Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Θαλασσινό του Νοέμβρη - Δ. Ι. Λο'ί'ζος


Κρεσέντο το κύμα στην άμμο.
Το καφενείο "Η Αίγλη" έρημο.
Μια καρέκλα ξύλινη,
η τουρίστρια καθισμένη,
ο ήλιος ζεσταίνει το πρόσωπό της στην παγωνιά.

Ηλιογραμμές στην διάφανη αμμουδιά.
Καθρεφτισμένο το πρόσωπό σου, γελά.
Αναποδογυρισμένες οι καρέκλες στην άκρη
(η βροχή δεν θα τις πιάνει).

Η τουρίστρια με την Tribune, χάθηκε.
Η ξύλινη καρέκλα, άδεια.
"Η Αίγλη" καταρρέει τον Νοέμβρη.

 Δ. Ι. Λο'ί'ζος

13 σχόλια:

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

Μια καλημέρα θα σου πω
Για μια ωραία μέρα
Είναι ευχή από καρδιάς
Και τίποτα πιο πέρα.


Θέλω να είσαι
Εσύ καλά
Και όλοι οι δικοί σου
Ένα γλυκό χαμόγελο
Να είναι η ζωή σου!

ღ oneiremataღ είπε...

@Μάγε μου καλημέρα σου
δεκτές και οι ευχές σου,
ανταποδίδω στη στιγμή
διπλές να 'ν' οι χαρές σου.

ο ήλιος πάντα την καρδιά
εύχομαι να σου ζεσταίνει
κι ένα γλυκό χαμόγελο
στα χείλη σου ν' ανατέλλει.

τουρίστας ποτέ σου μη φανείς
στο κύμα της ακρογιαλιάς
κι η αίγλη σου να θρονιαστεί
στην καρέκλα σου στην χρονοαμμουδιά...

Νικήτα παρασύρθηκα μάλλον λίγο...ό,τι θέλω γράφω μου φαίνεται...
ευχαριστώ και πάλι για την πολύ όμορφή σου καλημέρα όμως!!! :))))

Ανώνυμος είπε...

Όμορφο!!!!

:)))

καλησπερα

ღ oneiremataღ είπε...

@Κούλα,
καλησπέρα σου κι από μένα, ένα ευχάριστο απόγευμα...χαίρομαι που σου άρεσε :))))

α Κενταύρου είπε...

To αίσθημα της μοναξιάς σε μια παραλία που σφύζει από ζωή,αυτό το αίσθημα τόχω ζήσει τόσο έντονα ώστε έχει στοιχειώσει μέσα μου.

ღ oneiremataღ είπε...

@Kένταυρε,
στο ποίημα γίνεται αναφορά στο καφενεδάκι της ακρογιαλιάς που τέλος φθινοπώρου πια, μένει ερημικό και μοναχό...το ίδιο μοναχική και η τουρίστρια καθώς στην παραλία μόνο ο απόηχος του κύματος της θάλασσας ακούγεται...

εσύ μόλις μίλησες για μια άλλη μοναξιά εκείνη που σε κάνει να χάνεσαι μέσα στις σκέψεις του μυαλού σου, χωρίς να νοιάζεσαι για το αν υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι γύρω σου' που σε κάνει να θέλεις να μην υπάρχεις παρά μόνο εκεί που το μυαλό σου ηθελημένα αφήνεται να ηττηθεί από το πεπερασμένο της όρασης και να επιθυμεί μόνο ν' ανοίξει τα μάτια της ψυχής στα όνειρα' εκείνη που σε στηλιτεύει' που σε σημαδευει με ουλές που δε φαίνονται αλλά είναι πολύ βαθιές, πονάνε και δεν έχουν εύκολη γιατρειά' σα φάντασμα σε στοιχειώνει, σα σκιά σε τυλίγει, εκείνη που πρέπει να την ξεπερνάμε όταν είναι προβληματική και αρνητική για μας...

εκτός κι αν είναι επιλογή μας...η συνειδητή επιλογή να σταθεί κανείς παράμερα...που αισθάνεται πως τον βοηθάει αυτή η στάση ζωής που τηρούν κι άλλα πολλά άτομα, γιατί νιώθουν πως αφιερώνουν χρόνο να μπουν στον πυρήνα της ύπαρξης και ν΄ ανακαλύψουν την χαρά,την σιωπή,την ομορφιά,την δημιουργικότητα που έχουν μέσα τους και τους βγαίνει με το να προσφέρουν στο σύνολο με την τέχνη ή το στοχασμό τους...

