Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

μάσκες....


σκέψεις που γεννήθηκαν με αφορμή την απόγνωση στους στίχους της ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ στο   Σκοτεινό ομοίωμα της και ξύπνησαν θλιμμένες θύμησες..... και μια φωτό που από μέρες ταλανίζω και με ταλανίζει...
---------------------------------------------

μάτια...ερμητικά κλειστά 
ή απλά κρυμμένα πίσω από μάσκα... 
αδειανά... άτονα... άχρωμα... 
πέταξαν όλα τα πουλιά μέσα από τα κλαριά μου... άδειες οι φωλιές τους ξεραίνονται χωρίς δάκρυ στην άκρη εκεί στο ωχρό μου μάγουλο... 
έφυγε κι ο ζωγράφος τούτου εδώ του πίνακα που μέσα του μένω και βρίσκομαι...που άναβε φωτιές με την ανάσα του στο λουλούδιασμα του μυαλού μου...
ακόμα κι εκείνη η μικρή η αράχνη που κρεμόταν από μια μικρή κλωστίτσα κει στην άκρη της κορνίζας του, κι έστεκε ξάφνου υφαίνοντας μικρές ιδέες, δεν είναι πια εκεί, μέσα στο πλάνο...

 
οι μέρες στις μέρες μας, όλες οι μέρες, νιώθω πως μοιάζουνε μια μέρα... 
πού χάθηκαν τα χρώματα να ερμηνεύσουν το ασπρόμαυρο άραγε? 
πείτε τους να επιστρέψουν...
οφείλουν εκείνα να είναι πιστά στο ρόλο των προσώπων του άλλου του προηγούμενου πίνακα, τον άψογο ρόλο...
πώς χάνονται όλα μέσα μου? 
όλα σβήνουν, τώρα που έχει φύγει...
δες τούτο δω το τασάκι το γεμάτο καπνισμένες αναμνήσεις...δίπλα σ' ένα μικρό στυλό που υπάρχει απλά αφημένο πάνω στο μικρό τετράδιο, το μισοτελειωμένο, χωρίς να ξέρω αν κι αυτό σχεδόν στέγνωσε, αφού δε γράφει τίποτα πια... 
ένα ημερολόγιο που χάνει τις λέξεις του μια-μια...
ένα κινητό τηλέφωνο που πνίγεται από τους σιωπηλούς τους ήχους...
μια πολύ παλιά εφημερίδα μισοακουμπισμένη στο μικρό τραπεζάκι, δίπλα στις στοίβες των βιβλίων, πάντα έτσι, σα να 'ναι έτοιμη να πέσει, χωρίς όμως να κάνει καν θόρυβο, από ντροπή μη διαλύσει τις σκιές...
μια καρέκλα αδειανή, που χαράζει μόνο το σχήμα της στα κάδρα που είναι τοποθετημένα στον τοίχο πίσω της...
ένα παράθυρο ολάνοιχτο που κοιτάει στο πουθενά...τί προσμένει? 
ο θόρυβος έρχεται μέσα νυσταγμένος, αλλά επαρκής...
επαρκής να δώσει πνοή στο βουβό δωμάτιο...
αρκετός να δώσει μια απαλή χροιά στης μάσκας το πέτρινο πρόσωπο και στο χαμόγελό της που ούτε καν παγερό δεν αντηχεί...
οι αριθμοί που ορίζουν τη μέρα δε λιγοστεύουν πια, αλλά αυξάνουν όσο πάει...
σε λίγο η αυλαία της ίδιας μέρας θα πέσει κι ο  αχνός ήλιος θα σβήσει...
το δειλινό που έχει αρχίσει να ανεβαίνει δειλά-δειλά στη σκηνή την απέραντη, κάνει το δωμάτιο να φαντάζει τεράστια μοναχικό κι άδειο...
κι ο ζωγράφος δε γύρισε ούτε σήμερα να μου βγάλει εκείνη τη μάσκα του πίνακα που ζω...... ydp   ღ 





12 σχόλια:

Despina είπε...

οι θύμησες στιγμές
σε ζωγραφιά ομίχλης!
φιλί!

to alataki είπε...

Bρε πουλάκι μου, κρύβουν τόση ευαισθησία τα γραπτά σου, αλλά βγάζουν και πόνο.
Φιλάκια...

