μάσκες....

σκέψεις που γεννήθηκαν με αφορμή την απόγνωση στους στίχους της ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ στο   Σκοτεινό ομοίωμα της και ξύπνησαν θλιμμένες θύμησες..... και μια φωτό που από μέρες ταλανίζω και με ταλανίζει...

---------------------------------------------

μάτια...ερμητικά κλειστά 

ή απλά κρυμμένα πίσω από μάσκα... 

αδειανά... άτονα... άχρωμα... 

πέταξαν όλα τα πουλιά μέσα από τα κλαριά μου... άδειες οι φωλιές τους ξεραίνονται χωρίς δάκρυ στην άκρη εκεί στο ωχρό μου μάγουλο... 

έφυγε κι ο ζωγράφος τούτου εδώ του πίνακα που μέσα του μένω και βρίσκομαι...που άναβε φωτιές με την ανάσα του στο λουλούδιασμα του μυαλού μου...

ακόμα κι εκείνη η μικρή η αράχνη που κρεμόταν από μια μικρή κλωστίτσα κει στην άκρη της κορνίζας του, κι έστεκε ξάφνου υφαίνοντας μικρές ιδέες, δεν είναι πια εκεί, μέσα στο πλάνο...

 

οι μέρες στις μέρες μας, όλες οι μέρες, νιώθω πως μοιάζουνε μια μέρα... 

πού χάθηκαν τα χρώματα να ερμηνεύσουν το ασπρόμαυρο άραγε? 

πείτε τους να επιστρέψουν...
οφείλουν εκείνα να είναι πιστά στο ρόλο των προσώπων του άλλου του προηγούμενου πίνακα, τον άψογο ρόλο...

πώς χάνονται όλα μέσα μου? 

όλα σβήνουν, τώρα που έχει φύγει...

δες τούτο δω το τασάκι το γεμάτο καπνισμένες αναμνήσεις...δίπλα σ' ένα μικρό στυλό που υπάρχει απλά αφημένο πάνω στο μικρό τετράδιο, το μισοτελειωμένο, χωρίς να ξέρω αν κι αυτό σχεδόν στέγνωσε, αφού δε γράφει τίποτα πια... 

ένα ημερολόγιο που χάνει τις λέξεις του μια-μια...

ένα κινητό τηλέφωνο που πνίγεται από τους σιωπηλούς τους ήχους...

μια πολύ παλιά εφημερίδα μισοακουμπισμένη στο μικρό τραπεζάκι, δίπλα στις στοίβες των βιβλίων, πάντα έτσι, σα να 'ναι έτοιμη να πέσει, χωρίς όμως να κάνει καν θόρυβο, από ντροπή μη διαλύσει τις σκιές...

μια καρέκλα αδειανή, που χαράζει μόνο το σχήμα της στα κάδρα που είναι τοποθετημένα στον τοίχο πίσω της...

ένα παράθυρο ολάνοιχτο που κοιτάει στο πουθενά...τί προσμένει? 

ο θόρυβος έρχεται μέσα νυσταγμένος, αλλά επαρκής...
επαρκής να δώσει πνοή στο βουβό δωμάτιο...

αρκετός να δώσει μια απαλή χροιά στης μάσκας το πέτρινο πρόσωπο και στο χαμόγελό της που ούτε καν παγερό δεν αντηχεί...

οι αριθμοί που ορίζουν τη μέρα δε λιγοστεύουν πια, αλλά αυξάνουν όσο πάει...

σε λίγο η αυλαία της ίδιας μέρας θα πέσει κι ο  αχνός ήλιος θα σβήσει...

το δειλινό που έχει αρχίσει να ανεβαίνει δειλά-δειλά στη σκηνή την απέραντη, κάνει το δωμάτιο να φαντάζει τεράστια μοναχικό κι άδειο...

κι ο ζωγράφος δε γύρισε ούτε σήμερα να μου βγάλει εκείνη τη μάσκα του πίνακα που ζω...... ydp   ღ