απ΄ το περβάζι...

Τα βήματά μου βαριά με οδήγησαν για άλλη μια φορά στο περβάζι του παραθύρου του πέμπτου ορόφου…κάθησα και πάλι εκεί όπως κάνω συχνά τελευταία…να’ χα κι ένα τσιγάρο!…Ώρες-ώρες νιώθω την ανάγκη ν’ ανάψω ένα τσιγάρο, όχι τόσο πολύ για να το καπνίσω όσο για να το βλέπω περισσότερο να σιγοκαίγεται μπρος στα μάτια μου…Το φεγγάρι είναι μισοκρυμμένο γύρω από ένα θολό, φωτεινό δαχτυλίδι. ΄Ενδειξη υγρασίας -σκέφτομαι-…ναι έχει υγρασία κι απόψε…ένα ρίγος με διαπερνά στη σκέψη αυτή, καθώς νιώθω και το ψυχρό αεράκι της νυχτιάς να μου παγώνει το πρόσωπο,οπότε χώνομαι ακόμα περισσότερο μέσα στο μπουφάν μου…κοιτάζω μπρος μου στο βάθος απλώνονται τα φώτα της Αθήνας, μικρά αμέτρητα φωτάκια που τρεμοπαίζουν και με συντροφεύουν κι αυτό το βράδυ…κάτω απ΄ τα πόδια μου απλώνεται η παραλιακή και το πασαλιμάνι αριστερά μου…φασαρία, αυτοκίνητα περνούν, σταματούν, παρκάρουν…ζευγαράκια κατεβαίνουν ή και παρεούλες που τα βήματά τους τους οδηγούν στα κοσμικά και πολύβουα μπαράκια…ακούω τις φωνές τους τόσο κοντά μου αλλά και τόσο μακριά από μένα…δεν μ’ αγγίζουν, δεν τις νιώθω, δεν μ’ ενδιαφέρουν, απλά τις ακούω χωρίς να τους δίνω ιδιαίτερη σημασία…κοιτάζω τη θάλασσα,ακούω τον ήχο των κυμάτων που παφλάζουν πότε δυνατά και πότε πιο απαλά πάνω στο μικρά βράχια της παραλίας…γυρίζω το βλέμμα μου,το φως του φεγγαριού είναι λιγοστό απόψε…δεν είναι αρκετό για να φωτίσει τα σκοτεινά νερά μα δε με νοιάζει…ίσα-ίσα με μαγεύει αυτή η σκοτεινιά της θάλασσας, με τραβάει σαν μαγνήτης…δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από κει…δεν θέλω…ακόμα κι όταν ακούγονται καινούριες φωνές και γέλια απ’ το δρόμο, καθώς μια άλλη παρέα καταφθάνει, ούτε τότε θέλω να κοιτάξω…τους ακούω όμως που παρκάρουν το αυτοκίνητό τους ανάμεσα σε πειράγματα παιδιακίστικα και χαχανητά κι ακολουθούν τον κατηφορικό δρόμο για το μικρολίμανο…κι ύστερα, ξανά ησυχία για λίγο και μετά, ο θόρυβος των περαστικών αυτοκινήτων…
Δεν κοιτάζω όμως ούτε τα φώτα στα γύρω σπίτια και πολυκατοικίες, στα μπαλκονάκια και στους μικρούς κήπους…το βλέμμα μου παραμένει καρφωμένο με τις ώρες στα σκοτεινά νερά της θάλασσας που σαλεύουν μ’ ελαφρούς κυματισμούς, χαμένη στις σκέψεις μου…Κάποια στιγμή στα μάτια μου αρχίζουν να φωτίζονται η θάλασσα κι o ουρανός με πράσινα, κόκκινα, κίτρινα χρώματα μιας φωτεινής βροχής που σαν παραφωνία βρέθηκε εκεί να διαλύσει το σκοτάδι για λίγο…χρωματιστά, αστραφτερά, φωτεινά, ψεύτικα αστράκια…κάτω στη μαρίνα σε κάποιο απ’ τα κότερα που είναι αραγμένα εκεί, γίνεται κάποια δεξίωση και ρίχνουν τώρα και βεγγαλικά…από πριν άκουγα τη μουσική αλλά ήμουνα τόσο απορροφημένη στις σκέψεις μου που δεν είχα εντοπίσει ακριβώς μέχρι τώρα, από πού προερχόταν…και το πάρτυ συνεχίζεται... όμως τι παράξενο δεν νιώθω ζήλια, δε νιώθω πίκρα, δε νιώθω περίεργα που δε μπορώ να συμμετέχω, δεν αναβλύζουν δάκρυα στα μάτια μου, έχουν στερέψει τα δάκρυά μου πια…μόνο ανακούφιση ίσως, που σιωπηλά παρακολουθώ από μακριά…κι ύστερα υπάρχει για μένα η θάλασσα να με παρηγορεί, χωρίς να χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις, χωρίς να με ρωτάει, χωρίς να ρωτάω, χωρίς να χρειάζεται να πω τίποτα…γυρίζω ξανά το βλέμμα μου προς τα κυματιστά σκοτεινά νερά τα φωτισμένα απ’ το χλωμό φως του φεγγαριού….. ydp