Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

κλεψύδρα


Βρέθηκε στα χέρια μου μια παλιά κλεψύδρα,
μια κλεψύδρα που κάθε κόκκος της μετράει το χρόνο,
μετράει τις στιγμές, τις αναμνήσεις, τις ελπίδες
κάθε που την αναποδογυρίζω...
Γυρίζω λοιπόν την κλεψύδρα, ο χρόνος τρέχει σαν την άμμο,
γλυστράει μέσα στα δάχτυλά μου όπως κι οι κόκκοι της,
προσπαθώ να τους πιάσω, δεν μπορώ…
κάθε κόκκος που πέφτει το αποτύπωμά του αφήνει παντού τριγύρω μου.
Κάθε μικρό αποτύπωμα στο χρόνο,
στο χρόνο που πίσω δεν γυρνάει,
είναι άλλη μια ακόμα μέρα,
είναι μερικές ακόμα ώρες, είναι μερικές παραπάνω στιγμές,
που δυστυχώς, με προσπερνάνε…

Κοιτάζω μ’ απέχθεια την κλεψύδρα…
λέω να της δώσω μια να σπάσει …
το χρόνο τάχα να διαγράψω, να τον σταματήσω,
να τον περιορίσω,
ίσως έχω μια ελπίδα…
Λέω να σκορπίσω στον αέρα γύρω μου την άμμο,
να σβήσω κάθε άσχημη σκέψη, κάθε πίκρα,
κάθε στιγμή…
για τα όνειρα που σκόρπισαν στη λήθη,
για τα χρώματα που χάθηκαν μέσα στο μουντό γκρίζο,
για τη χαρά μου που πνίγηκε μέσα σε θλιβερά θολομένα νερά.
Κι ό,τι απομείνει απ’ την κλεψύδρα θα το φυλλάξω…
κάθε κομμάτι της θα το ξανακολλήσω...
αλλά αυτή τη φορά δεν θα βάλω καθόλου άμμο μέσα...
θα την αφήσω άδεια, κενή...
απλά να υπάρχει.......!!!! ydp


Bookmark and Share

2 σχόλια:

Αντώνης Γιάγκος είπε...

Υπέροχο κείμενο, πολύ ποιητικό και βαθυστόχαστο!
Γιούλα, τα συγχαρητήριά μου!

ღ oneiremataღ είπε...

Σ΄ ευχαριστώ πάρα πολύ Αντώνη για τα καλά σου λόγια!!!!!!