ακροβάτισσα σε τεντωμένο σχοινί στο εμπειρικό τσίρκο του κόσμου ...κρατώντας στα χέρια σου ευλύγιστη δοκό ισορροπίας που κάθε τόσο την προεκτείνεις όλο και περισσότερο απ΄την ανάγκη του να μπορέσεις να συνεχίσεις να στέκεις εκεί ψηλά... χωρίς παπούτσια, ξυπόλυτη για μεγαλύτερη σταθερότητα στην επαφή σου με το χοντρό σχοινί... με τα μικρά, ρυθμικά βήματά σου... χωρίς δίχτυ ασφαλείας να σε προστατεύει, σχοινοβατείς πάνω απ΄το κενό του αταίριαστου...
θεατές σου στην παράσταση οι διάφοροι κοιτάζουν, άλλοι εκστατικοί, άλλοι ψύχραιμοι, άλλοι αδιάφοροι κι άλλοι αγωνιούν για σένα...
ένα λάθος στραβοπάτημά σου και σε περιμένει το άγνωστο και θα σε καταπιεί η τυχαιότητα και σύμπτωση της μισής αλήθειας και το συνταίριασμα του συμβιβασμού...ένα μικρό χαλάρωμα του σχοινιού και θα συμβεί το αναπάντεχο...γι' αυτό θα πρέπει να παραμένει καλά τεντωμένο πάντα...
μα εσύ ανέγγιχτη απ' όλα αυτά, χωρίς δεσμά χρονικά και όρια ακροβατείς...
μα εσύ ανέγγιχτη απ' όλα αυτά, χωρίς δεσμά χρονικά και όρια ακροβατείς...
κοιτώντας ευθεία μπροστά σου, χωρίς να κοιτάξεις στιγμή κάτω, χωρίς να χάνεις την ισορροπία σου...πρόσεχε...
μη! μην κοιτάξεις θα σε καταπιεί το κενό, θα σε αρπάξει στους κόλπους της η άγνοια...ενώ το μέλλον σε περιμένει να χαρεί για την τόλμη σου...
κι εσύ συνεχίζεις να σχοινοβατείς στην άκρη της κορυφογραμμής, εκεί που τελειώνει ο ορίζοντας κι ενώνεται με τον ουρανό...σύννεφα ταξιδεύουν και ζωντανεύουν μέσα στη ματιά σου...κι ο άνεμος αναζητά να σ΄αρπάξει και να χορέψει μαζί σου τον πιο όμορφο αγκαλιαστό χορό στριφογυρίζοντάς σε σαν φυλλαράκι άβουλο...η καταιγίδα αναζητά να σε πλημμυρίσει με ευαισθησίας συναισθήματα και να σε πλανέψει με το φως το άπλετο της αστραπής της, η βροχή να σου χαρίσει την αστάθεια και τη θολούρα του μεθυσμένου πότη απ΄το γλυκόπιοτο της ευτυχίας...
μην κοιτάς...μόνο μπροστά σου να κοιτάς...στου ορίζοντα το απέραντο που θα σε προστατέψει απ΄την πτώση, που θα σε μαγέψει και θα δώσει φτερά στα πόδια σου να συνεχίσεις το λαφροπερπάτημα στον αέρα, ανάμεσα σε σκέψεις και σε αισθήματα, πάνω απ΄το ωχροπράσινο νερό του ποταμού που κυλάει από κάτω και της σμαραγδενογάλανης λίμνης πιο κει που το υποδέχεται...το νερό, που ίσως σε προστατέψει στο υγρό στοιχείο του αν παραπατήσεις...
τώρα όμως συνεχίζεις τυλιγμένη με το αόρατο πέπλο του κυανόλευκου ουρανού να ισορροπείς...νιώθεις μια έλξη προς τα κάτω αλλά και όχι...νιώθεις κάτι να σε κρατά αλλά και τίποτα...κάτι να θέλει να σε κάνει να πισωπατήσεις, αλλά και να σε σπρώχνει συνάμα να συνεχίσεις...
ως πού θα συνεχίσεις?... πού θέλεις να φτάσεις?... κάπου εκεί μπροστά σου αχνοφαίνεται μια μικρή σχισμή, μια χαραμάδα στον ορίζοντα, που σε περιμένει να την φτάσεις, να σου ανοίξει την πύλη που αναζητάς να βρεις...να ξεφύγεις απ΄την άγνοια και την συμβατότητα της μισής αλήθειας σου, να φτάσεις στο ταιριαστό του πολύχρωμου ψηφιδωτού της ζήσης...
