Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

φεύγουν οι άνθρωποι...

θυμήσου κάποτε δεν ήτανε αλλιώς 
κι όλα μοιάζανε σκοτάδι μες στο φως..
κι έμαθες κάτω από ξεραμένων φύλλων σωρούς
να κρύβεις λόγια γι΄ άσχημους καιρούς'
 να τα τώρα δες,
ξάφνου πάλι μοναχή
με βήμα σε χλωμού δρόμου τη βοή..
πλάσμα καταιγίδας ανταριασμένης
δεμένη μ' αλυσίδα άγκυρας σκουριασμένης..
μη σε αγγίζουν οι άδειοι χρόνοι, 
ίσως μια μέρα στην βροχή χαθούμε όλοι..
φεύγουν οι άνθρωποι το ξέρεις...
δικοί μας άνθρωποι,γνωστοί μας, 
μα κι εκείνοι οι άγνωστοί μας...
έρχονται, στέκονται,
περνούν και φεύγουν'
σα μια στιγμή, σε μια στιγμή, 
σε μια τόση δα στιγμή...
ανοιγοκλείσιμο  στα βλέφαρα'
μέχρι να πεις αντίο ή σ' αγαπάω...
φεύγουν οι άνθρωποι γιατί το θέλουν,
φεύγουν οι άνθρωποι χωρίς να θέλουν...
μια στιγμούλα φτάνει  
να γίνουν ανάμνηση, μικρή ή μεγάλη...
μοναδική ελπίδα
μη σβηστούν οι λαξευμένοι
στης καρδιάς τα φύλλα...
κι εσύ,
ανακυκλώνεις  τα όνειρα, 
τις σκέψεις, 
τα ανείπωτα, τις σιωπές 
σε προσκήνιο έκφρασης'
ζωής συναίσθηση
καθώς εκείνοι φτάνουν..
καθώς εκείνοι φεύγουν.. 
 κι ελπίδας σημάδι
τα περασμένα να μη δει
              της λησμονιάς πηγάδι...... ydp





22 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

«Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Εκκλ. 1,2)
Ότι έρχεται, Θα φεύγει...
και για να ξορκίσουμε αυτήν τη νομοτέλεια,
οφείλουμε να έχουμε γεμάτο το καντήλι της μνήμης.

kariatida62 είπε...

Ονειρεμάτα μου Καλησπέρα!
Φεύγουν οι άνθρωποι και έρχονται...
Και συ μέσα απ'τoυς στίχους σου, μας τους δείχνεις με τον καλύτερο τρόπο!
Το μαμούνι μου έδωσε αυτο να σου αφιερώσω:http://www.youtube.com/watch?v=Ie6ShR6Fdr4
Βλέπεις δεν άφησες ούτε μια τόσο δα τρυπούλα για νάρθει να στο χαρίσει το ίδιο! χαχα!

~reflection~ είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=0QPDv54Mq98


Οι άνθρωποι, ματια μου όμορφα, φτανει να ερθουν μία φορα... και ακομη κι αν θελουν να φύγουν δεν μπορουν.....

Κομματια τους μενουν πισω...
μεσα στα χερια μας...
μεσα στην καρδιά μας..
μεσα στην καθημερινότητα καθως ετοιμαζω τον καφε, ψαχνω την κουπα σου ακομη να τη γεμισω....

τοσα χρονια μακριά σου..
κι ακομη γεμιζω την κουπα σου και πινω τον πρωινό καφε μου μαζί σου!!!


τα φιλιά μου....ριγμενα στης ληθης το πηγαδι.... εκει που θα πεσω κι εγω... αν γινουν αληθεια τα ποιηματα και φυγεις αληθινα!....

Despina είπε...

με την ανακύκλωση
τίποτα δεν πάει χαμένο!!!
Καλή εβδομάδα!!

Ανώνυμος είπε...

Aχ oneiremata μου... ευαίσθητο σημείο άγγιξες.
Φεύγουν οι άνθρωποι, όταν όμως φεύγουν χωρίς να το θέλουν πονάει πιο πολύ!!!!

ღ oneiremataღ είπε...

@Αποκάλυψη999,
έρχονται οι άνθρωποι και φεύγουν, κι εσύ νιώθεις πως υπάρχεις για όλες εκείνες τις στιγμές που σου χάρισαν και για να συνεχίσουν να έρχονται και να φεύγουν άνθρωποι' κι η ανάμνησή τους -όχι όλων- ανεξίτηλη, κόντρα στους δείκτες του χρόνου που τρέχουν ασταμάτητα και κόντρα στη φθορά της φλόγας του μικρού καντηλιού της μνήμης που σιγοσβήνει...

