Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Εσύ πρώτα μου έδωσες
τα μάτια , τα χέρια, την καρδιά,
μετά μου κλείδωσες το νου
στον χώρο και στον χρόνο Σου

Εσύ πρώτα με έστειλες
πάνω στο χώμα να βαδίσω
σμίλεψες την ψυχή μου,
και σιγά σιγά έκλεισες χωρίς οίκτο
τα ολόφωτα μονοπάτια Σου.

Ξέμεινα από δάκρυα,
ο πόνος μου ξεθώριασε,
η ηχώ της φωνής μου
δεν αποκρίνεται πλέον
στους απέραντους ορίζοντες Σου.

Στάλα στάλα,
σαν τις σταγόνες
που αναπηδούν από τα φύλλα,
με το ρυθμό του λεπτοδείκτη,
το αίμα μου χύνεται
και η ζωή φεύγει
αφήνοντας πίσω της ελπίδες
και μαζεύοντας όνειρα.

Τι έγινε η λάμψη της νιότης;
Περιμένω τώρα την θαλπωρή Σου.
Τι έγινε το σφρίγος του κορμιού μου;
Περιμένω τώρα τη θέρμη της πνοή Σου.
Τι έγινε η προσδοκία της μεγαλοψυχίας;
Περιμένω τώρα την αιώνια προστασία Σου.

Μέσα στα σκοτάδια της νύχτας μου
λάμπεις σαν μοναχικό άστρο
στον φουρτουνιασμένο ουρανό.
Προσδοκώ τώρα τη δικαιοσύνη Σου.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