στης νυχτιάς το παραλήρημα...

ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ποιήτρια Μαρία Νικολάου, για τις φωτό που μου χάρισε...

                                 --------------------------------------------

 άπλωσε 
η νυχτιά τα μαβιά της πέπλα 
στις παρυφές των λόφων

πάνω και γύρω από την πόλη σου 
με τα δαντελένια τείχη..

χαϊδεύει 
με τα ακροδάχτυλά της 
τα ψηλά πυργόσπιτα 
με τις ξωτικένιες σκιές στους τοίχους..

αχνίζουν 
τα βήματά της  
ανάμεσα στα πέτρινα δέντρα

του βαθύσκιωτου δάσους..

σβήνουν 
καθώς βυθίζεται στ' ασημόνερα 
του θολού ρυακιού..

παρασύρεται 
με πάθος ακατάσβεστο

σ΄έναν ατέλειωτο χορό μεθυστικό,

όμοιο μ΄αυτόν που στροβιλίζει 
σε παλλόμενο ρυθμό

τα κορμιά αλύπητα..

και παρασύρει 
λαβώνοντας τις ψυχές

σε μια παθιασμένη 
κι ανελέητη μορφή έρωτα

με ανομήματα  που καθρεφτίζονται

στα βαθιά νερά της λίμνης των νυμφών,

που δεν λυτρώνουν,  μα βασανίζουν..

 σκέψεις μύριες που ταξιδεύουν, 
μεταδίδονται και δεσμεύονται 
 στο λόγο της καρδιάς..

"τί σε φοβίζει στον έρωτα"? 
κι αν αργεί, 
δωσ' του δύναμη να γίνει 

ακατανίκητος..

την  αγάπη να φοβάσαι..
από μόνη της

είναι αφοπλισμένη, 
ανίσχυρη, απροστάτευτη..

παρασύρει με λόγια μεγάλα,
κοιμίζοντας συνειδήσεις,

τάζοντας τον παράδεισο..

παραλήρημα..

μαχαίρια οι λέξεις ανελέητα,
κόβουν και ματώνουν 
τις φεγγαραχτίδες της νυχτιάς
   που θρασεύουνε ανάμεσα στο σκότος.....
                                                                     ydp

.