τη μοναξιά πολλές φορές την αισθανόμαστε, νομίζω, όταν το περιβάλλον μας δεν μας ικανοποιεί, όταν ο σύντροφος μας αφήνει, όταν οι φίλοι δεν είναι "αρκετοί", όταν ανακαλύπτουμε ότι οι σχέσεις δεν είναι ουσίας...αισθάνεσαι μοναξιά γιατί δεν εισπράττεις... όλοι ανακαλύπτουμε όταν βάζουμε τις σχέσεις μας στο μικροσκόπιο ότι τις περισσότερες τις συντηρούμε για να αποφύγουμε την αλήθεια... σαν παυσίπονο, σαν δεκανίκι... η ίδια η εξελιγμένη εποχή μας
προωθεί την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου...

«Ω, αιώνια νύχτα! Πότε θα διαλυθείς; Πότε θα δουν τα μάτια μου το φως;
Σύντομα, σύντομα παλικάρι, ή ποτέ.»
(Ο Μαγικός Αυλός)

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Μοναξιά και μελαγχολία τόσο όμορφα δοσμένα. Αλλά από την άλλη μεριά αυτή η ησυχία είναι και λυτρωτική.
Καλό σου βράδυ.

ღ oneiremataღ είπε...

@Χριστόφορε,

η ησυχία αυτή είναι τόσο σιωπηλή,
η μοναξιά ετούτη τόσο άχρωμη...
από κάπου μέσα μου όμως αναδύεται μουσική'
πιτσιλιές πάνω σε γκρίζο φόντο,
και το αποτύπωμα άχνισμα...

καλημέρα σου, πολλά φιλάκια :))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Θεοδοσία,
σε καταλαβαίνω φιλενάδα, το ΄χουν αυτό οι μέρες τούτες με το μπλέξιμο που έχεις κάνει...
αλλά απ΄την άλλη κι επειδή
"Στον άνθρωπο κάθε στενοχώρια, κάθε θλίψη, υποχωρεί μπρος στην αγωνιστική διάθεση"...
παρά την κούρασή σου λοιπόν, φαντάζομαι πως είσαι καλά...

απ΄την άλλη πάλι εγώ έχω μείνει σε κείνο το ιδεολογικό
"Ένας μόνο λόγος δικαιολογεί τον αγώνα σ' έναν άνθρωπο: η πίστη σε κάτι"...

καλημέρα σου φιλενάδα, πολλά φιλάκια :)))))

ξωτικό είπε...

κι όμως όταν ....
η Αίγλη αποχωρεί ....η ουσία έρχεται !!!

(τι ωραία φωτό !!!!)

ღ oneiremataღ είπε...

@ξωτικό μου,
ω ναι...!!!! η αίγλη, το λαμποκόπημα, όταν υπάρχει βέβαια, δεν αποχωρεί - εκτός κι αν αναφέρεσαι στη μυθολογία και στη νύμφη των εσπερίδων, δευτερεύουσα θεότητα που είχε αυτό το όνομα -
ή καταρρέει ή χάνεται σιγά-σιγά...
πάντως η λάμψη παρασύρει εύκολα, αλλά και κουράζει εύκολα πολλές φορές το μάτι, οπότε αναζητώντας ξεκούραση απλά, αλλά και διέξοδο ή ολοκλήρωση του νου βρίσκει τον παλμό και την ηρεμία στην υπόσταση της πραγματικότητας και της ουσίας...
φιλάκια πολλά :)))))

Apokalipsis999 είπε...

Η «Αίγλη» μάλλον θυμίζει την Περσεφόνη, μιας και λίγοι γνωρίζουν τη γοητεία της αμμουδιάς πέραν του καλοκαιρινού μπάνιου.
Πάντως η θάλασσα απέναντι της «Αίγλης» έχει αρκετή υπομονή...

ღ oneiremataღ είπε...

@Αποκάλυψη του 999,
πλανεύτρα η θάλασσα, μην ακούς το τραγούδι της, να σε παρασύρει θέλει στους αφρισμένους κυματισμούς της... στο φιλί της όμως, κάτι μου λέει πως δε θα μπορέσεις ν' αντισταθείς...

πάντως αυτή την εποχή έχει τη δυνατότητα να χτυπάει αλύπητα την "αίγλη" όταν θυμώνει και να την χαϊδεύει απαλά σαν γαληνεύει...