ΖΕΝ - ΧΑΙΚΟΥ

Το Χαικού είναι ένα ποιητικό είδος που έχει τις ρίζες του στην Ιαπωνική ποίηση και αποτελείται από 3 στίχους 17 συλλαβών συνολικά .

· 5

· 7

· 5

Ο κατ’εξοχήν εκφραστής αυτής της ποίησης που άνθισε στην Ιαπωνία τον 17^ο αιώνα θεωρείται ο Ματσουό Μπασό (1644-1694).

Ένα από τα πιο διαδεδομένα ποιήματα του είναι το ακόλουθο:

Η παλιά γέφυρα

ένας βάτραχος πηδά

ήχος του νερού.

Στην Ευρώπη πρωτοεμφανίζεται στις αρχές του 20^ου αιώνα.

Εζρα Πάουντ, Μπόρχες, Αλλεν Γκινσμεργκ, Τζακ Κέρουακ, Οκτάβιο Πάζ και άλλοι ποιητές εκφράζονται και επηρεάζονται από το Χαικού.

Είναι το σχήμα ενός στοχασμού τόσο απόλυτα απλού και χαριτωμένου, που το μετατρέπει σε ρίγος, ψίθυρο και σε άρωμα πνοής ζεφύρου…” Paul Valery

Στην Ελλάδα το 1940 ο Γ. Σεφέρης στην ποιητική του συλλογή «Τετράδιο Γυμνασμάτων » περιλαμβάνει με τον τίτλο

«Δεκαέξι Χαικού»

ποιήματα επηρεασμένα από αυτό το είδος (δείτε μερικά):

ΔΕΚΑΕΞΙ ΧΑΪΚΟΥ - Σεφέρης

τούτο το ακαριαίον...  

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ

Α'
Στάξε στη λίμνη

μόνο μια στάλα κρασί

και σβήνει ο ήλιος.

Β'
Στον κάμπο ούτ' ένα

τετράφυλλο τριφύλλι'
ποιος φταίει απ' τους τρεις;

Ε'
Τα δάχτυλά της
στο θαλασσί μαντίλι
κοίτα: κοράλλια.

ΙΕ' 

Βουλιάζει ο κόσμος
κρατήσου, θα σ' αφήσει
μόνο στον ήλιο.

ΙΣΤ'

Γράφεις·
το μελάνι λιγόστεψε
η θάλασσα πληθαίνει.

 Xαικού, ένα σύντομο ποίημα με καθορισμένα όρια που ωθεί την ποιητική έκφραση σε τέτοια πυκνότητα, λιτότητα και αφαιρετική διαύγεια ώστε να συμπυκνώνει το νόημα του κόσμου στο σύμπαν των 17 συλλαβών, που έχει το χαρακτηριστικό ενός ευχάριστου ξαφνιάσματος για κάτι οικείο και καθημερινό, που λέγεται ήρεμα και ευγενικά, αγγίζοντας τα πράγματα στην ουσία τους...

πηγή