Κρεσέντο το κύμα στην άμμο.
Το καφενείο "Η Αίγλη" έρημο.
Μια καρέκλα ξύλινη,
η τουρίστρια καθισμένη,
ο ήλιος ζεσταίνει το πρόσωπό της στην παγωνιά.
Ηλιογραμμές στην διάφανη αμμουδιά.
Καθρεφτισμένο το πρόσωπό σου, γελά.
Αναποδογυρισμένες οι καρέκλες στην άκρη
(η βροχή δεν θα τις πιάνει).
Η τουρίστρια με την Tribune, χάθηκε.
Η ξύλινη καρέκλα, άδεια.
"Η Αίγλη" καταρρέει τον Νοέμβρη.
Δ. Ι. Λο'ί'ζος
|
13 σχόλια:
Μια καλημέρα θα σου πω
Για μια ωραία μέρα
Είναι ευχή από καρδιάς
Και τίποτα πιο πέρα.
Θέλω να είσαι
Εσύ καλά
Και όλοι οι δικοί σου
Ένα γλυκό χαμόγελο
Να είναι η ζωή σου!
@Μάγε μου καλημέρα σου
δεκτές και οι ευχές σου,
ανταποδίδω στη στιγμή
διπλές να 'ν' οι χαρές σου.
ο ήλιος πάντα την καρδιά
εύχομαι να σου ζεσταίνει
κι ένα γλυκό χαμόγελο
στα χείλη σου ν' ανατέλλει.
τουρίστας ποτέ σου μη φανείς
στο κύμα της ακρογιαλιάς
κι η αίγλη σου να θρονιαστεί
στην καρέκλα σου στην χρονοαμμουδιά...
Νικήτα παρασύρθηκα μάλλον λίγο...ό,τι θέλω γράφω μου φαίνεται...
ευχαριστώ και πάλι για την πολύ όμορφή σου καλημέρα όμως!!! :))))
Όμορφο!!!!
:)))
καλησπερα
@Κούλα,
καλησπέρα σου κι από μένα, ένα ευχάριστο απόγευμα...χαίρομαι που σου άρεσε :))))
To αίσθημα της μοναξιάς σε μια παραλία που σφύζει από ζωή,αυτό το αίσθημα τόχω ζήσει τόσο έντονα ώστε έχει στοιχειώσει μέσα μου.
@Kένταυρε,
στο ποίημα γίνεται αναφορά στο καφενεδάκι της ακρογιαλιάς που τέλος φθινοπώρου πια, μένει ερημικό και μοναχό...το ίδιο μοναχική και η τουρίστρια καθώς στην παραλία μόνο ο απόηχος του κύματος της θάλασσας ακούγεται...
εσύ μόλις μίλησες για μια άλλη μοναξιά εκείνη που σε κάνει να χάνεσαι μέσα στις σκέψεις του μυαλού σου, χωρίς να νοιάζεσαι για το αν υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι γύρω σου' που σε κάνει να θέλεις να μην υπάρχεις παρά μόνο εκεί που το μυαλό σου ηθελημένα αφήνεται να ηττηθεί από το πεπερασμένο της όρασης και να επιθυμεί μόνο ν' ανοίξει τα μάτια της ψυχής στα όνειρα' εκείνη που σε στηλιτεύει' που σε σημαδευει με ουλές που δε φαίνονται αλλά είναι πολύ βαθιές, πονάνε και δεν έχουν εύκολη γιατρειά' σα φάντασμα σε στοιχειώνει, σα σκιά σε τυλίγει, εκείνη που πρέπει να την ξεπερνάμε όταν είναι προβληματική και αρνητική για μας...
εκτός κι αν είναι επιλογή μας...η συνειδητή επιλογή να σταθεί κανείς παράμερα...που αισθάνεται πως τον βοηθάει αυτή η στάση ζωής που τηρούν κι άλλα πολλά άτομα, γιατί νιώθουν πως αφιερώνουν χρόνο να μπουν στον πυρήνα της ύπαρξης και ν΄ ανακαλύψουν την χαρά,την σιωπή,την ομορφιά,την δημιουργικότητα που έχουν μέσα τους και τους βγαίνει με το να προσφέρουν στο σύνολο με την τέχνη ή το στοχασμό τους...
