Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

               κι ο χρόνος στο κατόπι σου...

προσπάθησες του χρόνου την κλεψύδρα να αδειάσεις                                          
κι ύστερα έβαλες κόντρα στους δείκτες του ηλιακού του ρολογιού
μα αλίμονο δε στάθηκαν, τρέχουν πάνω στο διάγραμμα...
κι είπες τον ήλιο να κρύψεις πίσω από σύννεφα
μα ο άνεμος στα σκόρπισε κι εκείνος τη ρότα του ακλουθεί...

πήρες λοιπόν το δρόμο με τις ανθισμένες μπουκαμβίλιες,
ένα απόκοσμο άγνωστο φως πλέκει τις στροφές του...
παρακεί το μονοπάτι  με τα διάσπαρτα γιούλια σε καλούσε 
και το ακολουθείς τραβώντας προς τη λησμονιά,
θέλοντας ν' αποφύγεις το χρόνο που σε καταδιώκει...

με το νερό της ανίας έπνιξες την θλίψη σου,
ποτίζοντας ανεμώνες και παπαρούνες στο διάβα σου,
μα στο μούχρωμα της μέρας εκείνες ρίξαν τα πέταλά τους
κι η ασημολουσμένη μάγισσα πήρε να τα μαζεύει 
στις ροζιασμένες χούφτες της, να τα κάνει  ξόρκι της αγάπης...

νεράιδες και ξωτικά από το απόκρυφο του μεγάλου δάσους
υφαίνουν μαβιά πέπλα του έρεβους στην πλάση,
κι εσύ με γλυκοφύσημα πνοής από τα ρόδινά σου χείλη,
στα μαλαματένια σου δαχτυλάκια τις νότες φλάουτου χαϊδεύεις 
και μελωδίας διαλάλημα σκορπάς τριγύρω εκστατικό...
                            
                     μα ο χρόνος πάντα στο κατόπι σου...

άκου με, είπα, τα δάκρυά σου κάνε φυλαχτό,
τη λήθη σου θλιπτικό ομοίωμα άχυρου στου χρόνου το περβόλι,
κι έλα καθώς σκοτάδι σε τυλίγει,  μαγείας φωταχτίδα
και ξάπλωσε σιμά μου, να γείρω για λίγο πλάι σου,
σαν σε αγγέλων αγκάλη, νά βρω γαλήνη...
                                        
κι εγώ θα λύσω για σε του χρόνου την εξίσωση............ydp


 

6 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Μα τι να πω; Τι μπορώ να πω.
Ότι και να πω των λέξεων μου η κλεψύδρα είναι που θα αδειάσει.
Αν η λέξη "ΥΠΕΡΟΧΟ" δραπετεύσει από την κλεψύδρα μου ας φύγει. Χαλάλι!

ღ oneiremataღ είπε...

@Χριστόφορε, σ΄ευχαριστώ πολύ!!! Η δική σου κλεψύδρα των λέξεών σου και των καλοπροαίρετων σχολιασμών σου, δεν θ΄αδειάσει ποτέ μιας κι ανανεώνεται το περιεχόμενό της καθημερινά απ΄τα όμορφα συναισθήματα που τρέφει η ψυχή σου για τους φίλους και συνμπλόγκερ σου... καλό σου βραδάκι :)))))

to alataki είπε...

Η ευασθησία, φόντο ακουαρέλλας στους στίχους σου...

Theodosia είπε...

Καλησπέρα κουκλί μου.
Υπέροχη η κλεψύδρα σου.

ღ oneiremataღ είπε...

@Ιωάννα μου, ναι, αποτυπώματα ευαισθησίας, συλλογισμών και στιγμών να χαραχτούν στις σελίδες της ψυχής κόντρα στου χρόνου το δεφτέρι... πολλά φιλάκια :)))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Θεοδοσία μου, άφθαρτη η κλεψύδρα, ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει, το σκιάχτρο μου στο περβόλι του, η λήθη, δεν μπόρεσε να τον σταματήσει...άραγε μόνο η αγάπη να είναι εκείνη που μπορεί να λύσει την εξίσωση του χρόνου...σ΄ευχαριστώ φιλενάδα, καλό σου βράδυ, φιλάκια πολλά :)))))