Έχω
γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους, που έψαχναν απεγνωσμένα την
ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί
καβαλάρηδες πάντα, εραστές μια χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει
ελευθερία.Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους.
Μοιάζει να ψάχνουν, κάπου να αιχμαλωτιστούν.
Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν, την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν.
Μερικοί, μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται.
Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται.
Ολότελα. Για πάντα.
Μόνο που δεν παραδέχονται ποτέ, πως εκεί που έφτασαν, είναι παγίδα.
Της δίνουν απλώς μια άλλη ονομασία. Χρέος, ας πούμε. Θυσία. Αποστολή.
Έτσι για να μπορούνε δηλαδή, άμα λάχει, να φοράνε το καπελάκι τους, στραβά.
Αλκυόνη Παπαδάκη
18 σχόλια:
Έτσι είναι... πολλές φορές οι άνθρωποι ξεγελαμε τον εαυτο μας μπας και νιωσουμε καλυτερα....
Αδυναμία μου μεγάλη η Αλκυόνη...
Φιλάκια πολλά πολλά!!!
Καλογραμμένο, μου αρέσει η Παπαδάκη, έχω διαβάσει σχεδόν όλα της τα βιβλία. Με το συγκεκριμμένο της κομμάτι όμως διαφωνώ.
Την αποστολή δεν την αναλαμβάνεις, την θυσία δεν την κάνεις "για να μπορείς να φορέσεις άμα λάχει το καπελλάκι σου στραβά".
Αν τη νοιώθεις, την έχεις μέσα σου να σε καίει μέχρι που να γίνει, με όποιο τίμημα.
Το να προχωράς ακολουθώντας τον δρόμο σου είναι ζωή που πρέπει να τη ζήσεις, είτε είναι παγίδα είτε όχι.
Α ρε φιλενάδα με έκανες να το ρίξω στη φιλοσοφία !
Oι Κάργιες της μου έδωσαν την ευκαιρία να την γνωρίσω...
Το θάρρος με το οποίο θίγει θέματα "ταμπού" οι πολλές μεταφορές της, η η καταπληκτική αλληγορική της έκφραση καθώς και οι παρομοιώσεις που προσπαθεί να κάνει σ'εννοιες και συναισθήματα όπως ο έρωτας, κάνει την διαφορά της συγγραφέως απο στυλ γραψίματος που ακολουθούν άλλοι με κλασσικές μεθόδους.
"Μοιάζει να θέλουν κάπου να αιχμαλωτιστούν, κάπου να χαρίσουν κάπου να πετάξουν την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους,χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν..."
Μα έτσι ακριβώς είναι για όλους τους ανθρώπους, ότι χαρακτήρα και νάχουν χτίσει... η συντροφικότητα στον άνθρωπο είναι βασική ανάγκη για την επιβίωσή του...
Όσοι βέβαια φορέσουν τα καπελλάκια τους στραβά...είναι επιλογή τους και μπράβο τους που βρίσκουν το θάρρος να τα φορέσουν! Αρκεί να μην έχει επιπτώσεις σε τρίτους που δεν φταίνε σε τίποτα!
Την καληνύχτα μου έχεις...και σ'ευχαριστώ για την καθημερινή συντροφιά σου!
Σχεδόν μου έγινε απαραίτητη...:)
Δεν είναι παγίδα, μάτια μου...
Είναι που όλοι αναζητάμε μία Πατρίδα....
Το σύνορο του Κρεβατιού μας να ορίσουμε
και το λιμάνι να χωρά να φιλοξενεί το κουρασμένο σκαρί του Ταξιδιού μας......
Πόσο σωστή η Αλκυόνη Παπαδάκη.. Πολύ ωραία η γραφή της.. όπως πάντα.. Ευχές για όμορφο ξημέρωμα!
Συμφωνώ όπως και πολλοί άλλοι σίγουρα, και δεν παύω να κάνω το ίδιο οπως και όλοι οι άλλοι...
Αλκυόνη Παπαδάκη .. ενα από τά καλύτερα της ,μ,αρέσει , σημασία έχει οί αποστολές ,οί στόχοι αν θές νά μήν μένουν ανεκπλήρωτοι .
Τήν καλημέρα μου .
φιλιά ονειρεμένα .
@Κρινάκι μου ευαίσθητο, πόσο δίκιο έχει!... κι έχει αυτό το δικό της τρόπο που τα λέει και γίνονται ακόμα πιο όμορφα τα λόγια της, γιατί -όπως λέει κι η Κάρυ, στο σχόλιό της πιο πάνω- "Το θάρρος με το οποίο θίγει θέματα "ταμπού" οι πολλές μεταφορές της, η η καταπληκτική αλληγορική της έκφραση καθώς και οι παρομοιώσεις που προσπαθεί να κάνει σ'εννοιες και συναισθήματα όπως ο έρωτας, κάνει την διαφορά της συγγραφέως απο στυλ γραψίματος"...
Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, πως θα' φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο. Τα' δωσα όλα. Δεν κράτησα ουτ' ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι είμαι γω, π' ανάθεμά με. Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει.
[Το χρώμα του φεγγαριού - Αλκυόνη Παπαδάκη ]
Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ' αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, επανάσταση είναι να 'χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά' να επιμένεις, ν' αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. {Αλκυόνη Παπαδάκη}
@ΤΖιΠ,
δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που ξαναπέρασες τόσο σύντομα απ το μπλογκάκι μου και μάλιστα που σε έκανα να πέσεις λίγο σε φιλοσοφική διάθεση...κι εγώ συμμερίζομαι απόλυτα την αγάπη σου για την Αλκυόνη Παπαδάκη και μου αρέσει ο τρόπος έκφρασής της... βρήκα και την ευκαιρία να προσθέσω μερικά αποσπάσματα από βιβλία της εδώ, και λόγια της, νομίζω...
έστω λοιπόν πως δεν κάνεις απλά αυτή την θυσία για να λες πως βάζεις το καπελάκι σου στραβά, απλά τη δέχεσαι ή περιμένεις να έρθει με όποιο τίμημα κι ελπίζεις πως το καπέλο δε θα σου κρύψει ποτέ τα μάτια και τα αφτιά σου...
"-Ξέρεις τι είναι ο έρωτας; Το βαθύ μπλε τ' ουρανού. Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού. Τα χρώματα της ψυχής, Ρόζυ, αυτός είναι ο έρωτας.
-Δεν θέλω να τελειώσει ποτέ αυτό που ζούμε εμείς οι δυο.
-Μη βρίζεις, Ροζυ. Δεν υπάρχουν κλειδαριές ασφαλείας στα αισθήματα. Όλη η ζωή είναι αυτή η ώρα. Ζήσε. Μη βρίζεις. Μη σκέφτεσαι. Μη μιλάς. Χάρισε το κορμί σου στους ανέμους. Άφησε την ψυχή σου να λιώσει. Να χυθεί μέσα στις χούφτες μου. Τίποτα δεν υπάρχει έξω απο μας τους δύο. Τίποτα δεν έγινε ποτέ καλύτερο στην πλάση. Ούτε θα γίνει." Αλκυόνη Παπαδάκη - "Σκισμένο Ψαθάκι"
@Κάρυ,
τα είπες όλα κι εγώ σ' ευχαριστώ πολύ για τους ίδιους λόγους, αλλά και για την αξιοπρεπέστατη παρουσία σου στα σχόλιά μας... κι εσύ πολύ περισσότερο από μένα ξέρεις να σέβεσαι τις αναρτήσεις των φίλων ιστολόγων σου και να δίνεις το δικό σου αξιοπρεπέστατο κι αξιόλογο στίγμα, απ΄όπου κι αν περνάς...
- Να είχα λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα… Να κυλιόμουνα
μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα… Να ‘ρχότανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου τον θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται.Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω σαν αλάνα. Ν’ απλώσω
την αρίδα μου να λιαστώ. "Κάργιες"-Αλκυόνη Παπαδάκη
@Ποιήτρια της συναισθηματικής αντανάκλασης,
αυτό το σύνορο, αυτή η δέσμευση είναι που θέλει να βάλει όρια στην ελευθερία της ψυχής μας...όμως δε μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά γιατί εκείνο που μας σπρώχνει εκεί, είναι η ανάγκη μας όμως η ανθρώπινη, να μοιράζουμε ότι έχουμε με κάποιον...
"Όποτε μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου,
πάντα μου λείπουν μερικά....
Τα 'χασα;
Μου τα κλέψανε;
Τα κατάπια;
Τα χάρισα;
Κύριος είδε...
Άντε τώρα να την κουμπώσω τη ρημάδα...
Άντε να την προφυλάξω..."
από το Τετράδιο
της Αλκυόνης Παπαδάκη
@Roadartist,
ναι γλυκιά μου καλλιτέχνιδα, είναι εκείνος ο δικός τρόπος που τα εκφράζει και σε παρασέρνει να συμφωνήσεις απόλυτα μαζί της, εκστασιασμένη απ΄το πάθος της, χωρίς να σκέφτεσαι πως ίσως να έχει και λίγο άδικο...
"Πάντα φεύγω.
Φεύγω,φεύγω , και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς
απ' όπου έχω φύγει.
Μια ατέρμονη , αδιέξοδη φυγή. Σαν λιποταξία .
Μακάρι να μπορούσα κάποτε να φύγω από τη φυγή μου ..
Μα μου φαίνεται πως είναι πια αργά. Σουρούπωσε ..."
Αλκυόνη Παπαδάκη - Ξεφυλλίζοντας Τη Σιωπή
@Μαρια Νικολαου,
δεν είναι που το μονοπάτι σε βγάζει εκεί,γλυκιά μου ποιήτρια, δεν είναι που όπως λες κάνεις αυτό που κάνουν κι άλλοι, είναι που μπορείς να κάνεις κι αλλιώς, αλλά η φύση σου σε σπρώχνει να ψάχνεις σε κείνο το μονοπάτι ίσως, μερικές φορές...