ασυμβίβαστη εσύ, επίμονη ύπαρξη, συνεχίζεις..........ydp
μη! μην κοιτάξεις θα σε καταπιεί το κενό, θα σε αρπάξει στους κόλπους της η άγνοια...ενώ το μέλλον σε περιμένει να χαρεί για την τόλμη σου...
κι εσύ συνεχίζεις να σχοινοβατείς στην άκρη της κορυφογραμμής, εκεί που τελειώνει ο ορίζοντας κι ενώνεται με τον ουρανό...σύννεφα ταξιδεύουν και ζωντανεύουν μέσα στη ματιά σου...κι ο άνεμος αναζητά να σ΄αρπάξει και να χορέψει μαζί σου τον πιο όμορφο αγκαλιαστό χορό στριφογυρίζοντάς σε σαν φυλλαράκι άβουλο...η καταιγίδα αναζητά να σε πλημμυρίσει με ευαισθησίας συναισθήματα και να σε πλανέψει με το φως το άπλετο της αστραπής της, η βροχή να σου χαρίσει την αστάθεια και τη θολούρα του μεθυσμένου πότη απ΄το γλυκόπιοτο της ευτυχίας...
μην κοιτάς...μόνο μπροστά σου να κοιτάς...στου ορίζοντα το απέραντο που θα σε προστατέψει απ΄την πτώση, που θα σε μαγέψει και θα δώσει φτερά στα πόδια σου να συνεχίσεις το λαφροπερπάτημα στον αέρα, ανάμεσα σε σκέψεις και σε αισθήματα, πάνω απ΄το ωχροπράσινο νερό του ποταμού που κυλάει από κάτω και της σμαραγδενογάλανης λίμνης πιο κει που το υποδέχεται...το νερό, που ίσως σε προστατέψει στο υγρό στοιχείο του αν παραπατήσεις...
τώρα όμως συνεχίζεις τυλιγμένη με το αόρατο πέπλο του κυανόλευκου ουρανού να ισορροπείς...νιώθεις μια έλξη προς τα κάτω αλλά και όχι...νιώθεις κάτι να σε κρατά αλλά και τίποτα...κάτι να θέλει να σε κάνει να πισωπατήσεις, αλλά και να σε σπρώχνει συνάμα να συνεχίσεις...
ως πού θα συνεχίσεις?... πού θέλεις να φτάσεις?... κάπου εκεί μπροστά σου αχνοφαίνεται μια μικρή σχισμή, μια χαραμάδα στον ορίζοντα, που σε περιμένει να την φτάσεις, να σου ανοίξει την πύλη που αναζητάς να βρεις...να ξεφύγεις απ΄την άγνοια και την συμβατότητα της μισής αλήθειας σου, να φτάσεις στο ταιριαστό του πολύχρωμου ψηφιδωτού της ζήσης...
ασυμβίβαστη εσύ, επίμονη ύπαρξη, συνεχίζεις..........ydp
12 σχόλια:
Υπέροχο Κείμενο....
σαν προσομοίωση κινησης μπαλαρίνας....
θα το ονομαζα Πατηματα Μικροϊσορροπίας..
Με βήματα σταθερα, κι όμως παντα ορίζουμε υποκειμενικες ισορροπίες..
τα φιλιά μου..... ταλαντωσεις στην ισορροπία της μπαλαρίνας..
Πολύ μου άρεσε !! Ρε σεις... λέτε για μένα μετά... γράφετε ωραία ως εξαιρετικά αρκετοί από εσάς. Λαμπρόν παράδειγμα ο εαυτούλης σου !!!
Συνέχισε. Αράδιαζε τις σκέψεις σου. ΤΟ ΕΧΕΙΣ !!!!
@Κάκια, σ' ευχαριστώ πολύ!!!! Και ναι πιο εντυπωσιακό το "Πατήματα Μικροϊσορροπίας" μου φαίνεται κι εμένα, θα μου επιτρέψεις όμως να κρατήσω το άλλο τελικά... στην αρχή το είχα ονομάσει "στο μικρό στραβοπάτημα" και τελευταία στιγμή σχεδόν το άλλαξα κι έβαλα το παραπάνω... ίσως γιατί η ισορροπία πετυχαίνεται με μικροπατήματα πάντα...