ღ oneiremataღ είπε...

@Κάρυ και ΜΑΜΟΥΝΙ,
σας ευχαριστώ -το ξέρω μου το ΄χει/ το ΄χετε ξαναπεί πως δε μπορεί να μπει εδώ εκείνο...-

"...αυτός ο άνθρωπος που στέκεται σκυφτός
για να ξεχάσει δε μπορεί αυτούς που φεύγουν

Είναι η αγάπη ένα αμάξι με φτερά
από τη γη στον ουρανό για να πετάξεις
αυτούς που φεύγουν να τους βρεις δεν είναι αργά
όλα η αγάπη μπορεί να τα αλλάξει."

μάλλον κρύβεται το απόλυτο νόημα σ΄αυτούς τους στίχους' μόνο η αγάπη μπορεί να κάνει κάποιους ανθρώπους να μη φύγουν, να φύγουν και να επιστρέψουν ή αν φύγουν να μείνουν κοντά μας μέσα στις κρύπτες του μυαλού και της ψυχής μας βαθιά χαραγμένοι, χωρίς να λησμονούνται...μόνο η αγάπη έχει τον τρόπο να κάνει τους ανθρώπους να γνωρίσουν τα μυστικά της καρδιάς τους κι έτσι να γίνουν κομμάτι της καρδιάς της ίδιας της ζωής...μόνο η αγάπη έχει το δικαίωμα αυτούς που φεύγουν να τους αφήσει ελεύθερους να φύγουν, αλλά να ζωντανεύει την ελπίδα της επιστροφής τους ή της ανάμνησής τους, και δικαίωμα να βοηθάει στην ωρίμανση και ανακάλυψη της υπόστασης του καθενός μας...
πολλά φιλάκια :)))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Ποιήτρια των συναισθημάτων,

"Τα χάδια μου τα πέταξα
Στις λήθης το πηγάδι
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι

Με διαβατάρικα πουλιά
Έρωτα να μην πιάνεις
Γιατί είναι διαβατάρικα
Και γρήγορα τα χάνεις"...

δε μπορώ να διαφωνήσω μαζί σου σε κάτι, ας λέει το τραγούδι για διαβατάρικα πουλιά (τα περισσότερα όμως ξαναγυρίζουν πίσω την άνοιξη) άλλωστε κι οι άνθρωποι, έρχονται, στέκονται, περνούν και φεύγουν, αλλά πάντα ένα κομμάτι τους μένει μαζί μας, "πατήματα" ή "λαφροπετάγματα" δικά τους στην ψυχή μας.. όλες εκείνες οι στιγμές που μας χάρισαν, όλες εκείνες οι στιγμές που μας ένωσαν,όλες εκείνες οι πολύτιμες στιγμές που θέλει να παρασύρει μακριά μας το νερό της λησμονιάς ποτίζοντας το χρόνο για να ευδοκιμήσουν οι λωτοκαρποί του, μένουν καλά γαντζωμένες στις κορυφές της ψυχής μας ανέπαφες, χάδια στα κλαδιά της και στη σκέψη, όταν τις κρατάς καλά φυλαγμένες και τις φέρνεις συχνά στο προσκήνιο της μνήμης και της έκφρασης...
εγώ δεν πάω πουθενά πάντως, ακόμα' εδώ θα μείνω, ας λένε οι στίχοι του ποιήματος, γι΄ άλλα λένε...
πολλά φιλάκια :)))))

ღ oneiremataღ είπε...

@ποιήτρια του μωβ ονειρικού,
ανακυκλώνουμε ειπωμένα κι ανείπωτα, σιωπές, στιγμές κι αποτυπώματα για να παραμείνουν αναρίθμητα σημάδια ύπαρξης ζωής και συναισθημάτων ...κι αν είναι δύσκολα τα λόγια είτε να ειπωθούν είτε να γραφούν, πάντα εκείνα είναι τα πιο αγαπημένα, πάντα εκείνα θα εκφράζουν και θα διαιωνίζουν το τραγούδι της καρδιάς και τις εικόνες που χρωματίζουν κι απεικονίζουν την υπόστασή της...
πολλά φιλάκια :))))

ღ oneiremataღ είπε...