MeLoDy είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=DUbAVG_7JkQ

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=1Pk4IjdLmRA

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

είναι τιμή για μένα που η ταπεινή γραφή μου, για σένα έγινε πηγή έμπνευσης...

θα ήμουν όμως πολύ χαρούμενη αν...

τούτη η έμπνευση προέρχονταν από της ζωής το πεταλούδισμα... της ψυχής την γαλήνη... της καρδιάς την πληρότητα...

γιατί ονειρεμένη μου, ούτε οι μάσκες της λύπης... ούτε ο πίνακας που ζεις... στην "ομορφιά" σου δεν ταιριάζει...!

~reflection~ είπε...

Ο ζωγράφος ΔΕ θα επιστρέψει ΠΟΤΕ....

έρχεται μόνο να τοποθετήσει, να ζωγραφίσει μάσκες.... δε σβήνει...δε βγαζει..δεν αφαιρεί....

μόνη σου παλεψε, μάτια μου να απελευθερωθεις...

μα....
το θελεις?....

κοιτα πόσοι Ρόλοι...
πόσες Ζωές....

Φόρεσα τη μάσκα της αναμονής.....
η φωνή μου άλλαξε....
δε σε διαβάζω...
βαδίζω πάνω στο κείμενο......

κι όμως αυτή την περιήγηση στη Χωρα των Θαυμάτων δεν την αλλάζω για όλες τις πραγματικότητες της πιο μεστής Αλήθειας.....

Ο Νους εθίστηκε και έμαθε να ελίσσεται δεξιοτεχνικά πανω στο σανίδι των Εκπλήξεων, περιμένοντας να φορεσει την επόμενη μάσκα του και να υποδυθεί τον Ηρωα της επόμενης ΖΩΗΣ που του χαρίστηκε απλόχερα.....

φιλακι και στις ΔΥΟ σας......πίσω από την πιο όμορφη μάσκα μου.......

ღ oneiremataღ είπε...

@Despina,
στιγμές μελαγχολικές μέσα από πέπλο ομίχλης αναδυόμενες όπως ακριβώς το λες, κι η ζωγραφιά σε αποχρώσεις του έμμονου γκρίζου, πώς να ξεφύγεις? αφήνοντάς το να διαρρεύσει ίσως...

ღ oneiremataღ είπε...

@to alataki,
το ξέρω γλυκιά μου Ιωάννα, αλλά...είπα να το βγάλω από μέσα μου μπας και λυτρωθώ...κι είναι κι η γκρίζα εποχή μας που πυκνώνει κι αποσταθεροποιεί τα πάντα γύρω μας...

ღ oneiremataღ είπε...

@MeLoDy,
μ ά σ κ ε ς . . .

ღ oneiremataღ είπε...

@Δημήτρης Μαχαίρας,
........ δε θ' αλλάξει αυτός ο κόσμος Δημήτρη, ποτέ.

ღ oneiremataღ είπε...

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ,
κι είναι κάτι μάσκες που κρύβουν τα δάκρυα της ψυχής...τις αλυσίδες της θλίψης...σε παρασύρουν σε αγκάλιασμα σκιάς...για να λυτρωθείς πρέπει να τις πετάξεις από πάνω σου κάποτε ή να φανερώσεις λίγο απ΄ το αληθινό που καλύπτουν...αυτό έκανα κι εγώ, φωτεινή λάμψη της ψυχής...απελευθέρωσα λίγο απ΄τον πόνο που κάλυπταν τα πεταλουδίσματα, αυτή τη φορά...για να ισορροπήσω τα μέσα μου...το ένιωσα σαν ανάγκη περισσότερο διαβάζοντας τις σκέψεις σου, σ΄ευχαριστώ...

ღ oneiremataღ είπε...

@~reflection~
και μου χάρισες μια άλλη οπτική ξαφνικά, μια άλλη υπόσταση, μιας όμορφης μάσκας, αυτή της αναμονής με δημιουργικότητα και της περιήγησης με δεξιοτεχνικούς ελιγμούς, και πόσο μ' αρέσει!!...παρόλο που μου έσβησες τις ελπίδες για την επιστροφή του ζωγράφου, που ήταν άλλωστε ουτοπία και το ήξερα...σ΄ευχαριστώ ποιήτρια της αντανάκλασης των συναισθημάτων