"Έλα.. μου έγνεψε χαμογελώντας... κάνε γρήγορα...
Τα όμορφα πράγματα στη ζωή κρατούν όσο η βροχή μέσα στα δαχτυλά μου..
Αν αρνηθείς, είναι βρισιά.. Δεν χρειάζεται σκέψη...
Δεν σου ταιριάζουν οι δισταγμοί.. Ξέρω τι ψάχνεις...Ξέρω που πας...
Ψηλάφισα τα ίχνη από τα βήματα σου μια νύχτα που είχε ολόγιομο φεγγάρι...
Έχω κρυμμένη στα στήθια μου την έκρηξη που θα διαλύσει τα κύτταρα σου και θα σε σκορπίσει στον ουρανό...
Κοίταξε με!
Είμαι ένα κόκκινο πλατανόφυλλο σ' ένα ποτάμι ορμητικό...
Αν κυνηγάς τα όνειρα, πέσε μέσα να με πιάσεις..
Αν δεν το κάμεις, αν φοβηθείς, δεν είσαι για μένα.."
Από το "Σκισμένο Ψαθάκι" της Αλκυόνη Παπαδάκη
@Alma Libre,
ναι καλά λες μάτια μου, σημασία έχει η προσπάθεια, σημασία έχει η ζωή, σημασία έχει να μην χαριζόμαστε άσκοπα, αλλά κι αν τελικά συμβιβαστούμε να υπάρχει λόγος για να γίνει αυτό κι όχι απλά να γίνεται από απάθεια ή από λιποψυχία...
"Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι..
Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν
με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ
να χαμογελάς.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και να πεις χαίρω πολύ...
Ζήσε για να μάθεις...
Πάρε τα ρίσκα σου..
Μη φοβάσαι..."
από το Τετράδιο της
Αλκυόνης Παπαδάκη
ΟΜΟΡΦΑ ΛΟΓΙΑ ΘΑΥΜΑΖΩ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ!!...
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΝ ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ!!!
ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΗΡΕΜΟ Σ/Κ!
@lourdi lourdaki,
σ΄ευχαριστώ γλυκιά μου, το ίδιο αντεύχομαι κι εγώ σε σένα...
και μιας και το ξεκίνησα έτσι, ας προσθέσω...
"Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που
έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα."
"Στον Ίσκιο των πουλιών"- ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Η ελευθερια ειναι πολυτιμη και δεν πρεπει να την αιχμαλωτηζουμε σε ταμπελες οπως η θρησκεια ....
Πιστευω να ανεβει το σχολιο!
@Δημήτρης Μαχαίρας,
θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω...η ελευθερία είναι σπουδαίο κοινωνικό κι ατομικό αγαθό για το οποίο έχουν αγωνιστεί άνθρωποι, κράτη, συνειδήσεις και ιδεώδη' ένα δικαίωμα της ύπαρξής μας, που εγώ πιστεύω πως περιορίζεται από τον άνθρωπο κι όχι από τα πιστεύω του κι ό,τι αντιπροσωπεύουν αυτά...η ελευθερία του λόγου περιορίζεται από
-Απολυταρχικά καθεστώτα με σκοπό την διατήρηση της θέσης τους φιμώνοντας ενδεχομένως φωνές που προτείνουν δημοκρατικότερη κυβέρνηση.
- Από το νομικό πλαίσιο των περισσότερων κρατών στην περίπτωση συκοφαντικής δυσφήμησης
...η ελευθερία μικρών παιδιών περιορίζεται από τους γονείς τους για την προστασία τους ανάλογα με τα δικά τους κριτήρια πρακτικής ασφάλειας ή ηθικής.
...Διάφοροι κανόνες που υιοθετούν οι κοινωνίες όπως νόμοι που περιορίζουν τον τρόπο κυκλοφορίας οχημάτων και ανθρώπων σε δρόμους για την καλύτερη εξυπηρέτηση του συνόλου σε αυτούς.
...επίσης περιορίζεται κι από το περιβάλλον αφού ισχύει...η ελευθερία της μετακίνησης να περιορίζεται λόγω γεωγραφικών ή καιρικών συνθηκών.
...και η ελευθερία της έκφρασης λόγω σωματικών περιορισμών.
Η θρησκεία δεν είναι ταμπέλα που σου φοράνε και σε σημαδεύουν, είναι βίωμα, είναι επιλογή, είναι ανάγκη, είναι πίστη σε κάτι ανώτερο -ακόμα και οι άθεοι πιστεύουν σε κάτι, στο ό,τι δεν υπάρχει Θεός-...και δε σε υποχρεώνει κανένας να είσαι θρήσκος, έχεις την ελευθερία να διαλέξεις ανάλογα με τις απόψεις, τις ιδέες και τους επηρεασμούς σου από το περιβάλλον σου...
Δημοσίευση σχολίου