@Κρινάκι μου ευαίσθητο και σπάνιο,
φεύγουν οι άνθρωποι, ναι...κι αυτό πονάει, όταν είναι τόσο αγαπημένοι...κι αυτούς κι εσένα... κι αν φεύγουν χωρίς να το θέλουν, πονάει περισσότερο'
κι όμως ακόμα περισσότερο πονάει όταν εκείνοι φεύγουν άθελά τους, αλλά κι εντελώς ξαφνικά, από κει που τίποτα δεν προμηνύει, ούτε σε προϊδεάζει για κάτι τέτοιο...και καθώς οι άνεμοι του χρόνου φυσούν επίμονες συνήθειες κι ανήμποροι να κοιτάξουμε κατάματα
τις πικρές φλόγες της ανάμνησης που σκάβουν ρυτιδιάζοντας
τους κροτάφους της θλίψης μας...τότε μόνο η ανάμνηση των όμορφων στιγμών και των σημαντικών και η άσβεστη η μνήμη εκείνων γίνεται ψυχικό μας αποκούμπι παρηγοριάς...
πολλά φιλάκια :))))

Theodosia είπε...

Κουκλί μου καλησπέρα!!! Μου έλειψες μια και ήμουν στα εγγόνια τρεις ημέρες. Επέστρεψα δριμύτερη και με πολύ καλά νέα. Από την άλλη βδομάδα πάω ιδιαιτέρα του Δημάρχου που κέρδισε τις εκλογές. Στο λέω γιατί ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την χαρά μου. Πολλά φιλιά και μου αρέσει πολύ το χριστουγεννιάτικο τραγούδι.

ღ oneiremataღ είπε...

γλυκιά μου @φιλενάδα, χαίρομαι για σένα με τα ευχάριστα νέα σου... τη γλίτωσες λοιπόν την κατάρα της μελαγχολίας της παντόφλας όπως φαίνεται...ναι εγώ ξορκίζω το κακό πικρών αναμνήσεων των ημερών που έρχονται με χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις και τραγουδάκια...φιλάκια πολλά :))))

Ανώνυμος είπε...

Μα τι παθατε;
Όλοι βλέπω έχετε στολίσει για τα Χριστούγεννα...

χαχαχαχα

Αντε θα μπω κι εγώ σε Χριστουγεννιάτικο feeling

και περαστικά σας γιατί έχω να σούρω...

ουυυυυυυ

χαχαχα

Φιλιά πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

@Κούλα,
δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ θέλησα να φτιάξω λίγο τη διάθεσή μου δημιουργώντας χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, γιατί οι σκέψεις μου σίγουρα άλλα προδιαθέτουν αυτές τις μέρες...
αλήθεια, εσύ αφού την πέταξες την κουκούλα απ' ότι βλέπω, τι απειλές είναι αυτές πως έχεις να σούρεις πάλι? χαχαχαχ
ας λέω, μ' αρέσει ο τσαμπουκάς σου όταν τα σούρεις...
φιλάκια πολλά :))))

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Ω Ω!! Πόσο όμορφο.Πόσο αληθινό. Τι ρυθμός. Εκεί που μελαγχολείς με τις αλήθειες, εκεί χαμογελάς πάλι με τις αλήθειες.
Είναι καταγραφή της ζωής σε βήματα, άλλοτε αργά, άλλοτε τρεχάτα, άλλοτε χρειάζονται χρόνια, άλλοτε ελάχιστα δεύτερα.
Κι εσύ κωδικοποίησες με στίχους πανέμορφους τούτη την διαδρομή. Την αναπόφευκτη.
Μίλησες μέσα μου και σε ευχαριστώ.

ღ oneiremataღ είπε...

@Χριστόφορε,
εγώ σ΄ευχαριστώ!!! φτάνουν οι άνθρωποι μ' ένα τρόπο παράξενο κι ωραίο, φεύγουν οι άνθρωποι αναπόφευκτα πραγματικό, αν και μερικές φορές πολύ σκληρή πραγματικότητα...κι εγώ εδώ στο καλωσόρισμα και στο ξεπροβάδισμα...κάποιες φορές θα ΄θελα να μπορούσα ν΄ αλλάξω από μόνη μου τους πρωταγωνιστές ή και την ίδια τη συνθήκη και τους όρους της, άλλοτε πάλι σκέφτομαι ή καταλαβαίνω ίσως πως είναι η καλύτερη δυνατή συμφωνία αυτή που έχει επιτευχθεί η δική μου με τη ζωή...κάπως έτσι νομίζω το βλέπουμε όλοι μας...
πολλά φιλάκια καλημέρας στον απίστευτο ταξιδευτή της χρυσής πένας :)))))

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

Όνειρα, σε κόσμο ψεύτικο
πάμε να χαθώ
μέχρι ν' αδειάσει το μυαλό
να 'φευγα, σε ύπνο ατέλειωτο
κι όταν σηκωθώ
να 'χω ξεχάσει ν' αγαπώ

