º♫♫
Olá, amiga Ines!
✿ܓܓ♫♫

Obrigado pela sua passagem pelo meu cantinho e as suas palavras tão doce!
Beihos
♫♫.•*¨*•♫♫¸
°•♥°

ღ oneiremataღ είπε...

@ ΔΗΜΗΤΡΑ,
σ΄ευχαριστώ πολύ μικρή μου κουκλίτσα, χαίρομαι που σου άρεσε...πάντα στο παραθύρι σου με θέα τις στιγμές στις καταιγίδες της ψυχής σου, να στέκεσαι δίπλα σε κείνον που αγαπάς...φιλάκια πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

@ IonnKorr,
κρατώ αυτό και ναι νομίζω, πως το έχω αντιληφθεί κι εγώ πως σου συμβαίνει και ναι δεν είναι κακό νομίζω, πως σου πάει κιόλας...
"Ανθίζω με θαυμαστικά και αποσιωπητικά παρατεταμένου Χρονοδιαγράμματος ρυθμικής μελωδίας, που με μεταλλάσσει διαρκώς ... αλλάζω....και δε με αναγνωρίζω...."
συνέχισε να ανθίζεις και να στολίζεις τις γωνίτσες μας με όμορφες εικόνες και λέξεις σου...

ღ oneiremataღ είπε...

@GiP,
εσύ υποκλίνεσαι? εγώ τι να πω τότε...σ' ευχαριστώ, έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα η γνώμη σου και το ξέρεις, και χαίρομαι απίστευτα που σου άρεσε...
ξέρω πως βρέθηκες για λίγο στη δίνη μιας καταιγίδας αυτές τις μέρες που πέρασαν, ελπίζω να τα ξεχάσεις γρήγορα και να είναι περαστικά!!
πιστεύω πως ένιωσες να στέκεσαι στο βράχο και να σε χτυπούν αλύπητα τα κύματα αυτές τις μέρες, αλλά σίγουρα οι δικοί σου άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα σου σου μετρίασαν το φόβο και σου έδωσαν ελπίδα για ν΄αντέξεις...φιλάκια πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

@to alataki,
σ΄ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου Ιωάννα, χαίρομαι που και σε σένα άρεσε τόσο και σίγουρα τα γλυκά σου λόγια ομορφαίνουν απίστευτα τις σκέψεις μου...φιλάκια πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

@ ΜΑΓΟΣ!
ταξίδι μάγε μου, στις στιγμές της ζωής και στις αναπολήσεις τους, ταξίδι στις εικόνες που αφήνουν ανεξίτηλα ίχνη στην ψυχή μας και ταξίδι στις καταιγίδες που αντιμετωπίζουμε για να βγούμε νικητές κάθε φορά και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας...φιλάκια πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

@Theodosia,
σ΄ευχαριστώ γλυκιά μου, χαίρομαι που για μια φορά στάθηκες κοντά σε τούτο το ταξίδι και για τα καλά σου λόγια, φιλάκια πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

@Tzeni,
δυστυχώς, οι καταιγίδες της ξεπέρασαν τα όρια του μικρού παραθυριού και μας κατακλύζουν συθέμελα...η ουτοπία και τα όνειρά μας μόνο στέκονται αντιμέτωπα για να τις καταπολεμήσουν...άραγε θα το καταφέρουμε? φιλάκια πολλά