κι ο χρόνος στο κατόπι σου...

προσπάθησες του χρόνου την κλεψύδρα να αδειάσεις                                          

κι ύστερα έβαλες κόντρα στους δείκτες του ηλιακού του ρολογιού

μα αλίμονο δε στάθηκαν, τρέχουν πάνω στο διάγραμμα...

κι είπες τον ήλιο να κρύψεις πίσω από σύννεφα

μα ο άνεμος στα σκόρπισε κι εκείνος τη ρότα του ακλουθεί...

πήρες λοιπόν το δρόμο με τις ανθισμένες μπουκαμβίλιες,

ένα απόκοσμο άγνωστο φως πλέκει τις στροφές του...
παρακεί το μονοπάτι  με τα διάσπαρτα γιούλια σε καλούσε 

και το ακολουθείς τραβώντας προς τη λησμονιά,
θέλοντας ν' αποφύγεις το χρόνο που σε καταδιώκει...

με το νερό της ανίας έπνιξες την θλίψη σου,

ποτίζοντας ανεμώνες και παπαρούνες στο διάβα σου,
μα στο μούχρωμα της μέρας εκείνες ρίξαν τα πέταλά τους

κι η ασημολουσμένη μάγισσα πήρε να τα μαζεύει 

στις ροζιασμένες χούφτες της, να τα κάνει  ξόρκι της αγάπης...

νεράιδες και ξωτικά από το απόκρυφο του μεγάλου δάσους
υφαίνουν μαβιά πέπλα του έρεβους στην πλάση,
κι εσύ με γλυκοφύσημα πνοής από τα ρόδινά σου χείλη,
στα μαλαματένια σου δαχτυλάκια τις νότες φλάουτου χαϊδεύεις 

και μελωδίας διαλάλημα σκορπάς τριγύρω εκστατικό...
                            
                     μα ο χρόνος πάντα στο κατόπι σου...

άκου με, είπα, τα δάκρυά σου κάνε φυλαχτό,
τη λήθη σου θλιπτικό ομοίωμα άχυρου στου χρόνου το περβόλι,
κι έλα καθώς σκοτάδι σε τυλίγει,  μαγείας φωταχτίδα

και ξάπλωσε σιμά μου, να γείρω για λίγο πλάι σου,

σαν σε αγγέλων αγκάλη, νά βρω γαλήνη...

                                        
κι εγώ θα λύσω για σε του χρόνου την εξίσωση............ydp