τη μοναξιά πολλές φορές την αισθανόμαστε, νομίζω, όταν το περιβάλλον μας δεν μας ικανοποιεί, όταν ο σύντροφος μας αφήνει, όταν οι φίλοι δεν είναι "αρκετοί", όταν ανακαλύπτουμε ότι οι σχέσεις δεν είναι ουσίας...αισθάνεσαι μοναξιά γιατί δεν εισπράττεις... όλοι ανακαλύπτουμε όταν βάζουμε τις σχέσεις μας στο μικροσκόπιο ότι τις περισσότερες τις συντηρούμε για να αποφύγουμε την αλήθεια... σαν παυσίπονο, σαν δεκανίκι... η ίδια η εξελιγμένη εποχή μας
προωθεί την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου...
«Ω, αιώνια νύχτα! Πότε θα διαλυθείς; Πότε θα δουν τα μάτια μου το φως;
Σύντομα, σύντομα παλικάρι, ή ποτέ.»
(Ο Μαγικός Αυλός)
Μοναξιά και μελαγχολία τόσο όμορφα δοσμένα. Αλλά από την άλλη μεριά αυτή η ησυχία είναι και λυτρωτική.
Καλό σου βράδυ.
@Χριστόφορε,
η ησυχία αυτή είναι τόσο σιωπηλή,
η μοναξιά ετούτη τόσο άχρωμη...
από κάπου μέσα μου όμως αναδύεται μουσική'
πιτσιλιές πάνω σε γκρίζο φόντο,
και το αποτύπωμα άχνισμα...
καλημέρα σου, πολλά φιλάκια :))))
@Θεοδοσία,
σε καταλαβαίνω φιλενάδα, το ΄χουν αυτό οι μέρες τούτες με το μπλέξιμο που έχεις κάνει...
αλλά απ΄την άλλη κι επειδή
"Στον άνθρωπο κάθε στενοχώρια, κάθε θλίψη, υποχωρεί μπρος στην αγωνιστική διάθεση"...
παρά την κούρασή σου λοιπόν, φαντάζομαι πως είσαι καλά...
απ΄την άλλη πάλι εγώ έχω μείνει σε κείνο το ιδεολογικό
"Ένας μόνο λόγος δικαιολογεί τον αγώνα σ' έναν άνθρωπο: η πίστη σε κάτι"...
καλημέρα σου φιλενάδα, πολλά φιλάκια :)))))
κι όμως όταν ....
η Αίγλη αποχωρεί ....η ουσία έρχεται !!!
(τι ωραία φωτό !!!!)
@ξωτικό μου,
ω ναι...!!!! η αίγλη, το λαμποκόπημα, όταν υπάρχει βέβαια, δεν αποχωρεί - εκτός κι αν αναφέρεσαι στη μυθολογία και στη νύμφη των εσπερίδων, δευτερεύουσα θεότητα που είχε αυτό το όνομα -
ή καταρρέει ή χάνεται σιγά-σιγά...
πάντως η λάμψη παρασύρει εύκολα, αλλά και κουράζει εύκολα πολλές φορές το μάτι, οπότε αναζητώντας ξεκούραση απλά, αλλά και διέξοδο ή ολοκλήρωση του νου βρίσκει τον παλμό και την ηρεμία στην υπόσταση της πραγματικότητας και της ουσίας...
φιλάκια πολλά :)))))
Η «Αίγλη» μάλλον θυμίζει την Περσεφόνη, μιας και λίγοι γνωρίζουν τη γοητεία της αμμουδιάς πέραν του καλοκαιρινού μπάνιου.
Πάντως η θάλασσα απέναντι της «Αίγλης» έχει αρκετή υπομονή...
@Αποκάλυψη του 999,
πλανεύτρα η θάλασσα, μην ακούς το τραγούδι της, να σε παρασύρει θέλει στους αφρισμένους κυματισμούς της... στο φιλί της όμως, κάτι μου λέει πως δε θα μπορέσεις ν' αντισταθείς...
πάντως αυτή την εποχή έχει τη δυνατότητα να χτυπάει αλύπητα την "αίγλη" όταν θυμώνει και να την χαϊδεύει απαλά σαν γαληνεύει...
Δημοσίευση σχολίου