κλεψύδρα

Βρέθηκε στα χέρια μου μια παλιά κλεψύδρα,
μια κλεψύδρα που κάθε κόκκος της μετράει το χρόνο,
μετράει τις στιγμές, τις αναμνήσεις, τις ελπίδες
κάθε που την αναποδογυρίζω...
Γυρίζω λοιπόν την κλεψύδρα, ο χρόνος τρέχει σαν την άμμο,
γλυστράει μέσα στα δάχτυλά μου όπως κι οι κόκκοι της,
προσπαθώ να τους πιάσω, δεν μπορώ…
κάθε κόκκος που πέφτει το αποτύπωμά του αφήνει παντού τριγύρω μου.
Κάθε μικρό αποτύπωμα στο χρόνο,
στο χρόνο που πίσω δεν γυρνάει,
είναι άλλη μια ακόμα μέρα,
είναι μερικές ακόμα ώρες, είναι μερικές παραπάνω στιγμές,
που δυστυχώς, με προσπερνάνε…

Κοιτάζω μ’ απέχθεια την κλεψύδρα…
λέω να της δώσω μια να σπάσει …
το χρόνο τάχα να διαγράψω, να τον σταματήσω,
να τον περιορίσω,
ίσως έχω μια ελπίδα…
Λέω να σκορπίσω στον αέρα γύρω μου την άμμο,
να σβήσω κάθε άσχημη σκέψη, κάθε πίκρα,
κάθε στιγμή…
για τα όνειρα που σκόρπισαν στη λήθη,
για τα χρώματα που χάθηκαν μέσα στο μουντό γκρίζο,
για τη χαρά μου που πνίγηκε μέσα σε θλιβερά θολομένα νερά.
Κι ό,τι απομείνει απ’ την κλεψύδρα θα το φυλλάξω…
κάθε κομμάτι της θα το ξανακολλήσω...
αλλά αυτή τη φορά δεν θα βάλω καθόλου άμμο μέσα...
θα την αφήσω άδεια, κενή...
απλά να υπάρχει.......!!!! ydp