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

Σαν μου 'πες θα φύγω αγάπη γλυκιά,
σκοτείνιασ' η μέρα
Ανάμνηση αν μείνει η στερνή μου χαρά,
καρδιά έγινε πέτρα

Η μοίρα σε παίρνει μακριά μου,
σε σέρνει σ' αυτή τη ζωή
Κι εγώ μ' ένα δάκρυ αγάπη σου λέω,
σαν σε προσευχή

Μη φεύγεις,
τα χέρια μου κράτα σφιχτά και χτύπα τη μοίρα,
Μη φεύγεις
γιατί αύριο θα είν' αργά να διώξεις την πίκρα

Η αγάπη βαθιά μας
με δάκρυα κι αίμα έχει ποτιστεί
Κι αν φύγεις για πες μου
στον κόσμο ποια αγάπη μπορεί να σωθεί

ღ oneiremataღ είπε...

Ευγένεια του Καρυωτάκη για σένα μάγε μου:

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σα λουλούδι.
Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πέ τονε τραγούδι.

Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
για μπάλσαμο και αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου,
και το αίμα σου, πορφύρα.

Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα κράτα το ποτήρι.
Κλότσα τις ημέρες σου όντας
θα σου ‘ναι πανηγύρι.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα λέγε το γελώντας.

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου.

ღ oneiremataღ είπε...

κι εκείνα τα όνειρά σου που κλαίνε για τον ψεύτικο τούτο κόσμο...τούτος ο κόσμος δεν τα χωράει τα όνειρα που καίνε.. τα ‘χει για εχθρό, τ’ αντέχει μόνο για βιτρίνα, για τραγούδι, για τις λίγες σελίδες που στριμώχνονται σ’ένα βιβλίο..μόνο για κει τα αγαπά..σαν βγουν πιο έξω τον τρομάζουν' σαν κάνουν ν' αναπνεύσουν ανάμεσά του τα πολεμά.. να έτσι στήνονται οι βωμοί που πάνω τους θυσιάζονται τα όνειρα και οι κάτοχοί τους!.. λίγοι οι τυχεροί κι οι δυνατοί που αντέχουν.. οι άλλοι χάνονται για πάντα, φεύγουν ή "φεύγουν" για μια βασανιστική ζωή μες στην ζωή τους, που μοιάζει να κρατάει για πάντα...
υπάρχει πάντα μια αχνή ελπίδα, μια αχνή υπόσχεση του προορισμού.. καθώς
"Αυτοί που φεύγουν
σφίγγουν τα χείλια
πνίγουν τα δάκρυα
να μη φανούν...".

υπάρχει και η εικόνα τους, η αύρα τους, τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν, που ριζώσαν βαθιά στην ψυχή μας και μ' αυτά υπάρχουμε και πορευόμαστε, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ, εκείνη την ακίνητη και αιώνια στιγμή του χρόνου, που άλλαξε ο ρυθμός της ψυχής μας...
και πάντα, αυτοί που μένουν, θα βρίσκουν κρυφά περάσματα του φεγγαριού, κρυφές στοές της θάλασσας, κρυφά μονοπάτια του απείρου και θα "πηγαίνουν" σ' αυτούς που φεύγουν, να πίνουν μαζί νερό απ' τις αθάνατες πηγές...

Phivos Nicolaides είπε...

Είσαι πεισματάρα, ανεξάρτηση, εκδηλωτική, ευαίσθητη, παρορμητική καλλιτεχνική φύση, δημιουργική και ωραία, αν αγαπούσες και τα Ταξίδια θα ήσουν τέλεια!

ღ oneiremataღ είπε...

@Φοίβο, είμαι όλα τα παραπάνω, εκτός από τέλεια φυσικά -κανείς δεν είναι τέλειος-, αλλά και πολύ μετριόφρων οπωσδήποτε ;)))... λατρεύω τα ταξίδια, γι΄αυτό και πολλές φορές επιστρατεύω την φαντασία μου, όταν δε γίνεται διαφορετικά για να ταξιδέψω, λατρεύω τη θάλασσα, τις φωτό ...επίσης το θέατρο, τη μουσική και το χορό -ψιλοάσχετα, αλλά ολοκληρώνεται η εικόνα-...βέβαια, στον ταξιδιάρη σου δε σχολίασα για το Αγκίστρι, την είδα την ανάρτησή σου όμως και μου άρεσε και σίγουρα με ταξίδεψε, όπως και όλες οι υπόλοιπες που τους έριξα παραπάνω από μια ματιά...