και φυσικά κάθε ακροβάτισσα είναι και μπαλαρίνα, αφού μαθαίνει οπωσδήποτε χορό και πως να στέκεται, ισορροπεί, χορεύει στις μύτες των ποδιών της πριν ανέβει στο σχοινί... πολλά φιλάκια κι από μένα Ποιήτρια των συναισθημάτων με ασυμβίβαστες πολύχρωμες ψηφίδες :)))))
@GiP σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και την ενθάρρυνση!!!!...
ίσως το έχω... ίσως το είχα και πρέπει να ψάξω να το ξαναβρώ (ήμουν πολύ καλή στην έκθεση τώρα που το σκέφτομαι)... να τολμήσω...
κι όσο περισσότερο διαβάζω κι όλους εσάς εδώ μέσα τόσο περισσότερο μου βγαίνει σιγά-σιγά... φιλάκια :))))
Λογάριασέ με στους εκστατικούς σήμερα....
και επίμονα συνέχισε....
πολύ με άγγιξες.
Καλή σου μέρα
@ξωτικό μου, σ΄ευχαριστώ πολύ για το γλυκό σου λόγο συμπαράστασης!!... χαίρομαι τόσο αν κατάφερα να μιλήσω λιγάκι μέσα σου, να με αιστανθείς...φιλάκια πολλά, μια ευχάριστη εβδομάδα σου εύχομαι :)))))
Ασυμβίβαστη εσύ, επίμονη ύπαρξη συνέχισε να γράφεις και να ξεκουράζεις την ψυχή μου:)
@Θεοδοσία μου, ασυμβίβαστη ναι, μα δυστυχώς αρκετά συναισθηματική...
πάντως άκουσα τη συμβουλή σου είδες, και με παρέσυρε κι έφτασα μέχρι εδώ, φιλενάδα...ελπίζω να τα καταφέρω και στη συνέχεια, σ' ευχαριστώ, μ΄αρέσει τόσο μα τόσο, αυτό που μου λες ότι ξεκουράζω την ψυχή σου, μακάρι...!!!!
φιλάκια πολλά-πολλά, μια ευχάριστη κι όσο λιγότερο γίνεται κουραστική εβδομάδα για σένα :))))))
Τούτη η ακροβατκή πορεία στο νήμα πάντα, που έιναι η ζωή μας παρουσιάστηκε εδώ με μια πρωτοτυπία και φαντασία που σε σκλαβώνει. Εκείνη η "χαραμάδα στον ορίζοντα" που όλοι αναζητούμε είναι ο στόχος τελικά. Έχουμε όλοι την "τεχνική" να τον προσεγγίσουμε αλώβητοι απλώς κοιτώντας μόνο μπροστά μας.
Βαθύτατα φιλοσοφικό και υπέροχα δοσμένο.
Σε χαίρομαι αληθινά!!
@Χριστόφορε, εσύ μου το λες αυτό?... σ' ευχαριστώ πάρα πολύ, έχει μεγάλη σημασία για μένα που μου είπες ότι κατάφερα να σκλαβώσω λίγο κάποιες μικρές πτυχές της σκέψης σου!!!
σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ και μόνο που είπες ότι χαίρεσαι ΕΣΥ ν α δ ι α β ά ζ ε ι ς εμένα...καλή σου εβδομάδα, απ΄ τη βαθύτατα σκλαβωμένη απ΄την γοητεία της πένας σου μπλογκοφίλη :)))))
πολυ ρομαντικο μεσα στον πολεμο.Αλλα καλο
@Δημήτρη σ΄ευχαριστώ πολύ!!!
Μέσα στον πόλεμο της πραγματικότητας κατά του ρομαντισμού, κατά της ονειροπόλησης, κατά της φαντασίας και κατά της ελπίδας ε?
Κι όμως εγώ θα συνεχίσω να λέω την άγνοια, άγνοια...το συμβιβασμό, συμβιβασμό... την αλήθεια, αλήθεια...το όνειρο, όνειρο...την ελπίδα, ελπίδα και θα εύχομαι τα καλύτερα να συμβούν...
Δημοσίευση σχολίου