φεύγουν οι άνθρωποι...

θυμήσου κάποτε δεν ήτανε αλλιώς 
κι όλα μοιάζανε σκοτάδι μες στο φως..
κι έμαθες κάτω από ξεραμένων φύλλων σωρούς

να κρύβεις λόγια γι΄ άσχημους καιρούς'

 να τα τώρα δες,

ξάφνου πάλι μοναχή
με βήμα σε χλωμού δρόμου τη βοή..
πλάσμα καταιγίδας ανταριασμένης

δεμένη μ' αλυσίδα άγκυρας σκουριασμένης..

μη σε αγγίζουν οι άδειοι χρόνοι, 
ίσως μια μέρα στην βροχή χαθούμε όλοι..

φεύγουν οι άνθρωποι το ξέρεις...
δικοί μας άνθρωποι,γνωστοί μας, 
μα κι εκείνοι οι άγνωστοί μας...
έρχονται, στέκονται,
περνούν και φεύγουν'
σα μια στιγμή, σε μια στιγμή, 
σε μια τόση δα στιγμή...
ανοιγοκλείσιμο  στα βλέφαρα'
μέχρι να πεις αντίο ή σ' αγαπάω...
φεύγουν οι άνθρωποι γιατί το θέλουν,
φεύγουν οι άνθρωποι χωρίς να θέλουν...

μια στιγμούλα φτάνει  

να γίνουν ανάμνηση, μικρή ή μεγάλη...

μοναδική ελπίδα
μη σβηστούν οι λαξευμένοι
στης καρδιάς τα φύλλα...

κι εσύ,

ανακυκλώνεις  τα όνειρα, 

τις σκέψεις, 

τα ανείπωτα, τις σιωπές 

σε προσκήνιο έκφρασης'

ζωής συναίσθηση

καθώς εκείνοι φτάνουν..

καθώς εκείνοι φεύγουν.. 

 κι ελπίδας σημάδι

τα περασμένα να μη δει

              της λησμονιάς πηγάδι...... ydp